Door jnnk
Afgelopen week verscheen Come Down, het eerste full length album van Tara Angell. Ze is nog onbekend en daarom druk aan het promoten. Ik interview haar in januari. Door een sneeuwstorm was ze bijna niet bij haar radio-optreden bij de BBC en haar concert in Londen geweest. Een eerdere vlucht, die uiteindelijk de laatste richting Londen bleek, zorgde ervoor dat ze op tijd was.
Londen, Berlijn, Brussel en nu Nederland: eerst in Hilversum een radio-optreden voor Radio 4 [4FM, vanaf april elke donderdag vanaf 22.30 gevuld met country, roots en americana – JH] en nu zitten we rustig in de foyer van het Amsterdamse Park Hotel. Morgen vliegt Tara Angell om vijf voor zeven naar Milaan. ‘Ik heb wel wat geslapen in Brussel, acht uur ofzo. Dat is zoals het hoort, niet hoe het de laatste week gaat…’
Continue reading
Tara Angell
Leave a reply
Het was qua weer een rare week de afgelopen week. Sneeuw, grauwe luchten, vrieskou, maar af en toe ook zo maar temperaturen ruim boven nul, regen en felle zon. Het hoogtepunt was het moment dat ik dinsdagmiddag terug fietste van het station naar huize Storm. Toen de trein station Zwollywood binnenreed waren de eerste sneeuwvlokken al naar beneden aan het dwarrelen. Terwijl ik het water van mijn zadel klopte begon het harder te sneeuwen. De cd in mijn discman, 
Of we wel geëmancipeerd waren, vroeg iemand zich op de mailinglist af, aangezien ik, meisje, de cd van The Kitchen in de bus zou krijgen. Ik wist die aanval kundig te pareren en luisterde vervolgens onbevooroordeeld naar Foreign Objects van 
Ik verdom het. Ik ben opstandig. Ik weiger om hier zevenentwintig verschillende bandnamen neer te tikken en er ook nog links bij te gaan zetten. Ik doe het niet! Ik zou ook geen ruimte over hebben om nog iets zinnigs te schrijven. Ik zou alleen al aan woorden er iets van zestig kwijt zijn. Ik mag er maar iets van tweehonderd tot tweehonderdenvijftig gebruiken. Ik ben niet gek, geen moderne idioot. Ik ben opstandig. Ik koester de energieke nummers die vooral te vinden zijn in het genre trashbluesrockpunk of hoe het ook mag heten. Ik kende het Duitse 
Altijd leuk als er weer een nieuw jong Nederlands bandje in eigen beheer een cd uitbrengt. Helemaal nieuwsgierig word ik als ze als inspiratie 
Een maand geleden ben ik werkloos geworden. Best fijn om vrije tijd te hebben, maar nu heb ik het teveel. Ik besloot dat jobhunten mijn nieuwe dagtaak werd, dus struin ik de godganse dag het internet af en vliegen sollicitatiebrieven de deur uit. Echter, deze week stop ik er even mee, want ik word slordig! Laatst heb ik twee sollicitatiebrieven naar hetzelfde bedrijf gestuurd. Hoogste tijd dus om te relaxen en dat doe ik met de nieuwe cd van Relax. Toen ik twee jaar geleden hun eerste cd: Live @ Panama in handen kreeg deed ik een hupsje van plezier, want 
Eigenlijk rijd ik nog heel weinig in mijn ouwe trouwe Mitsubishi Lancer. Dat is helemaal niet erg, want ik ben niet zo’n autorijder. Een auto is er om je snel en makkelijk van A naar B te brengen. Niet meer, niet minder. Ik moet vanavond vanuit Arnhem ergens in Nijmegen zijn. Uit gebrek aan een persoon om tegenaan te praten neem ik een cd van 
Muziek kan rare dingen met je doen. Dankzij een cd van de Australische groep 
Op het verkeerde been zetten voor gevorderden: je noemt je band 