Peter Gabriel, 29 juni, Concert in the Park, Westerpark, Amsterdam. Foto: George
Monthly Archives: June 2007
Mark Ronson – Version
Sony
Meestal vertoeft een producer in de luwte. Soms worden ze nog wel eens genoemd tijdens een interview, maar de meesten vinden het wel mooi zo’n relatief rustig bestaan. Geen hysterische fans, geen doldrieste taferelen, gewoon aanschuiven thuis bij moeder de vrouw bij de dampende aardappels. Mark Ronson lijkt me zo’n man. Hij produceerde onder andere de laatste cd’s van Amy Winehouse, Lily Allen en Robbie Williams, zeker geen misselijke namen. Maar Ronson is ook muzikant en vooral gitarist. Niet verbazingwekkend ook, als je weet dat zijn stiefvader Foreigner gitarist Mick Jones is. En dus ging het kriebelen. Voor zijn eerste cd Here Comes The Fuzz (2003) schreef Ronson al zijn liedjes zelf. Op Version heeft hij er, op drie intermezzo’s na, voor gekozen overbekende liedjes te coveren met behulp van bekende vrienden (onder andere dus Winehouse, Allen en Williams). Maar hij koos er gelukkig niet voor om dicht bij het origineel te blijven. De meeste liedjes zijn bijna onherkenbaar geworden en dat is stiekem best tof. Al kan ik me wel voorstellen dat een Radiohead-fan niet blij wordt van de verbouwing van “Just”. Deze klassieker opent nu met een Jackson 5-achtig gitaartje en veel koperwerk en krijgt daarna een Stone Roses-beat mee in het vervolg. Geinig zijn ook de heropnames van Kasabian (“LSF”) en Maximo Park (“Apply Some Preasure”) waarin de originele stemmen gehandhaafd zijn. Voor de rest gaat namelijk alles compleet anders met flink veel getoeter. Minder geslaagd vind ik de versie van Smiths “Stop Me” waarin ook nog een staartje “You Keep Me Hangin’ On” van The Supremes wordt verwerkt. Nee, doe mij dan maar de stomende versie van “God Put A Smile On Your Face” met The Daptone Horns, dat is veel leuker!
File: Mark Ronson – Version
File Under: Aanstekelijke, frisse nieuwe versies van krakers.
File Audio: [Hier]
File Video: [Valerie][Stop Me][Oh My God]
Simian Mobile Disco – Attack Decay Sustain Release
Wichita / V2
Hee Vice, zijn jullie daar nog? Weet je welke band je wél met Les Rythmes Digitales kunt vergelijken? Simian Mobile Disco! Dat zijn namelijk ook Engelsen met een gitaar-achtergrond die opeens trendy worden door een electropopplaat uit te brengen (oke, electrohouse) en veel produceerwerk te gaan doen. Toen de popgroep Simian namelijk stopte in 2005, besloten de twee bandleden James Ford en James Shaw hun eigen dj-ding te gaan doen onder de naam Simian Mobile Disco. In tegenstelling tot LRD begonnen James en James overigens niet meteen met een eigen album; ze maakten eerst wat remixes van o.a. CSS, The Rapture, Klaxons, The Go! Team en de Test Icicles (doe je even), produceerden tussen neus en lippen door de tweede Arctic Monkeys en besloten toen maar eens wat eigen werk buiten te hangen. Misschien hadden ze deze cd nog éven moeten laten rijpen, dan had-ie misschien ook nog de kwaliteit, impact en magie van Les Rythmes Digitales gehad. Nu luistert-ie een beetje als een geslaagde proeve van technische bekwaamheid, die dan ook maar meteen zo in de winkel gekwakt is. Dat de 36 minuten korte plaat halverwege inkakt (en dat de extra bonus-cd met remixes van 35 minuten ook wel wat specialer gekund had) wordt echter goedgemaakt door de eerste zes tracks. Het begint met het goddelijke instrumentale “Sleep Deprivation”, misschien wel de sterkste opener van het jaar (wát een productie! Het had wel van de Chemical Brothers kunnen zijn!), verderop staan het dansvloervriendelijke “Hustler” en “Tits & Acid”, en dan heb je nog “I Believe” en “I Got This Down”, typisch van die auto-nummers. “Love” hoort daar ook nog wel bij, trouwens. Boulevard, zonnetje, drank, leuke meid, Simian Mobile Disco. Dat idee. Ik heb zo’n voorgevoel dat we nog láng niet van James en James af zijn.
File: Simian Mobile Disco – Attack Decay Sustain Release
File Under: Music Makes You Lose Control
File Audio: [Sleep Deprivation (Flash)][ MySpace]
File Video: [Hustler (YouTube)][It's the beat (YouTube)(wmv)][I Believe (wmv)]
Ilse DeLange
Ilse DeLange, 29 juni, TT-nacht, Assen. Foto: Klaas
Toxic Bonkers – Progress
Selfmadegod
Omdat óók ik nog over een vorm van compact discretie beschik, bewaar ik Pig Destroyer (inderdaad, die zitten bij Relapse) voor de volgende keer en richt ik mijn aandacht deze keer op Progress, het laatste chemische kontgereutel van de uit Polen afkomstige Toxic Bonkers. Laat je niet misleiden door die ridicule naam, want eigenlijk is dit best een lekker cd’tje geworden. Als ik het dan toch passend moet omschrijven, klinken deze heren alsof ze na een weekeindje festivallen met ferme kracht een enorme bruine apenstaart tegen het witheldere aardewerk hebben aangeslingerd. Het resultaat van deze prestatie is een keiharde kruisbestuiving van ronkende deathmetal, beukende grind en een lekkere dosis hardcore. Denk aan een prima mengsel van Napalm Death, Aborted en Bolt Thrower. Komt nog bij dat deze aarsrufters als nawee een zeer groovend drekstofje hierover hebben uitgesmeerd en het geheel diarreetestrak uit je speakers weten te persen. Hmm, laat ik me toch weer meeslepen door die naam. Wat ik eigenlijk wil zeggen is dat als je net als ik van ongecompliceerde en brute schijtherrie houdt, je nu als een razende naar de winkel spertiet om deze zilveren vlaai aan te schaffen.
File: Toxic Bonkers – Progress
File Under: Houd je wc-eend gereed.
File Audio: Bonk]
Wè-Nun Henk / De Nieuwe Blijdschap / Goesting
Silvox / Coast to Coast & PIAS & Eigen Beheer
De folkband Wè-Nun Henk komt uit Brabant en presenteerde zich tot nu toe met drie albums die in eigen beheer uitgebracht werden. Met Over De Liefde En Andere Duivels hebben ze echter voor het eerst een platennest gevonden. De nummers zijn voornamelijk Nederlandse traditionals (met dito teksten) die bewerkt zijn naar een 2007-jasje. Opmerkelijk hierbij is dat het zevental (!) gebruik maakt van instrumenten als de mandoloncelle en de draailier. Ik had er nog nooit van gehoord. Wè Nun Henk brengt een Nederlandstalige folkplaat uit die er mag zijn. Ik hoop voor ze dat ze opgepikt worden door een zender als Radio 2, want in een land waar Boudewijn de Groot op handen gedragen wordt moet er ook ruimte zijn voor dit moois.
De Nieuwe Blijdschap komt uit Limburg en doet het ook Nederlandstalig. In eerste instantie doen ze op Boven Alles door het gebruik van een dwarsfluit aan een folkband denken, maar ze ruilen dit zo het uitkomt in voor rock, nederpop en zelfs gospel. Als ik niets vermoedend het tweede nummer “De Zoon Van God” draai, dan denk ik met een band van doen te hebben die zo op de EO-jongerendag had kunnen staan. Uit andere teksten wordt dit bevestigd, maar asoms blijkt juist weer het tegendeel. De teksten zijn dan ook vreemd, net als de muziek die ook veel-te-veel van alles wil en uiteindelijk mij zeer snel irriteert. Een soort van Bots meets The Polyphonic Spree, maar dan een heel vervelende. Hier word ik dus niet blij van.
Goesting heeft Amsterdam als basis en zingt ondanks de titel De Tiengemeten Sessies in het Engels. Tiengemeten komt van het verlaten eiland in het Haringvliet waar ze in een vervallen boerderij dit album opnamen. Er zijn de nodige folkinvloeden hetgeen door het gebruik van de viool bevestigd wordt. Verder zijn er invloeden uit de singer-songwriter en alt.country-wereld. Het moest zoiets worden als The Band. Tot hier lijkt er geen vuiltje aan de lucht, maar de nummers missen pit en zijn fantasieloos tot er na negen nummers plots gerockt wordt in “Empty Horse.” Zo had ik er meer willen hebben. Het afsluitende “Poor Wayfaring Stranger” is een bewerkte traditional die ik al kende in een fantastische uitvoering van Sixteen Horsepower. Het kan dan ook geen toeval zijn dat de cd-speler ingrijpt als de cd door een misprint blijft hangen.
File: Wè-Nun Henk – Over De Liefde En Andere Duivels
File Under: Nederlandstalige folk met traditie
File: De Nieuwe Blijdschap – Boven Alles
File Under: Dan maar niet blij
File Audio: [ MySpace of voor fragmenten klik hier]
File: Goesting – De Tiengemeten Sessies
File Under: De opname-apparatuur had niet mee gehoeven naar Tiengemeten
File Audio: [ MySpace]
Pearl Jam
Pearl Jam, 28 juni, Pearl Jam in the Park, Goffertpark, Nijmegen. Foto: George
Tied + Tickled Trio – Aelita
Morr / Konkurrent
Natuurlijk, je hebt meer muzikanten die in meer dan een bandje spelen, maar zo bont als de broertjes Acher van The Notwist het maken zie je het toch zelden. Ms. John Soda, Lali Puna, 13 & God en Tied + Tickled Trio zijn niet eens alle bands waarmee ze in de afgelopen jaren cd’s opgenomen hebben. Volgens mij weet je dan op een bepaald moment niet meer van voren dat je van achteren leeft. Helemaal omdat de meeste van de bands geen eenmalige projecten zijn. Markus en Micha hebben er blijkbaar helemaal geen moeite mee. Tied + Tickled Trio is een van de langstlopende nevenactiviteiten van het tweetal en Aelita is hun zevende cd. De moderne jazz van voorganger A.R.C. is weer als sneeuw voor de zon verdwenen. Het zal wel komen doordat Aelita zijn oorsprong vond in een optreden op het festival van het elektronische Hausmusik-label in München. De basis van de cd zijn repeterende stukjes glockenspiel. Deze glockenspieltrein tuft traag door het Zuidduitse landschap en pikt her en der bij de tussenstations en wissels beats, flarden bas en glitch op. Door de traagheid en geleidelijke veranderingen van Aelita is het niet altijd gemakkelijk om je continu te blijven focussen op de muziek. Dat gebeurt vooral als af en toe pardoes het glockenspiel uit het zicht verdwijnt en Tied + Tickled Trio de IDM-bossen van Beieren intrekt. Ook mooi, maar als de glockenspieltrein met haar heldere geluid weer langskomt, spring ik snel weer uit . Al kan het wel zijn dat je dan in plots niet meer in Art of Noise-achtige “Moments in Love“-sferen terecht komt, maar in relaxte dub beland bent. Sfeervol en intiem blijft het echter continu.
File: Tied + Tickled Trio – Aelita
File Under: Nachtelijke Glockenspieltrein
File Audio: [Tickle me Trio]
File Audio: [Op de Morr-spelert]
Willy DeVille
Willy DeVille, 28 juni, Oosterpoort, Groningen. Foto: Klaas
Tesla – Real To Reel
Tesla Electric Co./Rough Trade
Een covers-cd? Alweer een? Ja, alweer een. Maar deze keer eentje van Tesla en dat is wel zo ongeveer de enige band die destijds een semi-unplugged album uitbracht dat ook anno 2007 tot het einde toe spannend blijft: Five Man Acoustical Jam. Destijds al met een stel prima covers. Op Real To Reel doen ze dat nog eens over. In de studio en volledig ingeplugd deze keer maar de mannen van Tesla lijken niet eindeloos geprutst te hebben om alles helemaal perfect te krijgen. Het geluid is prima in balans, daar niet van, maar het zijn stuk voor stuk versies geworden die nog lekker rocky klinken. Ze wagen zich daarbij aan louter bekende songs, maar niet de gemakkelijkste om te coveren. Want wat dacht je van Deep Purple‘s “Space Truckin'”, Led Zeppelin‘s “Thank You” en Thin Lizzy‘s “Bad Reputation”? Stuk voor stuk met het goede gevoel in de songs en dat is gewoon knap. Zanger Jeff Keith haalt in “Space Truckin'” noten die Ian Gillan al jaren niet meer haalt… De meest verrassende cover is ook meteen de beste: “Ball Of Confusion” van The Temptations. Geen rocksong? Think again. Bij Tesla wel, met lekkere slidegitaarpartijen. Zijn alle covers geslaagd? Hmnee. UFO‘s “Rock Bottom” is gewaagd, maar eigenlijk gewoon op alle fronten iets minder. Datzelfde geldt ook voor “Honky Tonk Woman” van de Stones. Maar met verder prima covers van onder andere Uriah Heep, Traffic, Robin Trower en The Beatles (een Black Crowes-achtige versie van “I’ve got a feeling”) blijft er een heerlijke rock-cd over. Tesla is er in geslaagd hun eigen livegeluid aardig te benaderen en dat maakt deze covers-cd beslist de moeite waard. En ze hebben ook nog een verrassend nieuw concept: er is een tweede deel van Real to Reel, dat je krijgt als je een van hun concerten bezoekt. Al zal dat voor het Arrow Rock Festival vermoedelijk niet opgaan…
File: Tesla – Real To Reel
File Under: En nu deel twee te pakken zien te krijgen
File Audio: [Flashplayer op de site]
File Video: [Thank You]