Monthly Archives: January 2004

Jolie Holland – Catalpa

CDbaby is een meer dan sympathiek initiatief. Als artiest kun je er je eigen beheer Cd’s wereldwijd verkopen zonder al te veel kosten en met relatief hoge opbrengsten. Voordat Gary Jules een knoeperd van een hit scoorde verkocht hij hier ook zijn solo-Cd’s Trading Snakeoil for Wolftickets en Greetings from the Side. Net als Jolie Holland deed met haar eerset cd Catalpa, maar deze is geheel uitverkocht bij CDbaby. Holland heeft nu na een catfight tussen platenmaatschappijen een ‘echt’ platencontract en de plaat ligt nu dus ook gewoon in de winkel. Gelukkig is er aan opnames zelf niets veranderd. Het zou doodzonde zijn als er aan de intieme en opmerkelijk zacht opgenomen folky liedjes gesleuteld zou zijn. Zoals het ook jammer is dat deze liedjes op Cd verschijnen. Vinyl is al te goed eigenlijk, 78 toeren bakeliet is meer op zijn plaats hier. Ruis, krassen en piepen als ware het de jaren 50. Dat past beter bij de liedjes die toevalligerwijs in deze vorm verschenen zijn. Jolie Holland nam ze op voor haar gitarist zodat deze wist waar hij aan toe was als ze samen zouden opnemen cq optreden. Maar de mensen die de liedjes in deze extreme lo-fi-vorm hoorden vonden haar spookachtige opnames zo mooi, dat Holland ze maar op deze manier uitbracht en ziedaar: uitverkocht op CDbaby, platencontract op zak en lovende woorden van Tom Waits en Victoria Williams . Kan je slechter vergaan met een stel demo’s, dunkt me.

File: Jolie Holland – Catalpa
File Under: Lo-fi Folk

Sandusky – Sandusky

Frank Boeijen zong het in “Twee gezichten”: “Zeg me welk gezicht, Zeg me wat het is, Het ware gezicht van jou, Wat is het ware gezicht van jou.” Hij had het niet over Sandusky, maar het is wel op hun debuutplaat van toepassing. De Utrechtenaren hinken namelijk nogal op twee gezichten. Net als je er lekker in zit na twee vuige cowpunk-nummers krijg je in één keer een kwak veilige honky tonky om je oren. Jammer dat die smakelijke explosie niet wat langer duurt denk je dan. Het vuur wakkert gelukkig wel weer aan tot een waar hellevuur, maar dooft ook nog een keer bijna. Jammer. Met het afsluitende combi “I Need A Rest” en “Cock Suck’n Roll” spoelt Sandusky deze bittere smaak zo weer weg overigens. “I Need A Rest” met een hoofdrol voor zanger Luc Dings die klinkt als het kind van Jim Morrison en David Eugene Edwards dat al dolend door in een overvolle digitale snelweg langzaam gek wordt en in de bedreigende internetmassa op zoek gaat naar rust. Het duurt dik acht magistrale minuten voordat hij deze vindt. Na een kort moment van stilte rammen de Sanduskys je nog even vol in je gezicht met het ziedende “Cock Suck’n Roll”. Ik weet na deze twee laatste nummers wel wat ik hun beste gezicht vind, maar wat vinden de heren nu zelf hun ware gezicht? Ik ga maar eens gaan kijken bij één van de optredens de komende tijd, want volgens mij voelen deze heren zich vooral thuis op het podium en kon daar wel eens flink de vlam in de pan slaan.

File: Sandusky – Sandusky
File Under: alt.country.punkrock&honky-tonky

Mark Lanegan – Here Comes That Weird Chill

Lichten gedimd, kaarsen aan, de fles whisky stond klaar, volumeknop niet te ver naar rechts, rust in de rest van het huis. Perfecte omstandigheden om te genieten van een nieuw werkje van Mark Lanegan. OK, het is maar een EP van 30 minuten, maar iets is beter dan iets. Field Songs is immers al weer van mei 2001 en dat is veel te lang geleden. Nog voor ik maar een keer van mijn glas kon nippen, overdonderde Lanegan me al. Niets geen verweerde, maar kalmerende stem over stemmige muziek. Furieus en grimmig trapt Here Comes That Weird Chill af met “Methamphetamine Blues”, zoals Tom Waits zijn Mule Variations aftrapte met Big in Japan. Dat Lanegan het rocken nooit verleerd was bleek wel uit zijn bijdragen aan de laatste Cd’s van Masters of Reality, Queens of the Stone Age en Twilight Singers, maar op zijn solo-Cd’s koos hij tot nu toe toch meer voor ingetogen mix van blues, folk en zelfs country. Het is even wennen als je het dit niet verwacht had, maar toch, Lanegan verrast aangenaam met deze sterke EP. Waarop ook nog plek is voor een cover van Captain Beefheart’s “Clear Spot” en voor het meer in de lijn van de vorige solo-cds liggende “Lexington Slow Down”. Dit belooft niets dan goeds voor de ‘echte’ Cd Bubblegum die dit voorjaar in de schappen komt te liggen.

File: Mark Lanegan – Here Comes That Weird Chill
File Under: Sterk zoethoudertje

Boo-Yaa Tribe – West Koasta Nostra

Ik kan twee dingen doen. Ik kan wat recensies bij mekaar knippen en plakken en doen alsof ik alles weet van rap. Of ik kan gewoon zeggen dat ik afgehaakt ben na de Beastie Boys en pas bij Eminem weer een beetje enthousiast werd. Ik geloof dat ik dat laatste maar doe. En probeer ik maar zo eerlijk mogelijk te zijn over West Koasta Nostra, de comeback plaat van Boo Yaa TRIBE. West Coasters, Boo Yaa TRIBE, van oorsprong uit Samoa, deden al aan gangsta rap toen de meeste van de huidige gangstarappers nog in de luiers zaten en waren een van de eerste rapbands die wisten hoe ze een instrument vast moesten houden en dat ook veelvuldig deden op het podium. En dat doen ze nu ook weer. Samen met een hele hoop gasten, want het blijven rappers immers. Het resultaat is degelijk old school en redelijk goed te pruimen. Het zit allemaal prima in elkaar, maar kabbelt op den duur toch te veel voort. En was waarschijnlijk mijn vergetelheid ingeschoten ware het niet dat sommige van de gasten het nodig vonden om te vlammen. Mack 10 trekt de single “Bang” On naar een hoger stadium, Short Khop laat “Heated” lekker swingen, maar het lekkerste is toch 911, met Eminem en B-Real (Cypress Hill). Voorwaar, niet misselijk. West Koasta Nostra is, ook voor een rapleek, stiekem best lekker, vooral door als die gassies die meedoen. De CD bevat ook nog een extra DVD met korte “behind the scenes”, de videoclip van “Bang On” en een documentaire over hoe dat ding gemaakt is. Daar hoef je het niet voor te doen overigens…

File: Boo-Yaa Tribe – West Koasta Nostra

Air – Talkie Walkie

Labels / EMI

Gelukkig, ik ben niet de enige die er last van heeft. Anderen vertrouwden mij toe bij het draaien van de nieuwe Air Talkie Walkie ook visioenen te krijgen van met softfocusfilter gefilmde soft pornobeelden. Nee ik noem geen namen. Allemaal heel netjes gefilmd hoor, je ziet niets. Wees niet bang. Het is allemaal wel afstandelijk in die beelden, maar nooit plastisch. En zelf kom ik er niet in voor. Blijkbaar associeerden de heren van Air hun muziek zelf ook wel met dit genre films en doen dan ook geen poging dit te ontkennen. Sterker nog, de wonderschone single “Cherry Blossom Girl” gaat zelfs over een vrouw die het schemerige wereldje van de sexfilm industrie instapt. Groot verschil met de twee ‘echte’ voorgangers, Moon Safari en 10,000 Hz Legend is dat op Talkie Walkie de heren alle vocalen zelf voor hun rekening nemen. Dat is wel even wennen. De heren Nicolas Godin en Jean-Benoit Dunckel zijn nou eenmaal geen Beth Hirsch, Beck of Jason Falkner. Hoe goed, en dat is echt goed goed, Talkie Walkie ook is, toch blijf ik het gevoel houden dat de loden last van het briljante debuut ondertussen een te zware last is voor de heren. Ze lijken gelukkig de illusie ooit nog eens die plaat te overtreffen laten varen en doen gewoon waar ze goed in zijn: mooie lome lichtvoetige electro-pop liedjes schrijven en via sublimial messages beelden in mijn hoofd te toveren.

File: Air – Talkie Walkie
File Under: Lome electro-pop

Anand – A Joy 4 Ever

Lion Music/Bertus

Quizvraagje: hoeveel Surinaamse (hard)rockartiesten kent je? Ik kwam niet zo ver. Maar ik kan nu Anand Mahangoe aan het rijtje toevoegen, na het horen van zijn laatste werkje. A Joy 4 ever is een instrumentale (melodieuze) gitaarrockplaat en ik moet zeggen, Anand wandelt netjes om de meeste valkuilen, die bij het maken van zo’n plaat horen, heen. Het is geen grote gitaar masturbatieplaat, er is ruimte voor de overige muzikanten, (Nick de Vos op bas, drumbeest Mike Terrana (Rage), toetsenist Rob Fahnrich, en een gastrolletje voor Derek Sherinian (voormalig Dream Theater)). Bovendien schrijft Anand nummers met een kop en een staart, in plaats van alleen maar solo’s. En daar hebben we meteen ook het manco aan de plaat. Het zit allemaal goed in elkaar maar spannend wordt het nooit. Anand blijft daarvoor te dicht bij het standaard (melodieuze) rock idioom en daarin onderscheiden zijn nummers zich toch te weinig. Maar zoals gezegd, met zijn spel is niets mis en als je een fan bent van het werk van Satriani, Vai en anderen dan is A Joy 4 Ever een aanrader, want een van de betere platen die de afgelopen jaren van een (Nederlands/Surinaamse) artiest die in dit genre verschenen is. De anderen zullen toch richting Explosions in The Sky moeten?

File: Anand – A Joy 4 Ever
File Under: Son of Satriani

Isildur's Bane – Mind Vol. 4: Pass

Krijg nou wat! Snel het hoesje erbij pakken. Oh nee, nu is het al wat minder. Het leek er toch echt eventjes op dat Tori Amos voorbij kwam in de eerste minuut op de nieuwe plaat van Isildur’s Bane en daarna Paula Cole. Dat zou toch eens wat geweest zijn! Je ziet het zo voor je tijdens het wekelijkse bandoverleg: “Zullen we voor Mind Vol. 4: Pass voor het eerst in 20 jaar Isildur’s Bane maar eens gebruik maken van zang? Mind staat immers voor Music Investigating New Dimensions ” De één verslikt zich in zijn koffie, de anders krijgt spontaan de slappe lach, maar na wat geouwehoer heen en weer komen ze toch tot de conclusie dat het wel weer een uitdaging is om de zang als instrument in te passen. Laten we dan gelijk maar voor het beste gaan wat beschikbaar is. Wie heeft de nummers van Tori Amos, Paula Cole en Peter Gabriel bij de hand? Niemand natuurlijk. En daarom doen Mariette Hansson, Anna Lönnberg en Christof Jeppsson de zang en zij doen hun werk meer dan voortreffelijk. Zelfs zo goed dat je je af gaat vragen waarom Isildur’s Bane deze stap niet veel eerder genomen heeft. Niet dat hun vorige werk niet goed was. Integendeel zelfs. Op Mind Vol. 4 is het alleen door de vocalen allemaal beter in balans. Het is als Peter Gabriel die in zee gaat met symfo muzikanten die wel in zijn voor een avontuurtje en lange neus maakt naar de saaie pieten die Genesis geworden zijn.

File: Isildur’s Bane – Mind Vol. 4: Pass
File Under: Music Investigating New Dimensions, maar je mag ook klasse symfo zeggen

Letzte Instanz – Gotter Auf Abruf

Volgens mij is er in Nederland geen Duitse band ooit populairder geweest dan Rammstein nu is. Raar dat ons land vervolgens niet overspoeld wordt door (Duitse) klonen van Rammstein die een stukje meerliften op de golven van hun succes. Is Rammstein zo uniek? Of zijn er simpelweg geen klonen beschikbaar? Letzte Instanz zou een kloon kunnen zijn, ware het niet dat deze Duitsers al sinds 1998 aan de weg timmeren en hun muziek gaat ook veel verder dan alleen maar marsmetal. Op hun nieuwe CD Gotter Auf Abruf wordt ook veelvuldig geflirt met folk, klassiek, gothic, nu-metal, pop en hip-hop. De affaire met deze laatste in “Position Im Kosmos” is niet briljant te noemen overigens. Dan gaat het larderen van de nummers met elektrisch versterkte violen en cello’s ze toch beter af. Zeker als deze ook nog eens een duel aan gaan met de gitaarpartijen zoals in “Himmelfahrt”. Scheelt natuurlijk ook dat ze een violist en cellist, die luistert naar de naam Benni Cellini (pfff), in hun gelederen hebben en hier dus ook continu mee kunnen werken. Af en toe is de afwisseling in stijlen wel ietwat bizar. Na het akoestische folky “Zwei Wege” (dat overigens start met doffe metalbassdrums(!)) gaat Letzte Instanz zonder met de ogen te knipperen over in op Clawfinger leest geschoeide metal. Op de één of andere manier blijft het wel op en top Duits, maar gaat het nergens zo over de top als Rammstein. Misschien niet goed voor een vol Gelredome, maar een vol Paradiso moet lukken.

File: Letzte Instanz – Gotter Auf Abruf
File Under: Uberraschend Deutsche Potpourri

Charalambides – Unknown Spin

Kranky / Konkurrent

Muziek is geluid, maar niet alle geluid is muziek. Wanneer houdt iets op muziek te zijn en is het alleen nog maar een vergaarbak van geluid? Lawaai of ruis? Charalambides tast sinds 1991 de grenzen af van muziek en ruis. Tom en Christina Carter maken, soms vergezeld van derden, verstilde bijna angstig makende… tja wat eigenlijk? Muziek toch wel. Unknown Spin is het resultaat van sessies die het duo Carter gehouden heeft met Heather Murray en was oorspronkelijk alleen maar beschikbaar via hun eigen label, maar komt dankzij Kranky binnen ieders handbereik. Maar of iedereen hierop zit te wachten? Nee, dat niet. Niet veel mensen zullen de beklemmende engelachtige(?) klanken van Carter en Murray “Skin of Rivers” of uit de andere drie nummers verdragen en af zullen doen als ruis of gemurmel. Laat staan dat ze de breekbare mix van geïmproviseerde akoestische en elektrische gitaren kunnen verdragen of zelfs waarderen. Het lijkt allemaal los zand en op goed geluk op plaat gezet misschien, maar ondertussen is het als je het toelaat én verdraagd rustgevend en verslavend tegelijk. Pijn aan je oren van de ronddolende noten van de ene en hypnotiserend door de aanhoudende melodie van de andere gitaar. Voor velen ruis en irritant, voor enkelen muziek en boeiend.

File: Charalambides – Unknown Spin
File Under: Avantgarde

Bang Gang – Something Wrong

Ligt die gozer nou dood op de grond? Of is hij net afgewerkt door de naakt weglopende dame in een Bang Gang . Waarom heeft hij dan kleren aan? Waarom heeft zij zich niet weer aangekleed? Waar zijn de andere vrouwen? Of mannen? Waarom heeft hij wel kleren aan? Niets dan vragen. Het is misschien een rare manier van wegdromen, maar het gebeurt voor je er erg in hebt tijdens het luisteren naar Something Wrong en met zo’n hoes is deze kant op wegdromen misschien ook helemaal niet raar. De muziek van de IJslandse dromer Bardi Johannsson leent zich er ook uitstekend voor. Kalm kabbelt Something Wrong door het IJslandse landschap en doet onderweg Air, Massive Attack aan en dartelt met een bloem in heur haar langs sixtiespop om vervolgens even in een stroomversnelling te komen bij het Grandaddy Landscape en daarna rustig haar weg te zoeken en te vinden naar de zee. Something Wrong kun je net zo eenvoudig benoemen tot parel van droompop vol diepgang of als een slaapverwekkend brave Cd. Vrijwel continu balanceer je vol twijfel tussen deze twee, maar bij het intro van de cover van “Stop, In The Name Of Love” zul je weten of het een glimmende parel of een doffe knikker is voor je oren. Vind je het niets? Dan geeft Bardi ons gelukkig een goedbedoeld advies over hoe hij hier over denkt.

File: Bang Gang – Something Wrong
File Under: Droompop