Rocky Records / Munich
Na een terechte aansporing van het File Under opperhoofd zet ik mij nu, tien over twaalf des nachts, aan eindelijk weer een nieuwe recensie. Enerzijds heb ik het excuus echt erg druk geweest te zijn, anderzijds scheelt het ook als je cd’s te bespreken hebt die je niet echt aanspreken. Maar goed.. Skeemz is een band uit La Belgique, geformeerd rondom producer Filip Leloup, of zoals zijn ouders hem doopten: DJ Buzz. Hij verstaat zijn vak zeker en vast en zet een behoorlijk wijd uiteenlopende mengeling van stijlen en liedjes neer die absoluut professioneel klinken. Hij wordt vocaal bijgestaan door o.a. Lien de Greef – of zoals haar grootouders haar van jongsaf aan noemen: Lady Linn – die zeer overtuigend door kan gaan voor Amerikaanse r&b/pop zangeres. Samen vormen zij een sterk tandem dat voor muziek zorgt die toch het meest lijkt op de Black Eyed Peas, zoals in de nummers “Time to shine” en “Ready”. Catchy engelstalige popmuziek over hiphoppige tracks met soms gitaren of klassieke orkest samples dan weer met een randje soul of een likje dancehall. Persoonlijk vind ik helaas de bijdragen van de vaste rapper minder geslaagd, omdat ik aan hem dus wèl kan horen dat hij uit Europa komt en niet uit de VS. Al met al is Ain’t You Heard een goede plaat waar ongetwijfeld wel publiek voor is, allenig zal ondergetekende niet vooraan staan.
File: Skeemz – Ain't you Heard?
File Under: Zwartogige Bonen uit België – Hadde gij ut nie geheurd?
File Audio: [Drie fragmenten in een Flash-player]
Skeemz – Ain't you Heard?
Leave a reply
De lucht is grijs. Het is koud buiten. Ik sta voor het raam. Er zwemt een zwaan in de beek die voor ons huis stroomt. Een paar maanden geleden waren er nog vier zwanen. Nu is hij alleen. Een wilg hangt droevig over het water. De zwaan klimt op het gedeelte waar ijs zit. Het dooit echter, zodat de zwaan er doorheen zakt. Hij slaat zijn vleugels uit. Het ziet er droevig uit. Ik kijk opzij en zie een grote kop op de voorkrant van de krant over vogelgriep dat bij een zwaan is aangetroffen. Ik zucht. De muziek die ik op heb staan sluit aan op mijn gevoel. De Belg Jonathan Vandenbroeck aka 
‘Es ist mir Wurst, Wurst, Wurst, ich tanze nur mit dir, gib mir noch ein Bier!’ Ja, het is weer carnaval en de zuidelijke provincies van ons mooie land vermaken zich prima met het nodige drinkgelag en verkleedfestiviteiten. Als verstokte muziekliefhebber is het natuurlijk erg ‘not done’ om mee te hossen en klossen op jolige carnavalkrakers en ga je op zoek naar een alternatief waar je wel ongegeneerd in de beste kringen mee kan komen aanzetten. Het Duitse 
Er zijn in deze prachtige barre tijden verstandigere dingen denkbaar dan hardop zeggen dat je je verdiept in een Deens product. Vooralsnog heb ik nog geen cartoons of spotprenten op de website of het CD-hoesje van Gob Squad kunnen ontdekken dus misschien valt het allemaal wel mee. Het is voor mij wel een noviteit dat er in het land van mooie voetballers en Lego ook gepunkt wordt. 
Ook wel eens het gevoel dat je in een kringetje ronddraait? Dat je iets al eerder hebt gezien of gehoord? Ik bedoel geen déjà-vu, maar het gevoel dat je verdwaald bent in een bos en steeds op hetzelfde punt uitkomt. Op dat punt kwam ik dit keer drie strak in het pak gestoken 
Welke muziek zet je aan als je lekker in een tuinstoel aan het strand zit? Iets mooi rustigs, denk ik. Iets loungigs. Oke? Stel je dan nu voor dat je geen onderontwikkelde trancekabouter op Ibiza bent, maar dat je James Bond heet, dat je met een donkere zonnebril in je futuristische amfibievaartuig ligt te zonnen en dat er ergens in de verte een periscoop naar je loert, net boven het wateroppervlak. De muziekkeuze eindigt dan vermoedelijk bij 
Eén van mijn grootste genoegens is dat ik heel erg graag door de stad mag slenteren. Het liefste op een rustige dag, niet op zaterdag, zodat het winkelvolk mij niet totaal voor de voeten loopt. Ik banjer dan langs winkels, huppel er soms eens eentje binnen, snuffel tussen wat CD’s of koop een broodje bij de bakker. Daarna vervolgt mijn route zich steevast naar de kleinere straatjes in het oudste gedeelte van het centrum, waar het nog slenteren is alsof je in de Gouden Eeuw rondloopt. Al dat wandelen heeft wel één voorwaarde: een allesoverheersende soundtrack. Ik wil niets te maken hebben met de vervelende prietpraat van de mensen om mij heen en al helemaal niet met de muziekjes die in de gemiddelde winkel gedraaid worden. Het is dus ook van groot belang om, voordat ik de deur uit loop, de perfecte banjerplaat aan te zetten op het iDing. Voorheen was dit een zelf samengestelde playlist met een allegaartje aan vrolijkheid, maar tegenwoordig word ik op mijn wenken bediend door Inside In Inside Out, de debuutplaat van