Jens Lekman, 28 januari, Paradiso, plaatje door George
Jens Lekman
2 Replies
Monthly Archives: January 2005
Emiliana Torrini – Fisherman's Woman
Rough Trade / Konkurrent
Normaal heb ik toch niet echt veel last van zenuwen als ik met een onbekend iemand moet praten. Hooguit kijk ik de kat wat uit de boom en ben het eerste half uur wat stiller. Maar toen ik met Emiliana Torrini mocht praten kreeg ik zowaar kriebels in mijn buik. Hoei! Emiliana Torrini! De vrouw die met Love In The Time Of Science één van de mooiste damesplaatjes gemaakt heeft van het afgelopen decennium en me betoverde met haar breekbare stem en tegen triphop aanleunende liedjes. Hoei! Van tevoren mocht ik zelfs naar haar nieuwe plaat luisteren Fisherman’s Woman. En dat was nogal ehhh raar. Waar ik verwachtte een logisch vervolg op het volle geproduceerde geluid van Love… kreeg ik een kaal album voorgeschoteld. Schaars begeleide sobere kale liedjes. Met natuurlijk nog wel die fabelachtige stem. Daar was niets aan veranderd. Het duurde een tijdje voor ik me over kon geven aan Fisherman’s Woman. Maar langzaam groeide er toch weer dat zelfde fijne gevoel in me dat ik ook kreeg bij Love… De liedjes ogen op het eerste gehoor dan misschien simpel. Des te meer je ze luistert, des te meer geven ze hun geheimen en schoonheden prijs. Maar toch, voor een fan is zo’n stijlbreuk toch echt even wennen. Voor de stijlbreuk is een simpele reden, gaf Torrini aan. Ze zei dat ze niet steeds dezelfde muziek wil maken. Dat vond ze maar saai. Nou daar kan ik me wel in vinden eigenlijk. Sterker nog, Torrini is er eigenlijk alleen meer beter op geworden. Volgende keer een bigbandplaat?
File: Emiliana Torrini – Fisherman's Woman
File Under: Zongen alle vissersvrouwen maar zo
File Audio: [Sunny Road] [Today]
File Video: [Sunny Road]
März – Wir sind hier
Karaokekalk / Konkurrent
Er spookt van alles door mijn hoofd waar ik over aan het nadenken ben. Ik ben onrustig van binnen. Eén van die punten is een opmerking die iemand onlangs tegen mij maakte: “ik moest eens wat relaxter doen” En die was raak. Het komt weer naar boven als ik onrustig door het huis loop te stieren en ondertussen het album Wir sind hier van het Berlijnse März aan het beluisteren ben. Het is een niet alledaagse schijf waar het kwartje niet van valt. Ik besluit thee te zetten en dat ik het maar eens op mijn gemak tot me moet laten komen. En het werkt! Er komt een wonderbaarlijk soort van rust over me heen met deze elektronica die dan weer klinkt als een introverte trip, dan als een toegankelijk popnummer en dan weer als een dansbaar geheel. Hiervoor verantwoordelijk zijn Albrecht Kunze en Ekkehard Ehlers. Hierbij worden ze extra ondersteund door een ingehuurd steelgitaartokkelaar, basgitaarplukker en trombonetoeteraar. De teksten in het Duits en het Engels halen mij er tussendoor bij als ik weg dreig te dromen en voegen ook daadwerkelijk iets toe. Zij gaan over dat niets meer zo zal zijn zoals het is, het als ik nou eens dit of dat, wat iedereen moet weten of over de betekenis van je actie om iets te ondernemen. Tenslotte zingt März dat zij er zijn. Ik weet het, ik heb hier even mijn rust gevonden. Of toch niet, heb ik weer nieuwe stof om over na te denken.
File: März – Wir sind hier
File Under: Muziek om even rustig voor te gaan zitten
File Audio: [Blaue Faden] [The River]
Volcano I'm still excited!! – Volcano I'm still excited!!
Polyvinyl / Bertus
Bandjes die uit drie leden bestaan wijken per definitie af van de traditionele opstelling zang/leadgitaar, slaggitaar, bas, drums. Waar het ene trio het oplost door live versterking te laten aanrukken (bv. Muse, Supergrass), creëert het andere trio een uniek geluid vanuit de beperkingen (bv. Keane, Boo!). Het lijkt of Volcano I’m Still excited!! – met twee uitroeptekens – amechtig bij de laatste categorie wil horen. Maar de niet alledaagse opsteling van gitaar, keyboard en (bass)drum levert in dit geval een vlak en bij vlagen irritant geluid op. Het casio-gejengel hangt mij in ieder geval na een paar nummers al de keel uit. Die irritatie had een stuk minder geweest als de liedjes de aandacht hadden afgeleid, maar juist hier schiet de band tekort. Ik verdenk de heren van Volcano I’m still excited!! ervan een kunstacademie-achtergrond te hebben en dat ze heel artistiek hebben geprobeerd “intelligente” liedjes te combineren met invloeden uit jaren 80 new wave en Minimal Music van bijvoorbeeld Philip Glass. Het lijkt namelijk op van alles en nog wat – ik hoor vlagen van voornoemde Glass en wave, maar ook Slut, Stereolab, en zelfs in één nummer een beetje Blur – maar nooit had ik het idee naar iets bijzonders of iets ‘eigens’ te luisteren. Geen passie, geen emotie, en ook na meerdere malen luisteren géén idee wat deze heren nou willen zeggen met hun muziek, behalve dat ze dol zijn op tekstuele herhalingen en in canon zingen…in canon zingen…in canon zingen…!!
File: Volcano I'm still excited!! – Volcano I'm still excited!!
File Under: Not excited, just annoyed!!
Laurent Garnier – The Cloud Making Machine
F Communications/PIAS
Laurent Garnier goes ambient. De Fransman maakte in 2000 furore met een paar dampende technokrakers van zijn album Unreasonable Behaviour en verdient sindsdien bakken vol geld met optredens. Maar wie op zijn nieuwe cd weer pompende dansmuziek verwacht, komt bedrogen uit: het staat vol met soundscapes. Niet dansbaar, weinig beats, niet samenhangend. Een stukje filmmuziek, een wolkje wereldmuziek, een toefje jazz. Garnier zelf noemt het zijn meest persoonlijke album tot nu toe. Ja ja. Naast me in de trein (File Under reist heel wat af) zitten twee moeders met kinderen. “Weet je wat ook grappig is?” zegt er een. “Als je een foto op een kopieerapparaat legt en die tijdens het scannen beweegt, krijg je als resultaat bijvoorbeeld een plaatje van iemand met een heel lang gezicht.” Hmm, net zo klinkt Garnier: origineel, kunstzinnig, maar langdradig. Het titelnummer is slaapverwekkend saai en raar tegelijk. Wat is het? Een testje in een keyboardwinkel? Een instrumentaal optreden van Bjork op Mars? Tripmuziek voor coffeeshops? Voodoo voor tuincentra? Wel weer goed gelukt zijn het loungy “Barbiturik Blues”, het Squarepusher-achtige “Jeux d’Enfants” en “Huis Clos”, maar dat is het dan wel. De kinderen zitten al die tijd te tekenen. Ze nemen rustig de tijd, proberen subtiel te kleuren, ondanks de schuddende trein. Ook hun vreemde werk is voor de liefhebbers. De moeders kijken naar buiten, terwijl de wereld aan hen voorbij trekt. The Cloud Making Machine is als achtergrondmuziek voor reisprogramma’s op tv grandioos, maar over een jaar is iedereen dit meest persoonlijke album vergeten.
File: Laurent Garnier – The Cloud Making Machine
File Under: 'ni viande ni poisson' vergeetplaten
File Audio: fragmenten van elke track
Noorderslag / Eurosonic (9)
Door GvA
Een avond in Huize Maas, Eurosonic vrijdag 14 januari
Het openingsakkoord van een band is meestal indrukwekkend. Zo ook bij The Engineers, de eerste band op de hipste locatie van het Groningse Eurosonic festival: het PIAS-feest in Huize Maas. Na jarenlang geëngineerd te hebben op hun sound, richten de Britten uit het niets een gigantische geluidsmuur op. De entree staat als een huis. Helaas is de aandacht al drastisch gezakt als pas na drie volle minuten de ietwat holle zang van zanger Simon Phipps eerder tegen de geluidsmuur oploopt dan dat het van de daken galmt.
Continue reading
Gianluca Galli – Back Home
Horus Music / Rock Inc.
Je hebt bouwers en managers, zo heb ik altijd geleerd. De een is het best wanneer hij aan het pionieren is en moet zich laten vervangen door de tweede wanneer de boel bestendigd moet worden. Blijft de pionier te lang zitten dan is de ellende meestal niet te overzien. Bij gitaristen zie je hetzelfde verschijnsel, maar dan met solo-artiesten en bandmuzikanten. Of ze functioneren goed in een band met de wisselwerking met andere muzikanten, óf ze moeten een plaat in hun eentje fabriceren omdat ze domweg alles beter (menen te) weten. Maar weinig gitaristen kunnen beide. Gianluca Galli blijkt er daar een van te zijn. Onlangs besprak ik de cd Hard Times van zijn band Mantra, maar zijn solo-cd Back Home mag er ook zijn. Opvallend genoeg kreeg de Mantra-cd vooral door het gitaarwerk een sterke Led Zeppelin-sound en ontbreekt dat bijna volledig op dit album. Het zijn stuk voor stuk echte instrumentale songs. Soms hoor je wat Joe Satriani, soms Vai-achtige weirde sprongen in de melodie en bovenal hoor je de invloed van Steve Morse. Waar Mantra een staalkaart van muziekstijlen is, is Back Home eerder melodieuze powermetal met de voeten stevig in de jaren eh…negentig. Het is stevig gitaarwerk zonder in gitaarhalsracerij te vervallen, waardoor dit niet alleen een technisch knap album, maar vooral ook een muzikaal aangenaam album is geworden. Tel daarbij op aangename Oosters klinkende aankleding (“Sasquatch”, “The 4th Dimension”) en een paar gastsolisten en dit prima geproduceerde album is een absolute aanrader.
File: Gianluca Galli – Back Home
File Under: Een album lang aangenaam instrumentaal
File Audio: [Hake] [Mind Control]
File Video: [Fire In The Sky] (148 MB Quicktime)
Gruff Rhys – Yr Atal Genhedlaeth
Placid Casual / Konkurrent
Dat valt nog niet mee, om een plaatje in het Welsh te volgen. Gruff Rhys, de zanger van de Super Furry Animals, heeft een soloplaat uitgebracht. In het Welsh, een keltische taal. Ook die Furry Animals komen uit Wales, ooit wel in het Gaelic begonnen, maar om een breder publiek te kunnen bereiken zijn ze geswitched naar Engels. Daar was toen vanuit de lokale scene wel wat kritiek op. Zo’n beetje alsof Rowwen Hèze ineens in ABN gaat zingen. De achterban vond het eerst maar niks. Niettemin heeft de band inmiddels een groot publiek bereikt met hun muziek dus de keus was niet zo slecht. Blijkbaar kruipt het bloed uiteindelijk toch waar het niet gaan kan, want de zanger grijpt nu terug op zijn roots. De titel van de plaat betekent overigens ‘stotterende generatie’, dat slaat vast op uw scribent die zijn ongeoefende tong op de teksten stukbijt… Er is gelukkig hulp om nog wat van de teksten mee te kunnen pikken. De liedjes kenmerken zich door een uitgeklede sound, die het moet hebben van harmonische zang en eenvoudige ritmes, soms akoestisch. Ergens doet er zelfs nog een blokfluit mee. Niet de blurrige sound die we van de SFA zijn gewend, maar hier en daar best lekker rockend. De meeste teksten zijn wel wat komisch van aard. Ik moet steeds denken aan de humor van Pink Floyd, die hadden ook dat grapje met die Pict in een grot, waarbij je steeds die vlieg om zijn hoofd hoort zoemen. Dat soort grappen maakt Rhys ook.
File: Yr Atal Genhedlaeth – Gruff Rhys
File Under: Klopt, je hoort het niet goed… het is Welsh!
File Audio: [Y Gwybodusion] [Pwydin Wy 2]
Robyn Hitchcock – Spooked
Proper / Yeproc
Er is een groots banket aangericht om de binnenkomst van bard Robynhitchcockerix te vieren. Assurancetourix zit balend met touwen om zijn lichaam en een doek voor zijn mond in een boomhut. Het is druk rond het kampvuur in het Gallische dorp.”Wolkje melk?” Robynhitchcockerix knikt. Hij pakt zijn gitaar, begint erop te tokkelen en zingt. Gillianwelcherix en Davidrawlingserix begeleiden hem. Er zijn meer barden op het feest. De knorrige Vanmorrisonerix lijkt zowaar tevree. Leonardcohenerix ziet het ook wel zitten. Zelfs Sydbarrettix is uit zijn schuilplaats gekropen om dit niet te missen. En dan is er nog de bard Bobdylanix. Hij weet zich geen houding te geven als zijn “Trying to get to heaven before they close the door” voorbijkomt. Robynhitchcockerix zet het echter geheel naar zijn eigen hand. Het vuur brandt, de everzwijn wordt smakelijk verorberd en de wijn smaakt best. De mensen en hun stamhoofd Abraracourix zijn trots. Robynhitchcockerix ging helemaal de grote plas over om in Nashvillerix zijn laatste album
File: Robyn Hitchcock – Spooked
File Under: Asterix en de Britse bard
File Audio: [If you know time]
Figure Of Merit – Vatic
Code:Breaker
Een Figure Of Merit (FOM) functie, is een functie die de overeenkomst meet tussen bepaalde data en het daarbij behorende model. Als de overeenkomst goed is, zal de uitkomst van de functie klein zijn. Neem bijvoorbeeld het comprimeren van audio naar een mp3. Door compressie heb je minder opslagruimte nodig voor audio. De data van originele audio bevat overeenkomsten met het ooit door het Duitse Fraunhofer Instituut bedachte compressie model. Het compressie model behaalt zijn winst door herhalingen in de originele data op een kortere manier te noteren, patronen te converteren naar wiskundige formules en geluid weg te laten dat we niet kunnen horen. De compressie winst, oftewel FOM, die bijvoorbeeld de lame encoder met deze methode behaalt is ongeveer 0,136. Figure Of Merit opereert volgens hetzelfde principe en probeert zijn winst te pakken door hun math-core op Vatic te laten kenmerken door veel herhalingen, calculerende patronen, mathematische precisie en gebruik te maken van lekker in het gehoor liggende midrange geluidshertzen. In nummers als “Blackhammer”, “Overhead Projector” en ” Grace At Arms Lengths” wordt bewezen dat al deze elementen bijdragen tot een goede FOM. De rest van het album mist echter de juiste algoritmen, is weinig opvallend of opzienbarend en bij vlagen zelf erg eentonig en saai. Figure Of Merit zal dus nog wat aan zijn eigen rekenkundige model moeten sleutelen om zijn FOM dezelfde waarde te geven als hoofdreken grootheden Neurosis en Unsane.
File: Figure Of Merit – Vatic
File Under: 8-3 + 5 levert niet persé 8 goede nummers op
File Audio: [Aorta]