Monthly Archives: May 2004

Skik – Best Tof

Raar dat ik me er nooit bijzonder aan gestoord heb dat Daniel Lohues tegenwoordig bij Skik in het Nederlands zingt. Ja, hij heeft wel degelijk een charmant turfstekersaccent , maar doordat op Best Tof de Drentstalige en ABN-liedjes door elkaar staan gaat het irriteren. Van die ergernis aan dat ABN heb heb ik tijdens het draaien van de laatste albums eigenlijk nooit last gehad. Wel heb ik die stap van Drents naar het ABN nooit helemaal begrepen. Want dat taaltje was – naast dat de liedjes natuurlijk gewoon ijzersterk waren – wat Skik zo charmant en toch ook wel bijzonder maakte. De liedjes in het Nederlands zijn dus wel ijzersterk maar steken hierdoor wat flets af bij de Drentse. Daar verandert een fantastisch opzwepend nummer als “Ik Ga Als’n Speer” niets aan. Bovendien mis ik de wereldnummers “Betonpoalties” en “Klotenweer” op Best Tof en dat is jammer, want hard rockend is Skik naar mening op zijn best. Nee, als ik jou was kocht ik gewoon alle albums in plaats van deze Best Tof, want om die matige cover van “Is Dit Alles” en, het wel mooie, “Grachten van Amsterdam” en het overbodige “Zo Vrolijk” hoef je deze Best Of niet aan te schaffen.

File: Skik – Best Tof
File Under: Redelijk Tof

Jerry Fish and the Mudbugclub – Be yourself

De 2de plaat. Diegene die na dat steengoede debuut komt. Die schijnt moeilijk te wezen. Of recensenten denken in ieder geval dat die moeilijk is. Anyway, het was ieder geval aan An Emotional Fish niet gegeven om het magistrale debuut, wellicht een van de mooiste platen van het scheidsvlak 80/90, te doen opvolgen met een minstens zo goed (verkopend) exemplaar. In 1996 trekt een gedesillusioneerde Gerry Whelan, na drie AEF platen gemaakt te hebben, zich dan ook terug uit de muziekbiz. Om terug te keren als Jerry Fish and the Mudbug Club. En voor diegenen die An Emotional Fish hoog hebben zitten: Be yourself is geen AEF plaat, ook al doen alle (ex)leden van AEF mee. Whelan is een meer rootsy kant opgegaan met hier en daar jazzy en latin uitstapjes. En dat klinkt vooral als een Mink de Ville light. Met de karakteristieke stem van Whelan. Want daar is niets van verloren gegaan. In Ierland is hij er in ieder geval erg populair mee want daar stond “True Friends” al weken hoog in de hitparade. Maar of het er het vaste land mee zal veroveren, dat betwijfel ik. Daarvoor is het net allemaal te losjes, te vrijblijvend. Maar het is in ieder geval goed te horen dat Whelan in ieder geval terug is. En dat we misschien wel kunnen blijven dromen van die nieuwe super AEF-plaat…

File: Jerry Fish and the Mudbugclub – Be yourself
File Under: Verse vis, mag nog wat peper bij…
File Audio: [ Kies uw eigen Fish ]

Sukilove – You Kill Me

“De vorige plaat van Sukilove lijkt op McCartney in zijn beste dagen” zo las ik ergens. Brakend rende ik naar het kleinste kamertje van mijn huisje, de gehaktbal en de spinazie lagen een minuut later in de pot me aan te staren. Maar waar waren de aardappels? McCartney? De aardappels volgden onmiddellijk. Met alle respect voor de beste man maar ik wil geen platen horen die klinken als McCartney. Godzijdank klinkt You Kill Me van Sukilove helemaal niet zoals de vorige. Daarvoor is hij te eeehmm. ja, wat is hij eigenlijk? You Kill Me is country, het is gruizige rock, het is electropop, het is disco, het is rare Indiaase zut, het is van alles wat en toch ook weer niet. Het mooiste is dat het geheel nog steeds klinkt als Sukilove, maar dan anders. Het lijkt erop dat de mannen van Sukilove zichzelf opnieuw hebben uitgevonden. Het is donkerder, duisterder, ruwer, strakker, afwisselender, vloeiender, opwindender en vooral ook mooier geworden. Ik kieper de cd elke ochtend weer uit mijn cd speler, kennelijk heeft hij zich daar stiekem de vorige dag in verstopt. Ik droom over de “Girl on the Moon”, ik fluister zachtjes “You Kill Me” als ik aardappels schil en ik huiver als ik “I didn’t mean it that way” hoor terwijl ik gehaktballen draai. Slechts tien nummers kent deze cd. Dat “slechts” impliceert misschien dat het er te weinig zijn maar nee, het is precies genoeg. Het doet hunkeren. Hunkeren naar meer.

File: Sukilove – You Kill Me
File Under: Dood wil ik nog niet. Ik wil meer.
File Audio: [ You Kill Me ]

PJ Harvey – Uh Hu Her

Zoals sommigen wel weten heb ik ook echt werk. En in dat echte werk ben ik net – nou ja twee maanden geleden – geswitcht van job. Dat was goed en dat was ook hoognodig. Toch mis ik vooral mijn oude kamergenootje best wel vaak. Zeker als het om muziek gaat. Uren lullen en luisteren er over. Of over onze liefde voor Polly, die groot (A0!) aan de muur hing van dat oude hok. Nu is er dan eindelijk een nieuwe Polly en kunnen we niet samen luisteren. Dat is vervelend en vooral ook helemaal niet leuk. Terwijl ik dit type, zitten we toch samen te luisteren. Hij ‘boven’, ik ‘beneden’. Voorheen was dat zekers en te weten anders gegaan. Dan was de deur dichtgegaan, het volume opgeschroeft en hadden we nu, om 15:00, ons dansmoment gevierd om het aankomende weekend in te luiden. En met de nieuwe PJ Harvey – die vandaag verschijnt – zou dat ook gebeurd zijn. Waarschijnlijk hadden we de hele dag een dansmoment gehad of in ieder geval vanaf het eerste moment dat we Uh Hu Her getraceerd zouden hebben op de onvolprezen luisterpaal van de VPRO. Nu luisteren we gescheiden door een vuurmuur en moeten we het doen met mailtjes heen en weer waarin hij meldt hoe geweldig “Seagull” is en ik terugmail dat ik Uh Hu Her weer ouderwets Polly vindt, wat hij dan weer volmondig bevestigt met een “ja ja ja”. Ouderwets kriebels in de buik krijg ik van Uh Hu Her. Leve de moderne technieken, maar toch, was vroeger niet alles beter? Polly niet in ieder geval, zij is gewoon weer ouderwets goed.

File: PJ Harvey – Uh Hu Her
File Under: Dag PJ, dag A!
File Audio: [ Uh Hu Her ]

Tacker – Addiction

Ik kreeg zo ongeveer alle scribenten van File Under over me heen toen ik vertelde dat Tacker‘s Addiction, met Eric Corton op zang en gitaar mij 200% meeviel. “Corton is een lul, al gaat hij in Mogwai spelen dan nog vind ik het bij voorbaat niets”, brieste de ene. Een ander kreeg ook al braakneigingen bij het horen van de naam Corton door diens Purper-verleden. Ikzelf ben nou ook niet echt fan van de heer Corton. Purper en dat Veronica Tv-programma ‘T Dak Eraf stemden mij ook diep droevig. Maar ik zag Corton ook uit zijn dak gaan samen met de Travoltas in een Marlboro Flashback to the Beach Boys en dat was toch wel een lichtpuntje. Toch had óók ik mijn toetsenbord al in azijn gedoopt voordat ik één noot van Tacker gehoord had. Zeker ook door de schreeuwerige bio van Tacker dat ze de Re-animators of rock zouden zijn. Tieft nou snel een eind op denk ik dan. Tieft zelf een eind op denkt Corton dan vast zelf. En gelijk heeft hij. Want door al die schreeuwerige oneliners zou je bijna ontgaan dat Tacker een meer dan een puike rockplaat heeft afgeleverd. Gedoseerd groezelig en zwaar rockend met her en der van die meerstemmige soulvolle koortjes waar King’s-X patent op heeft. Heeft die Corton ons gewoon jarenlang in de maling genomen? Wil de echte Corton opstaan? Aha, u met die middelvinger voor het voltallige File Under-corps is het dus. Ik had het kunnen weten!

File: Tacker – Addiction
File Under: Een hele dikke middelvinger!
File Audio: [Parallel Universe]

Gem – Tell me what's new

Excelsior / V2

In de jacht op de debuutplaat van Gem verzuchtte de verkoopster in een Arnhemse cd-winkel: “Jam, bedoel je? Nee mevrouw, ik bedoel het Utrechtse Gem. “Nooit van gehoord,” was haar commentaar. Zuchtend en hoofdschuddend verliet ik de winkel over zoveel onkunde. Als ze media gevolgd had dan wist ze dat Gem voor haar debuut al omstreden is door de referenties aan The Strokes en Oasis. De referenties zijn eigenlijk wel wat flauw. Bij Gem gaan mijn gedachte eerder terug naar de jaren ’80 toen bands als onze eigen Fatal Flowers furore maakten. Nu doet Gem dat dus in sneltreinvaart. Als de mevrouw trouwens beter opgelet had dan had ze geweten dat Gem onlangs zelfs in het Arnhemse Kultuurhuis Bosch gespeeld had. Na afloop van dit overdonderende concert liet zanger Maurits Westerik mij in de kelder de cd Tell me what’s new zien. De cd was die week net van de persen gerold, en zou een paar weken later verschijnen. Met trillende handen bekeek ik het exemplaar, maar helaas mocht ik hem niet meenemen. Ik moest maar geduld hebben. Even later ging het brandalarm af door de rokende Maurits, we waren abrupt uitgepraat. Nu de cd dan eindelijk in mijn cd-speler ligt denk ik aan deze memorabele avond terug. Misschien was het alarm wel een voorbode, want live iets neerzetten is één, iets op cd neerzetten is andere koek. Aan de nummers ligt het niet: “This is your life”, “Summertime”, “Tonight” en “SOS” liegen er tenslotte niet om. Het gitaarwerk van Bas de Graaff is ook lekker puntig, en drukt een fijne stempel op het geluid. Over de productie van Excelsior‘s huisproducer Frans Hagenaars ben ik echter minder te spreken. De stem is te ver boven het bandgeluid gezet, en de gitaren variëren per nummer in geluidssterkte. Hierdoor wordt de eenheid aangetast, en gaat het gekunsteld klinken. De band komt niet optimaal uit de verf, de zang gaat wat irriteren. Volgende keer graag de schwung van een concert benaderen en ik schrijf de opvolger de hemel in! Voor een optimaal genoegen moet je ze echter voorlopig live gaan zien. Zeg heren van Lowlands, hebben jullie nog een plaatsje om Gem (live) definitief te laten doorbreken?

File: Gem – Tell me what's new
File Under: Komt dat zien: Rock'n'roll van eigen bodem
File Audio: [ This Is Your Life ]

Symmetry – A Soul's Roadmap

Ik mocht niet mopperen over de lengte van de plaat mailde gitarist Frank Schiphorst me toen ik me een beetje beklaagde over de lengte van A Soul’s Roadmap. Nou dat bepaal ik natuurlijk lekker zelf. Toch heeft’ie wel een punt. Als A Soul’s Roadmap, het tweede volledige album van Symmetry iets niet is is het wel waar progmetal bandjes nogal eens last van hebben: variatieloosheid en een te hoge notendichtheid. Variatie genoeg in de drieënzeventig minuten die A Soul’s Roadmap duurt en bovendien ook nog eens een goed verhaal – ik zal niets verklappen – dat achterste voren verteld wordt. Helemaal als je éénmaal gewend bent aan de stem van Erik Masselink. Die ligt niet altijd even gemakkelijk in het oor, maar gaat op de goede momenten, bijvoorbeeld als Erik samenzingt met L.I.M.O.-zangeres Sofie Letitre, wel richting Daniel Gildenlow (Pain of Salvation), dus dat kan een stuk slechter. En dat het minder kan weet ik nog donders goed van de ooit in een opwelling gekochte eerste EP (To Divinity) van Symmetry. Ook muzikaal neigt het die kant op, dus ook dát kan een stuk slechter. En dat het minder kan weet ik nog donders goed van de ooit in een opwelling gekochte eerste EP (To Divinity) van Symmetry. Symmetry is wel heel erg gegroeid sinds 1997. Daarom verbaas ik me er eigenlijk best over dat Symmetry nog steeds zonder ‘echte’ platenmaatschappij zit. Want dit is één van de beste eigen beheerplaten die ik in tijden gehoord én gezien heb.

File: Symmetry – A Soul’s Roadmap
File Under: Progmetal die wel een platencontract verdient
File Audio: [ Dark Emotions ][ Journey into the unknown ]

Gone Bald – Soul Vacation In Rehab Clinic

Ik zal jullie een geheim verklappen. Ik zat zo’n 20 jaar geleden op dansles, en dat heeft veel leed veroorzaakt. Ik heb nu nog een hekel aan het stijldansen. Ik zou uit de maat gedanst hebben bij de tango, en kreeg een zeven min. Dit hele trauma kwam weer boven toen ik het hoesje van Soul vacation in rehab clinic van de melodieuze noise band Gone Bald bekeek: “Dedicated to the ones who learned to tango, the hard way!” Jawel, het is gericht aan mij! “It takes guts to tango,” dat bedoel ik maar. Ze bestaan dit jaar alweer 10 jaar en laten de wereld horen hoe de vlag erbij hangt. Het gaat kennelijk slecht in de liefde, maar het levert wel zeven geweldige songs op. De oorspronkelijk in Kroatië opgerichte band, maar nu vanuit Amsterdam opererende drietal weet een brok spanning op te bouwen waar je u tegen zegt. Soms klinkt het heel intiem, andere momenten gaan intens hard. Henry Rollins, Shellac en Sonic Youth, deze oude helden komen zo in mij op. Het gaat in ieder geval door merg en been. Het gaat zo diep dat ik vergeet dat het best lange nummers zijn, en dat er toch bijna een uur muziek op de cd staat. Ja, wat komt die bas hard aan en wat kruipt die zang in mijn ziel. Zo gaat dat dus in de liefde. Zucht. Het is aannemelijk dat dit album voor Gone Bald als een goede therapie heeft gewerkt. Ik ben nu mijn verhaal over dansles kwijt, maar moet van dit album nog wel even bijkomen.

File: Gone Bald – Soul vacation in rehab clinic
File Under: Intense melodieuze noise
File Audio: [It takes guts to tango][Pinta Nina, Santa Maria]

Bad Religion – The Empire Strikes First

Epitaph

Zou het toeval zijn dat juist in deze barre tijden voor de Amerikaanse democratie de oervaders van de moderne punkrock weer van zich doen spreken? Het was alweer een paar jaartjes stil maar gelukkig is er weer leven in de brouwerij. Stond het vorige album nog vooral in het teken van de terugkeer van verloren zoon (en Epitaph-baas) Mr. Brett. God o God, wat hebben we Brett moeten missen want in de jaren dat hij weg was en zanger Greg Graffin het schrijfwerk alleen moest opknappen was het toch flink behelpen voor de Bad Religion liefhebber. Het mag nu wel duidelijk zijn dat de leuke koortjes en zanglijnen uit de koker van Greg komen maar dat het bedenken van een goede gitaar-riff toch een heel andere expertise is. De neerwaartse spiraal is met een knal omgedraaid en alle losse deeltjes vallen weer op hun plaats. De snelle en stoere riffs, de korte en strakke solo’s, bombastische koortjes en niet te vergeten de venijnige politieke teksten. Op The Empire Strikes First zijn de messen weer ouderwets geslepen. Wie er zegt dat muziek geen boodschap hoeft te hebben, luister maar eens naar openingsknaller “Sinister Rouge” waar de krasse knarren laten horen nog steeds zeer actueel te zijn. Helaas staan er wel een paar rustigere nummertjes op die doen denken aan de inter-Brett periode maar dat mag de pret niet drukken. In dit jaar van de oudjes eist Bad Religion haar plek op het podium met gemak weer op.

File: Bad Religion – The Empire Strikes First
File Under: Krasse knarren aan de macht
File Audio: [Sinister Rouge ]
File Video: [ Live @ Slims ]

Victor Malloy – Lions and Tigers and Bears

Leeuwen en tijgers en beren. Nou daar heb je een aardig zooitje gevaarlijke dieren bij elkaar. Kun je beter bij uit de buurt blijven. Zou ik bij de Lions and Tigers and Bears van Victor Malloy niet doen, want die zijn best mak en lief. D’r zit in de hele plaat namelijk maar zo’n 30 seconden aan roofdieren. Waar, dat verklap ik natuurlijk lekker niet, want dan schrik je je tenminste net zo de tering als ik elke keer weer doe, doordat ik wegdroom bij de muziek. Verder blinkt deze tweede plaat van de heren Jones en McCracken – inderdaad Victor Malloy als persoon bestaat helemaal niet – vooral uit door zijn lome, relaxte sound met mooie harmonieën. In het begin van het album klinken ze als waren ze een onderdeel van new acoustic movement en dan vooral als Kings of Convenience. Met af en toe naar Beach Boys neigende koortjes door de tweestemmigheid. Des te verder de plaat vordert des te meer sluipt er echter een wilde sample-tijger de nummers binnen en neemt in sommige nummers zelfs de overhand waardoor je eerder aan downbeatgrootheden Kruder & Dorfmeister denkt dan aan die akoestische koningen. Door de combinatie roept het ondertussen ook nog af en toe zelfs Pink Floyd en Air herinneringen op. Vele mooie soorten dieren dus, maar er is weinig wilds aan. Of zullen ze op pluchen varianten doelen?

File: Victor Malloy – Lions and Tigers and Bears
File Under: Lieve wilde dieren
File Audio: [ Love The Rain ][ Could’ve been Anything ]