4AD
Als je als band niet als ‘melting pot’ door het leven wil gaan, moet je de verschillende invalshoeken van je muziek zo goed samensmelten dat het iets nieuws oplevert. En dat moet je dan zo goed doen, dat een recensent gangbare labels en hokjes wel móet laten varen en zich kan concentreren op wat er op de plaat staat. Niet alleen de invloeden, maar de som der delen. De New Yorkse band TV on the Radio blinkt bijvoorbeeld uit in weinig alledaagse melodielijnen, die door weergaloze samenzang Afrikaans aandoen. De experimentele elektronische rock’n’roll – dat hokje is nog breed genoeg om geen hokje te zijn – die met deze zangpartijen gepaard gaat, komt voort uit een redelijk standaard basisinstrumentarium: drums, bas, gitaar. Een originele aanvulling van onder andere cello, fluit, sitar en klarinet maakt de spookachtige – uptempo of niet, de liedjes van TV on the Radio zijn niet van hier – tracks een voor een de moeite waard om naar te luisteren. En laat de tracks een voor een raken aan allerlei dingen die we kennen, wat er uiteindelijk door de speakers knalt is nieuw. Er is geen band zoals TV on the Radio en de meeste links heeft Return to Cookie Mountain met het eerste album Desperate Youth, Bloodthirsty Babes en misschien wel met soortgenoot Chikinki uit Engeland, maar dat was het dan ook wel. Dit is een ijzersterke (luister)plaat. Misschien wel de verrassendste plaat van het jaar. En waar ik mag dansen op “Wolf Like Me” zal ik de dj zoenen.
File: TV on the Radio – Return to Cookie Mountain
File Under: Niet te labelen, bovendien geldt 1+1=3
File Audio: [TV on the Radio]
TV on the Radio – Return to Cookie Mountain
2 Replies
Wakker worden met een dikke vette kikker in je keel. De laatste herinnering die je hebt is van een uur of 01:00 vannacht, maar toch schijn je pas om 06:00 je nest ingekropen te zijn. Eenmaal uit bed braak je de fles water die je zojuist hebt leeggedronken bijna in zijn geheel in de gootsteen. Die verdomde lading slijm in je keel wil er maar niet uit. Je denkt nog even aan een flinke gorchel-sessie maar bent bang dat de gevolgen daarvan niet te overzien zullen zijn. Stel je even deze situatie voor als uitgangspunt om een nieuwe plaat in te spelen. Het zou me niet verbazen als de 
Ik vermaak me werkelijk kostelijk met al die (semi-)nieuwe bandjes die spelen alsof ze recht uit het begin van de jaren zeventig afkomstig zijn, alsof 
Aan de ene kant verbaast het me dat Flogging Molly niet gewoon met een live-DVD op de proppen komt. Het is immers zo’n band die op plaat al wel zijn mannetje staat, maar live nog veel meer tot zijn recht komt. Wie rustig kan blijven staan bij de energieke optredens van de band rond bandleider en zanger Dave King moet zich nodig na laten kijken. Aan de andere kant vind ik het juist wel goed dat Flogging Molly met Whiskey On A Sunday niet kiest voor de geijkte weg door een bij voorbaat al geslaagd optreden vast te leggen. Whiskey On A Sunday is namelijk een echte documentaire – natuurlijk wel rijkelijk gelardeerd met livebeelden – geworden. De mij verder onbekende regisseur Jim Dziura volgde de band twee jaar en schetst een mooi beeld van het reilen en zeilen rond de band en de (h)eerlijke verrichtingen op het podium. In interviews komen alle bandleden uitgebreid aan het woord. Hierbij is vooral het verhaal van Dave King over zijn jeugdjaren in Ierland waarin hij door visaproblemen gescheiden van zijn moeder en in armoede opgroeide interessant om te horen. Nou zijn die interviews natuurlijk leuk om één of twee keer te kijken, maar dan houdt het wel zo’n beetje op. Dat snappen de zes mannen en vrouw ook wel en daarom zit bij de DVD als bonus ook nog een cd. “Laura” is een outtake van Withing A Mile of Home, maar had zeker niet misstaan hierop. Daarna volgen vier akoestische tracks waarin blijkt dat de liedjes van King en kompanen akoestisch misschien nog wel beter zijn dan op het podium. Tot slot mag je nog vijf nummers lang genieten van het homecoming concert dat Flogging Molly gaf in The Wiltern Theatre in Los Angeles waaronder een twaalf minutend durende versie van “Black Friday Rule”, waarbij het zweet zo ongeveer uit je speakers druipt. Heerlijk.
In november van dit jaar zal 
‘Wat een saaie plaat is dit zeg.’
Ongeveer tegelijkertijd met 
“Jij, CDs branden?,” zegt mijn vriendin op een vragende toon tegen me. “Ja, de nieuwe van 
De zuurpruimen van deze wereld zullen haar succes zien als een groots vooropgezet plan. De platenindustrie is er immers op uit om ons volledig in de zeik te nemen. Niet voor niets vinden ‘ze’ steeds weer nieuwe manieren uit om zoveel mogelijk pecunia uit onze spaarvarkentjes te kloppen. Natuurlijk is het dan volkomen terecht om bij iedere (internet)hype een levensgroot vraagteken te zetten. Het liefst eentje met een sierlijke krul. Maar zeg nou zelf; daar word je toch zohooo vreheeselijk moehoe van! Als ik namelijk voor de tigste keer 
Jem Godfrey pakte het slim aan. In plaats van dat hij na een grondige inventarisatie van de meest relevante spelers binnen de hedendaagse symfonische rock een mailtje stuurde naar John Mitchell (o.a. Arena en Kino) met de mededeling ‘Hoi, ik ben Jem Godfrey en ik ben schrijver van miljoenen verkopende singels voor onder andere Atomic Kitten, Blue en Holly Vallance. Nu wil ik eens wat anders doen dan het schrijven van hitparademeuk. Wil je met mij een progressief rock cd-tje opnemen?’ stuurde hij zijn demo’s zonder noemenswaardige info naar John. Ik weet ook niet of ik met zo’n verleden te koop zou lopen als ik als volslagen onbekende binnen de scene een symfoplaat zou wil maken en graag zou zien dat mensen mijn demo’s onbevooroordeeld beluisteren. Het werkte in ieder geval wel, want Mitchell kan met Frost een nieuwe band aan zijn waslijst met bandjes toevoegen. En daar mag hij best trots zijn, want op Milliontown haalt met heel gevarieerd gitaarwerk het beste in zichzelf boven. Net als Andy Edwards en John Jowitt, de ritmetandem van IQ die ook deel uit maken van Frost, overigens. Ze krijgen hier ook alle ruimte voor. Jem Godfrey blijkt niet alleen veel talent te hebben voor het schrijven van hitsingles, maar minstens net zo veel aanleg voor het pennen van stevige symfonische rock. Je hoort wel dat Godfrey invloeden opgepikt heeft bij zijn inventarisatie. Het terughoren van Dream Theater, Chroma Key, Pain of Salvation, Flower Kings, Spock’s Beard en natuurlijk IQ, Arena en Kino op Milliontown is dan ook logisch, maar gelukkig nergens irritant dominant. Die invloeden, vermengd met zijn onmiskenbare talent voor het schrijven van soepel in het gehoor liggende liedjes en productionele kwaliteiten – waarbij Godfrey Yes’ 90125 als staalkaart noemt – culminerend in het vijfentwintig minuten klokkende epische titelnummer maken Milliontown tot een absolute aanrader voor iedere symfo-liefhebber.