Missy Elliot, 29 november, Heineken Music Hall, Amsterdam. Foto: George
Missy Elliot
16 Replies
Monthly Archives: November 2005
Idaho – The Lone Gunman
Talitres / Sonic
Jeff Martin speelde ruim tien jaar lang op albums van Idaho gitaar. Op een dag in 2003 moet hij opgestaan zijn en gedacht hebben: ‘Het is mooi geweest met die droefsnoeterige gitaarliedjes die ik maak op mijn viersnarige gitaar, ik ga een toetsenalbum maken.’ Het voordeel van eigenlijk altijd alleen je liedjes opnemen is voor hem dat als hij dit denkt hij het niet met jan en alleman hoeft te overleggen in een bandvergadering. Dus zo gebeurde het dat The Lone Gunman, als ik goed geteld heb Idaho’s tiende cd in twaalf jaar tijd, vol staat met mooie textuurtjes gespeeld op piano, Rhodes en andere synthesizers in plaats van zijn gitaar. Sober begeleid door hemzelf op alle andere instrumenten. Samen met engineer Bill Sanke werkte Martin in 2003 en 2004 ruim veertien maanden aan The Lone Gunman. Zeventien liedjes leverde deze periode maar liefst op. Ze klinken alsof Thom Yorke en zijn bandje een ruime dosis kalmeringsmiddelen geslikt hebben en gelijk de studio ingedoken zijn om muziek op te nemen die eigenlijk voor Sigur Rós bedoeld was. Dat kan wat moois op leveren denk je? Dat doet het ook inderdaad. Sommigen liedjes op The Lone Gunman zijn overigens slechts een klein minuutje lang en instrumentaal. Meer soundscapes dan echte liedjes. Door deze afwisseling met de zachte zang van Martin krijg ik af en toe het idee dat je naar een filmscore zit te luisteren. Als ik mijn ogen dichtdoe trekken er zo hele scènes van een niet bestaande film aan me voorbij. Voor zover ik de beelden scherp zijn is het niet echt een vrolijke film overigens, maar dat geldt ook voor de begeleidende muziek. Dus dat past eigenlijk prima.
File: Idaho – The Lone Gunman
File Under: Idoha met toetsen in plaats van gitaren is ook mooi.
Toman – Catching a grizzly bear, lesson one
Zeal / Konkurrent
post-rock. Veel mensen haken nu al af. Ik geef toe, de term is inmiddels even uitgemolken als emo, hardcore en nu-metal. Veel bands in het genre weten wel raad met de door Mogwai en Godspeed you! black emperor gecreëerde blauwdrukken en zetten op bijna identieke wijze hun post-rock-rijtjeshuizen neer in de post-rock-nieuwbouwwijken. Gitaargetokkel, een delaypedaaltje en langzaam opbouwende en gedragen composities. Ik zal u niet vermoeien met namen van klonen. Wat veel meer terzake doet is dat Toman juist een aangename en unieke plaats inneemt tussen alle stereotype rijtjeshuizen. Deze Belgische band weet de voornaamste valkuilen namelijk voortreffelijk te omzeilen. Samen met de toegevoegde elektronica en ingetogen zangpartijen zorgen de nummers op Catching a grizzly bear, lesson one voor een herfstig najaarsgevoel. Maar dan niet die van koude slagregens in je gezicht op een donkere namiddag. Eerder een sfeer die past bij een abdijbiertje voor de warme kachel terwijl de wind buiten rond het huis giert. Toch enkele referenties? Oké, de band klinkt enigszins als een uitgesponnen versie van American Analog Set, of zoals Mogwai op haar Stanley Kubrick-EP. Laten dat nu net favorieten zijn van mij. Na o.a. Whipster en Audiotransparent opnieuw een sfeervol document om de donkere dagen voor kerst mee in te kleuren. Ik ga alvast even bij de slijter langs!
File: Toman – Catching a grizzly bear, lesson one
File Under: Uitstekend lesmateriaal
File Audio: [Deportivo]
Rowwen Hèze – Kilomeaters
CNR
Als we buiten komen lijkt het te gaan regenen. Het is grijs, het is druilerig en het is zeven uur op een zondagmorgen. Zwijgend fietsen we naar het station, jij en ik. Onze voetstappen galmen in de lege hal, mussen op het perron schrikken op en even later zoeft de trein het station binnen. Dan wordt alles zwart en zijn we denk ik net voorbij Eindhoven als iemand me op mijn schouder tikt. Ik schrik en geef de conducteur onze kaartjes. Hij lacht en jij slaapt door. Buiten breken de eerste zonnestralen door het wolkendek. Goudgele blaadjes bewegen zachtjes in de wind. We stappen uit in Valkenburg en we steken de straat over.
Ik zag eens een documentaire waarin regisseur Leon Giesen de kijker meenam op reis. Van America helemaal naar Amerika heet het stukje beeld en geluid: een documentaire over Rowwen Hèze’s reis naar Texas, USA. Daar, heel ver van huis, zien we de band op zoek gaan naar de roots van haar muziek, de Tex Mex. Ontroerende gesprekken zien we ze voeren met de inwoners van dorpjes met Duitse namen als New Braunfels en Luckenbach. Ze worden meer dan hartelijk ontvangen en ze treden op in café na café. Later horen en zien we Flaco en Santiago Jimenez verhalen vertellen over polka’s, mazurka’s en walsen. Theo Joosten, Jan Philipsen, Jack Haegens, Martîn Rongen, tekstschrijver Jack Poels en muzikaal wonderkind Tren van Enckevort beleven wat misschien wel de ontdekkingsreis van hun leven is en komen thuis. Een mooiere documentaire over muziek is er niet.
We lopen. Net als Rowwen Hèze zijn we op reis. Niet door Texas maar toch voelt het hier heel ver weg, wij zo samen. We lopen over bospaadjes, fietspaden en trekken over bergen en door dalen. We eten boterhammen op een bankje als de zon doorbreekt. Drinken pakjes appelsap terwijl een mergelschaap ons aan staat te staren. Aan het einde van de middag zitten we op een terrasje op een heel klein marktpleintje en drinken we chocomel in het zonnetje. En als we thuiskomen zetten we Kilomeaters nog eens op en doen het ons tripje nog eens over.
File: Rowwen Hèze – Kilomeaters
File Under: Het beste van twintig jaar Rowwen Hèze op één cd. Mooi als een zondag in het Zuiden.
Allunderage – No Jokes… No Funny Stuff
White Russian Records
Na een bescheiden begin is de tweede officiële release van het Bossche White Russian Records direct een megaklapperrrrr. De debuutplaat van Allunderage heeft de afgelopen week overuren gedraaid in mijn cd-speler. Referenties met allerlei grootheden binnen het genre suizen langs mijn oren (Propagandhi! Pulley! Descendents! Rise Against!) maar van een rip-off is zeer zeker geen sprake. Het ding is opgenomen door Menno Bakker – die zich eerder ontfermde over onder andere de Heideroosjes, Undeclinable en NRA – en gemastered door Alan Douce, nog zo’n grote naam (ik zal u de namen besparen, neem maar aan dat het geen kattepies is). Zulke mannen laten zich niet met een band in als daar geen hele goede reden voor is, en dat is hier dan ook zeker het geval. No Jokes… No Funny Stuff is één grote brok energie die op een zeer goede manier is gekanaliseerd tot een twaalftal topliedjes. De productie is – zoals je zou mogen verwachten van zulke bigshots – retestrak, waar vooral het natuurgetrouwe drumgeluid mij steeds weer opvalt. Hier zouden de gelikte Amerikaanse voorbeelden best een voorbeeld aan mogen nemen. Want waar het Amerikaanse punkgeluid de afgelopen tien jaar steeds meer tot eenheidsworst is gemalen, toont Allunderage mij aan dat het ook nog anders kan. Een plaat kan best een professioneel geluid hebben en toch nog onderscheidend klinken. Ik wordt hier in ieder geval heel erg blij van en weet zeker dat de Nederlandse punkscene met zowel White Russian als met Allunderage een enorme duw in de rug krijgt. En nu nog die boog gespannen houden!
File: Allunderage – No Jokes… No Funny Stuff
File Under: Mijn Nieuwe Nederlandse Topperrrr
File Audio: [I Don't Really Care]
Spinvis
Mozez – So Still
Apace / Rough Trade
Regendruppels tuimelen langs de dubbele beglazing naar beneden en de wind speelt een guur spelletje met de kale takken van de bomen in mijn straat. Ik tik op de kamerthermostaat nog maar een graadje erbij en ga weer lui op de bank hangzitten. Opeens blijkt de cd van zanger Mozez niet zo nietszeggend en lichtelijk irritant als ik in eerste instantie dacht. Helemaal mijn kopje thee zal het misschien wel nooit worden, daar is het toch wat te gepolijst voor, maar in de juiste setting valt zijn muziek stukken beter op de maag. Kwestie van er voor gaan zitten, het licht dimmen en alles rustig over je heen laten komen. Dromerige, filmische soundscapes over beschaafde down- en midtempo beats met veel ingehouden soulvolle vocalen trekken in breedbeeld stereo aan me voorbij. Hier en daar doet het denken aan Seal of Lynden David Hall maar volgens een goede vriendin van mij ook aan Coldplay, zoals in “Somehow Now”. Mijn persoonlijke favoriet is “Fuzz” waarop de drumloze muziek verzorgd is door Nightmares on Wax en de gestapelde koortjes het geheel een jazzy gospelgevoel geven. “Beautiful Day” met Henry Binns van Zero 7 en “Spinning Top” zijn ook mooi. En qua gelaagde, voortzwevende arrangementen heeft So Still zelfs iets weg van multi-instrumentalist/zanger Lewis Taylor (koop vandaag nog diens debuut!). Zo, nu is het tijd om mijn whiskyglas bij te vullen.
File: Mozez – So Still
File Under: Filmische downtempo met soulrandje. Rijpt waar u bij zit.
File Audio: [Alle album tracks in Flashplayer]
Rosie Thomas – If Songs Could Be Held
Subpop / Konkurrent
Singer/songwriter Rosie Thomas heeft een beroemdere naamgenoot: de Engelse schrijfster Rosie Thomas heeft een enorm publiek opgebouwd met haar inmiddels al zestien titels tellende oeuvre van romantische avonturenromans. Daar moet zangeres Rosie Thomas nog maar even niet aan denken met haar derde cd. Hoe makkelijk in het gehoor liggend haar folky countrysongs ook zijn, de markt voor dit soort muziek is altijd nog een stuk kleiner dan de markt voor de literaire pulp van haar Engelse naamgenote.
Rosie Thomas-de-zangeres schrijft mooi gearrangeerde liedjes met gitaar en vooral piano als belangrijkste instrumenten om haar stem te begeleiden. En haar stem die doet het: soms lieflijk (“Since You’ve Been Around”) en soms met zoveel power dat het bijna pijn doet (“It Don’t Matter to the Sun”). Als er dan overeenkomsten aan te wijzen zijn met de schrijfster Rosie Thomas: “Guess It May” en “Say What You Want” klinken iets te larmoyant en leunen te veel op cliché’s. Maar de schrijfster doet dat boek na boek en bij liedjesschrijfster en zangeres Rosie Thomas zijn het uitzonderingen. Het is jammer dat haar publiek een stuk kleiner is, maar het is nu eenmaal een treurig feit dat meer mensen een boek met een titel als “The White Dove” of “A Simple Life” aan willen schaffen dan een cd die liedjes bevat die “Death Came And Got Me” heten.
File: Rosie Thomas – If Songs Could Be Held
File Under: Singer/songwriter voor fijnproevers
File Audio: [Pretty Dress]
The Darkness – Oneway ticket to hell… And back!
Eastwest / Warner
Menig muziekliefhebber zal even een welgemeend ‘What the fuck?’ geslaakt hebben toen ze voor het eerst geconfronteerd werden met The Darkness. Met een degelijke eikenhouten band, de strakke pakjes die uit de erfenis van Freddy Mercury lijken te komen en een speenvarken achter de microfoon, maakten ze operock alsof de jaren zeventig nooit voorbij waren. Ze konden het ook live nog goed onderbouwen, dus de ster van The Darkness steeg met een razende snelheid. Maar goed, op een gegeven moment wordt het tijd voor een tweede plaat en wat doe je dan, als je eerste plaat al op het randje van kunst en kitsch balanceerde? Dan kies je de enige mogelijke weg gekozen, de vlucht voorwaarts! Het openings- en titelnummer van One way ticket to hell… And Back! speelt nog leentjebuur bij AC/DC, maar de rest van de plaat is meer Queen dan Queen ooit geweest is. En het is prachtig! Het is geweldig! De band staat als een huis en Justin gilt als nooit te voren. Met als hoogtepunt “Hazel Eyes”, waarin hij Kate Bush van de troon probeert te stoten. Bombast, grote gebaren, pathetiek, het druipt allemaal in liters van deze plaat af, maar het wordt met zo’n vanzelfsprekendheid gebracht dat je het niet anders dan normaal kunt vinden. Is er dan helemaal niets mis met deze plaat? Nou, de ballad “Seemed Like A Good Idea At The Time” staat vlak bij Europe‘s “Carrie” op de lijst van muzikale wandaden en waarom duurt deze plaat maar 35 minuten? 31 eigenlijk, als je die ballad skipt. Voor de rest is het een en al klasse op deze geheide aanvoerder der jaarlijstjes. Ik denk alleen al met angst en beven aan de volgende plaat. Want als je hier nog overheen wilt….
File: The Darkness – Oneway ticket to hell… And back!
File Under: Absurd geniaal of geniaal absurd, daar denken we nog even over na…!
Yonderboi – Splendid Isolation
Mole / Coast to Coast
Een loungeplaat? Nee, geen loungeplaat. Maar die Yonderboi maakt toch loungemuziek? Ja, dat deed hij een aantal jaar geleden misschien wel, maar nu even niet meer. Hij heeft nu een dansbare popplaat gemaakt. De Hongaar László Fogarasi, waarvan iedereen het liedje met het ‘pabadam-pappam’-refrein wel kent, werd na het uitbrengen van zijn doorbraak-cd Shallow and Profound benaderd door Junkie-XL-Tom Holkenborg. Of hij hem wat adviezen mocht geven? Dat mocht heel erg en de productie van Yonderboi’s tweede werk kwam aldus in Tom’s handen te liggen. Op deze plaat geen deuntjes waarbij je achteroverhangend aan je cocktail kunt nippen, maar juist veel gitaargeluid, zang en lekker dansbare popliedjes, soms trip-hop, maar nog wel steeds met Yonderboi-stempel. Dat zijn bijvoorbeeld de intermezzo’s die je aan het denken moeten zetten: ‘How much can you take before you snap?’ en opnames van krassende kraaien, of Hongaars sprekende oude mannetjes. Wat mij betreft springen de liedjes “Were you thinking of me”, “Trains in the Night” en “Soulbitch” wat boven de rest uit, maar ze moeten wel in lijn met de plaat worden gezien en dan dendert het treintje lekker door. Alleen die vocalen in het eerste nummer zijn vreemd, een engelachtig stemmetje lijkt ‘All we go to hell’ te zingen, maar het kan net zo goed zo’n achterstevoren gedraaide opname zijn… Weird… Maar dat is die Hongaar ook wel een beetje.
File: Yonderboi – Splendid Isolation
File Under: Niet loungen, maar dansen!
File Audio: [Yonderboi in Real Audiboi]