God ja, het punkcomebackprogramma was nog niet compleet natuurlijk. Het wordt steeds doller en doller. Vandals, Bad Religion en The Descendents lieten de jonge garde al een ongenadig poepie ruiken op hun dit jaar verschenen albums. En daar kan nu Sex, Love and Rock’n Roll verschenen en beluisterd is Social Distortion aan toe gevoegd worden. In mijn hoofd – ik weet het het is en blijft een raar ding – was Social Distortion altijd de hardste van het stel, maar dat is natuurlijk niet zo. Mike Ness, die solo nog wel het één en ander uitbracht de laatste jaren, leek een solide team om zich heen te hebben verzameld voor Sex, Love and Rock’n Roll. Natuurlijk zonder gitarist Danell, wiens dood de donkerste dag uit de geschiedenis van Social Distortion was. Over dit verlies zingt Ness wel openhartig in “Don’t Take It For Granted”. Op Danell zijn plek staat nu Jonny “2 Bags” Wickersham (US Bombs) en die vult die opengevallen plaats waardig in. De plaats van bassist werd ook vacant na de opnames omdat John Maurer de Social Distortion pijp aan Maarten gaf en voor zijn familie koos. Met Rancid bassist Matt Freeman op zijn plek zal Social Distortion er niet slechter van worden op het podium. Maar een band die na bijna tien jaar stilte zo hard terugslaat kan niet slecht zijn op het podium. Sex, Love and Rock’n Roll staat vol met mooie liedjes vol woede, hoop en hartzeer. En bovenal: Social Distortion rockt als een goed onderhouden jaren 70 wagen, die net weer op zijn sloffen door de APK gekomen is.
File: Social Distortion – Sex, Love and Rock’n Roll
File Under: Met gemak door de APK
File Audio: [Reach For The Sky][Nickles and Dimes]
Soms moet je eerst diep gaan om de top te bereiken. De val is niet prettig, maar als je de weg omhoog weer gevonden hebt blijkt dat het waard geweest te zijn. In 2002 raakte door een malaise in de computerwereld Zach Schwartz zijn baan kwijt. Hij vertrok naar New York om daar songs met behulp van enkele muzikanten en vooral een bevriende producer 
‘Echte herfstmuziek’ en ‘moeilijke tweede plaat’. Kent u die clichématige uitdrukkingen? 
Ik begreep even helemaal geen sikkepit meer van mezelf. U moet weten, ik beweeg me normaal redelijk onopvallend onder de mensen. In een gezelschap zal ik niet snel opvallen en gewoon op straat zul je mij ook niet snel opmerken. Hooguit fiets ik wat harder dan de gemiddelde Nederlander, maar daar houdt het ook wel mee op. Wat bezielde mij dan om als een halve gare hardfietsend mijn bovenbenen als drumstel te gebruiken terwijl mijn diskman “Happy Go Lucky” afspeelde? Links en rechts vragende blikken en optrekkende wenkbrauwen en toch ging ik ongestoord door. Iets dwong me in dat liedje. Blijkbaar hebben de heren van 
Oorspronkelijk was het debuutalbum van 
Met de hedendaagse soul heb ik weinig, domweg omdat het gevoel ontbreekt. 
Er zijn cd’s waar minder hard om gevochten wordt binnen de mensjes die hier schrijven. Sterker nog, ik gok dat ik de enige ben met werk van Colonel 
Grappig. Al de tijd dat ik naar The Belgian Kick van 
Waar is het toch ooit precies misgegaan met 
Ik voel me nu toch al een week of drie een enorme student. Nee, geen brallerige praat of laathangerij in de kroeg. Ik bedoel een veel te ijverige student. Die netjes zijn colleges volgt, elke dag geschoren in de banken zit en de rest efficiënt besteedt aan zijn onderzoek. Wat ik onderzoek? Tja, ik vrees dat het u niet bijster veel zal interesseren, want de meeste mensen aan wie ik het vertelde interesseerde of deed het weinig als ik het ze liet horen. Maar ik studeerde op Be, de nieuwe cd van