Ben Folds
10 Replies
Monthly Archives: January 2007
VA – Scream Loud!!! The Fenton Story
Way Back / Clearspot
Ik was in de veronderstelling dat mijn rugzak nog steeds waterdicht was. Helaas bleek dat niet het geval. Tijdens de storm van twee weken terug haalde ik eenmaal thuis (vijftien kilometer op een vouwfiets!), nadat ik mezelf weer een beetje gefatsoeneerd had, allemaal drijfnatte cd’s uit mijn tas. Ik vloekte hardop. De cd’s die in jewelcases zaten waren nog wel in redelijke staat, helaas was Scream Loud!!! The Fenton Story, een verzamelaar met dik 60(!) liedjes van midden jaren zestig teen punk uit Michigan, er slechter aan toe. En dat is jammer, want de digipack en het bijbehorende boekje dat bij deze fraai vormgegeven verzamelaar zit is een fijn werkje. Vol liefde wordt er verhaald over het Fenton label, de studio en de bands die bij bosjes uit de grond schoten in Michigan rond die tijd. Spil in dit hele gebeuren was producer Dave Kalm, die de studio begonnen was in een theater. Hij had gouden handjes, want het gros van de nummers is voorzien van een voor die tijd buitengewoon goede productie. Het is dan ook wel een beetje verbazingwekkend dat geen van de acts het tot de hitparade schopte in de jaren zestig. Een band als Aardvarks of Jujus had hier volgens mij totaal niet in misstaan. Wie zijn collectie obscure jaren zestig muziek nog uit wil breiden met een aantal parels kan met deze verzamelaar zijn hart ophalen.
File: VA – Scream Loud!!! The Fenton Story
File Under: Toffe obscure jaren zestig meuk
Clem Snide
Clem Snide, 30 januari, Paradiso, Amsterdam. Foto: George.
Akron/Family – Meek Warrior
Young God / Konkurrent
Ik herinner me ineens dat ik eerder schreef over mannen met baarden. Baarden die zo lang waren gegroeid als het maken van een debuutalbum duurt. Het waren mysterieuze mannen met baarden die hun grot uitkwamen en hun wonderschone plaatje speelden over de hele wereld. Nou ja, misschien niet de hele, maar toch een groot deel van de wereld. Wat ze precies met hun baarden deden, dat weet ik niet, maar er moet weer een stuk aan gegroeid zijn, toen ze terugkwamen in hun grot. Ze spraken urenlang, nachtenlang, zonsopgangenlang over de strijder in de man met de baard. Strijden moesten ze, ze hadden het leven gezien! Maar ze zouden niet strijden zonder hun eenzame strijd in hun grot uit het oog te verliezen. Nee, hun strijd zou tegenstrijdig zijn. Onherkenbaar en hard, onverbiddelijk ook, maar zacht en teder wanneer de strijd daar om vroeg, als de strijder zelf moe was. Strijden is muziek, dachten de mannen met baarden! Strijden is allerlei soorten muziek, dachten de mannen, net als toen we nog eenzaam in onze grot zaten en de wereld nog niet kenden. Bovendien spraken ze één ding af: ze waren samen alleen geweest, en nu zouden ze samen strijden. Met elkaar tegen de wereld en vóór de wereld. Tegelijk. Zoals ze wel meer dingen tegelijk probeerden, waarvan ze altijd pas achteraf wisten hoe deze uit zouden pakken. De plannen stonden op papier en daarna op plaat, maar nu moesten de mannen met baarden opnieuw de wereld veroveren. Nu mét een program. En dat doen ze – en ik hoop dat ze dat zelf ook weten – beter zachtmoedig, dan hardvochtig.
File: Akron/Family – Meek Warrior
File Under: De wereld veroveren de mannen met baarden beter zachtmoedig, dan hardvochtig
File Audio: [De wereld met muziek bestrijden moet tegenwoordig hier, dat weten we allemaal]
Deadline – Take A Good Look
People Like You / Suburban
Je hebt ze vast wel eens zien lopen tijdens concerten. De haren felgekleurd, het liefst kortgeknipt en zo stoer mogelijk nonchalant door elkaar geschud. Ze komen in twee versies: ofwel in baggy broeken met een kittig neusringetje en een felgekleurd shirtje, of ze zijn in een strakke leren- of spijkerbroek met getatoeëerde arm en fel opgemaakte lippen en ogen. Ik heb het over punkmeisjes nieuwe stijl, dus niet die kaalgeschoren of be-hanenkamde heksen van weleer. De moderne punkchickjes zijn lief, ook al doen ze zo hard hun best om stoer te zijn. Begrijp mij niet verkeerd, ik moet er buiten de muziekzaal weinig van hebben, maar in rokerige kelders waar harde gitaren voor de aankleding zorgen zijn ze een onmisbaar attribuut. Een aantal van die dames is er in geslaagd om ook op het podium in positieve zin de aandacht te trekken. Zoals Liz Rose bijvoorbeeld, zangeres van het Britse Deadline. Niet alleen leuk om naar te kijken maar ook vooral geweldig om naar te luisteren. Op Take A Good Look levert zij precies datgene wat een band extra nodig heeft om de middelmaat te overstijgen. Zonder haar heerlijke stemgeluid is Deadline ook heus niet te versmaden – met dank aan de gelikte gitaarloopjes van nieuwe gitarist Smyth – maar de band is dan toch een behoorlijke Bad Religion-adept. Het is juist het vrouwelijke element wat zowaar perfect past bij deze muziek, waardoor alles een stuk origineler en vriendelijker wordt. Rose is zo’n punkwijf dat ieder stuntelend bandje nog naar de top zou kunnen zingen. Bij Deadline gaat haar dat vast en zeker lukken.
File: Deadline – Take A Good Look
Fie Under: Vooral luisteren moet je, niet kijken
File Audio: [Klik]
Dropkick Murphys
Dropkick Murphys, 29 januari, Paradiso, Amsterdam. Foto: George.
Nanci Griffith – Ruby's Torch
Rounder / Munich
In Nederland is Nanci Griffith niet zo’n hele grote naam. Dat is aan de andere kant van de plas wel anders. Je zou haar kunnen kennen van “From A Distance”, maar dat was hier in Nederland een veel grotere hit voor Bette Midler. Met Ruby’s Torch brengt Nanci Griffith nu een verzameling torch songs uit. De titel is afgeleid van “Ruby’s Arms”, een van de maar liefst drie nummers van Tom Waits die ze voor deze cd opgenomen heeft. “Grapefruit Moon” en “Please Call Me, Baby” zijn overigens de andere twee. Naast songs van Waits nam Griffith ook twee nummers van zichzelf op, maar ook het door Frank Sinatra in de jaren vijftig al opgenomen “In the Wee Small Hours of the Morning”. Dat nummer is samen met “Ruby’s Arms” het prijsnummer van deze cd. De nummers zijn – zoals dat nou eenmaal hoort met torch songs – allemaal zwaar aangezet met breed uitwaaiende (strijker) arrangementen die veelal op de achtergrond bivakkeren. Stralend middelpunt in het rokerige spotlight is namelijk natuurlijk de zangeres zelf. Ze brengt de nummers rustig, maar wel gedreven met precies de juiste touch. Ik moest zelf even wennen aan haar eigenlijk net niet fluwelen stem, maar het is juist die stem die ervoor zorgt dat Ruby’s Torch niet verwordt tot muzikaal bloemetjesbehang. Dat gevaar ligt namelijk al snel op de loer bij torch songs, maar gebeurt hier gelukkig dus nergens.
File: Nancy Griffith – Ruby's Torch
File Under: Torch Songs
Big D & The Kid's Table
Big D & The Kid's Table, 29 januari, Paradiso, Amsterdam. Foto: George.
Hartmann – Home
Frontiers / Rough Trade
Oliver Hartmann was ooit de zanger van At Vance, maar begaf zich met zijn nieuwe, naar hemzelf genoemde band in 2005 tot veler verrassing op het AOR-pad. Hoewel de reacties op dat album op zijn minst verdeeld waren, heeft dat hem niet van zijn keuze gebracht, want ook dit Home is meer AOR dan wat anders. Mij hoor je er niet over klagen, want het is een prima uitgebalanceerd album geworden, waarop Hartmann zijn vocale kwaliteiten ruim tentoon kan spreiden. Dat liefhebbers van zijn vroegere werk het niet altijd kunnen waarderen snap ik overigens ook. De achtergrondzangeressen (!) in het op Totoiaanse wijze met soul doorspekte “My Everything Is You” en “Crying” moeten hen inderdaad tot tranen brengen. Ook op andere songs heeft dit Hartmann veel meer overeenkomsten met commerciële Amerikaanse rock als die van Toto, Foreigner en Survivor – met zo nu en dan een vleugje Thunder – dan met de metal van At Vance. Op momenten gaat het een streepje steviger, wat Oliver Hartmann de kans geeft de nodige uithalen ten beste te geven, maar het merendeel is pure radiorock. Hartmann lijkt zich als een vis in het water te voelen. De productie – van Hartmann zelf en Sacha Paeth, die eerder albums van Epica en After Forever produceerde – is ook uitstekend. Die is loepzuiver en vrij sober gehouden, waardoor de individuele instrumenten goed naar voren komen. Liefhebbers van Hartmann’s oude werk moeten misschien iets wegslikken, maar voor mij is het simpelweg een prima album van een band die zich kan meten met hedendaagse Amerikaanse collega’s.
File: Hartmann – Home
File Under: Hartmann is Thuis
File Audio: [fragmenten op de site]
Slowdisk – Love When We Are
Eigen Beheer
Muziek is emotie. Je kunt er vrolijk van worden of op zijn minst een gelukkig gevoel krijgen. Je kunt er door moeten huilen of op zijn minst somber worden. Muziek is associatie. Je denkt aan die ene bergbeklimming op je fiets, aan de koele bries terwijl je op het strand lag, aan die drukke winkelstraat waar je helaas net moest zijn, je denkt aan die ene cd die je vindt terwijl je hem al zo lang zocht. Er is echter ook muziek die mij helemaal geen emotie los maakt. Dit komt doordat het gemaakt lijkt ter ontspanning. Dat betekent dat ik me mee moet laten nemen in de muzikale trip en me niet door menselijke gevoelens af moet laten leiden. Love When We Are van het (naar ik aanneem Amsterdamse) duo Slowdisk brengt uitgesponnen muzikale landschappen dat hier en daar de vorm aanneemt van een heus liedje, maar snel weer op het zweverige pad verder gaat. De basis is het gitaarspel, maar dit ligt ingebed tussen slome ritmes en elektronica. Nergens is er overdaad, maar het kabbelt rustig alsof het er altijd geweest is voort. Ik ontspan. Dit brengt me bij de associatie. Ik zie mijzelf liggend op een massagetafel waar al die pijnlijke plekken op mijn rug genadeloos weg gemasseerd worden. Even niet die pijn, maar slechts het onthaasten van de drukte van alledag samen met Slowdisk. Een betere benaming voor dit muzikale project zou ik niet kunnen bedenken. Ik mis echter de masseur in kwestie, maar de cd voor het optimale genot is er alvast.
File: Slowdisk – Love When We Are
File Under: Onthaasten blijft noodzakelijk op zijn tijd.
File Audio: [We Are Not][ Small Windows][ Name The Ork]