Monthly Archives: November 2002

Crime in Choir – Crime In Choir (EP)

1 Reply

Ik was blij dat Hella bestond uit alleen Zach Hill en Spencer Seim, want aan die twee samen op één plaat had ik mijn handen al meer dan vol. Ik moest dan ook een beetje fronsen toen ik hoorde dat de Zach Hill in nog een andere band zit met drie anderen: Crime in Choir. Bij de drie anderen zit ook Kenny Hopper die blijkbaar ooit in een incarnatie van At The Drive-In zat, want dat wordt overal genoemd in de recensies. Beetje overdreven eigenlijk want de muziek van CiC er lijkt in niet eigenlijk op deze band. Het kon eigenlijk niet anders zijn dan dat deze band compleet over de top zijn. Zeg maar een beetje de Dream Theater van de Math-Rock: alles en iedereen zijn eigen solo’s door elkaar spelen en niet aan hetzelfde liedje. Tot mijn verbazing en vreugde is het niet zo! De tracks gaan onder aanvoering van Hill in rap tempo, maar het scheurt nergens zo hard het rood in als Hella en dat maakt dat de debuut-EP met de orginele titel Crime In Choir een stuk beter te behappen is als Hold Your Horse Is. Benieuwd hoe dit live zal klinken en wanneer er een volledige CD uit gaat komen, want deze instrumentale mix tussen prog, indie en math-rock dit Crime In smaakt naar meer.

File: Crime in Choir – Crime In Choir (EP)
File Under: Hella, maar dan minder zwaar op de maag

Hella – Hold Your Horse Is

Leave a reply

Ik was eerst een beetje huiverig voor weer een CD van een 5rc-band, de vorige die ik hoorde ‘Young People – Young People’ kon ik echt niet pruimen. Toch er maar eens voor gaan zitten. Bij het intro van ‘The D. Ekan/Biblical Violence’ vreesde ik het ergste, maar de aftandse electronica bliepjes zetten je op het verkeerde been, want na drie tracks van Hella‘s debuut album Hold Your Horse Is waren mijn letterlijke woorden: “Wohaa!” Na het vage intro, gaat de boel namelijk behoorlijk in de overdrive en spettert hun math-rock je om de oren. Je bent blij dat Drummer Zach Hill en gitarist Spencer Seim met zijn tweeën deze plaat volspelen en niet met een hele band, want ze vragen (te?) veel van je in de ruim 34 minuten die deze plaat duurt. In sneltreinvaart, vol inventieve breaks en ritmewisselingen trekken de 8 instrumentale tracks aan je voorbij zonder je ook maar een moment rust te gunnen. Je moet echt de hele plaat lang je aandacht erbij houden. Doe je dat niet dan ben je verloren en ga je deze plaat volgens mij intens haten. Blijf je wel bij de les dan is het een intense trip die je doet verlangen naar een nieuw shot.

File: Hella – Hold Your Horse Is
File Under: Math-Rock met boel veel energie

Krang – Gluut

Leave a reply

Godomme Krang
Godomme Huttenkloas
Godomme Angstzweet
Godomme Gleuf
Godomme Mephisto
Godomme Wie bunt er nog
Godomme Asshole
Godomme As de Leu
Godomme Grimm
Godomme Wark van Art
Godomme Godomme
Godomme Schraal
Godomme Gluut
Godomme De Lief
Godomme Barst
Godomme Ik had al een plaat van het jaar.

File: Krang – Gluut
File Under: Voer voor jaarlijst

George Harrison – Brainwashed

1 Reply

Over de doden niets dan goeds. En George Harrison is dood. Dus eigenlijk mag zou je niet wat negatiefs over hem schrijven. Toch kan ik het niet helemaal laten. Want van hem is posthuum ook een plaat verschenen. En een plaat vraag om een mening. Vervelend is dat Harrison de plaat niet zelf afgemaakt heeft. Je kunt hem dus niet alles kwalijk nemen (of prijzen) wat er op deze plaat staat, want zoon Dhani en Jeff Lynne deden de finishing touch na de dood van Harrison nu bijna een jaar geleden. Any Road doet gelijk herinneren aan de Travelling Wilburys waarin naast Harrison en Lynne ook Tom Petty, Roy Orbison en Bob Dylan zaten. En volgens mij zit het grootste gedeelte van die schuld bij Jeff Lynne, want vervang de stem van Harrison door Tom Petty en de plaat klinkt als diens “Into The Great Wide Open” uit 1991 of vervang de stem door die van Lynne zelf en je hebt zo ongeveer zijn Armchair Theatre uit 1990. Maar het is nu 2002, en ik vraag me af of ik daar wel op zit te wachten? En ik vraag me af of Harrison deze plaat zo zou willen hebben, want zijn eigen site zegt dat hij de plaat niet te “posh” wilde laten worden, maar Lynne kon het niet laten en besloot in al zijn eigenwijsheid dat “But these songs deserved more than that, because they were great, as far as I was concerned”. Tja en dat is dan één van je beste vrienden en jij bent dood, dus kunt er niets meer aan veranderen. De liedjes zijn overigens wel aardig, maar het slaggitaarspel in elke keer hetzelfde ritme gaat me na een paar tracks toch wel tegenstaan en dat had ik met die Wilburys plaat ook al, maaar daar zat wel zoveel talent in dat dat met groot gemak gecompenseerd werd. De beste tracks van deze plaat zijn ook de liedjes waarin dat monotone slaggitaargeluid ontbreekt (of iig niet te dominant aanwezig is): het instrumentale ‘Marwa Blues’, ‘Rising Sun’ en de eerste single ‘Stuck Inside a Cloud’. Afsluitende titeltrack Brainwashed (met indiaas outro) bevat dan als icing on the cake ook nog eens een keer zo ongeveer hetzelfde riedeltje als de hit Handle With Care van de Travelling Wilburys. Wederom fronsen…. Het is jammer dat Harrison niet met andere mensen deze plaat opgenomen had, dan was het volgens mij een veel betere plaat geworden.

File: George Harrison – Brainwashed
File Under: (te) degelijke pop/rock, waar is de gitaar

John Doe – Dim Stars, Bright Sky

Leave a reply

X was een semi-legendarische punkband uit LA. John Doe (eigenlijk John Duchac) speelde in die band bas. Nooit wat van die band gehoord overigens. Wel van John Doe. Zijn solo debuut Meet John Doe (vernoemd naar de film van Frank Capra) was een waar briljantje. Ik dacht eigenlijk dat dat zijn enige plaat was. Dat krijg je met platen van artiesten die je toevallig voor de voeten komen. Ik las nu dat’ie een nieuwe had en wat zoeken leerde dat ik twee tussenliggende platen Kissingsohard en Freedom is… gemist heb. Op deze nieuwe plaat wordt hij door aardig wat bekende namen geholpen. Onder andere Jakob Dylan, Juliana Hatfield, Aimee Mann en Rhet Miller doen op zijn liedjes mee. Bij opener ‘Holes’ dacht ik dat ik een track van Nick Drake hoorde en dacht, dat kan slechter. Het rare is dat bij elke draaibeurt na een aantal nummers de aandacht weg was. Ik ging wat anders doen zonder me aan de plaat te storen. Is dat nu een goed of een slecht teken vraag ik me af? Als je zaterdagavond brak uit een kroeg komt hollen en zondagmorgen op de bank je eerste bak koffie tot je neemt om de kater weg te spoelen, je wat muziek wilt horen omdat je de ruis in je oren ook niet echt goed gezeldschap is en Sky Radio je doet braken DAN zet je deze plaat op. Niet storend, niet irritant aanwezig, maar gewoon op de achtergrond waarbij je af en toe even meeneuriet, maar verder anoniem. Niet gek ook met zo’n naam.

File: John Doe – Dim Stars, Bright Sky
File Under: Zondagmorgenmuziek van hoog niveau

Groove Armada – Lovebox

Leave a reply

Geen idee wat Jimi Hendrix er van zou vinden, dat Groove Armada in openingstrack van hun nieuwe CD Lovebox een tribute brengt aan ‘Purple Haze’ en daarvoor gebruik maakt van een sample van een nummer van Status Quo, maar bij mij gaat deze mix van de gitaren (April) Spring, Summer and Wednesdays en de beats van GA er in als gesneden koek! Ik heb me nooit zo verdiept in Status Quo, dat krijg je als je met You’re In The Army Now opgroeit, maar misschien is dat jaren 70 spul van the Quo toch wel de moeite waard om me eens in te verdiepen. Ik ben/was eigenlijk al vergeten wat ik van de vorige GA vond en dat is meestal geen goed teken ;-), maar deze zompige openingstrack maakt in ieder geval WEL gelijk indruk, want het hoofdje knikt gewillig mee en het volume gaat omhoog. En het mooie is dat ze de die knik nog vast weten te houden ook in het volgende nummer ‘Groove is on’ waarop Neneh Cherry een deel van de vocalen voor haar rekening neemt. Met inderdaad een lekker groove! Geen samples, maar gewoon ‘echte’ instrumenten en dat hoor je er duidelijk aan af. Het is niet allemaal uptempo overigens op deze plaat, het relaxte ‘Remember’ heeft vocalen van een zangeres die wel wat weg heeft van Maire Brennan van Clannad en Neneh Cherry komt in rock(?!)-ballad ‘Think Twice’ ook nog een keer langs. Bij deze laatste lijkt het er overigens wel verdacht veel lijkt op dat er een beetje leentjebuur bij Live (Overcome) en Pink Floyd (vrij naar de Dark Side of the Moon) wordt gespeeld. Wie in de springerige ska-afsluiter ‘But I Feel Good’ nog stil kan blijven zitten is niet goed bij zijn hoofd. Shit de 62 minuten zijn al weer voorbij! Met deze diverse plaat plaatst Groove Armada zich wat mij betreft op dezelfde hoogte met de dit jaar verschenen cds van Underwold, Chemical Brothers en Tino Maas. En dat zijn toch niet echt misselijke platen.

File: Groove Armada – Lovebox
File Under: Grootse dance-acts

Echos Minor – Constant Exposure

Leave a reply

Grond is samen met Zabel-muziek en Transformed Dreams één van de leukste (kleine) ‘underground’-labels in Nederland. Tot nu toe bracht Grond twee full albums uit: Lawn – Lawn-dro-mat en AU – Non-Existing Input. Daar kan nu Echos Minor – Constant Exposure aan toe gevoegd worden. Het zestal van Echos Minor dat elkaar nog kent van de middelbare school uit Drachten is nu een jaar of twee bezig. Hun eerste demo “Read Me Rona” trok de aandacht van de VPRO en haalde ook één van de demontage-CDs van de Fret. Deze track is nu de prettig in het gehoor liggende opener van hun eerste CD. Je fluit het liedje zo mee en dat geldt eigenlijk wel voor de hele CD. Allemaal hele melodieuze liedjes. Alleen alleen door akoestische gitaar begeleide “Hersickness” is een beetje een vreemde eend in de bijt. Attention Treated Precious klinkt als Beautiful South met een bite (precies wat BS ontbeert) en in andere de andere songs schieten referenties aan bands als Beatles, Daryll-Ann, Johan en Guided By Voices door je hoofd. Dat zou slechter kunnen, niet? Toch geven vooral de met mate gebruikte blazers de muziek best wel een eigen geluid. Het niveau van de genoemde bands halen ze nog (net) niet, maar het zou me niets verbazen als hun tweede plaat, zo die er komt, een waar briljantje zal zijn.

File: Echos Minor – Constant Exposure
File Under: Tussen Beatles en Guided By Voices

Young People – Young People

Leave a reply

Soms hoor je wel eens plaatjes waarvan je denkt: “Ik moet zelf eens wat gaan opnemen en uitbrengen op CD”. Young People – Young People is er weer zo één waarbij je denkt: “Dat kan ik beter!”. Iemand tipte mij en zei dat ik dit echt eens moest luisteren, want op deze plaat zou de geest van de Velvet Underground rondhangen. Deze persoon nam ik altijd heel serieus, inderdaad NAM, want wat ik hoor maakt me bijna aan het huilen zo slecht. Lou Reed zou zich, ware hij dood, omdraaien in zijn graf bij het horen van deze vergelijking. De zangeres Katie Eastburn klinkt als een zangeres die eigenlijk in een country band had willen zingen, maar werd afgewezen bij alle audities en nu wil laten horen dat ze het toch echt wel kan. Gitarist Jarrett Silberman denkt in de meeste nummers dat als hij maar een beetje over de snaren ragt en vooral geen noten of akkoorden aanslaat het misschien wel onder het kopje ‘experimenteel’ zal vallen. Het derde wiel aan de wagen is Jeff Rosenberg, die in het verleden toch alleraardigste platen maakte met Tarentel maar daar lijkt dit wat hij doet met de Young People echt in de verste verte niet op. Maar niets is minder waar! De lo-fi post-folk die de band brengt gaat echt door merg en been en in dit geval dus niet omdat het zo mooi is. Vanaf openingstrack ‘Ron Jeremy’ (ik snap niet waarom dit nummer na een pornoster vernoemd is ik hoor het er niet in) is het echt een klein half uur hard werken om de plaat uit te zitten. Er komt echt bijna niet één leuk melodietje langs dat platenmaatschappij 5RC een reden geeft deze plaat die eerst alleen als CDr beschikbaar was uit te brengen. Hopelijk zegt het niets over de kwaliteit van de rest van hun releasen. Van de 13 tracks die langskomen weet slechts Death Don’t Have Mercy lijkt in iets op een liedje dat weet te boeien de rest is gewoon te droevig voor woorden. Volgens mij is dit echt zo’n plaatje dat helemaal doodgeknuffeld zou kunnen worden onder de ‘serieuze’ popjournalisten, maar ik ben echt blij dat ik van deze CD alleen maar mp3s heb, of beter gezegd: had 😉

File: Young People – Young People
File Under: Hemeltergend, Del *.*

Whipster – Strange

Leave a reply

My First Sonny Weismuller / Konkurrent

Het postuum uitbrengen van een plaat ligt vaak gevoelig. Zou (de dode) artiest wel gewild hebben dat op deze manier zijn naam te grabbel gegooid zou worden? Van Jeff Buckley verscheen één plaat voor zijn vreemde verdrinkingsdood in de Mississippi. Na zijn dood staat de teller al op 4 en je kunt je afvragen of hij er erg gelukkig mee zou zijn. De door Tom Verlaine geproduceerde opnames voor For My Sweetheart the Drunk keurde hij zelf af, maar ze werden als Sketches (For My Sweetheart the Drunk) toch uitgebracht. Velen vroegen zich na het horen van die plaat af waarom hij de opnames afkeurde, want ‘men’ vond dat ‘ze’ best goed klonken. Buckley dacht daar anders over blijkbaar en je kunt je afvragen of zijn moeder er goed aan deed de plaat uit te brengen. Voor de nu uitgebrachte plaat van Whipster geldt dit niet. Alhoewel geen lid van de band Jan Heddema drukte als producer toch een flinke stempel op de plaat. De opnames van Strange werden afgerond twee weken voor de dood van Heddema. Gezegd moet worden dat Whipster met de hulp van Heddema een puike plaat hebben afgeleverd die on-Nederlands goed klinkt. In een instrumentale track als ‘You Are Not Here Anymore and I Miss You’ waan je je in bijna Canada op een Neil Young plaat in één van zijn gitaarperiodes. In andere tracks doolt de geest rond van The Joy Division en lijk je in Engeland te vertoeven, maar het meest voel je je thuis in de ondergrondse Amerikaanse rock van ondermeer de Wipers en the Dream Syndicate, zonder ook maar een moment het idee te hebben dat je naar een klakkeloze kopie van deze bands zit te luisteren. Daar zou je Whipster te kort mee doen. Spaarzaam doch smaakvol ondersteunt door accordeon, orgel en cello heeft Whipster een prachtige gitaarplaat gemaakt, waar Heddema postuum trots op kan zijn!

File: Whipster – Strange
File Under: Amerikaans ondergronds

Steve von Till – If I Should Fall to the Field

Leave a reply

Zangers van luidrichtige bands willen nog wel eens solo ingetogen plaatjes maken. Keith Caputo deed dat met Died Laughing best goed nadat hij Life of Agony verliet, maar werd hierin met groot gemak overtroffen door de donkerbruine stem van Mark Lanegan van de Screaming Trees (deze band is overigens al sinds 2000 uit elkaar(!)), die ondertussen al 5 solo-platen heeft gemaakt. Steve von Till van Neurosis is ook zo’n zanger met do’n donkerbruine, bijna inktzwarte, stem die solo-platen uitbrengt. De sfeer op zijn nieuwe solo-plaat is wel even andere koek dan die van zijn band. Intro ‘The Harpy’ is een opname van de grootvader van Von Till uit 1961 waar hij muziek onder heeft gezet. Daarna volgt alleen nog de stem van Von Till sober begeleid door o.a. akoestische gitaar, banjo en hammondorgel. De sfeer van de plaat sluit naadloos aan op de eerste twee solo-platen van Mark Lanegan. Misschien af en toe zelfs wel een beetje teveel waardoor je naar een kopie lijkt te luisteren, terwijl het toch echt andere liedjes zijn. Maar toch, ik hoor liever bij de open haard met een goed glas whiskey of dubbelpalm in de hand deze plaat, dan een knuffelrock pt 20.

File: Steve von Till – If I Should Fall to the Field
File Under: Voor de lange winteravonden