Monthly Archives: February 2004

The Frames – Set list

Leave a reply

“The Irish are the blacks of Europe, Dubliners are the blacks of Ireland, and the North Siders are the blacks of Dublin … so say it loud ? I’m black and I’m proud!”. Klinkt je dat bekend in de oren? Dan heb je vast de film The Commitments gezien en dus ook de roodharige zanger/gitarist Glen Hansard van The Frames. Niet bekend? Dan morgen snel even naar de video(of dvd-)theek. Is namelijk verplichte kost. Loop dan gelijk even door naar de platenzaak om kennis te maken met the Frames door deze live-Cd, Set List, te kopen. Hun laatste studio album For the Birds, dat overigens deels geproduceerd werd door Steve Albini, kan ook, maar de beste manier voor The Frames om je zieltje voor zich te winnen is toch wel op het podium. Deze live-Cd opgenomen in Dublin spettert je speakers uit. Het mega-enthousiaste thuispubliek (30.000 man) zingt de liedjes stuk voor stuk luidkeels mee. Wij Nederlanders weten wel hoe luidkeels dat is, want we komen die zingende Ieren ook wel eens tegen bij andere gelegenheden. Set List is een dwarsdoorsnede van de Cd’s die the Frames sinds 1992 uitgebracht hebben. Gepassioneerd brengen ze hun aanstekelijke mix van rock met traditionele Ierse folk-invloeden. De subtiliteit van For the Birds mist misschien een beetje, maar dat wordt ruimschoots gecompenseerd door de energieke performance en dat is voldoende om je ervan te overtuigen the Frames de volgende keer zelf live te gaan aanschouwen.

File: The Frames – Set list
File Under: Game, Match, Set list

Thou – I Like Girls in Russia

Leave a reply

Munich

Hoe vreemd- en vooral veelsoortig de Belgische bandjes uit de Antwerpse en Gentse school van midden jaren negentig ook waren, geen een glipte me steeds zo als fijn zand door de vingers als Thou. Van het nog op het roemruchte Brinkman verschenen Une Poupe Pur M’Amuser tot de laatste, op het mij onbekende Handelsbeurs Records verschenen I Like Girls In Russia, ik weet niet zo goed wat ik er mee aanmoet. Is het te lieflijk, mist het teveel scherpe randjes, haken en ogen of is het iets anders? U zegt het maar. Geen enkele plaat vind ik slecht, hun tweede – Hello in this Sun – vond ik zelfs erg goed. Maar slechts zelden heb ik ook die plaat nog uit de kast gehaald. En ruige momenten, gruizige gitaren en vreemde hooks hebben ze steeds weer gebruikt. Misschien dat het de combinatie is van deze elementen met de zangstemmen van Bart Vincent en Does de Wolf, die niet bij mij werkt. Het idiote is: elke keer dat ik een plaat van ze draai, vind ik het erg goed. Maar als je me vraagt om afzonderlijke liedjes te benoemen, moet ik niet thuis geven, iets dat me zelfs bij de oneindige hoeveelheid releases waar Rudy Trouvé bij betrokken is, redelijk lukt. Weet u wat: koop en beluister hun laatsteling, I Like Girls in Russia en schrijf uw eigen recensie.

File: Thou – I Like Girls in Russia
File Under: Nog op te bergen

Bikini Atoll – Moratoria

Leave a reply

Hieperdepiep, hoera! De vlag kan bijna uit! De slingers in de lucht. 1 maart 2004 is het precies 50 jaar geleden dat de Verenigde Staten het nodig vonden om de grootste bom die ze ooit gemaakt hadden te testen op Bikini Atoll. De Bravo Hydrogen Bomb Test. En dat natuurlijk allemaal For The Goodness of Mankind. Voorwaar reden voor een feestje! Nou, niet echt dus. Doe mij dan maar het debuutalbum van de band Bikini Atoll, Moratoria. Dat is meer reden voor een feestje. Het viertal Londenaren met zanger/gitarist Joe Gideon als somber praatzingend middelpunt, presteert het om een gedegen eigen geluid neer te zetten op deze plaat. Post-rock wordt gemixt met invloeden van U2 en An Emotional Fish (“Celebrate. This party’s over, I’m going … home”!), maar ook Joy Division en Sonic Youth (in “Cheap Trick”). Wat in sommige nummers leidt tot een verrassende afwisselende Cd. Net zo gemakkelijk zetten ze het hoekige, pulserende “Then Amplify” neer als het ingetogen startende, maar langzaam naar een climax toewerkende (in de geest van Mogwai) “Desolation Highway”, dat ook gebruikt werd in de film My Little Eye. De Amerikanen hebben jarenlang de problemen op Bikini Atoll ontkend en zeiden dat er niets aan de hand was met de leefkwaliteit aldaar. De kwaliteit van deze Britten onderken ik gelijk, daar hoef ik geen decennia mee te wachten.

File: Bikini Atoll – Moratoria
File Under: Boem… maar dan wel zonder paddestoel

Last Days Of April – If You Lose It

Leave a reply

Oei! If You Lose It is er eentje uit het hokje emo-lite en dan wordt het oppassen. Want emo-lite wil ook nog wel eens een zak gebakken lucht blijken te zijn. Of een ballon die langzaam leegloopt en nutteloos achterblijft. Last Days of April begeeft zich op het randje. Je voelt een album lang de naald af en toe zachtjes de spanning verhogen. En de ballon blijft net heel bij If You Lose It. En daar heb je het ook mee gezegd. Vederlichte vocalen die hangen ergens tussen The Fire Theft’s Jeremy Enigk en Dinosaur JR’s J Mascis, maar missen de spanning en intensiteit van deze twee. Net als de liedjes. Deze zijn gewoon domweg niet zo goed als op voorgangers Ascend to the Stars, laat staan als op Angel Youth of Rainmaker. Daar kan de productie van Per Gunnerfeldt (Fireside) ook niets aan veranderen. Misschien is hij er zelfs wel de oorzaak van dat de plaat wat minder is dan zijn voorganger, want ook productietechnisch vind ik If You Lose It een beetje vlak al zou je ook kunnen horen dat Gunnerfeldt veel open ruimte laat als je het positief wilt zien. Dromerig kabbelen de nummers langs je heen en zijn bijna allemaal te flets van kleur. Daar veranderen de van tijd tot best catchy gitaartjes niet zo heel veel aan helaas. Last Days of April staat op het randje, rechts ligt nog één mindere plaat en dan volgt het ravijn, links liggen mooie voorgangers. Heren hier is een landkaart. Links aanhouden en andere route uitstippen. Dan komt het wel weer goed.

File: Last Days Of April – If You Lose It
File Under: Emo-lite

VA – Stop me if you think you've heard this one before

Leave a reply

Ik was ongeveer 12 jaar toen het Britse onafhankelijke platenlabel Rough Trade geboren werd. Inmiddels is deze muzikale zoon alweer 25 jaar oud. De opa’s en oma’s zeiden: “Wat ben je groot geworden.” “Dit kun je wel zeggen als je meer dan 1000 albums van uiteenlopende artiesten uitgebracht hebt. Tijd voor een feestje dus,” vulden pa en ma aan. “Ja, ik ga dit vieren met een speciale cd,” zei de zoon zelf. “Ik geef hem dan als titel: “Stop me if you think you’ve heard this one before.” Dit is een song van een oud vriendje van mij, The Smiths. Ik nodig mijn vrienden en vriendinnen van nu uit om muziek van mijn oude makkers te gaan spelen.” Aldus geschiedde in huize Rough Trade. Ikzelf bleek de familie door de jaren niet goed genoeg gevolgd te hebben. Het was dus een prima gelegenheid om bij te praten. Ik kende wel een aantal oude vrienden, zoals The Strokes, Aztec Camera, Robert Wyatt en The Fall. Young Marble Giants, Ivor Cutler en The Clean waren mij echter totaal onbekend. De nieuwe vrienden, zoals Eastern Lane, Adam Green, The Hidden Cameras, Belle and Sebastian en British Sea Power kende ik wat beter. Toch had ik ook hier steken laten vallen bij: Mystic Chords of Memory, Alasdair Roberts, The Detroit Cobras en The Fiery Furnaces. Het was dus veel handen schudden op deze cd. Het resultaat mag er zijn. Het klinkt als een kwalitatief sterk geselecteerd feest waar je zeker bij geweest moet zijn. Let erop dat je niet teveel entree betaald, want hij is vriendelijk geprijsd. Dat mag ook wel, want een eerste kennismaking vraagt vast om nadere inspectie. Je zult dan het geld nog hard nodig hebben.

File: Various Artists – Stop me if you think you’ve heard this one before
File Under: Feestje met oude en nieuwe vrienden van Rough Trade

Mist – Dangerous Words (EP)

Leave a reply

Vorig jaar verraste Mist aangenaam met haar debuutplaat We Should Have Been Stars. Sindsdien ging het hard met deze Amsterdammers….maar helaas niet in Nederland. In Spanje was de band zelfs op de buis te bewonderen. Dat klinkt misschien minder raar als je weet dat Mist haar platen uitbrengt op het Spaanse Astros Discos-label. Maar het blijft niet bij Spanje. In mei vliegt Mist de plas over naar Zuid-Amerika voor een tour door Argentinie, Mexico en Chili. Waarom dan niet in Nederland vraag ik me af? Onbegrijpelijk vind ik het, want als er plaats is voor die fijne Excelsior-bandjes (vooral Bauer comes to mind!) met hun mooie popliedjes, waarom is er dan niet ook wat meer plek voor deze groep rond Rick Treffers die ook uitblinkt in het schrijven van, zeker ook qua kwaliteit, dit soort nummers. Als zoethoudertje tot er een opvolger is voor We Should Have Been Stars (niet voor begin 2005 zeg men) is er nu de EP Dangerous Words met drie nieuwe nummers. Spijtig alleen dat de EP wat vertraagd is, want “Christmas with Me” had niet misstaan onder de kerstboom. Tintelfrisse vervanger van al die belegen en doodgedraaide Sky-Radio-nummers. Naast de nieuwe nummers staan op de EP ook nog twee smaakvolle remixen van “We Should Have Been Stars” (Noizlabs) en “Fade In Fade Out” (Freiband) die zijn in de lijn van de originele versies liggen, maar wel een fijne draai geven aan deze. En dit voor slechts E6, je weet niet wat je ehhh Mist

File: Mist – Dangerous Words (EP)
File Under: Zoet zoethoudertje

DJ Danger Mouse – The Grey Album

2 Replies

Vandaag, dinsdag 24 februari, is het Grey Tuesday. Een – naar de organisatoren hopen – fiks aantal sites wil dan mp3’s aanbieden van The Grey Album, het album van Danger Mouse waarop hij The White Album van The Beatles mixt met Jay-Z’s Black Album. Over juridische, morele en andere kwesties zal nog een heleboel gezegd worden, maar de P2P-gebruiker heeft uiteraard het laatste woord. Het een na laatste woord gaat over de kwaliteit van de mixen. Met de originaliteit zit het wel snor, al vraag ik me af hoe een mix tussen The White Album en bijvoorbeeld Metallica‘s Black Album of het Black Album van Prince zou klinken. Nu doen we het met de raps van Jay-Z over een van de meest legendarische platen ooit. Eerlijk is eerlijk: het valt me niet mee. De eerste keer klinkt het vooral als een novelty, de tweede keer ga je letten op hoe de boel in elkaar gezet is en dan vind ik de keuzes niet altijd even geweldig. “What more can I say” versus “While my guitar gently weeps” klinkt goed en herinnert vrijwel niet meer aan de Beatles-classic, maar “99 Problems” doet me in de mix met “Helter Skelter” vooral denken aan manier waarop Public Enemy een gemene Slayer-riff gebruikte. Ergo: een mooie slag voor de P2P-gemeenschap en wellicht een boel publiciteit voor zowel Danger Mouse als Jay-Z. Maar of ik deze plaat over pak ’em beet een jaar nog zal draaien? Ik betwijfel het. Dan pak ik It Takes A Nation of Millions wel uit de kast.

File: DJ Danger Mouse – The Grey Album
File Under: Beatles-clash

Bauer – Baueresque

Leave a reply

“Wat laat je me nu weer voor rotzooi horen?”, zei vriend h. Zelden reageerde hij zo heftig op een Cdtje dat ik hem voorschotelde. En dat opdienen van nieuwe muziekjes gebeurt nogal regelmatig. We oberen (en ouwehoeren) wat af. Waarom had ik eigenlijk verwacht dat vriend h Bauer’s derde plaat Baueresque wel op prijs zou stellen, zit ik me nu af te vragen. Terwijl ik weer vol genoegen naar deze heerlijke cheezy Cd van Berend Dubbe en Sonja van Hamel zit te luisteren. Dat hij het, eveneens cheezy, maar wel erg lome en misschien inderdaad minder avontuurlijke, Air niet kon waarderen en afdeed als “Eerst en vooral saai en nikserige gebakken lucht”, daar kon ik me nog wel wat bij voorstellen. Maar nu had ik toch wel een andere reactie verwacht. Misschien was ik wel even niet scherp door het gelukzalige (” lenteochtendnevelsmeteensprankelendzonnetje”) gevoel dat de mooie op hun zolderkamer in elkaar geknutselde liedjes bij mezelf veroorzaakten. Op het oog simpele, basale liedjes, maar schijn bedriegt vaak. En zeker in deze. Af en toe moet ik zelfs aan de Carpenters in een 2004-jasje denken, waarop vriend h terstond bromde: “Carpenters zijn in ieder geval minstens zo erg”. Zowel Sonja als Berend is gezegend met een aangename stem. Sonja lijkt af en toe zelfs wel een beetje op Susanne Vega. Samen knopen ze op Baueresque op kunstige wijze de draadjes van drie decennia pop tot een eigen geluid. Nee, ik weet het wel zeker. Deze keer ligt het eens niet aan mij, maar aan vriend h. Hij wil gewoon niet horen hoe mooi deze plaat is.

File: Bauer – Baueresque
File Under: Rotzooi? Egnie h, egnie!

The Veils – The Runaway Found

Leave a reply

In recensies van beginnende bands worden vaak vergelijkingen gemaakt met voorgangers en tijdgenoten. Een zwaktebod, maar wat moet de recensent anders? Muziek omschrijven als ware het wijn met een volle body en een wat stoute afdronk? De lezer moet immers uit woorden begrijpen wat de recensent hoort… Het is dan ook absoluut een zwaktebod om de CD van The Veils te vergelijken met andere bands, maar er is geen ontkomen aan. Het twinkelende, open gitaargeluid lijkt enorm beïnvloed door Bernard Butler die het album produceerde. Het intro van ‘Guiding light’ roept onmiddelijk associaties op met Suede‘s ‘So Young’, en piano-ballad ‘The valleys of New Orleans’ met ‘The big time’. ‘More heat than light’ neigt qua tempo en opbouw naar een song van Marion en in het liefdeslied ‘Lavinia’ klinkt zanger Finn Andrews zelfs een beetje als de zanger van Starsailor na een wilde nacht. Maar toch gaat de vergelijking met andere bands mank, want ze mochten willen dat ze (nog) zulke prachtige ‘simple love songs’ konden schrijven! The Runaway Found is een album van grote en kleine emoties die elkaar razendsnel opvolgen. Een album dat je een beetje ademloos achterlaat. Toegegeven, het is niet echt een vrolijk album, waarmee het dan weer naadloos aansluit bij de bands waarmee ze vergeleken worden. Het album is dan ook zonder meer een aanrader voor liefhebbers van bovenstaande bands en andere britten, maar The Runaway Found biedt genoeg eigenheid om ook een ander publiek dat van geëmotioneerde poprocksongs houdt aan te spreken.

File: The Veils – The Runaway Found
File Under: Lekker gelukkig worden van neerslachtigheid

Neurosis & Jarboe – Neurosis & Jarboe

Leave a reply

Goddomme houd op! Dat waren de woorden in mijn hoofd tijdens de eerste veertig seconden van deze Cd. Neurosis & Jarboe (ex Swans)) begint namelijk met een pieeeeeeeeeeeeeep. En dat doet zeer aan je oren als je je diskman op een te hoog volume hebt staan. Het zal wel het opladen van de machinerie zijn wat je hoort, want na die veertig seconden zijn de accu’s vol en neemt deze gelegenheidscombi je een uur lang flink te grazen. Het is angstaanjagend om Jarboe eerst eindeloos repeterend te horen zingen “I tell you if God wants to take me, me he will” om vervolgens het gehijg van haar aan te horen alsof ze, opgezweept door de bonkende tribal drums, inderdaad bereden wordt door Hem, Waarbij je het vermoeden krijgt dat niet Hij de baas is maar zij de touwtjes strak in handen heeft. Het zet wel de toon voor de rest van de plaat. Je gemoed wordt ook na deze heftige opener regelmatig behoorlijk op de proef gesteld. Met beangstigende intensiteit kreunt, steunt, krijst, fluistert en overschreeuwt Jarboe zich over het kille ruwe granieten fundament van Neurosis. Af en toe vrees je even voor haar stem en of je niet snel bedolven zult worden door haar maaginhoud als ze van pijn kermend “Erase” naar een einde schreeuwt. Meesterlijk! Wonderbaarlijk ook hoe deze plaat klinkt als een geheel als je je bedenkt dat Neurosis en Jarboe zich geen moment samen in de studio bevonden hebben. Goddomme wat heavy, intens en geweldig. Goddomme ga dooooor!

File: Neurosis & Jarboe – Neurosis & Jarboe
File Under: Heavy shit!