Naked Blues. Ik had geen betere titel kunnen verzinnen voor de plaat. Met zijn voeten in de zompige Mississippi-deltablues en op zijn hi-hat en basdrum en zijn handen op een gitaar met een smerig rauw geluid speelt The Legendary Tigerman (Paulo Furtado) kaal, naakt en gemeen alsof de duivel hem op de hielen zit en hij op zijn beurt op jacht is naar die vrouw die maar niet voor hem wil kiezen. Zittend doet de tijgerman in acht eigen nummers, die naadloos aansluiten op de traditionals van Bo Diddley (‘Mannish Boy’) en Hasil Adkins ‘She Said’, zijn verhaal dat nou niet altijd geschikt zijn voor het jongere publiek. (Alhoewel de jeugd van tegenwoordig natuurlijk wel wat gewend is bedenkt de ouwe jongere terwijl hij dat typt). Vakkundig gerammel vol traditie dat klinkt alsof de opnamen van de Legendary Tigerman uit vervlogen tijden van (wijlen) John Lee Hooker, Robert Johnson komt in plaats van uit 2003. Oh ja als extraatje zit op de CD nog het toppunt van naakte blues in de vorm van een toffe videoclip.
File: The Legendary Tigerman – Naked Blues
File Under: Mid-fi , uncut & fucked up blues record for a mature audience
Hoe lief kunnen popliedjes klinken en kan het nog liever dan 
Tips op mailinglijsten die elke muziekjunk leest. Wie heeft er geen last van die ‘spam’ en voelt zijn knip daardoor al weer kriebelen? Het ergste zijn natuurlijk meelezende muzikanten die ongevraagd hun eigen muziek de hemel in gaan prijzen. Tenzij ze gelijk hebben. Maar ja hoe kom je daar achter? Kopen! Of niet. In ieder geval is het in het geval van Rhinoceros de moeite waard. Niet verwarren met het franse house-met-gitaren-duo Rinôçerôse. Rhinoceros is multi-intrumentalist David Picking en wat hulptroepen. Zelf werkte hij mee aan No-Mans’ prachtige Together We’re Stranger en als tegenprestatie(?) zingt No-Man’s Tim Bowness mee op de eerste CD van Rhinoceros Tiny Ghosts op “World Afraid” dat dan ook gelijk aan No-Man doet denken natuurlijk. Wat opvalt is dat Picking erin geslaagd is nummers neer te zetten die met sobere instrumentatie en veel open ruimte toch indruk maken. Groovy loops met atmosferische samples en heel relaxed. Gedachten aan Massive Attacks’ Mezzanine komen op, maar Tiny Ghosts is veel gemakkelijker verteerbaar en dat is wel zo prettig. Zoals hij het zelf zegt: “Chillout music with a heart – or something”. Ik kan het niet beter zeggen. 
Groot aan de andere kant van de plas, onbemind aan deze kant. Kort samengevat de carriere van