Monthly Archives: October 2006

Crossing Border 2006 – Voorpret

Door jnnk. Foto's George, Tim & Sophie.

Tussen alle nieuwe festivals die proberen as hip as can be te zijn, lijkt Crossing Border welhaast een bejaarde naam geworden te zijn. Vergeet niet, ooit was het nieuw om muziek en gesproken woord naast elkaar te programmeren. Crossing Border in Nederland en De Nachten in België begonnen er misschien wel als eerste mee, en steeds meer festivals durfden het aan om genreoverschrijdend te programmeren.
futureheads-uitsnede.jpg
Het betekent niet dat deze formule uitgemolken is, dat er weer iets anders moet gebeuren, maar het betekent wel dat deze formule niet meer zomaar zonder meer werkt. Ook de organisatie van oud-gediende Crossing Border zal zijn best moeten doen om zijn kop boven het maaiveld uit te blijven steken


Continue reading

Wah Wah #3

Nieuw Amsterdam

wah_wah_3.jpgVroeger gingen we ook wel eens weg in de herfstvakantie, maar meestal was dat om te kamperen in eigen land. Nu niet, we gingen met de hele familie naar Mallorca. Ik had er tevoren mijn twijfels over, want wat moet ik in godsnaam in zo’n all-in vakantieoord met héél véél Duitsers om me heen en de hele dag door gratis eten en drinken? Maar verdomd, het beviel me, mede door het bizar mooie weer, zo goed dat ik het zo weer zou doen. Mijn zusjes hadden stapels tijdschriften opgespaard en meegenomen om te lezen bij het zwembad. Ik niet, ik had maar één blad bij me: het derde nummer van de Wah Wah. Deze had ik zorgvuldig – en met enige moeite, want ik vond de vorige nummers heel leuk – bewaard voor deze vakantie. Een ‘moeilijk’ boek lezen in de zon terwijl ik met een schuin oog let op wat de Jongedame en Junior uitspoken in het zwembad vind ik niets en vluchtig door maanden oude tijdschriften bladeren en achterhaalde artikelen lezen evenmin. De stukken in de Wah Wah hebben daar geen last van. Ze zijn net als die in haar evenknieën Hard Gras en de Muur vrijwel altijd tijdloos. Alhoewel in dit nummer de voorpublicatie uit De Beatles Bijbel van Bob Spitz en de kritiek op het boek van de winnaar van de Eerste Nederlandse Beatlesquiz Bastiaan Bommeljé van wel degelijk actueel is. En in zekere zin geldt hetzelfde voor het – wederom – hilarische verhaal van Peter Buwalda die op kerstavond met zijn vriendin Marieke Z. perse Walk The Line moet zien in Hengelo en het mooie portret dat Wim de Jong maakte over zijn Sjako!-held Wouter Planteijdt. Ontroerend is de ontmoeting die Vera de Jonckheere had met Kris Kristofferson, waar haar overleden broer enorm fan van was, maar zij totaal niet en hoe hier verandering in kwam. Precies in het vliegtuig terug las ik het stripje van Barbara Stok over de avonturen van de Straaljagers in Spanje. Ik verlangde nog geen twee seconden nadat ik op het vliegveld Münster/Osnabrück in de frisse buitenlucht stond al weer terug naar de warmte van dat land.

File: Wah Wah #3
File Under: Vakantielectuur par excellence

Thomas Dybdahl – One Day You'll Dance For Me, New York City

Ccap/Bertus

thomas_dybdahl-one_day_youll_dance_for_me_nyc.jpgDybdahl is in thuisland Noorwegen een superster, die metalen platen op zijn naam heeft staan. Waar daar zijn volgende plaat alweer is verschenen, moeten wij het hier tot maart doen met het slotstuk van zijn oktober-trilogie. Dybdahl bewandelt in deze serie eenzelfde weg als Nick Drake, wiens driekoppige oeuvre eigenlijk ook een herfstige trilogie is. Dybdahl begon ambitieus en pakte groot uit met That Great October Sound. Een volle rijk gearrangeerde plaat en het hoogtepunt uit de serie. Daarna kreeg hij de blues in Stray Dogs. Zijn nieuwste werkje One Day You’ll Dance For Me, New York City is eigenlijk een korte epiloog. Vergelijk ‘t met Pink Moon. Zo pijnlijk intiem als daar wordt het niet, maar de man heeft wel zijn neiging tot het grote gebaar achterwege gelaten. Hier blijft hij overeind met slechts zijn stem en subtiele begeleiding. En wat voor een stem, ergens tussen Antony, David Sylvian en Jeff Buckley: rijk van kleur als het genoemde seizoen. Voor wie bekend is met de eerdere twee delen is het allemaal van vertrouwde kwaliteit. Prachtige piano-partijen en de kenmerkende zoemende vibrafoons. Af en toe wat knisperende percussie en een Zweedse gesproken woord sample voor de juiste sfeer. Bevatte Stray Dogs al een geweldig duet met de Noorse popprinses (een soort Annie) Bertine Zetlitz.. Deze keer zingt de al even charmante actrice Silje Salomonsen mee in het nummer “Henry”. Wat een lieve stem. Dybdahl blijft een klasbak, die meer verdient dan twaalf betalende bezoekers in Den Haag, zoals hem in 2005 overkwam. Sterker nog, het zou terecht zijn als de titel geen grootspraak bleek te zijn.

File: Thomas Dybdahl – One Day You'll Dance For Me, New York City
File Under: Dat geweldige oktober geluid
File Audio: [Hier]

Solaire – … And Then I Strapped Explosives To My Body

Dying Giraffe Recordings

solaire-and_then_i_strapped_explosives_to_my_body.gifZe waren een beetje ongerust bij Dying Giraffe Recordings dat het pakket niet aangekomen was of dat we zelfs geen aanleiding zagen om iets te zeggen over hun nieuwe telg … And Then I Strapped Explosives To My Body van de Rotterdamse band Solaire. Nee, zo erg is het allemaal niet hoor. Het debuutalbum bleef alleen even liggen door de aanhef: T.a.v.: Ewie. En dan nog vet afgedrukt ook. Ik heb me echt dagen af lopen vragen waarom een label een stukje van mij wil. Nu schrijf ik meestal wel positief over cd’s, maar dat heeft meer met de kwaliteit te maken dan met mijn positieve aard. Op die manier kwamen twee bands aan hun stukjes die ook op dit label zitten, NiCad en Mummy’s A Tree. Nu is dan deze cd van Solaire aan de beurt, verpakt in een grijze wat saaie digipack. Helaas, en dat meen ik oprecht, wordt die saaie lijn verder doorgetrokken in de muziek. post-rock, want in dit muziekgebied begeeft de band zich, is wat mij betreft al een wat gezapig genre aan het worden. Solaire speelt hun tracks braaf, zoals het hoort zeg maar. Het verrast of beter gezegd, gezien de titel, het explodeert nergens. Dit zal toch moeten wil Solaire boven het grote maaiveld uitkomen van alleen al de diverse Nederlandse bands in dit genre. Ik zou dan ook als ik de band was eens nadenken waarom ik voor Solaire zou moeten kiezen en niet voor hun collega’s. Een paar samples, hier en daar wat zang en af en toe gitaargegrom is echt te weinig. Met de vriendelijke groeten van Ewie, maar meer kan ik er echt niet van maken.

Solaire is op de volgende dagen live door het hele land te aanschouwen:
4 november in Stubnitz Amsterdam
5 november in Effenaar Eindhoven (voorprogramma Under Byen)
18 november in Sound Record Store Rotterdam
26 november in Stalles Rotterdam
27 november in The Little Cave Rotterdam
21 december in Simplon Groningen
23 december Manifesto Hoorn (voorprogramma The Gathering)
2 februari Perron 55 Venlo


File: Solaire – … And Then I Strapped Explosives To My Body
File Under: Tja, post-rock
File Audio: [5x in stream op de website van Solaire]

Bif Naked / Britt Black

Bodog / Rough Trade

bif_naked-superbeautifulmonster.jpgVanaf de cover kijkt een schaars geklede dame me zwoel aan. Bif Naked heet ze, en de schaarse kleding van deze Canadese lijkt vooral tot doel te hebben haar zwaar getatoëerde velletje tentoon te spreiden. Het doet wel wat aan de Christina Aguilera‘s en Pinks van deze wereld denken. Zelfbewust en krachtig maar niet te beroerd het aantrekkelijke lijf in de strijd te gooien. Muzikaal is het een stukje steviger dan bij de hiervoor genoemde dames, maar ook dit album is duidelijk gemaakt met het oog op hitparadesucces. De composities zijn goed opgebouwd, de instrumentatie zorgt regelmatig voor een een vleugje nu-metal, maar het is nergens te wild of lastig te volgen. Het is echter aan het gevarieerde stemgebruik van mevrouw Naked te danken dat het interessant blijft om naar te luisteren. Oudere jongeren als ik zullen er waarschijnlijk wel wat Pat Benatar in herkennen, jongere lezers zullen met een naam als Gwen Stefani (No Doubt) haar stem beter thuis kunnen brengen. Alleen is de keuze van Metallica‘s “Nothing Else Matters” als cover wat gemakkelijk. Het voegt weinig toe aan het origineel. Als je het mij vraagt is deze uitsluitend gekozen als gimmick voor de publiciteit. Maar goed, voor het grootste deel is het wat gladde maar prettige pretpoprock met een punkrandje en hier en daar een wat heftiger riff ertussendoor. Licht verteerbaar maar het blijft niettemin probleemloos een cd lang leuk. Toch zou het wel eens een goede keuze kunnen zijn als de dame wat van de gebaande paden afwijkt. Dat doet ze namelijk in “Ladybug Waltz” en dat is prompt een hele spannende song. Al met al is dit een heel behoorlijke cd met de belofte van meer.
britt_black-blackout.jpgLand- en labelgenote Britt Black kijkt even zwoel in de camera, is iets meer gekleed en iets schaarser getatoeëerd. Belangrijker is dat ze ook producer/engineer/songwriter Peter Karroll deelt met Bif Naked. Waar Biff Naked toch vooral poppy is, is Britt Black echter een stuk steviger. Nog steeds met songs met hitparadeformat, dat wel. Ook hier een niet al te opvallende cover, nu van The Cults “She Sells Sanctuary”. Ziet u al een patroon? Ik ook. En toch moet ook hier geconcludeerd worden dat het een heel prettig werkje is. Bif Naked en Britt Black zijn twee kanten van dezelfde medaille, Bif Naked voor de popliefhebbers, Britt Black voor de rockliefhebbers. Formulewerk, dat zeker, maar als al het formulewerk zo goed uitgevoerd zou worden zou het er al een stuk beter uitzien met de muziekwereld…

File: Bif Naked – Superbeautifulmonster
File Under: Een tikkie braaf, maar toch leuk
File Audio: [fragmenten van alle songs op de site] [ MySpace]

File: Britt Black – Blackout
File Under: De andere kant van de medaille
File Audio/Video: [op de site] [en natuurlijk op MySpace]

Joan of Arc – The Intelligent Design Of Joan Of Arc

Polyvinyl / Sonic

joan_of_arc-the_intelligent_design_of_joan_of_arc.jpgIk was er wel aan toe hoor: slecht geproduceerde, lekker nonchalante gitaarpop met een zanger die er niks van kan. Zoals ze die in de jaren negentig nog maakten. Zucht. Nieuwste plaatje van Joan of Arc dus in de speler proppen, en hopen op het beste. Welnu, The Intelligent Design Of Joan Of Arc, vol out-takes, b-kantjes en dergelijke uit hun 10-jarige (hieperdepiep hoera) bestaan, voldoet zonder problemen aan alle bovenstaande criteria. Het lijkt alsof de mannen zonder enige voorbereiding het oefenhok ingedoken zijn en het eerste wat in ze opkwam opgenomen hebben. Dat het geluid op een moment zelfs bijna wegvalt hoeft geen belemmering te vormen het desbetreffende nummer (“busy bus, sunny sun”) gewoon op de cd te zetten, integendeel. En de zanger zou nog heel wat kunnen opsteken van de toonvastheid van een Will Oldham. Helaas blinkt Joan of Arc niet uit in goede ideeën. Wel halen behoorlijk wat muzikale fratsen uit in de nummers: vreemde ritmes, samples en andere computerdingetjes, maar zelden kan het echt bekoren. De nummers kabbelen loom voort, zelden wordt versneld of het volume even lekker opengedraaid. En als je dan weet dat het album liefst 1 uur en een kwartier duurt, dan kan je begrijpen dat het op een gegeven moment doorbijten wordt het album überhaupt in een ruk te beluisteren. En dat kan niet de bedoeling zijn. Maar ook als de heren wat kritischer waren geweest en het album een half uur korter gemaakt hadden, was dit niet meer dan een aardig album geworden. Af en toe lekker sfeervol door de toevoeging van toetsen of een trompetje, hier en daar een aardig melodielijntje, meer kan ik er helaas niet van maken.

File: Joan of Arc – The Intelligent Design Of Joan Of Arc
File Under: B-kantjes, het woord zegt het al
File Audio: [you (single)]

Isobel Campbell – Milkwhite Sheets

V2

Isobell%20Campbell.jpgToen ik Isobel Campbell voor het eerst zag – dat was dit jaar op Motel Mozaique – had ik niet eens met haar te doen. Er ging niets uit van de getormenteerde ziel die daar op het podium stond. En dat was nog voor haar optreden. Het werd niet beter toen ze begon te zingen. Haar ijle stem was niet bijzonder genoeg om te imponeren en het publiek verliet voor het einde van het optreden de zaal of begon luidkeels door haar heen te praten. Nadat vorig jaar de plaat verscheen die Isobel Campbell met Mark Lanegan maakte, ligt er alweer een nieuwe plaat in de schappen, waar het meisje het weer alleen probeert. En wat ze probeert ligt ergens tussen dromerige folk en melkwitte luisterpop, op dit album ontdaan van alles wat maar in de weg zou kunnen zitten. Gitaar en percussie zijn echter niet genoeg om te verbloemen dat de ijle stem van Campbell te ijl is om sterke liedjes neer te zetten en haar cellospel kan niet toevoegen wat Lanegan vorig jaar nog toevoegde. Op dit album lijkt alles een beetje op elkaar en blijft er helemaal niets hangen van wat Campbell de luisteraar aanreikt. Net zo voorzichtig als haar stem, lijkt ze te willen zeggen: ‘Ik heb een liedje gemaakt. Misschien, het hoeft niet hoor, maar misschien wilt u er eens naar luisteren?’ En ach, ik heb het geprobeerd, maar met de aanblik van Campbells droeve ogen nog op mijn netvlies gebrand, moet ik toegeven dat er getormenteerde zielen zijn waar ik liever, veel liever naar luister. Campbell kabbelt. Ze speelt haar rol niet goed.

File: Isobel Campbell – Milkwhite Sheets
File Under: Campbell kabbelt
File Audio: [Zowel op eigen site als op MySpace nog geen enkel woord over, laat staan een lied van de nieuwe plaat]

George Byrne – Foreign Water

Laughing Outlaw / Bertus

george_byrne-foreign_water.jpgEen paar recensies geleden vroeg ik me nog af wat er tegenwoordig aan leuks uit Australië en omstreken komt. Nog excuses aan alle Powderfinger-fans voor het niet noemen van hun naam, maar dit terzijde. Het debuutalbum van tegenvoeter George Byrne kletterde onlangs door mijn brievenbus en sindsdien ben ik de hele tijd op zoek geweest naar de naam waaraan de muziek en stem van deze singersongwriter uit Sydney mij doet denken. De naam die de gehele tijd op het puntje van mijn tong zat te wiebelen, trok ik vandaag eindelijk uit mijn Benno: Dolorean. Net als de mannen uit Portland maakt Byrne droefgeestige, herfstbladgekleurde americana met een licht psychedelische inslag. Hij beschikt over een prettig in het gehoor liggende lichthese stem, ergens tussen die van Dolorean’s Al James en een jonge David Gilmour in. Muzikaal gezien gaat hij echter iets traditioneler te werk. Het wordt pas echt interessant als er van de platgebaande, slingerende alt.kuntry-landweggetjes wordt afgeweken en Byrne onder leiding van Tim Powles (The Church) en Jonathan Burnside (The Sleepy Jackson) wat meer het psychedelische bos in duikt. Dat maakt hem nog geen Wilco maar het voorkomt in ieder geval dat het album ongemerkt aan de luisteraar voorbij trekt. Een ‘veelbelovend debuut’ heet dat dan in vaktermen.

File: George Byrne – Foreign Water
File Under: Herfstbladgekleurde americana met een licht psychedelische
inslag
File My Space: [Yup]