Tot en met maandag 7 juli vertoef ik in Italie met de Tuindorp Stoempers om eens een paar echte grote heuvels te fietsen ipv al die kleine bulten in Nederland, Belgie en Luxemburg. Gewapend met een 28 en 24 achter en een 39 voor gaat mijn oude Batavus Cadex-2 het gevecht aan op de lange route van de Maratona op de zondag. Hopelijk is het dan iets minder warm dan nu in Italie…
1684 Schilderman Coen 73 NL-HB De Bilt En Route
File: Maratona di Dolimites
File Under: Dat wordt vast afzien
De ouwe lullen onder ons zullen er wel anders over denken, maar voor veel jongere symfo-liefhebbers was Spock’s Beard d� progband. Zeker op het podium speelden Neal Morse cs. de pannen van het dak. Toch was er bij het vorig jaar verschenen Snow wel wat gemopper te horen. Hoe briljant ook in elkaar gezet Neal Morse viel in herhaling en dat was jammer. En toen *boem*. Al langer was bekend dat Morse een toegewijd Christen was, maar dat hij door de Here zelf zou worden opgeroepen zijn droomband te verlaten daar viel bij velen de mond wagenwijd van open. De rest van de band besloot echter niet bij de pakken neer te zitten en door te gaan. Nick D’Virgilio doet een Phil Collins move en staat nu achter de microfoon op Feel Euphoria. Voordeel is wel dat D’Virgilio een veel aangenamere zangstem heeft dan Collins. Als band blijkt Spock’s Beard zonder Morse ook prima songmateriaal af te kunnen leveren. Af en toe doolt de geest van Morse nog rond in de songs, maar zeker de eerste helft van de plaat rockt harder dan Spock’s Beard ooit deed op plaat. En alsof het niets is schudt D’Virgilio ook nog even het zesdelige “A Guy Named Sid” uit zijn mouw. Spock’s Beard leeft!
File: Spock’s Beard – Feel Euphoria
File Under: God ziet dat het goed komt!
Robin Guthrie? Rings a Bell? Niet? Cocteau Twins vast wel! Nou Robin Guthrie is dus de man die de zes snaren bespeelde in de Cocteau Twins en het leeuwendeel van het songmateriaal schreef. Nadat de Cocteau Twins in 1997 een stille dood stierven startte Guthrie samen met ex-Mono zangeres Siobhan de Maré Violent Indiana en nam daar een plaat mee op. Nu is er eindelijk(?) een solo-plaat van zijn hand, Imperial. Deze keer zonder hulp van zangeressen en helemaal instrumentaal. Dat eist wel wat van de luisteraar. Verlies je de muziek even uit het oor dan lijkt de plaat een saai voortkabbelend beekje aan de oppervlakte, maar ondertussen is er een toch best krachtige verradelijke onderstroom aanwezig die je zo mee de diepte inzuigt van de muziek. Dan vallen je het rustige, maar smaakvolle gitaar- en toetsenspel wel op en weet je en denk je bij “Freefall”: Verrek! Dat lijkt wel het thema van Twin Peaks (“Falling”)!
File: Robin Guthrie – Imperial
File Under: Dromerige post-rock of gewoon new age?
He! Die hadden we nog niet gehad. Het onbekende mixbroertje van Jim Morrisson en Mick Jagger over het sneaky gejatte orgeltje van “No More Heroes” van the Stranglers verpakt in een antiek garage beat! En dat natuurlijk allemaal uit Zweden. Elke keer weten die retro-rakkers toch weer wat nieuws te verzinnen wat dan stiekem toch weer leuk is. Nu dus de Dee Rangers. Ze lopen wel bijna voorop in de retro-golf, want hun eerste EP kwam al in 1997 uit en stond al vol met rauwe jaren 60 garagerock. Verwacht dus geen liedjes langer die langer klokken dan drie minuut dertig. Wel volop referenties naar de oude Stones en de Sonics. Geproduceerd door de man die ook achter de knoppen zat van de laatste White Stripes, Liam Watson, trekt de bluesy Pretty Ugly Beat als een sneltrein (intercity’s waren er nog niet in de 60-er jaren, laat staan TGV’s) aan je voorbij voorzien van spicy mondharmonicariedels puntige gitaarrifjes en opgefokte drumbeats ondersteund door zo ongeveer de langste bassist op aarde. Niet bijzonder origineel, wel bijzonder aangenaam.
File: Dee Rangers – Pretty Ugly Beat
File Under: Retro
Een variant op een Parental Advisory-sticker op de cd van The Herb Spectacles helemaal niet misstaan. Koop je als liefhebber van de mooie pop-rockplaatjes die Excelsior uitbrengt blind The Incredible World Of…. dan kon je wel eens behoorlijk schrikken als je het schijfje in je CD-speler pleurt. Niets puntige gitaarsongs zoals Caesar of prachtige pop als Johan en Daryll-Ann. Wat je om je oren geslingerd krijgt klinkt als de Nederlandse (re)incarnatie van James Last en zijn trouwe vriend Herb Albert inclusief vibrafoon- en trompetsolo’s. Je moet er wel voor in de mood zijn moet ik bekennen. Lang niet elke draaibeurt valt bij mij even lekker. Toen bleek dat er (wijlen) Treble Spankers leden inzaten liep het water me in de mond en met een Corona in de hand zittende in de zon kijkend naar het spektakel dat het op de planken vast ende zeker wel zal zijn. Op plaat verveelt het me te snel. U bent gewaarschuwd, maar goed het is wel volop zomer, dus wat zal het jou aan je reet roesten!
File: The Herb Spectacles – The Incredible World of…
File Under: James Last alert
Eenzamer kan het bijna niet. Een man met zijn gitaar op een groot podium. Maar Luka Bloom is zeker niet eenzaam geweest in het Carré. De hele zaal gevuld met (te?) devote fans waarvan enkelen zelfs speciaal voor dit optreden overvlogen naar Amsterdam. Luisterend naar zijn eerste echte live-plaat vraag je je af waarom Bloom zo tegen live-platen is, want op studioplaten klinkt Bloom goed, maar op het podium vind ik het toch zeker zo mooi, zo niet mooier, wat hij laat horen. Misschien is het wel omdat je de magie van een heel concert nooit zult kunnen samen vatten op één CD. Amsterdam is dus ook een selectie van het ruim tweeëneenhalf uur durende concert uit februari 2002. En een geslaagde selectie is het. Met zijn karakteristieke gitaargeluid en dito stem speelt hij duidelijk een thuiswedstrijd in Carré. Niet zo raar natuurlijk, want Bloom nergens in de wereld zo populair als in Nederland. Hij woonde zelfs een tijdje in Groningen en noemde daar zelfs een plaat na (toen nog onder de naam Barry Moore). De dertien nummers geven een degelijk overzicht van wat Bloom in de afgelopen jaren uitgebracht heeft. Het publiek zingt als makke schaapjes mee op Mike Scotts’ “Sunny Sailor Boy” en ontvangt hiervoor complimenten van Bloom. Bloom op zijn beurt steelt de show in “Exploring the Blue”, “Gone to Pablo en “You”. Kaal, alleen en prachtig.
File: Luka Bloom – Amsterdam
File Under: Heel mooi singing, Luka, heel mooi singing!
Bij NoCode zou je eerder denken aan een Pearl Jam-coverband dan aan een Zeeuws bandje dat het avontuur niet schuwt en zijn invloeden qua muziek haalt uit Tool en King Crimson en gezegend is met een goede zangeres. En maak van dat bandje maar piepjong bandje. Alleen gitarist Jelle is de 20 al gepasseerd en studeert aan het conservatorium in Gent. De andere leden zijn (hopelijk) net klaar met hun VWO en hopen toegelaten te worden tot de rockacademie in Tilburg. Tuella is hun tweede eigen beheer mini-CD. Het is jammer dat ze de vier tracks in slechts twee dagen op moesten nemen. Er had namelijk wel meer ingezeten dan wat ze nu laten horen. Vooral in de stukken waar de melodie van de bas synchroon loopt in “Vagaries” en in de stukken waarin zangeres Johanneke tegen de muur van geluid van de andere heren moet aanwerken zit nog veel ruimte tot verbetering. Daarom ook is “Intended Solace” het beste nummer van deze EP. Net iets rustiger, waardoor Johanneke minder vechten voor aandacht en veel beter tot haar recht komt. In “Collapsing” liggen de Tool-invloeden er misschien iets te dik boven op, maar het zij ze vergeven. Na de zomervakantie gaat NoCode de studio in voor een volledige CD. Dat zou best eens verrassend uit kunnen pakken…
File: NoCode – Tuella
File Under: Zeeuws KC-dialect
Universal
D’r is maar één ding dat ik krijg van de ‘nieuwe’ Metallica: Hoofdpijn. En niet alleen pien in de koppe van al het gezeur rond het drankgebruik en opname van James Hetfield, het (terechte) opstappen van Jason Newsted. Vooral krijg ik een betonnen kop van de muziek op St. Anger. Wat een kelere-herrie. Bij elke keer draaien haakte ik gewoon af na 25 minuten. Het gaat maar door met geram op potten en pannen gezang van James en geriff (en ontbreken aan gesoleer) van Kirk. En dan moet je nog dik 50 minuten zitten tot het eind van de plaat. Dat red je gewoon niet 75 minuten lang. De tracks afzonderlijk draaien is de enige manier om de hele plaat te consumeren. Je kunt het allemaal wel gedurfd en zwaar te verteren noemen, het is gewoon lomp en onbehouden. Zet elke plaat tot ….And Justice For All naast St. Anger and St. Anger verbleekt hierbij. De finesse die deze platen (hoe hard ook) wel kenden ontbreekt gewoon compleet op St. Anger. Het is misschien erg openhartig hoe Hetfield zijn demonen bezingt die hij bedwongen heeft, doe mij maar Jason Newsted die zijn gelijk haalt met de rawkende laatste plaat van Voivod en het pareltje van Echobrain. Daar zouden de heren Hetfield en Ullrich eens wat betere naar moeten luisteren.
File: Metallica – St. Anger
File Under: Jason Newsteds' Gelijk
In ‘t Wild heeft een beetje hetzelfde probleem als wel meer Brabantse Nederlandstalige bands hebben: de zanger. Luc van Hoorn klinkt zo netjes en bijna lief door die zachtere g. Net als Abel het had in “Onderweg”, alleen dat ís ook een lief liedje. En onder lieve liedjes wil ik de nummers van In ‘t Wild nou niet echt gelijk scharen. Geproduceerd door Rick de Leeuw bevat de tweede cd Bijna Thuis 13 liedjes die grofweg vallen tussen the Scene en Blof, maar nog niet van hetzelfde niveau als deze twee. Daar zijn de songs nog een beetje te tam voor. Van De Leeuw had ik overigens ook wel een iets rauwere productie verwachte, gezien zijn werk met the Scene. Dat er echt wel potentie is binnen In ´t Wild blijkt wel uit een lied als “Red Me” waar in de arrangementen meer, en mooi, ruimte is gemaakt voor toetsen en saxofoon. Vooral de tracks waar de stem van Van Hoorn ondersteund wordt door koortjes en tweede laag liggen mij een stuk aangenamer in het oor, want dan heb ik minder last van het accent. Maar misschien moet ik niet zeuren. Ik ben zelf ook gezegend met een zwaar, weliswaar Twents, accent. Misschien is het wel meer mijn probleem dan dat van In ´t Wild.
File: In 't Wild – Bijna Thuis
File Under: Pop/Rock
Voor mijn gevoel was er een duidelijk verschil tussen de Vic Chesnutt-albums van voor de Sweet Relief plaat Gravity of the Situation en na die tribute. Die van na dat tribute waren allemaal net iets minder goed dan die van daarvoor. Net alsof Chesnutt te veel onder de indruk was van wat anderen van zijn briljantjes maakten dat hij zelf een beetje blokkeerde. Misschien komt het wel door de manier van opnemen van Silver Lake dat deze plaat een stuk beter is dan zijn voorgangers. Opgenomen in de een 80 jaar oud huis net buiten Los Angeles in de buurt van het Silver Lake met zowel de muzikanten als de producer die hij graag wilde gebruiken. Er werd track voor track live opgenomen en er werd niet eerder aan een nieuwe begonnen dan dat de song op tape stond zoals Vic dat graag wilde. De songs klinken hierdoor minder kaal en een stuk warmer dan op de platen die tussen Gravity of en Silver Lake zaten. De verhaaltjes van Chesnutt gaan meer nog voor je leven en het lijkt af en toe wel of hij bij jou in de woonkamer staat te spelen, zo dicht bij klinkt het. Van de kleinste gebeurtenissen maakt Chesnutt de mooiste dingen, met als hoogtepunten de rustiger nummers: Opener “I’m Through With You”, het ruim acht minuten durende licht jazzy “Sultan, So Mighty” en afsluiter “In My Way, Yes”. Maar als Chesnutt jamt als Neil Young en Crazy Horse in “2nd Floor” is daar ook weinig mis mee. Beroemd zal hij wel nooit worden Vic, maar hij zou het eigenlijk best verdienen dat niet alleen mensen als Michael Stipe (min of meer zijn ontdekker) en Kirsten Hersh hem waarderen, maar ook het grote publiek.
File: Vic Chesnutt – Silver Lake
File Under: Eigenzinnige Singer Songwriter