Monthly Archives: December 2003

Jaarlijst 2003

1 Reply

naam: coen schilderman
concert van het jaar: de kift, burgerweeshuis, deventer
1: the fire theft – the fire theft
2: tom mccrae – just like blood
3: explosions in the sky – this earth is not a cold dead place
4: manta ray – estratexa
5: the tangent – the music that died alone
6: killing joke – killing joke
7: anathema – a natural disaster
8: bed – spacebox
9: no-man – together we’re stranger
10: lawn – backspace
net niet: raskolnikov – the jezebel shanty
beste back catalogue aanschaf: patti smith – land (1975-2002)

File Under: Jaarlijst 2003

Gary Jules – Mad World

Leave a reply

50:1. Had ik er maar geld op ingezet, dan had ik er vast wel flink aan verdiend in Engeland. Had je in november ingezet op “Mad World” als de kersthit van 2003, want dat het dus is geworden, dan had je voor elke gulden die je er op had ingezet nu 51 teruggekregen. Maar helaas … de gulden bestaat niet meer 🙂 Bekijk hier de clip Overigens kan ik je ook met een gerust hard het hele album aanbevelen waar dit nummer op staat, Trading Snakeoil for Wolftickets, dat al uit 2001 dateert.

File: Gary Jules – Mad World

Jethro Tull – The Christmas album

1 Reply

Het begint meestal direct na 5 december. De etalages gaan in kerstsfeer en in de winkels wordt de standaard achtergrondmuziek gelardeerd met steeds meer kerstnummers. Dan weet je dus dat op Sky Radio Wham‘s kerstklapper al gedraaid wordt, Flappie inmiddels geslacht is en Chris Rea alweer op weg naar huis gaat voor Kerstmis. Da’s ieder jaar weer hetzelfde. En ieder jaar blijft het toch oubollig en veilig. Want weinig rockbands wagen zich aan het genre. The December People probeerden in 2001 kerstraditionals met symphohits te combineren en gingen heel hard op hun bek. Dus verraste het me dat Jethro Tull zich durfde te wagen aan het kerstgenre. En ze doen het ook nog eens heel aardig. Want het is de beste Jethro Tull productie sinds tijden. Op The Christmas Album ligt de nadruk vooral op sfeer en het bevat veel min of meer akoestische nummers, met zeer passend accordeonwerk, en af en toe mag Martin Barre elektrisch loos gaan. Bijna de helft van de nummers is instrumentaal en zijn, op een aantal traditionals en twee oudere nummers na, speciaal geschreven voor dit album. Waarbij opvalt dat, Tull klassieker “Bourée” hier naadloos tussen past. Maar het blijft een Tull-album dus de hoofdrol is voor de fluit van Ian Anderson. Al met al is het een redelijk onconventioneel maar sfeervol kerstalbum dat niet spettert, maar heerlijk knettert zo bij de kerstboom.

File: Jethro Tull – The Christmas album File Under: Een ander kerstgeluid

Wir Sind Helden – Die Reklamation

3 Replies

In de jaren ’80 was er de “Neue Deutsche Welle”. De helden van toen waren Nena, Spider Murphy Gang, Rheingold, Falco, Trio, Ina Deter en Codo. Ze maakten leuke populaire liedjes, maar het was toch best braaf. De tijden lijken niet te veranderen, want anno 2003 had Nena met Kim Wilde wederom succes. Nu zou er een “Neue Deutsche Welle” deel twee kunnen ontstaan ware het niet dat er nieuwe bands opstaan. Er was al Spillsbury, die ook in Nederland wel enige beroering opwekt. Nu is er echter ook een andere opgevoerde Nena opgestaan. Deze mevrouw heet Judith Holofernes. Ze is de Berlijnse frontvrouw van het verder Hamburgse Wir sind Helden. WSH heeft na een 5 tracks demo Guten Tag” nu haar eerste debuutalbum uit: Die Reklamation . Het is een poppy mix van synhtesizers, gitaren, up-tempo songs en pittige teksten. Muzikale referenties zijn er behalve de eerder genoemde Nena en Spillsbury te vinden in Garbage en Tocotronic. In de nummers van WSH gaat het over de onafhankelijkheid (“Guten Tag”), de vanzelfsprekendheid (“Ist das so?”), vreemdgaan (“Rüssel an Schwanz”), relaties (“Du erkennst mich nicht wieder”) en de ontembaarheid (“Monster”). Judith lijkt me inderdaad een katje die je niet met blote handen aan moet pakken. Duitsland deed dit met ondersteuning van MTV, en ging plat voor deze band. Ik wil jou hier wel bij helpen. “Wir kommen um die andere Helden abzumelden”, zong ze zelf al in het “Heldenzeit.” Nena kan met pensioen, het is tijd voor deze nieuwe helden.

File: Wir Sind Helden – Die Reklamation
File Under: Neue Deutsche Helden

Frameshift – Unweaving the Rainbow

Leave a reply

Je kunt van de leden van Dream Theater alles zeggen, maar niet dat ze lui zijn. Zijn ze niet in studio of op een podium te vinden met deze band, dan lenen ze hun stem of instrument wel voor een project uit en als het maar even kan dan staan ze er ook nog eens mee op het podium. James Labrie heeft aan het einde van dit jaar nummers ingezongen voor de nieuwe Ayreon die volgend jaar gaat verschijnen. Naar het schijnt zal hij daarop ook meer zingen op een andere manier dan hij vaak bij Dream Theater doet. Meer rustig en met een normale zangstem en veel minder vanuit zijn tenen. En dat is maar goed ook want daar kan ik niet zo goed tegen. Op Frameshift‘s Unweaving The Rainbow laat LaBrie ook horen dat hij echt nog wel aangenaam kan klinken. Het komt vooral ook door de muziek die Henning Pauly (het brein achter Frameshift) geschreven heeft. Deze laat veel meer ruimte voor Labrie om te doseren. En dan klinkt hij gewoon op zijn best, met dank aan Pauly. We mogen Pauly overigens uberhaupt wel dankbaar zijn, want met Unweaving The Rainbow levert hij op de rand van 2004 toch mooi nog even één van de betere symfo-platen van 2003 af. Het ‘zware’ thema van Richard Dawkins boek met dezelfde titel heeft hij vertaald in 15 uitdagende, maar toch redelijk toegankelijke nummers varierend van meer Dream Theater-achtige venijn tot bijna popachtige nummers die refereren aan Yes, Spock’s Beard en Flowerkings, maar ook aan Queen. Dawkins mag in zijn boek dan de droom van de pot goud onder aan de regenboog in diggelen doen uitspatten, Frameshift’s Unweaving the Rainbow is 18 karaats goud, met LaBrie als de glimmende ingelegde groeibriljant.

File: Frameshift – Unweaving the Rainbow
File Under: Symfo

The Twilight Singers – Blackberry Belle

Leave a reply

Muzikale helden wijzen je vaak de goede weg. Vaak wel een kostbare weg overigens. Zeker als je last hebt van hamsteren. Sommige muzikanten lenen zich overal voor en als je dan alles wilt hebben kost dat klauwen met geld. Je zult maar alles verzamelen waar een een Porcaro een scheet op laat! Ik ben dus helemaal weg van de stem van Shawn Smith, sinds ik hem hoorde zingen op Brad´s debuutalbum Shame. Aangezien hij maar heel weinig platen uitbracht onder eigen naam en ik er geen genoeg van kreeg hem te horen zingen ben ik maar Cd’s gaan sparen waar hij op meezingt om aan mijn trekken te komen. Op die manier landde de eerste The Twilight Singers hier in de kast en kwam ik via The Twilight Singers op het spoor van de Afghan Whigs, aangezien wat Greg Dulli me liet horen op Twilight as Played By the Twilight Singers me beviel. Sommigen kijken me verbaast aan als ik zeg dat ik daarvoor (voor ergens eind 2000 dus) nog nooit een plaat van Afghan Whigs gehoord had. Op Blackberry Belle geen Shawn Smith meer, maar wel Mark Lanegan als gastzanger! Nog een muzikale held! Blackberry Belle sluit, dat weet ik nu dus, meer aan op de latere Afghan Whigs-albums dan op Twilight dat nogal mellow was. En dat aansluiten geldt ook voor de kwaliteit van de songs. Nu maar hopen dat Dulli-fans Shawn Smith en Mark Lanegan via de omgekeerde weg ontdekken en dat het ze maar klauwen met geld mag kosten.

File: The Twilight Singers – Blackberry Belle
File Under: Meer Afghan Whigs dan Twilight Singers

Yellow Matter Custard – One Night In New York

Leave a reply

Hoe goed waren de Beatles op het podium? Ik heb het in ieder geval niet zelf kunnen zien, wat ik weet is van horen en lezen. Op de (bootleg)opnames, de Beatles brachten officieel nooit een live-plaat uit, die er zijn uit de tijd dat ze nog wel optraden is de band grotendeels onhoorbaar door de algehele hysterie van het publiek. De heren Portnoy (Dream Theater), Morse (ex-Spock’s Beard), Gilbert (ex-Mr.Big) en Bissonette (Matt, niet zijn drumsspelende broertje Gregg) zijn er stuk voor stuk ook te jong voor om het aan den lijve te hebben ondervonden. Stuk voor stuk zijn het echter wel mega-Beatles fans, waarbij Mike Portnoy misschien nog wel de gene is die het het meest overdrijft. Voor hem was het al jarenlang een droom om te spelen in een Beatles tribute band. Nou, dan kun je in slechter gezelschap verkeren dan de heren waarmee hij op het podium stond in BB King’s Blues Club in New York. Het gevaar van zoveel instrumentaal vernuft is natuurlijk wel dat zo’n éénmalig optreden verzuipt in een showcase van skills, leer mij Portnoy kennen. Maar niets van dat al! Het is verbazingwekkend hoe de heren zich in weten te houden en in dienst van het blijven liedje spelen – en zo hoort het ook natuurlijk. De 34 tracks, een zorgvuldige mix van overbekende hits en obscuurdere nummers, stralen stuk voor stuk van het plezier dat de heren gehad hebben die avond, waarbij Neal Morse regelmatig eng dicht in de buurt van de stem Lennon komt. In “A Day in the Life” lijkt het bijna echt Lennon die staat te zingen op het podium. Het is misschien een beetje appels met peren vergelijken, maar als ik zou moeten kiezen tussen Let It Be Naked kopen bij ome Hans of deze dubbel-CD bij Neal Morse bestellen dan wist ik het wel.

File: Yellow Matter Custard – One Night In New York File Under: Beatles en de Progs, dat gaat best samen