Door: Okkie
Before My Band Explodes???
En toen was daar ineens een nieuwe plaat van Caesar. Verhip, denk je; die bestonden ook nog. Of toch niet. Want de nieuwe cd blijkt vol te staan met eerder opgenomen maar voor een deel niet eerder uitgebracht materiaal. Een laatste levensteken wellicht, voordat de stekker er definitief uit gaat? De titel Before My Band Explodes lijkt dit vermoeden te bevestigen. Tijd voor een afsluitend interview met de band die samen met onder andere Daryll Ann en Johan zo’n tien jaar geleden onderdeel was van een indie-golf die vanuit het Excelsior-label Nederland overstroomde.
Continue reading
Caesar
1 Reply
‘Woeha!’ schreeuwt mijn kamergenoot. Nou ja, een vergelijkbare kreet dan, maar ik houd van Woeha, dus ik maak er gewoon van dat hij dat zo schreeuwde. ‘Spaanse punk! Daar ben ik gek op! Dit lijkt op 
Stel je voor: zowel klassieke als moderne muziek besluiten op een frisse lentezaterdag met hun respectievelijke honden te gaan lopen, ontmoeten elkaar op een in de zon gelegen parkbankje, verbazen elkaar met de chemie die ze samen hebben en bedrijven enkele minuten later de plakkerige liefde in het steegje achter een steengrillrestaurant. Like Brethren, het eerste volwaardige album van de Nederlandse band 
Er is meer dan genoeg gesproken over de hoe en waaroms van het uiteenvallen van 
Ze zeggen wel eens dat liefde een verslaving is. Dat je je veel eenzamer en kwetsbaarder voelt na je eerste verliefdheid dan ervoor, omdat je dan meer beseft dan eerst wat je mist als je alleen bent. Mijmeringen over verloren liefde vormen nog altijd het thema van de teksten van Solo. Daarom vind ik ook de bandnaam zo mooi. Net als op het eerste album 
De vuige bas onder albumopener “Love Like Semtex” doet direct verlangen naar meer. Meer vuigheid. Meer van die dingen waar alleen maar mooie woorden voor bestaan. Vilein bijvoorbeeld. En vief. Of het Engelse sanguine, dat gewoon optimistisch betekent, maar zo’n mooi woord hebben wij er niet voor. Het fijne aan We Are Not The Infadels is dat wat de eerste baslijn belooft, ook langs zal komen op het album. 
Na een aantal jaren schrijven op File Under is het de hoogste tijd om u, de bezoeker, eens de waarheid te vertellen. U moet namelijk weten dat ik de coolste ben van deze website. Ik draag de coolste kleding, ik luister naar de coolste muziek en ik heb verreweg de coolste vrienden. Ik ben zelfs zó cool dat ik tot vandaag voor mij kon houden hoe cool ik ben. Nu weet u het, en ik ben blij dat ik van die last af ben. In mijn coole hoedanigheid is het dan ook niet vreemd dat de übercoole debuutplaat van 
Vanavond ga ik weer eens snookeren met een stel vrienden annex collega’s van lang geleden, waarvan ik de meesten al jaren niet meer gezien heb. Reuze gezellig, ongetwijfeld. Maar het niveau van het snookeren zal bedroevend zijn, want destijds snookerde ik drie keer per week, nu eens in de vijf jaar. Dat geeft niet, maar je moet er rekening mee houden. Net zoals een bandje er rekening mee moet houden dat ze bij een reünie de legende die ooit rond hen ontstaan is wel eens aan gort zouden kunnen helpen. Het is immers niet meer dezelfde band. Of misschien wel, maar was wat ze deden destijds leuk, maar inmiddels ingehaald door de ontwikkelingen. Dat laatste is het geval met “Night Of White Rock” van 
In de hoek van het weiland zitten twee hazen. Op zich niets bijzonders, een haas is geen zeldzaamheid. De hazen hebben echter de lente in het hoofd. Ze beginnen achter elkaar aan te rennen door een sloot en het weiland. Ze slaan hoeken en rollen af en toe over elkaar heen. Ze lijken het grootste plezier te hebben tot de hazen na een kleine vijf minuten uit mijn gezichtsveld verdwijnen. Ik was getuige van een spektakel dat ongetwijfeld vaker te zien is, maar ik nog nooit eerder mocht aanschouwen. In de hoek van bandjesland zit een bandje genaamd