Migala maakte met Restos de un Incendio één van de mooiste platen van 2002. De heropnames van (gedeeltelijk) tracks van hun eerste drie CDs hadden ze geperfectioneerd tot een bloedstollend mooie post-rock-plaat die niet alleen vist uit de vijver van Godspeed cs., maar ook invloeden van Nick Cave en Ry Cooder bevatte, wat het zo bijzonder maakte. Extra allert zijn dus als leden van deze spaanse brigade een plaat maken onder een andere naam: Emak Bakia. Samen met niet-Migala-er David Fernandez zetten Abel Hernandez en Coque Yturriaga je eerst op het verkeerde been door met een sober akoestisch nummer in te zetten op Frecuencias De Un Rojo Devastardor dat qua sfeer wel past bij de plaat overigens. Daarna volgen twaalf ietwat lome geluidstrips vol samples, maar ook rare toetsenriedels, tovenarij van David Fernandez uit zijn drums en dromerige gitaarloopjes. Boards of Canada is nooit echt ver weg in gedachten, maar zeker niet irritant dichtbij. Heerlijk album om bij weg te dromen in bijvoorbeeld de trein, als je weer eens in de file staat of gewoon thuis op de bank met de ogen naar het plafond zoeken naar de vormen die passen bij deze magie.
File: Emak Bakia – Frecuencias De Un Rojo Devastardor
File Under: Knip- en Plakelectronica (met nog genoeg echte instrumenten)
Om gotisch metaal niet in kitsch of cliché te laten vervallen moet je toch best je best doen. Dergelijke bandjes schieten , vooral in Nederland, als paddestoelen uit de grond. Niet alle paddestoelen zijn echter eetbaar, velen maken je ziek en een enkeling is zelfs dodelijk. Het gezwam van 
Twee halen één betalen, waar vind je dat nog tegenwoordig? Hooguit in je supermarkt tijdens stuntweken, maar zelden in je platenzaak. Nu is er wel de kans om twee nieuwe Cdtjes te kopen bij je zilveren schijfjesboer. De samenwerking tussen het Ya Te Digo en 
Ik ben een beetje boos op 
FU (09:53 PM) : hmz ik zit in mijn maag met american analog set
Af en toe is stukjes schrijven helemaal niet leuk. Dan zit je eigenlijk liever bij een kampvuurtje buiten, binnen geeft zoveel rommel, terwijl een fles wijn rond gaat van lip tot lip en degene die wil neemt een trek van een joint die daarop volgt. En als daar dan iemand bij zit die je wat luistervoer geeft, doordat hij/zij mooie liedjes speelt op zijn gitaar die kunnen dienen als aangename achtergrondmuziek terwijl jij zit te lullen met de lui die bij je zitten of waar je bij weg kunt dromen in het vlammenspel van je vuurtje is dat mooi meegenomen. Dat soort naakte liedjes leent zich niet altijd even goed voor beluistering over je speakers thuis in de woonkamer of achter je computertje en zeker niet voor in de trein waar het toch altijd een kakafonie is. Daarom heb ik zeker met de eerste helft van deze EP toch een probleem. Ik kan me helemaal voorstellen dat ik het in bovengeschetste omstandigheden prima kan verteren, maar zo uit mijn boxjes iemand die zich zo naakt geeft als Julie Dorion, oei, dat is wel heel naakt. Het Okkervil River deel is meer geschikt voor later op de avond als de wijn al lang op is, de flessen sterkere drank te voorschijn komen, de gesprekken al lang niet meer gefluister zijn en op het vuur grotere balken terecht komen dan eigenlijk goed is bij deze droge omstandigheden. Pas maar op voor de brandweer
Het gebeurt me niet vaak met een plaat, dat ik steeds weer terugspoel naar de eerste tracks gewoon omdat ze bloedmooi zijn. Nou bij 
Meestal is het leven van een kleine platenmaatschappij niet even gemakkelijk. Ondanks het uitbrengen van diverse pareltjes van CDs, ondanks de beperkte budgetten, ondanks het harde werken. Nog steeds harder werken, nog immer kleine oplages, dito inkomsten en vooral credibility van de ‘kenner’. En van kenners alleen komt er niet veel brood op de plank en gegeten moet er toch worden. Soms heb je dan geluk en krijg je bijna gratis ende voor niets zo maar wat in je schoot geworpen dat kant en klaar is. Excelsior heeft dat geluk met 