Hebben we het witte album gemist van Nuff Said? Zes jaar na het verschijnen van Red is er nu Blue. Het zou niet meer dan logisch zijn als deze Zeeuws-Amsterdamse formatie tussendoor ook White uit gebracht had en nu bij Blue de Hollandse driekleur af zou hebben. Niets van dit al. Problemen met platenmaatschappij Roadrunner (lees: geen goed verkopende single) zorgden ervoor dat er in de afgelopen zes jaar niets verscheen. Nuff Said heeft nu onderdak gevonden bij Idol Media, dat ondertussen een meer dan aardig tehuis wordt voor Nederlandse bandjes en daar verschijnt nu dus Blue. En Blue is een fikse meevaller! Hmmm… Dat klinkt negatief maar is juist positief bedoeld. Blue staat bol van de pakkende rockliedjes. Beetje bruin broeierig als de kleur van de hoes, maar toch relaxed en vol dynamiek. Een lichte Manic Street Preachers-tick, de ingetogen middenweg tussen Keith Caputo en Life of Agony, Foo Fighters catchyness en sterke gitaarhooks die vol Hendrix-tinten zitten. Luister maar eens naar het Band Of Gypsies-geluid in “Up and Down”. Nuff Said laat zich alleen maar vergelijken met grote namen. Je vraagt je echt af waarom Roadrunner deze jongens heeft laten lopen, want Blue is van internationale klasse ik tel zeker een stuk of vier nummers dat hitpotentie heeft.
File: Nuff Said – Blue
File Under: Maak die driekleur maar snel compleet!
Er zullen nogal wat bandjes jaloers zijn om de aandacht die 
In het voorjaar van 2000 kwam ik zoals toen gebruikelijk laat thuis van werk en al zappend viel ik pardoes halverwege een concert op TMF. Na een kwartier met open mond te hebben gekeken moest er gestuiterd worden. Pas na de uitzending kwam ik er achter dat het een registratie was van het optreden van 
Ik lig te baden in het zweet en droom verschrikkelijk. Zijn het wel de jonge en op het eerste oog zelfs wel redelijk aantrekkelijke dames op de hoes zijn die zingen op La Maison De Mon Reve droom ik terwijl ik me weer omdraai. Zijn de dames van Coco Rosie die ik hoor zingen niet gewoon twee uit het bejaardenhuis getrokken mompelende oude besjes die wat ingefluisterd krijgen door de nog immer erudiete tekstdichter opa Jan Peter en dat tegen elkaar lopen te brabbelen? En de rest van de bejaardensoos mag voor de gezelligheid ook meespelen. Opa Ewout begeleidt de zingende zusjes Miriam en Marijke op de drums die hij aanstuurt van uit zijn synthesizertje waar hij normaal gesproken zondag op speelt in de kerk. De slechthorende en a-ritmische drummer speelt de pannen van het dak. Opa Rob tokkelt geestdriftig mee op de plastieken akoestische gitaar die hij zijn peetdochter afhandig gemaakt heeft. Op het andere kerkelijke synthesizertje speelt Opa Coen de vier noten en twee akkoorden die hij nog kent van vroeger. Hij heeft tenslotte wel les gehad van de zus van de gitarist van Vandenberg – wat is zijn naam ook al weer – en meerdere diploma’s behaald. Opa Henk zit stil in een hoekje toe te kijken en zegt steeds dat hij het allemaal wel wat vindt hebben, dat het knettergek is, maar dat hij het nooit zal kopen. Maar dat zegt hij al jaren bij alles wat hij hoort, dus dat hoeven we niet meer serieus te nemen. Wie maakt me wakker uit deze nachtmerrie?
Ik blijf het eeuwig zonde vinden dat de stekker uit Forever Times getrokken is. Hun eerste demo was al veelbelovend, de Cd die ze vervolgens in 1999 uitbrachten was nog veelbelovenderder. Toen bleef het stil, veel te lang stil. En het bleef stil tot de mededeling dat het doek voor Forever Times gevallen was. Bloed kruipt waar het niet gaan kan, maar stof is zo mogelijk nog hardnekkiger en ziedaar, uit de asresten van Forever Times ontstaat 
Wat blijft er over van mooie kale liedjes, wankel en desperaat gezongen en zo simpel mogelijk opgenomen, wanneer je ze laat spelen door gelouterde muzikanten en er licht protserige arrangementen omheen bouwt? Inderdaad, wankel en desperaat gezongen, maar ietwat gelikt aandoende liedjes. Maar ze blijven zo mooi gezongen en dat – samen met de vreemde teksten – was altijd een van de sterkste punten van het werk van 
Wie ooit in 
Vol bewondering keek ik altijd naar 
Utrecht ontwikkelt zich, sinds ik uit die contreien vertrokken ben, steeds meer en meer tot het alt.country-middelpunt van Nederland. Alhoewel ik niet hard kan maken dat ik de oorzaak ben van dit al is deze ontwikkeling op zijn minst opmerkelijk. Dit jaar kwam 
Na jarenlang tot de underground te zijn veroordeeld is de rock n’ roll weer helemaal terug. Althans, waar hippe bands als