Wir Sind Helden, 30 oktober, Melkweg, Amsterdam. Foto: George
Wir Sind Helden
5 Replies
Monthly Archives: October 2005
Annie
Interview: Marten
‘Cowbells are good.’
Omdat we ongeveer dezelfde breedtegraad deelden maar ons niettemin op zo’n negenhonderd kilometer afstand van elkaar bevonden kon het niet anders dan dat één van ons tweeën het betere weer had. Mijn zonnige oktobermiddag won het van haar mistige. Annie versloeg mij echter (na een recordbrekend korte worsteling) op het gebied van Annie-zijn.
Van Annie – Annie is het winnende residu als je een vuurtje houdt onder haar echte naam Anne Lilia Berge-Strand – verscheen vorig jaar Anniemal, een popalbum dat zo innemend zoet is dat het druivensuiker naar halfrijpe pruim doet smaken. Momenteel bevindt de Noorse zangeres en DJ zich in de eerste ontwikkelingsfasen van haar tweede album, maar aanleiding voor dit interview is haar DJ-Kicks-bijdrage die eind deze maand zal verschijnen. Met zijn gave al je zorgen weg te kunnen smelten gaat dit mixalbum mogelijk de laatste conflicten in het Midden-Oosten oplossen.
Continue reading
Amplifier – The Astronaut Dismantles HAL (EP)
Steamhammer / SPV / Rough Trade
Het duurde veel te lang voordat het debuut van Amplifier in Nederland uitgebracht werd. Ruim na de release in thuisland Engeland waren wij deze zomer eindelijk aan de beurt. In dit koude kikkerlandje waren we niet minder lyrisch over de geluidsmuur die de drie heren (een Engelsman, een Welshman en een Ier) optrekken. Nu we de opgelopen achterstand ingehaald hebben – en er bovendien een bonus-EP bij kregen – lopen we met de release van de EP The Astronaut Dismantles HAL weer in de pas met het buitenland. Met deze titel, afkomstig uit Stanley Kubrick‘s A Space Odyssey, en tracktitels als “Continuum” en “Into The Space Age” zal het vast niemand verbazen dat Amplifier wat ‘zweveriger’ klinkt op deze EP. Zo drijft Amplifier een beetje tussen het geluid van The Gathering op hun How To Measure A Planet?-album en wat Oceansize aan pracht opleverde met hun twee albums Effloresce en Everyone Into Position. Voor mijn gevoel ligt meer dan op het titelloze album het accent op de drums. Blijkbaar vinden de heren dat zelf ook, want in het boekje staat demonstratief een foto van het simpele, maar o-zo efficiënt ingezette drumstel van Matt Brodin afgebeeld. Beetje suf vind ik wel dat de heren het nodig vonden om na het afsluitende “Live Human” een stilte van meerdere minuten nog een hidden track te laten volgen; plak het er toch gelijk achteraan denk ik dan. Dat is eigenlijk ook het enige dat ik aan te merken op dit hoge verwachtingscheppende zoethoudertje voor het volgend jaar nieuw te verschijnen album.
File: Amplifier – The Astronaut Dismantles HAL (EP)
File Under: Hoge verwachtingenscheppende EP
Numbers – We're Animals
Kill Rock Stars / Konkurrent
In indie- en twee-kringen is het over het algemeen geen nadeel als de zanger van een band niet kan zingen, mits de band zelf aansprekende muziek maakt. Zo gauw die voorwaarde wegvalt, begin je je als luisteraar ook aan een slechte stem te irriteren en ik zou mijn recensie niet zo beginnen als dat niet ook het geval is bij Numbers. Drumster Indra Dunis roept met haar ijle praatstem het zweem op van kleine, warme, rokerige kelders waar het bandje heel hard zijn best doet, maar het publiek voornamelijk voor het eurobier gekomen lijkt te zijn. Dat bandje is dan uiteraard Numbers zelf, dat als zovele tegenwoordig door een combinatie van stijlen dance en rock bij elkaar probeert te brengen. Dat doen ze voornamelijk door de droge postpunkdrums van Dunis, het electropunk gebruik van de keyboards van Eric Landmark en het rockraggen op de gitaar van Dave Broekema, dat in elk lied uiteraard als vanzelf meer of minder geslaagd is. Helaas lijkt het resultaat veel vaker op een onrustig zootje ongeregeld dan op een perfecte eigen sound voor de lofi underground. Op zijn best is Numbers waar het een bezwerende toon te pakken heeft; de constante hoekige afwisseling binnen de liedjes verstoort die momenten telkens te vroeg of op onwenselijke momenten. Het is een soort geesten oproepen en dan de slappe lach krijgen. De onrust maakt de ideeën van Numbers kapot. Of een pakje Ritalin zou helpen, weet ik niet. Het is moeilijk te zeggen wat er anders zou moeten – er zijn legio bands die er wél mee wegkomen – maar Numbers heeft het gewoon nét niet.
File: Numbers – We're Animals
File Under: Matige lofi dancerock
File Audio: [Black Crow Heart of Gold]
Lagwagon – Resolve
Fat Wreck Chords / Sonic
Het verschijnen van een nieuwe cd van Lagwagon maakt mij meestal erg vrolijk, maar vandaag is daar geen sprake van. Op 30 maart van dit jaar schoot Derrick Plourde zichzelf door zijn hoofd. De oorspronkelijke drummer van Lagwagon en later The Ataris, RKL en Bad Astronaut was zwaar depressief en zag geen andere uitweg meer. Deze schokkende gebeurtenis is een groot verlies voor de punkmuziek, Plourde was een begenadigd drummer die met zijn baanbrekende stijl bijna eigenhandig verantwoordelijk was voor de succesvolle eerste drie platen van Lagwagon. Het nieuwe album Resolve is dan ook een eerbetoon aan hem en het weet mij tot op het bot te ontroeren. Waar Lagwagon normaal gesproken vooral aanstekelijk en ook wel een beetje vrolijk is, is Resolve ongekend neerslachtig en donker. De hele plaat is doordrenkt van verdriet en onbegrip en zo enorm emotioneel beladen dat het bijna onmogelijk is om alle twaalf nummers zonder brok in de keel te beluisteren. Het ultieme kippenvelmoment is de gedeeltelijk akoestische ballade “Sad Astronaut” – verwijzend naar hobbyproject Bad Astronaut waar Plourde met enkele Lagwagonleden deel van uitmaakte. Hierin wordt seconde voor seconde gereconstrueerd hoe Plourde tot zijn daad gekomen moet zijn en ik kan het nog steeds bijna niet drooghouden wanneer het lied zijn hoogtepunt bereikt met de vraag ‘God, what have you done?’. Het lied is bitter en confronterend en zó ontzettend gepassioneerd en gemeend dat de rillingen over mijn rug lopen. Dit is muziek zoals het altijd bedoeld was: Pure Emotie.
‘As you sat on the bed
Moments from your end
Inconceivable dread
Inches from your head
I can’t bear to imagine you’
File: Lagwagon – Resolve
File Under: Brok in keel
File Audio: [Automatic]
Holly Williams – The Ones We Never Knew
Universal South / LC Music
De opa waar Junior naar vernoemd is vond ik echt een hele fijne man. Die mij bovendien gewapend met een keu en krijt de eerste lessen gaf op het groene laken. Zelfs na vele jaren samenspelen, en hij reeds ver in de tachtig, veegde hij me van de tafel. Maar dat maakte me niet uit. Het was leuk om zoiets samen met hem te doen en ik bewaar zijn laatste krijtje dan ook nog steeds zorgvuldig. Holly Williams heeft nooit het geluk gehad om haar grootvader te kennen. Al weet ik niet zeker of je daar van kunt spreken in het geval van Hank Williams. Die overleed natuurlijk niet zo maar op de achterbank van een Cadillac in de nieuwjaarsnacht van 1953. Toch zingt ze over hem in de liedjes op haar debuutalbum The Ones We Never Knew. Anders dan haar vader Hank Williams Jr. en haar stiefbroer Hank Williams III kiest ze muzikaal wel een ander pad. Holly bewandelt haar eigen weg, die loopt langs folky popsongs met accenten van fijn geurende Nashville-rozen in de bermen. Met haar prachtige stem, mooie liedjes en dito uiterlijk doet ze soms denken aan Jewel toen die nog niet zo nodig hip moest zijn. Of Aimee Mann, maar dan net wat minder warm zoemend. The Ones We Never Knew maakt heel duidelijk dat het schrijven van memorabele liedjes niet alleen via de mannelijke genen doorgegeven wordt binnen de familie Williams. Wat dat betreft heeft zij heel wat meer aan songwriterskwaliteit geërfd van haar opa dan ik aan biljartkwaliteiten van de mijne. Gelukkig heb ik hem wel gekend.
File: Holly Williams – The Ones We Never Knew
File Under: Like Grandfather, Like Father, Like daughter (and brother)
File Audio: [Flash]
Propagandhi – Potemkin City Limits
Fat Wreck Chords / Sonic
Ik kan eigenlijk geen goede reden bedenken waarom ik nog steeds met klotsende okseltjes zit te wachten op een nieuwe CD van Propagandhi. Als ik heel eerlijk ben hebben ze me welgeteld ��n keer volledig versteld doen staan en dat was met debuutplaat How To Clean Everything, nota bene uit 1994. Een geniale uitbarsting die in twee dagen uitgeknepen en opgenomen werd om vervolgens de harten van menig punk- en hardcoreliefhebber te veroveren. Sinds die tijd is het niet eenvoudig geweest om fan te zijn van Propagandhi. Met een productie van ��n plaat in de vier jaar is er nu niet direct sprake van een overaanbod en ook muzikaal was het helaas niet louter smullen. De woede ten opzichte van de heersende macht leek alleen maar groter te worden maar dit werd stukken minder goed in banen geleid. De laatste twee platen wisselden de paar aanwezige pareltjes af met ongecontroleerd geschreeuw en waren daardoor altijd een beetje teleurstellend. Toch waren die enkele geniale uitbarstingen genoeg om het vertrouwen dat er ooit nog eens iets moois aan zat te komen warm te houden. En dat vertrouwen wordt nu beloond. Met Potemkin City Limits valt alles op zijn plaats en heeft de band dan eindelijk weer de balans gevonden die zo lang spoorloos leek te zijn. Propagandhi maakt fascinerend goede punkrock die zowel tekstueel als technisch van zeer hoog niveau is. Deze plaat ontstijgt het genre, in die zin dat er een duidelijke noodzaak aan de boodschap verbonden is en er ook muzikaal een uniek geluid is ontwikkeld. Geen herhaling van zetten, zoals bij zoveel (lees: bijna alle) genregenoten het geval is, maar een herdefini�ring van de eigen stijl. Hier heb ik elf jaar op gewacht en het is het al die tijd meer dan waard geweest.
File: Propagandhi – Potemkin City Limits
File Under: Dit is de punk van de toekomst
File Audio: [Die Jugend Marschiert]
Black Label Society – Kings of Damnation 98-04
Spitfire / PIAS
Black Label Society-frontman Zakk Wylde schijnt een graag geziene gast te zijn bij een bekende eh… motorclub. Op zijn site is ook allerlei bikergear te koop en kun je zijn laatste motor bewonderen. Her en der is ook nog iets te lezen over het feit dat hij nog wel eens muziek maakt. Hij was de laatste jonge gitarist die doorbrak in de band van Ozzy Osbourne en de enige die er lang plezier van heeft gehad. Randy Rhoads liet het leven bij een tragisch vliegtuigongeluk en bij Jake E. Lee‘s eerstvolgende band Badlands stierf de zanger, Ray Gillen, en verzandde Lee’s carrière vervolgens. Alleen Zakk Wylde slaagde er in zijn loopbaan succesvol voort te zetten. Eerst met Pride & Glory, daarna onder eigen naam en inmiddels al jaren met Black Label Society. Van die carrière na Ozzy is nu een verzamelaar verschenen, Kings of Damnation 98-04. Van de verzamelaar valt weinig meer te zeggen dan dat het een goede doorsnee is van ‘s mans werk, met logge bluesy akkoorden in heavy songs en Wylde’s typische galmende zang eroverheen. Nou ja, de twee bonustracks zijn nog interessant: “Doomsday Inc” en “SDMF”, beiden lastig te vinden. De bonus-cd is voor fans interessanter: zeven covers, van onder andere The Beatles (“Come Together”), Neil Young (“Heart of Gold”) en Procol Harum (een fraaie pianoversie van “A Whiter Shade of Pale”). Gelukkig zijn de covers meer de moeite waard dan op de cd die zijn vroegere baas volplempte. Niet een van deze covers stelt teleur. Voor wie nog niets van Zakk Wylde en Black Label Society heeft, is dit een prima kennismaking.
File: Black Label Society – Kings of Damnation 98-04
File Under: Geen drank nodig om ervan te genieten
Test Icicles – For Screening Purposes Only
Domino / Munich
Wat is dat toch? Je hoeft Kink FM maar aan te zetten en je hoort de Arctic Monkeys aangekondigd worden als ‘de sensatie voor 2006’. Poeh. Toevallig vind ik de single van dat ándere nieuwe Domino-punkfunkbandje, en dan bedoel ik natuurlijk niet het al bekende Franz Ferdinand, veel leuker. Lieve Kink-mensen, mag het fantastische “Circle Square Triangle” van de Test Icicles volgende week alsjeblieft ook in de Outlaw? Het is net The Bravery, maar dan hysterischer. Het past in elk geval mooi bij die meest balorige bandnaam in de popgeschiedenis. Het bijbehorende album For Screening Purposes Only van dit Britse trio is wat wisselvallig; juweeltjes van songs (“Pull the lever”, “Boa vs Python”, “All You Need Is Blood”) worden afgewisseld door rokende puinhopen met piepend valse gitaarsolo’s en krankzinnig geschreeuw (“Catch it!”, dat beter “For Screaming Purposes Only” had kunnen heten). Maar je zou ook kunnen zeggen: alle ingrediënten voor een stevige VPRO-hype zijn dus aanwezig. Er zijn tenslotte al genoeg lijzige Franz-klonen. Sterker nog, die VPRO, ja, dáár doet het me aan denken! Zeventig cassettehoesjes met kleingeschreven titels van pubermuziek later weet ik het: het geschreeuw van deze proef-ijskegels doet me denken aan “Rejected At The Highschool Dance” van de The Mean Red Spiders, dat ik in 1997 een keer opgenomen heb van het knettergekke VPRO-programma ‘Mr Lee’s Mysterious Washing Machine’. Een van de hardste punknummers ooit, naar het schijnt, en daarom juist zo relevant. Maar gelukkig is For Screening Purposes Only vooral een vrolijke bak herrie. U mag gewoon “We can do with some more poison!!” meebrullen. Overtuig uzelf en klik op die audiolink. Doet u die hype verder zelf?
Test Icicles speelt op London Calling.
File: Test Icicles – For Screening Purposes Only
File Under: Prima punkfunk met meer ballen dan die hele Arctic Monkeys.
File Audio: [o.a. “Circle Square Triangle” hier, fragmenten op de site]
File Video: [Circle Square Triangle]
Absynthe Minded
Absynthe Minded, 25 oktober, Paradiso, Amsterdam. Foto: George