Ilse de Lange, 28 november, Tivoli, Utrecht. Foto: Jelmer
Ilse DeLange
31 Replies
Monthly Archives: November 2006
Halfway – Remember The River
Laughing Outlaw / Bertus
Grappig is dat. Ter voorbereiding op dit stukje over de tweede cd van Halfway las ik mijn stukje over hun debuut-cd Farewell to the Fainthearted nog eens na. Wat ik geschreven had was namelijk een beetje weggezakt; dat zou u ook gebeuren als u sinds 28 augustus 2005 ongeveer driehonderd stukjes over muziek geschreven had kan ik u verzekeren. Bij beluistering van Remember The River begon het me langzaam wel een beetje te dagen hoor, wat ik geschreven had. Het was iets met alt.country, Australië, Wilco, Tragically Hip, Whiskeytown. Maar dat over mijn nieuwe kamergenoot, dat was ik toch mooi vergeten. Zo hoort het misschien ook wel. Het gaat immers om de muziek en die lifelogmeuk is er om u te vervelen en misschien ook wel af en toe te plezieren. Maar in mijn hoofd was dus weer een soortgelijk verhaaltje ontstaan. Want net als bij beluistering van de vorige cd hadden de andere kant van het bureau en ik het weer stikt naar onze zin met de nieuwe cd van Halfway. Dat viel wel af te leiden uit hoe vaak we tegen elkaar zeiden dat de muziek vandaag weer zwaar okay was. Dat was vaak namelijk. Blijkbaar gaan die dingen zo als cd’s goed tot zeer goed zijn, want er zijn ook genoeg dagen dat de muziek gewoon slaafs draait als contrageluid voor het kopieerapparaat in de gang en er geen woord over de muziek gesproken wordt. Over deze nieuwe Halfway werd dus wel veel gesproken. Niet raar ook, want Halfway is als band verder gegroeid sinds hun debuut. Remember The River laat een hechtere band horen die zich verder bekwaamd heeft in het schrijven van tot whisky drinken uitnodigende alt.country-rock. Mag u raden wat ik nu ga doen. Juist ja, mijn glas bijvullen.
File: Halfway – Remember The River
File Under: alt.country-rock van hoog niveau
VA – Voodoo Rhythm 'The Gospel Of Primitive Rock'n'Roll
Slowboat Films / Voodoo Rhytm / Clearspot
Het meest bijzondere concert dat ik afgelopen jaar bezocht was dat van het dodenmarsorkest The Dead Brothers: macaber, vol met humor en muzikaal zeer sterk. Vorig jaar was die eer weggelegd voor King Khan en zijn voodoosound, een show die niet minder bijzonder was. Toevallig brengen beide hun albums uit via het Zwitserse label Voodoo Rhythm. Aan het hoofd van dit label staat Reverend Beat-Man die constateerde dat alle leuke bands die hijzelf tijdens de tour ontmoette geen label hadden om hun werk uit te brengen. Als gevolg hiervan ging hij deze zelf maar uitbrengen. Artiesten die bij hem hun werk uitbrengen zijn de eerder genoemde The Dead Brothers, King Khan en verder bands als The Come n’ Go, DM Bob en The Watzloves. Deze film (op dvd) gaat over dit label en in het bijzonder over de eigenaar waarbij interviews afgenomen zijn met de bij hem onder contract staande artiesten en de baas zelf. Het geheel geeft een inkijk in de wereld die “primitive rock ‘n’ roll” heet. Eigenlijk had ik vooraf hoge verwachtingen van deze film, maar nu ik de 115 minuten durende dvd bekeken heb lijkt het toch meer op één grote reclamefilm. Het is een prima inleiding om iets van de uitgebrachte muziek en de artiesten te begrijpen, maar door de korte muziekfragmenten die erin zitten hoogstens leuk om één keer te bekijken en dan in de kast te laten staan. Je kunt je geld dus beter besteden aan al die fijne geluidsdragers die ze uitbrengen of aan één van de optredens van de artiesten, want dat Reverend Beat-Man een goede smaak heeft staat voor mij niet ter discussie.
File: Voodoo Rhythm 'The Gospel Of Primitive Rock'n'Roll (dvd)
File Under: Muziek beleven is vaak zoveel fijner dan er over kletsen
Ahab – The Call Of The Wretched Sea
Napalm / Hard Life / Rough Trade
Zoals elk ander metalgenre is ook doommetal intussen in allerlei kleine subcategorietjes uiteengevallen. Zo hebben we de drone-doom, doomdeath, sludge doom en zo dus ook de funeral doom. Da’s de doom metal soort van het brede gebaar, moddervette gitaarmuren, slepend trage (gebrek aan) tempo’s en diepe putgrunts. Doom metal van het ouderwetse snit als het ware, zeg maar ongeveer waar My Dying Bride ooit mee begon. Ahab is Duits en doet het met een loodzwaar aangedikt concept over Moby Dick, iets dat we overigens vaker hebben gezien de laatste jaren, Mastodon was ze wat dat betreft in 2004 al voor met Leviathan. Vergelijk dit echter vooral niet met die band. Ahab is bovenal doommetal zoals doommetal hoort: de riffs zijn immens zwaar, de synths ijl, de melodie in mineur, de grunt onverstaanbaar diep, het tempo ligt over de gehele linie laag en de composities zijn lang van stuk. Hoewel dit niet direct mijn pakkie aan is, was ik toch behoorlijk onder de indruk van het naargeestige geweld op deze schijf, en wisten de droeve doch mooie thema’s mij prima bij de les te houden, iets waar het bij andere doombands vaak fout gaat. Dit is echter vooral luistermuziek waar je de tijd voor moet nemen. De ware doomfanaat zal dit ongetwijfeld beschouwen als een vette krent in de pap van de huidige funeral doom.
File: Ahab – The call of the wretched sea
File Under: Vette funeral doom-krent
File Audio: [Doooom]
Posy – Flowerspread
Snash Music
Volgens mij bestaat er een spotje van Holland Casino – vooruit, ze zijn de eerste keer soms best leuk – met de leuze ‘zet niet meteen te hoog in’. In de minimale bio van Posy wordt ook flink ingezet met kreten als ‘her-ontdekking van muziek’, ‘vergeet alle logica en elk cliché’ en wordt de luisteraar gevraagd de muziek ‘herboren’ te laten worden. Nou nou. Poeh poeh. Die lat ligt dan meteen wel erg hoog. Maar ik laat me graag verrassen, dus heb ik het voorlopig alleen online in een gelimiteerde oplage verkrijgbare debuut Flowerspread aan een rebirthing-sessie onderworpen. Gedurende deze sessie kreeg ik het vermoeden dat we hier wel eens te maken zouden kunnen hebben met een bastaard kindje van Kieran Hebden. Net als bij de heer Four Tet plingploingen de tingelmelodietjes en sampletjes alle kanten op terwijl de beats als broodkruimels fungeren om de weg naar huis terug te vinden. Michiel de Boer, de man achter dit project, slaagt er helaas niet altijd in om de spanningsboog strak gespannen te houden. Soms heeft het gebliep meer weg van de irritatiegrens tartende soundtracks van vintage computergames dan het beoogde ontdekkingstripje dwars door muziekland (met de laptop op schoot). Op die momenten kon ik me echter prima vermaken met het verzorgde artwork dat licht geeft in het donker. Hoewel lichtgevende verf natuurlijk verder ook niet echt een ontdekking voor me was.
File: Posy – Flowerspread
File Under: Zet niet meteen te hoog in
File Audio: [Frappant] [Frappant Remix]
The Twilight Singers
Twilight Singers, 29 november, Melkweg, Amsterdam. Foto: George.
Automatic – Not Accepted Anywhere
Universal
Ooit stond ik vrijwel iedere donderdagnacht in de Tivoli. Donderdagavond was Pop-O-Matic avond, geen twijfel over mogelijk. Want dan kon je namelijk discodanschen op hippe, nieuwe bandjes. Zo maakte ik daar voor het eerst kennis met “Banquet” van Bloc Party. En met “Hate To Say I Told You So” van The Hives. Die Utrechtse studententijd ligt nu achter me, maar ik weet bijna zeker dat “Monster” van The Automatic, een van de meest fantastische nummers van dit jaar, daar nu gedraaid wordt. Dit is de band die Panic! At The Disco zo heel graag zou willen worden en die het radiovriendelijke gat dat ¡Forward, Russia! laat vallen dankbaar vult. Dat laatste zit hem vooral in de aan een tbs’er op proefverlof denkende toetsenist Alex Pennie. Pennie is iemand die zijn backing vocals niet gewoon zingt, zoals ieder ander gewoon mens, maar ze in de microfoon gilt als een op hol geslagen keukenmeid terwijl Frost op de gitaar rost alsof zijn leven er vanaf hangt. Rustpunten op een plaat zijn voor mietjes, ballads al helemaal. En eerlijk is eerlijk: ze snappen het marketingspelletje prima. Dus speel je live een cover van Kanye West’s “Golddigger” en laat je Fatboy Slim een remix maken van “Monster” en “Rockafella Skank”. U snapt, de hype in de UK is compleet en inmiddels is Not Accepted Anywhere ook hier op het Europese vasteland uitgebracht. Dus maak uw borst maar nat. Deze verzameling college dropouts uit Cardiff zou zomaar eens heel groot kunnen worden. Monster circuleert al veelvuldig op MTV, en ergens rond april volgend jaar roept 3FM vast dat ze weer een ‘nieuw’ bandje hebben ‘ontdekt’. Zeg niet dat we u niet gewaarschuwd hebben.
File: The Automatic – Not Accepted Anywhere
File Under: Soms zegt een coverfoto op de NME wél iets over de potentie
File Audio: [Jazeker, de Myspacer!]
File Video: [ Big Foot discodanscht!]
Bad Astronaut – Twelve Small Steps, One Giant Disappointment
Fat Wreck Chords / Sonic
Iets meer dan een jaar geleden schreef ik een behoorlijk emotioneel verhaal over Resolve, de meest recente plaat van Lagwagon. Dit album is volledig opgedragen aan voormalig drummer Derrick Plourde, die begin vorig jaar een einde aan zijn leven maakte door zichzelf dood te schieten. Plourde was de laatste jaren van zijn leven vooral actief als drummer van Bad Astronaut, eigenlijk het hobbyproject van Lagwagon zanger Joey Cape. De band maakte twee leuke en ongedwongen platen en was vooral een mooie ontspannen uitlaatklep voor het drukke leven op tournee en bood daarnaast ruimte aan wat experimenteerdrang. Het derde album lag al jaren op de plank en leek slachtoffer te worden van een gebrek aan nieuwe inspiratie bij liedjesschrijver Cape. De liedjes waren, zo zegt hij zelf, niet goed genoeg en verdienden het niet om op cd te verschijnen. De dood van Plourde leverde meer dan genoeg zielenroerselen op en er was een duidelijk gevoel van verplichting tot het afronden van de plaat, als laatste geste aan de drummer die al zijn partijen al had ingespeeld. Twelve Small Steps, One Giant Disappointment is dan ook een mix geworden van materiaal voor en na de tragische gebeurtenis. Teksten krijgen automatisch een loodzware lading, ook al is dat misschien niet eens altijd de bedoeling en, hoewel Cape sowieso zijn hand niet omdraait voor een beetje melodrama, de zanglijnen zijn steevast bitter en droevig. Dit alles heeft er in ieder geval voor gezorgd dat deze laatste cd, want dat is het en zal het altijd blijven, een waardig afscheid is geworden. Stemmige akoestische gitaren, cello en keyboards dragen bij aan een plaat die meer dan voorheen klinkt alsof er sprake is échte band, in plaats van een veredeld soloproject. Eeuwig zonde dat dit het laatste hoofdstuk is van een boek dat veel te kort is geworden.
‘Today, I finished what we started,
Today, I thought you might be proud,
We have recorded your defeat
An album always incomplete’
Omdate het zo’n mooie afsluiting is geven we samen met Sonic vijf exemplaren weg van deze cd.. Doe mee aan onze prijsvraag en win.
File: Bad Astronaut – Twelve Small Steps, One Giant Disappointment
File Under: Afscheid in stijl
File Audio: [Autocare][The “F” Word]
Jeff Klein
Jeff Klein, 29 november, Melkweg, Amsterdam. Foto: George.
Arab Strap – Ten Years of Tears
Chemikal Underground / Konkurrent
Aidan Moffat en Malcolm Middleton kijken weg van de cameralens op de hoes van Ten Years of Tears, de afscheidsplaat van hun band Arab Strap. De scène waarin ze op de foto figureren is die van een feestje dat net afgelopen is. De ballonnen liggen er nog en ook de schaaltjes staan nog op tafel. Ze lijken wel onaangeroerd, alsof er niemand is komen opdagen. Dat is schromelijk overdreven als het slaat op Arab Strap zelf. Na tien jaar en met een -vooral voor Malcolm Middleton – succesvolle solotoekomst zetten de twee een punt achter hun band. Met achttien liedjes die niet zomaar een verzameling tracks van hun zes platen zijn, aangevuld met een nieuwe single, maar outtakes, demo-opnames en remixes en inderdaad, ook een nieuwe track (“The Girl I Loved Before I Fucked”). Er valt vooral op hoe consistent de twee bezig zijn geweest. De ene keer lag de nadruk wat meer op elektronica (“Turbulence”, hier in een ‘Bis Remix Radio Edit’), de andere keer spelen strijkers een belangrijke rol (“The Shy Retirer”). De basis was steeds hetzelfde: het donkere Sprächgesang van Aidan Moffat en de eenvoudige, maar indringende patronen van Malcolm Middleton. Hun absolute hoogtepunt lag wat mij betreft in 1998 met Philophobia en hun optreden op Lowlands het jaar erna: Aidan Moffat liep toen één op één – een blikje bier per song. Zijn presentatie (een droevig windjack en een korte broek) paste perfect bij de songs en zelfs het relatief vroege tijdstip droeg bij aan de sfeer van losers die iets moois met hun ellende doen. Geen idee of ze nu met ruzie uit elkaar zijn gegaan, maar een feestje dat tegelijk zo mooi en droevig was, hebben we de afgelopen tien jaar niet vaak meegemaakt.
File: Arab Strap – Ten Years of Tears
File Under: Enjoy Your Retirement!
File Audio/Video: [outtakes, clips en live-opnames]