Bodog / Rough Trade

Vanaf de cover kijkt een schaars geklede dame me zwoel aan. Bif Naked heet ze, en de schaarse kleding van deze Canadese lijkt vooral tot doel te hebben haar zwaar getatoëerde velletje tentoon te spreiden. Het doet wel wat aan de Christina Aguilera‘s en Pinks van deze wereld denken. Zelfbewust en krachtig maar niet te beroerd het aantrekkelijke lijf in de strijd te gooien. Muzikaal is het een stukje steviger dan bij de hiervoor genoemde dames, maar ook dit album is duidelijk gemaakt met het oog op hitparadesucces. De composities zijn goed opgebouwd, de instrumentatie zorgt regelmatig voor een een vleugje nu-metal, maar het is nergens te wild of lastig te volgen. Het is echter aan het gevarieerde stemgebruik van mevrouw Naked te danken dat het interessant blijft om naar te luisteren. Oudere jongeren als ik zullen er waarschijnlijk wel wat Pat Benatar in herkennen, jongere lezers zullen met een naam als Gwen Stefani (No Doubt) haar stem beter thuis kunnen brengen. Alleen is de keuze van Metallica‘s “Nothing Else Matters” als cover wat gemakkelijk. Het voegt weinig toe aan het origineel. Als je het mij vraagt is deze uitsluitend gekozen als gimmick voor de publiciteit. Maar goed, voor het grootste deel is het wat gladde maar prettige pretpoprock met een punkrandje en hier en daar een wat heftiger riff ertussendoor. Licht verteerbaar maar het blijft niettemin probleemloos een cd lang leuk. Toch zou het wel eens een goede keuze kunnen zijn als de dame wat van de gebaande paden afwijkt. Dat doet ze namelijk in “Ladybug Waltz” en dat is prompt een hele spannende song. Al met al is dit een heel behoorlijke cd met de belofte van meer.
Land- en labelgenote Britt Black kijkt even zwoel in de camera, is iets meer gekleed en iets schaarser getatoeëerd. Belangrijker is dat ze ook producer/engineer/songwriter Peter Karroll deelt met Bif Naked. Waar Biff Naked toch vooral poppy is, is Britt Black echter een stuk steviger. Nog steeds met songs met hitparadeformat, dat wel. Ook hier een niet al te opvallende cover, nu van The Cults “She Sells Sanctuary”. Ziet u al een patroon? Ik ook. En toch moet ook hier geconcludeerd worden dat het een heel prettig werkje is. Bif Naked en Britt Black zijn twee kanten van dezelfde medaille, Bif Naked voor de popliefhebbers, Britt Black voor de rockliefhebbers. Formulewerk, dat zeker, maar als al het formulewerk zo goed uitgevoerd zou worden zou het er al een stuk beter uitzien met de muziekwereld…

File: Bif Naked – Superbeautifulmonster
File Under: Een tikkie braaf, maar toch leuk
File Audio: [fragmenten van alle songs op de site] [ MySpace]

File: Britt Black – Blackout
File Under: De andere kant van de medaille
File Audio/Video: [op de site] [en natuurlijk op MySpace]