Gone Bald, 23 december 2004. Foto: George
Gone Bald – Subbacultcha! (5)
Leave a reply
Monthly Archives: December 2004
The Divine Comedy – Absent Friends
Parlophone / EMI
Dit album kwam al uit in maart 2004, maar het moet echt even. The Divine Comedy is namelijk de liefste groep uit de godganse Britpop. Galante gastheer Neil Hannon bezingt, zijn orkest begeleidt groots. Veel chansons raken me. “Come Home Billy Bird” gaat over alle schijnbaar zinloze treinreizen naar mijn werk, “Absent friends” over de herinneringen aan mijn studententijd en “Sticks and stones” over iedereen die ik pijn gedaan heb. De melodieën zalven, jubelen, kriebelen plagerig, bezorgen me kippenvel, zelfreflectie, maar ook een goed gevoel. Menige fietstocht heb ik geprobeerd om het hemelse lenteliedje “Charmed Life” te fluiten, maar ik deed het onrecht. Wat baal ik dat ik Neil Hannon dit jaar niet live gezien heb. En dat ik van deze groep niet eerder meer ontdekt heb. Het vorige album Regeneration (2001) en de verzamelaar A Secret History (1999) zijn ook al van die miskende juwelen, waar meer up-tempo- en bigband-werk opstaat.
Gelukkig is The Divine Comedy niet zo bekend in Nederland, want het is veel te mooi om op de radio te worden grijsgedraaid. Elk nummer van Robbie Williams is er een slap aftreksel bij. Onthoud het voor als je wel de gelegenheid hebt Neil Hannon live te zien: Absent Friends staat eenzaam bovenaan mijn jaarlijstje van 2004. Maar vertel je dat niet te ver door?
File: The Divine Comedy – Absent Friends
File Under: Gelukbrengende Britse chansons
Bohica – No Apologies
Casket Music/Bertus
In Groot-Brittannik beginnen ze het ook redelijk door te krijgen qua post/indie-hardcore en emo. Hundred Reasons is op weg een grote te worden, Lost Prophets begint hitjes te scoren, Reuben bracht kortgeleden nog een heel sterke plaat uit en dit Bohica doet ook zijn best minstens zo beroemd te worden als hun grote voorbeelden. Wat we krijgen voorgeschoteld is en twaalftal songs met dik aangezette emoties over rockende gitaren met hier en daar een rustiger moment. Op zijn best haakt zoiets aan bij creatievelingen als Quicksand en Helmet, Bohica kiest echter te vaak voor de makkelijke weg en gaat dan meer richting moderne grungelight bands als Intwine, 3 Doors Down en zelfs (godbetert) Live. Pathos in plaats van passie dus. Daarnaast verpest de zanger de boel met zijn zeurderige stemgeluid. En als dan tot overmaat van ramp ook nog blijkt dat geen enkele song de middelmaat ontstijgt kom je al gauw tot de conclusie dat het niet heel erg opschiet met deze plaat. Een duidelijk geval van de klok wel horen luiden maar de klepel niet zien hangen. Het is blijkbaar niet allemaal postcore-goud wat er aan de overkant van de Noordzee blinkt.
File: Bohica – No Apologies
File Under: Light-grunge in een emojasje
File Audio: [Fragments]
The Beakers – Four Steps Toward A Cultural Revolution
K-Records
Ergens tussen de Gang of Four, Talking Heads, James Chance & The Contortions en de huidige generatie bands uit het rijtje The Rapture, !!!, Radio 4 en Spektrum zijn The Beakers verdwenen geraakt. In 1980 deden ze nog het voorprogramma van Gang of Four, namen een singletje op en een handvol tracks op compilaties en toen was het alweer over met deze band onder leiding van een Mark H. Smith (nee, niet Mark E. Smith). De zeventien tracks die verzameld staan op de CD Four Steps Toward A Cultural Revolution zijn de complete output van The Beakers. K-Records vond die output belangrijk genoeg om op CD uit te brengen en waarom ook niet? Ik geloof niet dat The Breakers een essentiële band was, daarvoor waren ze te kort op het toneel (van januari 1980 tot januari 1981) en zijn hun songs teveel van wisselende kwaliteit. Daar komt nog bij dat de geluidskwaliteit – sommige tracks zijn live opgenomen – zo mogelijk nog wisselvalliger is. Maar voor muziekarcheologen, samenstellers van verzamelplaten met de roots van de hedendaagse funkpunkers en DJ’s die het publiek verbaasd willen doen staan tussen The Rapture en Radio 4 staan er zeer interessante tracks op.
File: The Beakers – Four Steps Toward A Cultural Revolution
File Under: De roots van The Rapture en consorten
File Audio: [What's Important?]
Solbakken – Subbacultcha! (4)
Solbakken, 23 december, Paradiso. Foto: George
Platens – Between Two Horizons
Frontiers
“Oei, middelmatigheid roelt!” denk ik bij de eerste tonen van deze cd. Het begint dan ook met zo ongeveer het meest voorspelbare introotje dat je kunt bedenken bij de rock van Amerikaanse snit. Gelukkig blijkt alras dat de rest aanzienlijk prettiger om aan te horen is. Maar al is het introotje met Gregoriaans gezang bij “Angel’s Cry” op zijn minst opmerkelijk te noemen, van opperste originaliteit zal dit Platens, een project van de Italiaan Dario Grillo, nooit beschuldigd worden. Gelukkig blijft dan het wel allemaal netjes binnen de lijntjes van het genre, binnen die lijntjes is het wel helemaal top wat er van gemaakt wordt. Lekker staccato ritmepartijen, een wat hese stem met meezingmelodietjes, keyboardaccentjes op de juiste plek, volop koortjes en een goede mix tussen uptempo songs en ballads. Het lijkt bijna wel alsof er een marketingmanager heeft zitten bedenken wat er allemaal in moest zitten. Maar zo’n marketingmanager kan deze goede songs en deze lekkere uitvoering niet van achter zijn bureau bedenken. Waar de Idolskindjes uiteindelijk met twee vluchtige singletjes en een nóg vluchtiger album het bos in worden gestuurd, heeft Platens een retecommerciëel maar ook langdurig houdbaar album gemaakt. Om een klassiek album te worden is deze plaat domweg niet origineel genoeg, maar dit is er wel zo een die je tot in lengte van jaren uit je kast blijft trekken. Ach, en hoeveel klassiekers komen er nou helemaal uit per jaar? Precies, verrekte weinig. En daar zit dit Platens toch maar mooi vlak achter!
File: Platens – Between Two Horizons
File Under: Painting by numbers en toch een leuk schilderijtje
File Audio: [Into the fire] [Waves of the Sea]
Sia – Colour The Small One
Island/Universal
Het kan de trouwe FileUnder-lezertjes niet zijn ontgaan dat er de laatste tijd hier tussen al de noest rockende trollen nogal wat elfjes rond dwarrelen. Het lijkt potdomme de Droomvlucht van de Efteling wel! Omdat het helaas technisch nog niet mogelijk is om via het wereldwijde web uw reukorgaan te prikkelen, zult u het voorlopig nog zonder de frisse boomgeur moeten doen. Enfin, nu we het toch over die Droomvlucht hebben even het volgende: is het u ooit opgevallen dat er wel eens een elfje met een mankementje tussen zit? Een lam vleugeltje. Dat ene exemplaar in dat hoekje met die mistroostige blik. Daar wil ik het graag met u over hebben. Ik wil namelijk met u delen dat ik een zwak heb voor dit soort elfjes. Zo kon u enige tijd geleden al kennismaken met Annie, het dans-elfje met hartzeer. Maar kent u het jazzy triphop-elfje Sia al? Nee? Haar stem waarschijnlijk wel want ze mocht net als collega-elfje Tina Dico ook bij de microfoon van de heren van Zero 7 rondfladderen. Ooit vloog ze met sierlijke bogen rond maar toen sloeg het noodlot toe. Het plotselinge verlies van de liefde van haar leven maakte haar vleugellam en ze stortte met een enorme klap neer. Op haar tweede soloplaatje hoort u hoe ze overeind krabbelt en weer als een vlinder leert rondfladderen. Af en toe dwarrelt ze misschien een beetje te ver weg maar ik vind het in ieder geval een stuk boeiender dan de herhalingsoefening van haar werkgevers.
File: Sia – Colour The Small One
File Under: Elfjes met hartzeer
File Audio: [Breathe Me][The Bully][Where I Belong]
File Video: [Breathe Me]
Indigenous – Homebaked
Kinky Star
“Ik wil dat zowel mijn nichtje van zes als mijn grootmoeder ons goed vinden”, ronkt het ergens in een interview met de heren en dames van Indigenous, een West Vlaams hiphop collectief. Dat riekt naar hiphop voor beginners en dat komt goed uit, want ik ben een beginner als het om hiphop gaat. Ik kreeg deze plaat ook maar slechts per toeval toegezonden, ik vroeg om een hip plaatje, maar kreeg een hiphopplaatje van mijn opperdespoot. Hij begrijpt me wel vaker verkeerd. Zijn wil is wet, dus recenseer ik braaf Homebaked van Indigenous. De band is “not your average” hiphop band uit Brugge want ze rappen in het Engels in plaats van een onverstaanbaar West Vlaams dialect en er doen veelvuldig zangeressen mee. Daardoor doet het geheel een beetje poppy aan, wat de toegankelijkheid vergroot. Het is alleen wel even doorbijten, want de beste nummers zitten aan de eind van de plaat. Niet dat het begin slecht is, maar dat kabbelt toch teveel je linkeroor in en het rechter weer uit. Pas vanaf “These Times” gaat de band echt los, al dan niet geholpen door de onvermijdelijke Flip Kowlier, het blijft West Vlaamse Hiphop. Kortom, een kritisch producer had her en der wat geknipt en dan was het een echt goed album geworden. Zelfs voor beginnende hiphoppers zoals ik. Yo!
File: Indigenous – Homebaked
File Under: Hiphop for Dummies (mits men net wat kritischer was geweest)
File Audio: [Out of Control (radioedit)]
Zoppo – Subbacultcha! (3)
Zoppo, 23 december 2004. Foto: George
VA – Bring Your Own Poison (The Rhythm Factory Sessions)
Snapper
The Libertines zal hoog prijken in de jaarlijstjes over 2004. Terecht, ze leverden immers een prachtplaat af. Wat doe je dus als je iets uitbrengt waar ze op meedoen? Je zet het met een opvallende sticker op de buitenkant. Verder noem je nog wat andere bands die op het live-plaatje meedoen, zoals Baby Shambles (de nieuwe band van Pete Doherty (inmiddels ex -The Libertines)), The Lams en The Paddingtons. Dat moeten de laatste ruige Engelse ontdekkingen wel zijn. Met de verkoopcijfers moet het nu wel goed komen. De mevrouw op de hoes heeft echter een kruis op haar voorhoofd. En wat gebeurt er met bomen die een kruis hebben? Die worden geveld. En wat gebeurt er met deze cd? Die wordt ook geveld. De avond in december 2003 in de Londense The Rhythm Factory was kennelijk leuk. Maar welke malloot bedenkt het om hier een selectie van uit te brengen? De productie is erg belabberd, her en der wordt er wat aan- en afgekondigd, het is een wazig geheel, er zitten vreemde kraken op en er zit ook nog een bug in een opname. En dan heb ik het nog niet eens over het spelen van de bands. Alleen het nummer van The Paddingtons en het solo-nummer van Pete Doherty zijn nog de moeite waard. Kortom als je in Londen bent zou je eens in deze club kunnen gaan kijken of je zou op zoek kunnen gaan naar iets van The Paddingtons, maar dit misbaksel kan zo naar de schroothoop.
File: VA – Bring Your Own Poison (The Rhythm Factory Sessions)
File Under: Hoppa, in de prullenbak
File Audio: Ik zei toch overbodig