Monthly Archives: November 2003

Sun Caged – Sun Caged

Raar is dat. In Nederland is progmetal eigenlijk best populair als je kijkt naar het gemak waarmee bands als Dream Theater een grote zaal als de Heineken Music Hall bijna uitverkoopt en kleinere bands als Pain of Salvation en Symphony X doen het ook erg goed in het clubcircuit. Waarwij hollanders in het ‘gothic’-gebeuren een aardig woordje meebabbelen met bands als (ooit) The Gathering en Within Temptation kunnen we op progmetalgebied maar geen vuist maken. Maar van dat kunnen mag je konden maken. Sun Caged zet Nederland met haar debuutplaat op niet misselijke wijze op de kaart. Het is eerst wel even ‘schrikken’ de eerste 8 seconden van ” Sedation” omdat dat je zou kunnen doen vermoeden dat we hier te maken zouden kunnen hebben met een Nederlandse variant op Liquid Tension Experiment. En daar zat ik echt niet op te wachten. Gelukkig valt verder de schade mee en blijft ons notendiarree bespaard. Sterker nog, wat volgt is een verrassend sterk en melodieus album, waarop de heren hun muziek niet overdadig larderen met instrumentaal gepats en gatenvullerij waar ik bij Dream Theater af en toe zo moe van wordt. Sterker nog, Sun Caged vind ik hierdoor zelfs beter te pruimen dan hun Train of Thought. Dit is voor een groot deel op het conto te schrijven van André Vuurboom met zijn ijzersterke heldere stem, maar vooral ook door toetsenist Joost van den Broek, die al de show stal bij de live-optredens van Ayreon), bewijst ook in de studio een groot talent te zijn achter de toetsen én de knoppen. Dit is niet alleen Nederland op de kaart zetten, dit is een visitekaartje voor over de grens. Zo heb je niets, zo heb je een act van internationale allure!

File: Sun Caged – Sun Caged
File Under: Progmetal (en uit Nederland!)

VA – Silent Minority Sampler

Goedkoop is duurkoop. Een gewaarschuwd mens telt voor twee. Er gaat niets boven een goed Nederlands gezegde om een recensie mee te beginnen. Maar het is allebei zijn ze meer dan waar. Het lijkt zo leuk zo’n Sampler zoals Silent Minority gebruikt om zich zelf mee te profileren. Voor het belachelijke bedrag van €6.49 ligt dat ding bij jou in de la van je CD-speler. Bespottelijk weinig en met een beetje pech belandt het ding daardoor in de dumpbakken. Zou misschien wel beter zijn voor je portemonnaie, want voor die €6.49 krijg je toch mooi 19 tracks om je oren. Het is overigens verdomd verraderlijk zo, want je denkt toch niet dat je er bent met die €6.49? Zucht. Nee natuurlijk niet. Want het mag dan Dutch Underground zijn wat op deze compilatie staat, een groot deel van de bandjes heeft wel volwaardige platen uit. En anders wel EPtjes of singeltjes. De ellende is dat de kwaliteit van de meeste tracks wel van een dusdanig niveau is dat je meer wilt horen van wat je voorgeschoteld krijgt. Bovendien staat er ook nog voor elk wat wils op dit kreng. Voor je er erg in hebt surf je vanaf de site van SMR naar de site van Woost, want hun “This mess” smaakt naar meer. En dan ben je al op de site van Blues Brother Castro geweest als hun aanstekelige puntige gitaarrock je aan sprak. Lawn zou je al in huis moeten hebben, dus dat scheelt, maar zo niet dan zal “Backspace” je verleiden om hier verandering in te brengen. En dan komt Stuurbaard Bakkebaard en bedenk je je dat Mercedes ook nog moet kopen. Bloody hell dit wordt een duur grapje. Coparck is gelukkig gedropt door Virgin, dat scheelt weer een aanschaf. Dat Whipster heeft toch ook een CD uit? ff Checken. Oh ja Audiotransparent, die zitten toch op dat sympathieke livingroom records, ook al zo leuk. Moet ik nog even doorgaan, of ben je overtuigd? Niet kopen deze CD, ook al lacht hij je toe voor €6.49. Het is een monster! Goedkoop is duurkoop! Zeg niet dat je niet gewaarschuwd bent!

File: VA – Silent Minority Sampler
File Under: Bedrieglijk goedkoop

Tex La Homa – If Just Today Were To Be My Entire Life

Uniek is de Brit Matt Shaw niet met zijn mengelmoes van lo-fi gitaren en elektronica, dat wordt meer gedaan. Toch heeft het wel wat eigens wat hij onder de naam Tex La Homa je influistert op zijn tweede plaat If just today were to be my entire life. Zijn vorige plaat Dazzle Me with Transience werd in select gezelschap lovend ontvangen. En ik moet zeggen dat If just today were to be my entire life inderdaad ook een zeer aangenaam luisterplaatje is. Op Low-achtige wijze praat Matt Shaw zacht in je oor. Vooral in de tracks waar de elektronica niet opgebouwd word rond een strakke beat is, maar drijven op spooky soundscapes laat Shaw horen dat hij in staat is tot iets meer dan aangenaams. De beat in bijvoorbeeld “Wrote To Say” en delen van “Either Way” en “When You Close Your Eyes” klinken mij iets te kil en dissoneren bijna bij de rest van deze nummers. Meer iets wat een tweedehands remixer er bij zou voegen om het vervolgens uit te brengen onder eigen naam. Dan kan Tex La Homa het beter doen zoals in openingstrack “Closer” en “In the Clouds” waar de drums organischer klinken en daardoor gelijk ook een stuk aangenamer. In die laatste doet Shaw me overigens met een beetje goede wil denken aan U2. Zweverig als Flying Saucer Attack en ook the Notwist is nooit ver weg, al ontbreekt het op If just today were to be my entire life dan wel het kabaal dat the Notwist ook nog wel eens wil produceren. Typisch zo’n bandje dat hoge ogen gegooid zou hebben in de hoek van het helaas ter ziele gegane fanzine Rebound.

File: Tex La Homa – If Just Today Were To Be My Entire Life
File Under: Indie Electronica Singer Songwriter

Wallrus – The Wind Blows Witches From The Sky

Mocht je vriendin ooit weer eens verlegen zitten om een föhn als ze bij je blijft slapen en jij voor de duizendste keer uitgelegd hebben dat je een hekel hebt aan die takkendingen, er is nu een oplossing! Je pleurt gewoon WallrusThe Wind Blows Witches From The Sky in de CD-speler, schroeft het volume iets hoger op dan goed voor je is en je positioneert je vriendin tussen de beide speakers. Rob Rietdijk, de zanger van Wallrus, blaast met zijn straffe rockstrot heur haar droog binnen twee nummers. Mocht een walrus ooit een stem nodig hebben in een film, dan kunnen ze zo hem bellen. Krachtig als Chris Cornell, bluesy als Chris Goss, maar vooral ook luid en overtuigend. Net als de muziek overigens. Op een stevig gewapend betonnen fundament van jaren 60 bluesrock (Cream cs) wordt een logge bunker gemetseld van jaren 90 stoner (ergens tussen Kyuss en Masters of Reality) en Soundgarden, met aan de muur in plaats van de cliché Playboy-poster een ingelijste vale poster van Howlin’ Wolf, die geëerd wordt met een cover van zijn “Moanin’ At Midnight”. In het hoekje liggen de eerste LPs van Black Sabbath en in het midden van de kamer speelt Wallrus de ballen uit zijn broek. Normaal zijn ze aardig geluiddicht die bunkers, but trust me, dit hoor je echt wel buiten!

File: Wallrus – The Wind Blows Witches From The Sky
File Under: Zwemmend tussen stoner- en bluesrock

The Appleseed Cast – Two Conversations

Appleseed Cast timmert al aardig wat jaartjes aan de weg, waarbij dat timmeren zich uit in een continue verlegging van de grenzen van haar geluid. Vooral in Amerika was men lyrisch over de vorige CD, Low Level Owl, die net als Guns N’ Roses’ Use Your Illusion in twee delen werd uitgebracht. In Nederland bleef het angstig stil rondom de band. Volkomen onterecht, want deze twee Cds, waren emo-pareltjes die horizonverbredend waren en verbindingslijnen trokken over de grenzen richting Radiohead en net als Pink Floyds Dark Side Of The Moon alle nummers aan elkaar breide met behulp van de geluidslaag die zanger Chris Crisci thuis op zijn computer gemaakt had. Probleem na zo’n indrukwekkende setje Cd’s is natuurlijk: Hoe nu verder? Niet op dezelfde voet dus. Nadat op Lost Songs eerst nog wat oude nummers uit de kluis gehaald zijn, is er nu een ‘echte’ nieuwe plaat in de vorm van Two Conversations. Appleseed Cast kiest er op Two Conversations voor gedeeltelijk terug te keren naar de platen voor Low Level Owl, meer een ‘songs’-album dus, wat voor de luisteraar die de hele ontwikkeling van de band heeft meegemaakt misschien ietwat teleurstellend kan zijn. Maar Two Conversations blijkt duidelijk van het type groeiplaatje, dat bij elke draaibeurt weer een laagje prijs geeft. Het vertelt twee verhalen. In de eerste vijf liedjes schetst ze hoe een stelletje langzaam uit elkaar groeit wat eindigt in “Fight Song”. In deel twee wordt duidelijk dat (en waarom) vriendschap vinden misschien wel belangrijker is dan altijd maar al de zucht naar passie en avontuur. Het album komt door de gelaagde wolkerige productie misschien wat dromerig over, maar zit vol met mooie fragiele melodieën die er bij liefhebbers van The Get Up Kids en Sunny Day Real Estate (of opvolger The Fire Theft) in zullen gaan als gesneden koek.

File: The Appleseed Cast – Two Conversations
File Under: (Dr)e(a)mo

Raskolnikov – The Jezebel Shanty

Ze kijkt je een beetje onzeker aan, de dame die de hoes siert van Raskolnikov’s tweede plaat, The Jezebel Shanty. Alsof ze niet zeker weet of ze wel mooi genoeg is om een Cd-hoes te vullen met haar lijf, kijkt ze je weifelend aan. Uit niets blijkt dat ze de zedeloze vrouw is die de titel suggereert en als zelfstandig ondernemer ingeschreven staat bij de kamer van koophandel. Een explicietere foto zou misschien meer verkopen, maar zou gezien het manifest van Unsound misschien ook wel ongepast zijn. The Jezebel Shanty mag natuurlijk best goed verkopen, maar dat is niet het hoofddoel van Unsound. De Unsound producten zijn in eerste instantie gericht op het verspreiden van intieme, intense muziek en het mogelijk maken van nieuwe Unsound releases. Nou, als dat leidt tot meer prachtplaten als van het niveau van The Jezebel Shanty, dan liggen mooie tijden in het verschiet. Raskolnikov maakt geen jazz, het is geen rock, het is geen pop. En ook geen blues. Op The Jezebel Shanty pakt Raskolnikov gedoseerd porties van alle genres en smeedt deze om tot uiterst plezierig in het oor liggende nummers. Daarom moet je af en toe denken aan Tom Waits (in “Shanty”), Nick Cave en bij vlagen zelfs The The en een jazzy Ben Folds (“Last Side Show”). Het is ronduit fascinerend hoe de vele klankkleuren die zanger/gitarist Mark Ritsema bezit elk nummer weer een eigen sfeer weten te geven, met als hoogtepunt het sombere “Wintertown”. Het is bijna ongelofelijk dat al dat moois in slechts twee dagen tijd opgenomen is. Zelfs met maanden studiotijd bereiken slechts weinig bands dit niveau. Unsound mag dan ongezond betekenen, dat is dit zeker niet.

File: Raskolnikov – The Jezebel Shanty
File Under: 2 dagen opnemen, 52 minuten pracht

Girls In Hawaii – From Here To There

Als ik zeg Girls in Hawaii, waar denkt u dan aan? Nederlandse meisjes (of uit willekeurig welk ander land) die op vakantie zijn in Hawaii? Of aan meisjes die al hun hele leven al in Hawaii verblijven en je al hoela-hoela dansend te gemoed komen om je te verwelkomen op hun paradijsje in de Indische Oceaan met bloemenkransen om hun nek? In ieder geval aan alles behalve aan zes jonge Belgische knapen die in die popliedjes maken in de geest van Grandaddy, Soulwax en dEUS! Dat gaat dan waarschijnlijk snel veranderen. Want hun debuutplaat From Here To There geeft daar alle reden toe. Het is wat dat betreft snel gegaan met deze jongens sinds Antoine en Lionel in 2001 hun eerste demo opnamen op hun ‘Dream Machine’ (8-sporen recorder). Maar wat goed is komt natuurlijk ook snel (om maar eens een cliché te gebruiken) en ziedaar, hun demo werd vorig jaar tot Demo Van Het Jaar gekozen bij Studio Brussel en na een zeer goed verkopende eerste EP ligt nu hun eerste volledige CD debuut dus al in de schappen. Deze doet je van tijd tot tijd misschien nog een beetje teveel denken aan bands die als invloeden genoemd worden (naast genoemde Grandaddy en Deus ook Coldplay bijvoorbeeld), maar zolang dat gebeurt met mooie liedjes als “Flavor” en “Time To Forgive The Winter” zal het me worst zijn. Misschien dan wel niet geschikt om de Hoela-hoela op de dansen met die Hawaiiaanse meisjes, maar wel mooi genoeg om van te genieten.

File: Girls In Hawaii – From Here To There
File Under: Belgenpop, wat anders?

El Columpio Asesino – El Columpio Asesino

Astro / Sonic

Een veiligheidsspeld is veilig zolang hij netjes dicht zit. Op de hoes van El Columpio Asesino’s debuutalbum oogt het ding (niet dicht!) o zo onschuldig, maar prik je er maar eens aan en je zult het weten ook. Hetzelfde geldt voor de naam van deze Spanjaarden. Zo melodieus als deze klinkt zo gemeen (en tegenstrijdig) is de vertaling ervan: De moorddadige wipwap. Wat is er nou onschuldiger dan een wipwap? Wat dat betreft pas de naam eigenlijk perfect bij de muziek van El Columpio Asesino, die is namelijk nog het best te omschrijven als Air (lief) meets Pixies (stekelig en fucking brilliant, brulde DM me in mijn digitale oortje en ik kan niet anders dan dat beamen!). Het beste komt dit tot uiting in de knappe Pixies cover van “Vamos” waarin de trompettist van Columpio in de laatste minuut zich de longen uit zijn lijf blaast waarop dan het dramatische en bijna melancholische “La Muerte de un trompetista” volgt! Waar hoor je nou nog een fatsoenlijke trompet in de hedendaagse popmuziek? Nou hier dus! Het heen en weer schipperen tussen Air en Pixies met de trompetten als verrassende factor maakt dat Columpio blijft boeien en groeien. Bijkomend voordeel is dat deze Cd voor het absurde bedrag van iets minder dan 10 euro in de winkel ligt. El Columpio Asesino is de eerste van de zogenaamde pocketedities die Astrodiscos gaat uitbrengen om nieuwe Cd’s te kopen in plaats van de kopiëren. Met El Columpio Asesino hebben ze daarmee een meer dan behoorlijke eerste zet gedaan.

File: El Columpio Asesino – El Columpio Asesino
File Under: Air jamt met Pixies en trompettist

Dream Theater – Train of Thought

Six Degrees of Inner Turbulence, de vorige Dream Theater vond ik echt onluisterbaar. Ik had dat kreng blind aangeschaft, dat doet deze gek met elke DT CD die uit komt, maar bij elke draaibeurt beukte de koppijn weer keihard op mijn slapen. Na een week verdween de CD in de kast en daar is dat kelereding ook niet meer uit gekomen sindsdien. Ik was dan ook een beetje huiverig om te horen dat er met Train of Thoughts nu al weer een nieuwe Dream Theater in de maak was. Na een kleine week Train of Thoughts, ookal is deze over de gehele plaat gemeten harder, is de hoofdpijn echter nog niet teruggekomen, dat kan dus slechter. Toch vervalt Dream Theater ook nu af en toe weer in nodeloos technisch gepruts. Vooral gitarist Petrucci lijkt af en toe een wedstrijdje zoveel mogelijk noten op de vierkante centimeter af te werken en dat is wat mij betreft helemaal nergens goed voor. Daardoor wordt bassist John Myung ook nog wel eens teveel naar achter gedrukt in de productie. Mike Portnoy geselt ouderwets de vellen van zijn drumkit, maar lijkt toch wel iets geleerd te hebben van zijn werk met Transatlantic en Neal Morse want het klinkt wel iets beheerster wat hij aflevert. Toch blijf ik erbij dat Dream Theater op zijn best klinkt als ze wat meer gas terugnemen. Ze zijn gewoon niet geschikt als (pure) metalband. Daar zijn het teveel freaks voor en dan verzandt het in notendiarree. Zo opent “As I Am” op een manier die je doet denken aan Metallica en daarom is “This Dying Soul” ook het beste nummer van het album. Nadat in de eerste minuut de heren stoom afgeblazen hebben ontspint zich een deel nummer dat bij tijd en wijle doet denken aan Tool, met uiteindelijk toch weer een deel gepriegel en dat is zonde, maar zal de echte progmetalmens als muziek in de oren klinken.

File: Dream Theater – Train of Thought
File Under: Progmetal

Lowgold – Welcome To Winners

“Oh Well, wherever, wherever you are, Iron Maiden’s gonna get you, no matter how far. See the blood flow watching it shed up above my head. Iron Maiden wants you for dead”, zong Paul Di’anno op de debuutplaat van Iron Maiden in 1980. Je verwacht toch niet dat zij er een kleine 25 jaar later, misschien een beetje indirect dat wel, er voor zorgt dat de perfecte kruising tussen Coldplay en Del Amitri gered wordt van de ondergang? Het gebeurde Lowgold dus wel. Toen Nude Records op zijn gat ging, zaten er nogal wat bandjes in één keer zonder platencontract. Voor een band als Suede was het niet zo lastig om ergens anders weer een platencontract te scoren. Lowgold leek lange tijd het kind van de rekening te worden en gedoemd om voorgoed van de aardkloot te verdwijnen door alle tegenspoed. De redding kwam dus uit onverwachte hoek: Iron Maiden. Of, beter eigenlijk, Sanctuary Records dat Lowgold onder haar hoede nam. Onbegrijpelijk dat ze niet sneller opgepikt werden, want je zou verwachten dat er na het, vooral in de UK overigens, succesvolle debuutalbum toch wel wat interesse voor hen zou zijn? Maar goed dat probleem van die platenmaatschappij is dus opgelost en dat is maar goed ook. Voor hetzelfde geld hadden we Welcome To Winners nooit gehoord en dat zou doodzonde zijn. Welcome To Winners is gevarieerder (vooral in tempo) en bevat domweg gewoon veel sterker songmateriaal dan debuut Backward Of Square. Dromerig met prachtig weemoedig gitaarwerk met altijd de ietwat rauwe maar behaaglijk warme stem van Darren Ford als rustpunt, met als hoogtepunt “Keep Your Gun Dry” met haar subtiele electronica. Met dank aan Iron Maiden.

File: Lowgold – Welcome To Winners
File Under: Tussen Coldplay en Del Amitri