Thuisfröbelaars zijn er nogal wat in de popmuziek. In Nederland is Spinvis natuurlijk hét voorbeeld van dit moment. Op zijn zoldertje in Nieuwegein knutselde hij een plaat in elkaar die volgens sommige het beste is dat er ooit in Nederland gemaakt is en anderen gruwelen ervan. In Engeland hebben ze ook zo’n gezellige thuisknutselaar in de persoon van Stephen Jones. Misschien herinner je je hem nog van zijn werk met Babybird. In Engeland hadden zij een min of meer toevallige hit met “You’re Gorgeous” van de CD Ugly Beautiful, maar in Nederland is er op een optreden in de Melkweg na niet zo heel veel gebeurd. Het leek wel of Jones alleen maar in de studio verbleef in die tijd. In vijf jaar tijd kakte hij maar liefst acht platen uit. Niet zo raar dat je het daarna wat rustiger aan doet. Jones is nu dus onder zijn eigen naam verder gegaan en op Almost Cured Of Sadness gaat hij lekker verder met prutsen. En wat voor een album. Het is 19 songs geknutsel op de vierkante centimeter. Weird is een understatement voor platen als deze. De plaat zit echt tot de rand toe gevuld met geluidjes loopjes en ‘echte’ instrumenten die van een luisteraar nogal wat vergen. Funk, hiphop, dance, beats je krijgt het allemaal voor je kiezen. Af en toen heeft het wel wat weg van Beck‘s niet akoestische platen (“Sitting In My Graveyard”) en Grandaddy met beats (“My Girlfriend Killed Jesus”). Jones zijn kopstem die in ruim de helft van de nummers de overheerst, ligt niet altijd even gemakkelijk in het gehoor en daarom is het wel fijn dat je af en toe ook nog eens zijn gewone stem hoort. Voor dit album geldt hetzelfde wat geldt voor Spinvis zijn debuutplaat. Óf je vindt het fantastisch en ziet het als één grote luistertrip of je wordt er stapelgek van en gruwelt na drie minuten van het geheel je voorgeschoteld krijgt. Dus of zwart of wit en nergens grijs, en dat is best prettig, want van die platen voor de grijze massa zijn er al meer dan genoeg.
File: Stephen Jones – Almost Cured Of Sadness
File Under: Knutselpop die óf afstoot óf aantrekt
In een ander en beter leven was Stacy Jones drummer van 
Geen idee eigenlijk waarom het is, maar voor de Nederlandse versie (en misschien wel voor de rest van de wereld) heeft 
Ik kom er bijna niet onderuit bij een nieuwe Post-Rock-band. Altijd eerst even onder de loep leggen om te kijken of je niet te maken hebt met een 
Ik zal de laatste zijn om te bekennen dat ik niet een zwak had voor 
Sinds 3 dagen is het lente en buiten ziet alles er in één keer ook een stuk anders uit. Alles lijkt in één keer te bloeien, de ogen en neus lopen al weer over van de hooikoortstranen en snot. It’s Getting Hot in Here! zingt het vriendje van 
Je dacht altijd dat “Smells Like Teen Spirit” het volkslied van de hele grunge-generatie was? Dan valt je, zeker als je de cover van 
In de jaren 90 had Nederland het goed voor elkaar met de symfonische rock. Met SI-Music hadden ‘we’ een sterk label dat echt hart voor symfonische rock had én goede platen afleverde. Begonnen als alleen tijdschrift werd hier begin jaren 90 een platenmaatschappij bijgevoegd. Briljante meesterzet waren de SI-Samplers die voor een prikkie (10 piek toen) te koop waren. En volgens mij hadden deze sampler ook best een belangrijke bijdrage in het succes van de releases van SI waren de in dat geheel. Voor mij althans waren die samplers wel een reden om CDs aan te schaffen van bands die op dat label zaten. Zo kocht ik onder andere CDs van 
Waar komt het in godesnaam vandaan, al dat enthousiasme om de nieuwe 
Je zegt niets raars als je beweert dat voor meester