Monthly Archives: June 2005

Lohues

3 Replies

Interview: Prikkie

“Na twee nummers Robert Johnson word ik zenuwachtig”
Een paar jaar geleden ging Daniël Lohues naar het zuiden van de Verenigde Staten, op zoek naar de bron van de blues. Uiteindelijk nam hij daar met vooral Amerikaanse muzikanten de bluesplaat Ja Boeh op, onder de naam Lohues & the Louisiana BluesClub.
Tsja
Begin dit jaar is hij weer teruggegaan om nummers te schrijven en inmiddels staat de tweede cd Grip op uitkomen. De band bestaat nu uit Gralin Neal – drums, Keith Keys – bas, Marco Geerdink – gitaar en Rob van Donselaar – toetsen. Daniël Lohues lichtte deze tweede bluesplaat toe.


Continue reading →

Circulus – A Lick On The Tip Of An Envelope Yet To Be Sent

Leave a reply

Rise Above / Bertus

Je hoort wel eens van die verhalen dat post enorm veel jaar na dato alsnog bezorgd wordt. Ik vraag me wel eens af hoe dat dan kan. De PTT heet al tijden TPG Post, volgens mij staat er geen sorteercentrum meer op de plek waar ze stonden twintig jaar terug en alle PTT-treinen op de post te verspreiden zijn al tijden terug vervangen door grote trucks met oplegger. Het is me een raadsel hoe zo’n kaart dan bijvoorbeeld dertig jaar na dato alsnog bezorgd kan worden. Circulus wordt ook laat bezorgd, maar da’s gezien de titel A Lick On The Tip Of An Envelope Yet To Be Sent niet zo raar misschien. Blijkbaar hebben ze na een jaar of dertig tot veertig eindelijk genoeg postzegels, moed en speeksel verzameld om hun tapes op de post te doen naar een platenmaatschappij. Had Circulus dat dertig jaar geleden gedaan dan waren ze meer dan hip geweest met hun combinatie van jaren zeventig symfo met folk, middeleeuwse melodieën in een oerwoud aan analoge synthesizers en droge drums. Dat dacht ik dus, hè. Maar Circulus is gewoon een stelletje hippies dat sinds eind jaren negentig met hun muziek Engeland onveilig maakt. Anderen stellen er genoegen in om in het weekend hele Middeleeuwse veldslagen na te spelen. Of verschrikkelijk slaapverwekkende middeleeuwse muzak maken zoals mijnheer Blackmore. Circulus niet. Zij slagen er gewapend met ouderwetse fluit en luit in om met eigen nummers te maken die een bewonderenswaardige manier de sfeer van folkrock bands uit de jaren zeventig uitademen maar de tekst op de enveloppe is echt wel pas dit jaar geprint en de zegel is ook van 2005. Net als de muziek.

File: Circulus – A Lick On The Tip Of An Envelope Yet To Be Sent
File Under: Progressieve middeleeuwse folk, en nog leuk ook.
File Audio: [Miri it is] [My body is made of sunlight] [Power to the Pixies]

Pennywise – The Fuse

Leave a reply

Epitaph

Ik ben één vakantie lang heel erg fan geweest van Pennywise. Met een groep vrienden trokken we twee weken naar het Sodom en Gomorra van Grand Canaria, Playa del Ingles. Omdat wij stoer waren hadden we natuurlijk ook een dikke geluidsinstallatie bij ons, die we installeerden op ons balkon, wat zich boven de drukke boulevard bevond. In die tijd van the Venga Boys waren wij geen meelopers en knalde 24/7 het meesterwerk About Time uit onze speakers. Zo hard, dat het halve strand mee kon genieten, wat uiteraard ook de bedoeling was. Pennywise was die zomer de perfecte soundtrack. Inmiddels zijn we tien jaar verder en koester ik nog steeds die plaat. Niet omdat hij de beste is in het oeuvre, nee, enkel omdat ik op dat moment inhaakte. Er zullen vast anderen zijn die een dergelijk gevoel hebben bij een eerder of later verschenen ding. Dat maakt ook niet uit, want Pennywise maakt namelijk altijd dezelfde plaat. Of beter gezegd: Pennywise werkt al dertien jaar aan een mega-uitgave die nu al acht cd’s behelst. Ieder nummer kan op elke plaat staan en elke plaat kan geplaatst worden in een willekeurig tijdvak. Toch beleef ik er nog steeds plezier aan, want ook The Fuse is gewoonweg een goede cd. Niet beter dan About Time, maar ook niet slechter. Ben je dus niet bekend met de band, koop hem gerust, ik kan je verzekeren dat je je geen bult zult vallen. Maar aan de andere kant, je kunt ook voor een uitverkoopje van een ouder album gaan, het effect blijft hetzelfde.

File: Pennywise – The Fuse
File Under: Constante factor
File Audio: [ hier
wellicht te vinden]

Grand Magus – Wolf's Return

Leave a reply

Rise Above / Bertus

Mijn waarde collegarecensent Dubbelmono opperde ooit eens dat veel platen eigenlijk al op basis van de hoes te recenseren zijn. Vooral voor de plaatjes die ondertekende krijgt zou dat gelden opperde hij. En ik moet heel eerlijk zeggen: zo af en toe heeft hij gelijk. Want moeilijke muziek, gemaakt door lelijke mannen, wordt vaak uitgebracht op pietepeuterige labeltjes die geen geld hebben voor een handige creatieve jongen. Ook in de categorie Harde Herrie kent men niet veel variëteiten in de hoeskunst. Daarom trok ik, voordat ik Grand Magus‘ laatste werkje Wolf’s Return in de cd-speler gooide, mijn berevelletje vast aan, deed mijn spijkerbanden om en pakte ik mijn battle axe, onderwijl warm draaiend op Manowar‘s “Battle Hymns”. Om vervolgens loos te gaan en te moeten constateren dat “Niks Is Zoas ‘t Lek” (Lohues, 1997). Grand Magus maakt namelijk geen übermetal, maar lekker makkelijk verteerbare stoner, met hier een randje NWOBHM en daar een randje Black Sabbath. Muzikaal een groot cliché maar het zootje wordt overeind gehouden door de megastrot van JB, van Spiritual Beggars faam, die ergens tussen Peter Steel en Chris Cornell hangt. Als de heren hun podiumclichés ook nog kennen, is dit een heerlijke festival act. En dan doen we lekker met zijn allen onze battle axes om en airguitaren vrolijk mee…

File: Grand Magus – Wolf's Return
File Under: Airmetal
File Audio: [Ulvaskall (Vargr)] [Brotherhood of Sleep] [Chooser of the Slain (Valfader)]

Cosmic Casino – Be Kind & Be Cause

1 Reply

Stickman / Konkurrent

Dat er bij onze oosterburen een erg sterke underground is mag best wel eens gezegd worden. In een wereld waarin de media hun blik meestal op Amerika of Engeland richten is het dan ook verfrissend om met Be Kind & Be Cause weer eens een echt lekkere indierock-plaat te horen uit een andere hoek. Uit Duitsland dus. En erg goed. Cosmic Casino weet dan ook in welke hoek ze het moet zoeken. In de hoek van de gitaarrock vol dissonanten, noise en gitaarsfeertjes met een lichte emo-neiging in de zang. En dan lijkt het inderdaad meteen op de Trail Of Dead. Af en toe, als ze wat puntiger spelen, komen ze in de buurt bij The Hives en Caesar, maar door de uitbundige refreinen met repeterende noise-gitaren, stuwende bas en zang die net ovet randje gaat wordt het wel duidelijk dat we hier vooral met een overduidelijke soortgenoot van de Trail Of Dead te maken hebben. Al is Cosmic Casino meer een rockband, zonder de poespas en bombast. Maar met een recht-toe-recht-aan gedachte en songs vol meeslepende refreinen. Gebracht met Sturm Und Drang, zoals zoals het debuut van Idlewild. Genoeg vergelijkingen. Met een song als “Repeat Love Pattern” hebben ze mij al lang en breed weten in te pakken. Prima bandje, erg lekkere gitaarplaat.

File: Cosmic Casino – Be Kind & Be Cause
File Under: Prima gitaarrock van onze oosterburen
File Audio: [Repeat Love Pattern][Get Up & Cry]

Tomas Bodin – I Am

Leave a reply

Inside Out / Suburban

De laatste The Flower Kingsplaten vond ik niet echt geweldig meer. Ik dacht dat ik het misschien wel gewoon een beetje gehad had met alles dat met The Flower Kings te maken had, want de laatste Kaipa en Tangent vond ik al een stuk minder. Dus het was misschien niet zo raar dat ik verwachtte dat I Am het nieuwste – zijn vierde – soloalbum van Flower King Tomas Bodin me waarschijnlijk ook niet echt zou bekoren. Ik stelde het luisteren ervan dan ook keer op keer uit. Man, o man, een rockopera verdeeld in drie tracks van twintig minuten, alsjeblieft zeg. En dan dat thema: een verhaal over de tijd dat de mens op aarde is. Zucht… Leven, dood, reïncarnatie ik moest er niet aan denken. Tot ik afgelopen week onaangenaam verrast werd door een lekke band en een klein uurtje moest lopen van station naar huis. In alles wat verder in mijn rugzak zat had ik ook geen zin. Dan Bodin maar. Viel dat even mee! In tegenstelling tot bijna alle nummers op zijn vorige albums, wordt er gezongen. Anders Jansson zingt goed tot zeer goed, Glenn Hughes‘ huisgitarist Jocke JJ Marsh speelt lekker divers en de Flower Kings Reingold en Liliequist die wel aanwezig zijn doen hun werk ook prima. Meer dan bij The Flower Kings grijpt Bodin terug naar ‘ordinaire’ rock, maar doet vooral ook veelvuldig denken aan Pink Floyd en maar weinig aan The Flower Kings. Ik had niet verwacht dat ik het ooit zou zeggen, maar het is een opluchting dat Stolt in het geheel ontbreekt op een (solo-)plaat van een Flower Kingslid…

File: Tomas Bodin – I Am
File Under: Zowaar verrassende rockopera

Mala Vita – Mani Fiesta

1 Reply

Bula / Heartselling

Mijn T-shirt zit onder de vieze zweetplekken. Ik ruik dan ook niet zo lekker. De oorzaak is een rit in een bloedhete auto. Ik verlang onderweg naar ��n fris shirt en ��n (en aansluitend wel meer) biertjes. Als ik bij mijn woning aankom ben ik dan ook gaar en blij tegelijk. Ik zet echter, voordat ik me naar de koelkast spoed, als eerste de nieuwe cd van het Nederlandse Mala Vita op. Een snikhete dag als deze vraagt namelijk om zomerse feestmuziek en hiervoor ben ik bij hen aan het goede adres. Onder het genot van de mix van ska, dub, reggae, rumba en punk open ik het eerste flesje bier. Ik sla hem in een keer achterover en bedenk dat ik op dit moment nog meer behoefte heb aan nog een biertje dan aan een fris shirt. Mani Fiesta is namelijk een live registratie van een concert in het Paard in Den Haag en ik kan me niet voorstellen dat de bezoekers na afloop nog maar een droge draad aan hun lichaam hadden. Stinken moet het. Mala Vita is even kort door de bocht, de Nederlandse Mano Negra, een band die toch alweer een kleine vijftien jaar terug furore maakte. Mala Vita lijkt zich hier echter niet aan te storen, zingt de teksten in diverse Zuid-Europese talen alsof wij Nederlanders dit allemaal wel begrijpen en brengt vooral een swingend geheel dat mij doet verlangen naar een concert van deze tienkoppige (!) band. De cd is dan ook prima geschikt als een lokkertje naar of een fijne herinnering aan een concert.

Mala Vita heeft zojuist een Essent Award gewonnen en valt dus op Lowlands te bewonderen eind augustus

File: Mala Vita – Mani Fiesta
File Under: Na 48 minuten een fris T-shirt

Deadman – Our Eternal Ghosts

Leave a reply

One Little Indian / Bertus

Op de open plek aan het einde van de weg staat een man. Vele wielen trok hij door de woestijn, de hakken van zijn laarzen versleten, zijn broek vaal en gescheurd. Een gehavend overhemd, ooit moet het wit geweest zijn, bedekt zijn borst. Hij staart in de verte, zijn duimen in zijn zakken gehaakt. Hij is kleiner dan ik dacht.
Vele dagen ben ik hem gevolgd, maar nooit eerder zag ik de man die daar nu staat. Ik heb gevoeld dat hij er was. Ik probeer op te schieten, ik moet opschieten. Straks is hij weer weg. Maar ik ben zo moe. Ik wil niet meer. De wind giert en het zand waait omhoog. Met een hand voor mijn ogen strompel ik verder. Naar de man op de open plek aan het einde van de weg.
Naast elkaar staan we daar. Hij heeft niet gekeken, hij heeft niet bewogen. Toch moet hij voelen dat ik er ben, ik voel hem zo goed. Zijn lange haar wappert in de wind en ik ruik de jaren van eenzaamheid die hem vergezellen. We staren, de hitte is verzengend. Dan klinkt er muziek. Eerst zachtjes, dan harder. In de verte lopen bizons. In mijn oren klinkt oorverdovende, bezwerende muziek. Mijn eeuwenoude metgezel zakt op zijn knieën. Zijn tranen vallen op de droge grond.
De hemel splijt open, de donder rolt. Regen stort naar beneden, de wind huilt harder dan ooit. Samen staan we daar, de oude man en ik. We luisteren naar de muziek. We horen gitaren huilen. We horen weerwolven zingen. We luisteren. En we brullen het uit.

File: Deadman – Our Eternal Ghosts
File Under: Bloedstollend mooie woestijnmuziek
File Audio: [Luister maar]

Artimus Pyledriver – Artimus Pyledriver

2 Replies

Buzzville / Suburban

Helaas heb ik nooit het genoegen gehad om AC/DC live te mogen aanschouwen. Het kwam altijd net niet uit qua tijd, plek of financiën. Ik vrees dat deze leemte ook niet meer gevuld gaat worden, want ik zie de heren niet nog een keer deze kant opkomen. Dan moet ik dus maar gaan zoeken naar alternatieven voor deze Aussies om eenzelfde live-kick van te krijgen. Artimus Pyledriver zou hiervoor zomaar eens in aanmerking kunnen komen. Als ik de bio moet geloven heeft Ruyter Suys van Nashville Pussy er een teringhekel aan om na de heren het podium op te gaan omdat de heren zo vernietigend uit kunnen pakken. Dat verbaast me niets, want dat doet Artimus Pyledriver op hun titelloze debuut namelijk ook al. Het ‘gezang’ dat zanger Dave Slocum zijn strot uit laat komen lijkt af en toe wel eng veel op die van Brian Johnston. Gelukkig doet zijn band geen poging om de rest van AC/DC te kopiëren. Die tappen uit een heel ander (whisky) vaatje. Artimus Pyle was immers de drummer van Lynyrd Skynyrd die omkwam toen het vliegtuig van die band uit de lucht flikkerde. Artimus Pyledriver gaat een stukje verder de hardere kant op dan Lynyrd Skynyrd en neigt af en toe zelfs naar Motörhead-achtige taferelen. Lekkere smerige en ongecompliceerde recht-toe-recht-aan heavy Southern rock. Ik hoop dat ze snel naar Europa komen om hier de boel ook in vuur en vlam te zetten. Als ze dan maar wel hun eigen tourbusje thuislaten, want ze schijnen al meerdere optredens te hebben moeten cancellen doordat die dienst weigerde. Zul je altijd zien dat dat net zal gebeuren als ik ga kijken…

File: Artimus Pyledriver – Artimus Pyledriver
File Under: Heavy Southern rock
File Audio: [High Life]