Monthly Archives: February 2003

Micro Mega – Annex

Leave a reply

In december mopperde ik dat Les Arbres Depayseront Davantage van Below the Sea nog niet uit gebracht was in Nederland en dat ik dat toch wel op prijs zou stellen omdat ik mijn mp3s graag zou willen inwisselen voor een CD. Dat kan dus nog steeds niet, helaas. Op dat album werd Below the Sea bijgestaan door toetsenist Sylvain Chauveau. Die Chauveau vormt samen met Frederic Luneau Micro:Mega. Beiden hebben ondertussen een behoorlijke geschiedenis in de Franse moderne muziek en zijn behoorlijk productief zowel solo als in verschillende bands. Het lijkt wel een trend te worden om je CDs te gaan verkopen zonder tracktitels, Sigur Ros doet het op haar laatste, Micro:Mega doet het op Annex ook. Zes instrumentale bijlages dus. Zes duetten tussen gitaar en electronica met allemaal een iets andere sfeer, maar alle zes kalme en bijna simplistische tracks, die doen denken aan het betere werk van Autechre en Boards of Canada (minder geblieb overigens), Labradford en Pan American. Simplistisch is misschien niet helemaal het goede woord. De muziek is namelijk opgebouwd uit vele lagen en de details die de geluidseffecten toevoegen zorgen er voor dat je elke keer wat nieuws ontdekt bij een draaibeurt. Wonderschoon, warm en rustgevend.

File: Micro Mega – Annex
File Under: Tussen Post-Rock en Electronica

Crooked Fingers – Red Devil Dawn

Leave a reply

De stem van Eric Bachmann is niet echt een gemakkelijke stem om aan te wennen. Niet zo rauw als Tom Waits en niet zo ehh donkerbruin als Leonard Cohen, maar ergens tussen die twee in. Bachman was jarenlang de zanger van the Archers of Loaf, maar sinds het uiteenvallen van deze vooral halverwege de jaren 90 hippe indie (dank Pavement) band concentreert hij zich op zijn solo-project Crooked Fingers. Op de platen van Crooked Fingers ruilde hij de rauwere sound van Archers of Loaf in voor een zachter geluid. Muzikaal klinkt Crooked Fingers nog het meest als Tom Waits die zijn uiterste best doet netjes Neil Diamond songs te spelen. Kan dit? Ja dat kan! De vorige twee platen waren al ok, nu op op Red Devil Dawn komt dit voor het eerst echt goed uit de verf. Het geluid is voller en rijker dan op de twee voorgaande albums. Als je even door de stem van Bachman heen gebeten hebt dan geven de songs over wanhoop, verraad en verlies hun schoonheid echt wel prijs. De combinatie van schorre vocalen met melancholische arrangementen waarbij smaakvol gebruik gemaakt wordt van strijkers en koperwerk is best apart en werkt gewoon heel goed op deze plaat.

File: Crooked Fingers – Red Devil Dawn
File Under: Indie Singer Songwriter

The Raveonettes – Whip It On

Leave a reply

Ze zien er eigenlijk best wel braaf uit op de hoes. Sharin Foo en Sune Rose Wagner zouden zo maar het Deense antwoord op Roxette kunnen zijn, the Raveonettes. Volgende de foto’s dan he, want als je een half minuutje van hun eerste EP geluisterd hebt weet je dat je er niet verder naast kunt zitten. De vuiligheid druipt je speakers af op Whip it On. De eerste luisterbeurten vond ik het maar helemaal niets deze Jesus & The Mary Chain kloon. Koude, kille vocalen over rauwe gitaren, mijn God dat hadden we toch wel gehad? Het kwam misschien ook wel door mijn vooringenomenheid. Ik dacht, niet weer een retro-bandje dat het wiel weer uitvindt en het presenteert als iets heel briljants met natuurlijk de daarbij horende pers-hype. Niet dat ik nu wel denk dat de deze EP het meest briljante is dat ik de afgelopen maanden gehoord heb. Dat niet, maar ik had het wel iets te snel naar de zijkant geschoven. Juist doordat dit een EP-tje is en maar net iets meer dan 21 minuten duurt is het juist wel te pruimen, slechts twee van de 8 tracks gaan over de 3 minuten heen. Net als J&mc mixen the Raveonettes op prettige wijze Vetvet Underground/Stooges met Phil Spector/Brian Wilson, met hier en daar nog een snuf Sonic Youth (Attack of the Ghost Riders, heeft zo’n typisch Daydream Nation gitaarlikje). Ik vraag me wel af of het een hele CD lang ook nog zal boeien, want als je wat vaker luistert valt wel op dat de songs gedeeltelijk toch wel erg veel op elkaar lijken. Vergelijk bijvoorbeeld “Cops on my tail” met “Do You Believe Her”. Laat ik ze het voordeel van de twijfel geven, maar ik vrees dat die full length CD best wel eens tegen zou kunnen vallen..

File: The Raveonettes – Whip It On
File Under: Jesus & Mary Chain Jr.

Peter Bruntnell – End Of This Earth

Leave a reply

Beetje raar eigenlijk. De nieuwe plaat van engelsman Peter Bruntnell is al ruim een half jaar uit in de VS en komt in maart pas uit in ons kikkerlandje en in zijn geboorteland. Misschien ook wel niet raar eigenlijk, want zijn muziek is misschien ook wel meer geschikt voor de Amerikaanse markt dan voor de Europese. Ik denk dat wij Europeanen de muziek van End Of This Earth een beetje te netjes zullen vinden. Ik vind dat in ieder geval wel. Bruntnell klinkt op zijn tweede plaat als een het kruispunt van de zwaartelijnen in de gelijkzijdige driehoek Nick Drake, Tom Petty, Son Volt en blijft me te stil staan op dit kruispunt.Het irrittante hierbij is alleen dat de liedjes niet slecht zijn, maar het kabbelt me allemaal te veel voort, het wordt voor mij echter pas wat interessanter als het tempo wat omgaat in tracks als “City Star” en “Tabloid Reporter”. De rustige liedjes zijn niet mij niet spannend genoeg in ieder geval, maar ik kan me heel goed voorstellen dat iemand die van de drie boven genoemde namen hier een erg fijn plaatje aan heeft.

File: Peter Bruntnell – End Of This Earth
File Under: Veilige Alt Country

Caesar – Caesar

Leave a reply

Excelsior

Wat is de overeenkomst tussen K3 en Caesar? Géén één, inderdaad! Ik heb mijn anderhalf jaar jonge zoontje nog nooit zien dansen op K3, maar zet de nieuwe Caesar op en, geloof het of niet, Juniopr zet het gelijk op een dansen in de woonkamer! Nou wat wil je als vader nog meer? Samen met je eerstgeborene dansen op “Stop That Girl” is toch het leukste wat er is? Stukken beter dan dat blubblubvis-gebeuren van die drie K’s uit België. Het zal wel helpen dat de titelloze plaat begint met een Teletubbies “O-oh”-kreet. Je kunt zo’n kind wel sturen, maar die dansende poppen krijg ik er nog niet uit. Tinky Winky, Dipsy, Laa-Laa, and Po regeren ook in Junior-land. Caesar doet weer wat Caesar het beste kan, mooie gitaarliedjes maken die zelfs kleine kinderen vrolijk maken. Rauw, ranzig en puntig, bijna als the Pixies in hun beste dage, trappen ze af met “Supersonic”, waardoor je binnen één track voorganger (ehhhh shit wat was het ook al weer?) Leaving Sparks vergeten bent. En daarna wordt het alleen nog maar leuker. Zo ongeveer alles is catchy aan Caesar, van het gitaarspel tot de tweede zanglijnen van drumster Marit de Loos (“El Cat Race”, “Twist”) alles ligt lekker in het gehoor op deze plaat. We gaan het gewoon niet meer hebben over Leaving Sparks, met Caesar is Caesar herboren en dat is ook dè reden die de titel van de plaat rechtvaardigt. Vaak zijn titelloze eerste platen de beste van bands, nou bij Caesar is dus ook de titelloze hun beste.

File: Caesar – Caesar
File Under: Sterke 'derde' rockplaat

Jeff Hanson – Son

Leave a reply

Wat is erger dan een slechte Elliott Smith-plaat? Goed, dat is een beetje theoretische vraag, want een slechte Elliott Smith is natuurlijk niet echt makkelijk voor te stellen. Het antwoord op de vraag is echter een stuk eenvoudiger : Jeff Hansons’ eerste plaat Son. Wat een ongelovelijk drama. Dit klinkt dus als een vrouw die denkt dat’ie Elliot Smith is, maar eigenlijk een man is. Je bent echt een knappe jongen als je deze plaat in zijn geheel uitzit. Op zicht zijn de liedjes nog niet eens zo slecht, maar van het aanslaan van gedempte akoestische gitaren in combinatie met het irritante getokkel en het proberen gelaagde zangmelodietjes te kweken a lá Smith heb je namelijk na één nummer al genoeg. Ik vraag me echt af hoe het kan dat Killrockstars Hanson tekende op basis van één demo en in de begeleidende info van de Son schrijft: “Jeff Buckley fronting a Lush reunion tour”. Yeah right! Hanson mag nog niet in de schaduw staan van zowel wijlen Buckley als de dromerige pop van het inmiddels al ter ziele zijnde Lush. Move over Hanson! Ik zet Ed Harcourt’s From Every Sphere van gisteren maar even op en daarna nog een Smith-plaat om de vieze smaak weg te spoelen.

File: Jeff Hanson – Son
File Under: Muziek voor in het haardvuur

Ed Harcourt – From Every Sphere

Leave a reply

Gelukkig is Ed Harcourt te eigenzinnig om een klakkeloze kopie te maken van zijn, terecht, alom geprezen debuutplaat Be Here Monsters. Maar veranderingen aanbrengen in je strategie is natuurlijk geen garantie voor succes. Ik geef het je ook te doen om zo’n plaat te evenaren of, beter, zelfs te overtreffen. Dat laatste is hem niet gelukt, dat eerste ook (net) niet. Begrijp me niet verkeerd hoor, de plaat is nog van hoog niveau, maar zoals gezegd de lat ligt hoog en dan is er meer voor nodig om jezelf te overtreffen dan From Every Sphere biedt. Het zijn ook subtiele veranderingen hoor op From Every Sphere geen aardverschuivingen. Bijvoorbeeld het harmonium op de eerste singel “All Of Your Days Will Be Bless”, of de spooky titeltrack. Harcourt (waarom moet ik bij die naam toch altijd denken aan een pornoster?) verrast zelfs op sommige tracks. “Ghostwriter” is hier wel een aardig voorbeeld hiervan. Er zullen mensen zijn die zullen gruwelen van hoe hij zingt op deze track, maar ik mag dat TheThe-sfeertje wel. In een negatieve bui kun je het ook met Marilyn Manson vergelijken, maar daar doe je die teveel eer mee. Verder is de plaat een mooie mix van melancholische ballades en meer poppy tracks van hoog niveau, maar wel zodanig relaxed dat ik er van tijd tot tijd wel een beetje slaperig van word… Misschien moet Harcourt wat meer gekieteld worden om een (nog) betere plaat af te leveren. Aan genregenoot Elliott Smith bij deze de uitdaging dit te doen met de twee platen die hij als het goed is aflevert dit jaar..

File: Ed Harcourt – From Every Sphere
File Under: Singer Songwriter

OSI – Office of Strategic Influence

Leave a reply

Zo, dat was even slikken zeg. In dik zeven minuten maakt Kevin Moore duidelijk waarom Dream Theater zonder hem, in mijn oren althans, een stuk minder is dan Dream Theater met hem. Het was overigens dubbel slikken want ik was na de eerste twee tracks van OSI (Office of Strategic Influence) bang dat Office of Strategic Influence een echte progmetal-plaat zou zijn en daar zit ik niet op te wachten. Kans was natuurlijk redelijk groot dat dit wel zou gebeuren met mensen als Mike Portnoy en Jim Matheos (Fates Warning) aan het roer. Naar ik begrepen heb leek het in eerste instantie ook uit te draaien op een progmetalplaat. Gelukkig heeft Kevin Moore er een stokje voor gestoken en zitten er meer van zijn vingers in de OSI-pap dan van de andere heren. Want wie zit er nu te wachten op een CD waarop de heren instrumentalisten hun kunsten vertonen in een freakshow. Ik niet in ieder geval en ben dus ook maar blij dat Moore zich heeft laten gelden. Steven Wilson van Porcupine Tree was pas geinteresseerd om mee te doen op “shutDOWN” nadat hij de demo van Portnoy en Matheos flink mocht aanharken en de teksten mocht schrijven om er één van de hoogtepunten van deze plaat van te maken. Dik tien minuten, maar geen seconde vervelend. Door de bank genomen laat OSI zich nog het beste beschrijven als een heavy uitvoering van Chroma Key, dus net als op Dead Air For Radios en You Go Now veel samples, loops en ambient elementen, maar wel meer en zwaarder gitaarwerk. Luister maar eens naar het instrumentale “Horseshoes and B-52’s” (wie riep daar Pink Floyd?) of het dynamische “Head” met oosterse invloeden of om mijn part “Hello, Helicopter!” met fantastisch (niet hard overigens) drumwerk van Portnoy. Ik durf er wel bijna geld op te gaan zetten dat er dit jaar geen betere symfo-plaat uit komt. Laat je overigens niet afschrikken door het woordje ‘symfo’. Ook voor liefhebbers van andere genres heeft deze plaat genoeg te bieden, want er komt waarschijnlijk juist geen betere symfo-plaat uit juist omdat OSI zo divers is.

File: OSI – Office of Strategic Influence
File Under: Voer Voor Jaarlijsten

Garlic – The Murky World Of Seats

Leave a reply

Ik was er bijna ingetrapt! Toen iemand mij Garlic liet horen. Ik dacht, in mijn halfdronken bui, echt dat het ging om een Pavement-plaat die ik niet kende! The Murky World of Seats klinkt bij tijd en wijle namelijk zo eng als the Pavement dat je dit in een niet dronken bui ook zou kunnen denken. Pas als je beter gaat luisteren hoor je dat het Malkmus (net) niet is en dat de zanger ook nog eens verdomd goed naar Lou Reed geluisterd heeft, alhoewel je zelf natuurlijk niet zoveel aan je stem kunt doen. Wat voor de heren spreekt is dat ze hun bewondering niet onder stoelen of banken steken, sterker nog ze zijn er trots op een bijdrage te mogen leveren aan een Everything is Ending Here – A Tribute To The Pavement dat eind februari verschijnen zal. Nu ben ik nogal Pavement-gek, dus eigenlijk kan een bandje als dit bij mij helemaal geen kwaad doen. Als je echt voor dit plaatje gaat zitten dan valt er echt heel wat moois te beluisteren, zo heeft elke voetbalfan wel een een “Drink induced conversations” in de kroeg, na weer een nederlaag verzuchtend in een dronken bui dat je weer een jaar uitgelachen zult worden. Beter luisteren zal je leren dat er niet alleen invloeden van de bovengenoemde twee zijn, maar ook Grandaddy (“Animals”, met ook net zulke wazige teksten als Grandaddy soms heeft) en van tijd tot tijd Neil Young ruik je in de knoflooksaus die je voorgeschoteld krijgt. Hmmm, knoflook lekkel 🙂

File: Garlic – The Murky World Of Seats
File Under: Eerstgeborene zoon van the Pavement

Vals Licht – Luidkeels

Leave a reply

Grappenmakende Brabantse sportfanaten maakten bij de Olympische Spelen van Sydney alternatieve medaille-spiegels, waarbij Noord-Brabant als aparte ‘land’ opgenomen werd. Hierbij wonnen ze het met schrijnende overmacht van de rest van de rest van Nederland. Misschien moeten we dat ook maar eens doen voor de popmuziek, want het lijkt wel een bodemloze put daar in Brabant. De ene na de andere goede tot uitstekende CD van Brabantse makelij overspoelt de rest van Nederland. Eén van die bands, die niet over het uitblijven van goede recensies had te klagen de afgelopen jaren, is Vals Licht. Zowel Lunapark als Dieseljunks ontving niets dan lof bij de heren (en dames) recensenten. Op het personele vlak zat het Vals Licht echter niet altijd mee de afgelopen jaren. Na de release van Lunapark was zanger/gitarist al eens uitgeschakeld door een foutje bij een ziekenhuisbezoek, in 2001 werd drummer Johann de Groot ernstig ziek. Bovendien werd de ‘net’ vast ingelijfde tweede gitarist Ruud Jolie gevraagd om Within Temptation te komen versterken. Jolie speelt nog wel mee op Luidkeels, maar gezien het drukke schema van Within Tempation de afgelopen twee jaar, zal het al met al niet echt het snel uitbrengen van een nieuwe plaat bevorderd hebben. Bovendien besluiten de heren in het vervolg ook nog eens hun eigen platen te gaan uitbrengen en richten hun eigen label, Diaz Records op. Misschien was het wel goed ook dat het allemaal niet zo snel gegaan is, want ik heb zo’n donkerbruin vermoeden dat dit de uitwerking van het songmateriaal alleen maar ten goede gekomen is. Nu ligt er namelijk het prachtig vormgegeven Luidkeels, met schilderij van Koen-Fu van Beef op voorkant en geheel onterecht blijven de heren bescheiden. In de titeltrack beweert De Bruijn dat’ie geen meesterwerk heeft geschreven, maar alleen maar zijn levenswerk aflevert. Nou, we mochten willen dat er meer Nederlandstalige bands dit soort dynamische tracks maakten als “Luidkeels”, de eerst single “Alles Wat Ik Heb” en “Laat Me Alleen”! Wat ook wel eens prettig is dat je ook eens de teksten van een Nederlandstalige band ‘gewoon’ kunt volgen. Blinken andere bands uit in het lekker vaag houden van hun teksten, daarvoor is op Luidkeels geen plaats. Dat is ook een kunst is deze plaat in combinatie met de goede songs en heldere productie een meer dan prettig alternatief voor de vast weer volop langstrekkende Brabantse carnavalskrakers de komende maand..

File: Vals Licht – Luidkeels
File Under: Goed alternatief voor Brabantse Carnavalskrakers