Tender / White+Red
Het allerlaatste voorbespeelde cassettebandje dat ik heb gekocht was Subrosa van Alice Rose. De CD’s van de in een kek verpleegster-outfitje en fluffy moonboots gestoken zangeres vlogen na haar charmante optreden in de Higher Ground-tent namelijk als warme pannenkoeken over de toonbank. Dat cassettebandje is tevens de uitzondering waarbij ik ooit de moeite heb genomen om de muziek om te zetten van analoog naar digitaal. De wonderlijke muziek van de (inmiddels in Keulen woonachtige) Deense doe-het-zelf diva had ik vlak voor die Lowlands editie (2002) leren kennen via mp3.com, een site die je goed beschouwd een voorloper van My Space zou kunnen noemen. Alice is wat men tegenwoordig een “laptop-folky” noemt. Het is een beetje een ongelukkige benaming voor een singer songwriter die liedjes smeedt met behulp van een laptop in plaats van de traditionele gitaar. Met folkmuziek heeft het eigenlijk weinig te maken. Hoewel we door het eerste nummer op Tales Of Sailing nog even op dat verkeerde houten been worden gezet met een verknipt zeemansliedje inclusief accordeon. In dit nummer valt echter wel meteen Alice’s sterkste punt op: haar stem. Ze klinkt als een kruising tussen Ro isin Murphy en Björk met een ondeugend vleugje Alison Goldfrapp. Engelachtig. Soulvol. Speels. De begeleidende elektronische muziek – hier en daar verrijkt met viool of harmonica – is sober, duister maar ook delicaat en geeft met de spaarzame beats genoeg ruimte voor die bijzondere stem. Vol van hunkerend verlangen en zwoele verleiding kruipt ze geniepig onder mijn huid. Als het een cassettebandje betrof, zou ik ‘m zo op CD overzetten.
Omdat we een zwak hebben voor vrouwen als Alice Rose en we jou daar maar al te graag ook mee besmetten gaven we enkele cd’s weg van haar. Je bent helaas te laat voor de prijsvraag.
Misschien moeten we de live-data ook nog even vermelden? Ja lijkt me wel!
3 sept – Electron, Breda
8 sept – Oude Kerk , Amsterdam
20 sept – Club3voor12 3FM Radio, Amsterdam
21 sept – Concerto, Amsterdam
22 sept – Sugerfactory, Amsterdam (Supporting Loonaloop)
20 okt – Winston, Amsterdam (Amsterdance Dance Event)
File: Alice Rose – Tales Of Sailing
File Under: Had ik al een Deense doe-het-zelf diva in mijn jaarlijst?
File Audio: [Vroegah stond ze dus op mp3.com]
Monthly Archives: August 2006
Giddy Motors – Do Easy
Fat Cat / Bertus
‘Zeg, ik ben wel een beetje klaar met al die softe singer/songwriters voor deze week’, klonk het van de andere kant van mijn bureau. Daar had mijn kamergenoot een goed punt. Bij mij begonnen ze – hoe goed ook – ook wel een beetje de neus uit te komen. ‘Ik heb nog wel een aangename bak herrie liggen hier, maar dan doe ik wel even de deur dicht. Dit is niet echt geschikt voor de tere oortjes van de Arrow-Jazz-luisteraars hier verderop in de gang.’ Aan de andere kant van de met de ruggen tegen elkaar aanstaande TFT-schermen hoorde ik gegrinnik. Dat verstomde snel toen ik het volume waarop we Giddy Motors‘ nieuwste cd-tje Do Easy beluisterden verder opschroefde. ‘Wow! Dit is inderdaad heftiger en heel andere koek dan al die mannen met hun akoestische gitaren.’ Echt wel. Do Easy, hoe ongepast kan een cd-naam zijn? Denk The Jezus Lizard, denk Helmet, denk er een vleugje Primus bij, maar dan wel van die lp die al jaren in je kast ligt en waar de poes op heeft lopen krabben en vooral zonder de nasale stem van Les Claypool, maar met de hond van de buren achter de microfoon. Gortdroog, nihilistisch, agressief, maniakaal en bijna misselijkmakend. Of om het nog wat duidelijker te maken: denk een dikke gun tegen het hoofd van een voorovergebogen naakte etalagepop met roodgelakte nagels die zojuist een pion van het schaakspel laat vallen. Alsof de loop denkt: ‘Deze is speciaal voor jou, bitch.’
File: Giddy Motors – Do Easy
File Under: Niet bepaald easy listening
File Audio: [Hier is uw herrie]
That Fucking Tank – Day of Death by Bono Adrenaline Shock
Jealous / Sonic
Welke fucking tank? Nou, That Fucking Tank. Zijn met zijn tweetjes, maar klinken als een leger. De een speelt een uitgekleed drumstel zonder toms en maar één bekken, de ander heeft volgens de bio een plastic bariton gitaar en bespeelt deze over een overstuurde versterker. En ze doen aan geïmproviseerde riffrock. Oftewel, we beginnen gewoon met een laaggestemde dwarse riff en zien wel waar we eindigen (het liefst tegelijk). Met als gevolg dat de hele boel als los zand aan elkaar hangt en je van de ene riff naar de andere tempowisseling stuitert. Af en toe horen we wat gesproken stukjes tussendoor, maar die zijn nou ook weer niet noemenswaardig genoeg om het echt zang te noemen. Nee, That Fucking Tank beukt op een genadeloze Jezus Lizard-achtige manier door, zonder heel erg veel aanknopingspunten voor de argeloze luisteraar te bieden. Bij mij ging het dus ene oor in en het andere net zo hard weer uit. Voer voor de echte doorzetters onder ons derhalve.
File : That Fucking Tank – Day of Death by BonoAdrenalin Shock
File Under: Genadeloze impro-riffrock
File Audio: [Clycke]
Blood On The Wall – Awesomer
Fat Cat / Bertus
Flats, ik mep de vlieg die bovenaan de muur zit helemaal aan gruzelementen. De vlieg doet het niet meer. Wat resulteert is een grote vlek die op de ruwe muur er niet meer af te krijgen is. De vlieg vroeg er echter om door mij al een kwartier te sarren, terwijl ik wat lui op de bank naar de opjuttende klanken van Blood On The Wall zat te luisteren. De band brengt op hun tweede album Awesomer dat waar hun New Yorkse -stadsgenoten Sonic Youth, helaas wat mij betreft, definitief afscheid van genomen lijken te hebben: noise rock. Dat het stokje overgegeven wordt doet mij even pijn, maar ben ik snel vergeten na ruim een half uur veertien ruwe diamanten om mijn oren gegooid te hebben gekregen. Om het stokje alleen te beperken tot deze ene band is overigens wel wat kort door de bocht, want er zijn meer invloeden zoals Pixies en Jesus and the Mary Chain. Broer en zus Brad en Courtney Shanks aangevuld met drummer Miggy Littleton geven er hun eigen draai aan. Awesomer is dus helemaal niet vervelend, maar de vlieg die nu het stokje van zijn platgeslagen collega overneemt is dat wel. Ik ga op jacht, maar zal proberen een nieuwe vlek te vermijden.
Blood On The Wall is live te zien op 4 oktober in Paradiso te Amsterdam en op 5 oktober in Ekko te Utrecht.
File: Blood On The Wall – Awesomer
File Under: Soms is een mens toe aan wat noise.
File Audio: [Mary Susan staat hier][Op de website van de platenmaatschappij staat nog meer]
Deerhoof
Interview: GvA. Foto Thom Yorke: George
Als nobody onder de intimi van Radiohead
Een interview met Greg Saunier van Deerhoof
En toen kreeg ik na afloop van het concert een sticker in mijn hand gedrukt die mij toegang zou geven tot de “Aftershow van Radiohead”. Het meisje dat hem aanvankelijk gekregen had hoefde het plakkertje niet. Bij de aangewezen toegang tot de Internetruimte stond inderdaad een groepje gestickerden te wachten en nog geen minuut later ging het hele gezelschap door gangen en tussenkamertjes op weg naar de restrictieve gewelven van de HMH.
Ik raakte aan de praat met een jongen die Abletonsoftware levert aan de band. Hij hoopte bassist Colin even te kunnen spreken. Het laatste restje twijfel verdween nu. Wat een vreemde draai had deze avond opeens gekregen! En daar stond dan de kleine Thom Yorke, te praten met acteur Edward Norton. In een andere setting – bijvoorbeeld Leidsestraat in het holst van de nacht – zou Yorke met zijn ongeschoren kop makkelijk door kunnen gaan voor straatjunky.
Continue reading
Arthur Adam – Shhh!
Eigen Beheer
Het is best fijn hoor, zo’n drie weken durende vakantie, maar het zorgt wel voor een hele stapel e-mail stapels cd’s bij terugkomst. Inderdaad eigen schuld dikke bult, dat begrijp ik ook wel. Maar je moet weten dat ik voor mijn gevoel nu, amper een maand verder, al weer aan vakantie toe ben. Behalve de stapels mail en cd’s die in mijn vakantie kwamen lagen er ook nog aardig wat cd’s waarover ik nog had willen schrijven voor mijn vakantie. Een daarvan was die van Arthur Adam, die eigenlijk Arthur Adam ten Cate heet. Hij was ook nog eens een van de mensen die me mailde in mijn vakantie. Of ik zijn cd wel gekregen had en of ik ’em al gekeurd had. Een wonder dat hij überhaupt tijd had om te mailen. Ten Cate speelt behalve solo in de begeleidingsband van Joep Pelt en bovendien speelt hij in The White Broncos, Mist en het nieuwbakken duo The New. Poei! Eigenlijk best een eer dat ‘ie me mailde. De onzekerheid die ik dacht waar te nemen in zijn mailtje was nergens voor nodig. Want deze korte cd die luistert naar de naam Shhh! is een ware parel. Vergelijkingen met Jeff Buckley en Arid’s Jasper Steverlinck zijn logisch en ook zeker niet misplaatst. Alleen houdt Arthur Adam zijn liedjes veel kaler; hij beperkt zich veelal tot alleen zijn stem en gitaar. Of zelfs bijna helemaal a capella, zoals in het Bobby McFerrin-achtige “First Impressions”, met grappig genoeg wel een gitaarsolo. Ik snap de naam Shhh! maar al te goed, het is inderdaad een cd-tje om een beetje stil van te worden en te blijven bovendien.
File: Arthur Adam – Shhh!
File Under: Solo is dan misschien een beetje stil, zo alleen met Arthur is het best fijn stil
File Audio: [Twee tracks verstopt in een flashspeler]
My Brightest Diamond – Bring Me The Workhorse
Asthmatic Kitty / Konkurrent
Sommige voorprogramma’s zijn er om uitgefloten te worden, alleen lijkt uitfluiten op het moment helaas niet in de mode te zijn. Zo kon Deerhoof een ontoegankelijke set neerzetten als voorprogramma van Radiohead en werd er slechts door een paar mensen geroepen om een vervroegde aftocht. Het was niet onterecht geweest. Ergens begin dit jaar stond Love Wollberg in het voorprogramma van CocoRosie en het was verschrikkelijk. Gelukkig vond Love dat ook van het publiek en vertrok hij bijna huilend in de coulissen. En eind vorig jaar was daar Shara Worden die als My Brightest Diamond mocht openen voor Sufjan Stevens. Ze werd volledig genegeerd door het publiek dat voor Sufjan Stevens gekomen was en verdween na een half uurtje weer van het podium. Hoe het destijds klonk? Ik heb geen idee, maar ik heb spijt dat ik niet geluisterd heb.
Want Shara neemt wraak op de beste manier die ik kan bedenken: ze brengt Bring Me The Workhorse uit. Stop deze plaat in je cd-speler en je wilt hem er nooit meer uithalen. Vanaf de eerste seconde grijpt Shara je bij je okselhaar met haar hypnotiserende zang en haar liedjes. Liedjes over huisdieren, relaties en donkere tijden waar nooit een einde aan zal komen. En als je denkt dat je aan Shara kunt ontkomen heb je het mis. Probeer het en ze zet nog eens zwaar aan: strijkers, met rockende gitaren, hoge – bijna ijle – uithalen: ze slingert je aan je haren door de kamer en laat je pas weer los als de cd afgelopen is. Of toch? Want helaas, dan is het al te laat en wil je meer, wil je meer van deze genialiteit en wil je met Shara in de kroeg doorzakken en met haar mee naar huis zodat ze nóg een liedje voor je kan zingen.
File: My Brightest Diamond – Bring Me The Workhorse
File Under: Zo goed, ik ga er spontaan weer stukjes van schrijven.
File Audio: Ik haat Myspace, maar goed.
Dub Trio – New Heavy
Roir
Omdat ik eventjes niet in de stemming was voor een portie ouderwetse dub was New Heavy van Dub Trio onderop de stapel plaatjes terecht gekomen. Leuk voor als de zon weer een beetje begint te schijnen maar met dit snertweer heb ik weinig behoefte aan lome zweetmuziek. Dacht ik, domme ik. Zoals zo vaak – ik zou inmiddels toch echt wel beter moeten weten – bedriegt de schijn van het CD-hoesje en de bandnaam. Er is op het hele album geen blowende neger met rastahaar te bekennen en de vette gitaarnummers beuken zich een eind in de rondte. En, alsof het allemaal nog niet genoeg is, mijn grote held Mike Patton schittert ook nog eens ouderwets als gastvocalist in het geweldige nummer “Not Alone”. Een nummer dat zomaar tot het beste werk van Faith No More had kunnen horen. De geniale combinatie van dub met metal en punkinvloeden is zo natuurlijk dat ik niet kan begrijpen dat zoiets niet al veel vaker is gedaan. Ook op enkele nummers waar van Patton geen enkele sprake is sijpelt de invloed van Faith No More door de muziek heen, maar tegelijkertijd is het vooral heel erg uniek wat er gedaan wordt. Soms trippy, bijna psychedelisch, dan weer recht toe recht aan hakken en zagen, er is iedere tien seconden wel weer wat moois te beleven. Het ene moment geniet ik van een geslaagde ram-riff, een minuutje later is het chillen met de vriendelijke klanken van een melodica. Ik sla mij voor mijn hoofd dat ik er nu pas achter kom dat ik al een paar weken eerder had kunnen genieten van dit briljante album.
File: Dub Trio – New Heavy
File Under: Vernieuwend en geniaal
File Audio: [Flashding met muziek
Susanna & The Magical Orchestra – Melody Mountain
Rune Grammafon / Konkurrent
Eens in de zoveel tijd komt een vrouwelijke singer/songwriter op het idee om bestaande liedjes te verbouwen. Het liefst songs die zo ver mogelijk van de dame in kwestie verwijderd lijken te staan. In 1994 kwam Shawn Colvin met Cover Girl, in 2000 bracht Chan Marshall onder haar Cat Power-pseudoniem The Covers Record uit, en nu, weer zes jaar later, brengt Susanna & The Magical Orchestra Melody Mountain uit. Vooral de laatste twee zangeressen leken er lol in te hebben om de covers uit zo verdacht mogelijke hoek te halen en ze ook zo ver mogelijk te verbouwen. Denk maar aan de briljante maar ook volstrekt onherkenbare versie die Cat Power maakte van “Satisfaction”. Susanna Wallumrod gaat net zo ver. Zij vond onder meer “Crazy, Crazy Night” van Kiss, “Enjoy the Silence” van Depeche Mode en “It’s A Long Way To The Top (If You Wanna Rock ‘N’ Roll)” van AC/DC de moeite waard om te gebruiken.
En is het de moeite waard om te beluisteren? Uw recensent van dienst dacht van wel! De verstilde stem van Susanna Wallumrod (die zowaar wel wat weg heeft van die van Cat Power) met de minimale begeleiding van The Magical Orchestra (een eenmansorkest bestaand uit Morten Qvenild) haalt de liedjes uit hun oorspronkelijke context en geeft de teksten een nieuw referentiekader. Al is het maar omdat een vrouw bedacht heeft dat de teksten niet exclusief te gebruiken zijn door een man. Ik vraag me af of Bon Scott of Paul dat bedacht konden hebben.
File: Susanna & The Magic Orchestra – Melody Mountain
File Under: Somberte voor de ziel
File Audio: [Love Will Tear Us Apart]
Cryptic Vision – In A World
ProgRock / Bertus
“Kawakka!?” hoorde ik mezelf plotseling denken tijdens het eerste nummer. Kawakka, ja. Ik denk wel vaker rare dingen. Maar er was ook wel een reden om rare dingen te denken, want midden in opener en titelsong “In A World” maakt de symfo van Cryptic Vision plaats voor een heuse bossanova. Maar dit zijn toch niet die Brazilianen waar ik nog een cd van heb liggen? Nope, Cryptic Vision bestaat uit vijf Amerikaanse heren, die grotendeels hele degelijke symfo spelen. Maar als ze er al niet in waren geslaagd mijn aandacht te trekken met een opener van maar liefst zestien minuten, dan hadden ze me nu toch zeker te pakken. En ze slagen er ook in me geboeid te hoúden. Cryptic Vision debuteerde in 2003 met Moments of Clarity en verbaasde nogal omdat drummer/gitarist/toetsenist/producer/songschrijver Rick Duncan vooral als AOR-muzikant bekend was. Zanger Todd Plant kwam van Millenium, ook al een AOR-band, waar hij nota bene gitarist was. Cryptic Vision staat echter met z’n voeten stevig in de symfo á la Yes en Arena geworteld. Zeker, er zijn ook heel wat raakvlakken met pomprock en AOR. Dit In A World bevat dan ook lang uitgesponnen stukken, maar ook korte, bijna poppy liedjes waar amper een solo aan te pas komt. “I Am The Energy” heeft bijvoorbeeld een onmiskenbare Genesisfeel. Het mag dan niet zo enorm vernieuwend zijn, “In A New World” heeft de klasse en variatie om een groter publiek aan te spreken.
File: Cryptic Vision – In A World
File Under: Kawakka!