Nettwerk / Munich
Grappig hoe twee acts waar je an sich weinig mee had kunnen versmelten tot iets waar je geen genoeg van kunt krijgen. “Kiss Me” van Sixpence None The Richer vond ik op zich wel een aardig nummer, maar ik heb niet bepaald wakker gelegen van het feit dat deze band in 2004 uit elkaar ging. En Delerium, daar vond ik ook maar weinig aan. Hun samenwerking met Sarah McLachlan in “Silence” ging nog, maar hun andere hitsingles deden me weinig. Nu is er echter een nieuwe band opgestaan die luistert naar de naam Fauxliage – wie een idee heeft hoe je dat uitspreekt, ik hoor het graag – waarin voormalig Sixpence-zangeres Leigh Nash en Bill Leeb en Fhys Fulber van Delerium hun krachten bundelen. En hun debuut-cd is er een om je vingers bij af te likken. Tenminste, als je net zoals ik ooit verkikkerd was op de Love In The Time Of Science-cd die Emiliana Torrini maakte met Tears For Fears-frontman Roland Orzabal of Anja Garbarek‘s Briefly Shaking. Net als bij Garbarek en Torrini leent de kristalheldere stem van Nash zich uitstekend voor dit soort triphop-achtige muziek. Fauxliage is wel wat meer mellow en ambient-georiënteerd, maar dat maakt Fauxliage niets minder dan een aanrader van jewelste. Het enige dat van mij niet nodig was geweest is het toevoegen van twee remixen van “Rafe”. Da’s leuk als aanvulling op een single, maar de uptempo Gabin-remix en dubby remix van Pacha hebben op mij niet de betoverende uitwerking die de negen originele tracks wel degelijk hebben.
File: Fauxliage – Fauxliage
File Under: Fijne dromerige triphop
File Audio: [Spelert bij hun label][ MySpace]
Fauxliage – Fauxliage
1 Reply
Ergens in de jaren tachtig kwam ik in aanraking met garagerock. Ik ontdekte bands als The Nomads en The Vipers, maar ook de garagebands uit de zestiger jaren zoals The Seeds en The Chocolate Watchband. Mijn broer woonde destijds in de buurt van Rotterdam en hij ging regelmatig naar de centrale discotheek om platen te lenen. Hij leende ook wel eens platen voor mij en die zette hij dan op cassette. Ik had toen niet veel geld maar zo kon ik toch een hele verzameling van cassettes met garagerock aanleggen. Korte, stevige songs zonder poespas die in korte tijd waren opgenomen. Als je deze beschrijving hanteert dan maken 
Over Battle and Victory valt genoeg te zeggen, maar tegelijkertijd volstaan eigenlijk de woorden ‘gewoon goed’. Het is geen schokkende plaat, maar Nancy Elizabeth is duidelijk een jongedame met talent, die in haar folkmuziek volkomen naturel Keltische invloeden met de Balkan en Amerika laat samengaan. Om daarachter te komen had ik overigens wel een flink aantal luisterbeurten nodig, dus geef haar de tijd. De Engelse zangeres beweegt zich op een zeer aangenaam grensvlak. Freakfolk zonder gefreak, zeg maar. Nancy Elizabeth heeft nu eens geen krakende stem, maar een helder geluid. Zoals 
Een enkele keer heb ik zo’n cd’tje dat ik al een hele tijd beluister en waarbij ik me ineens bedenk dat ik er ook nog iets over moet schrijven. Stiekem is zo’n cd dan in mijn gedachten al onderdeel geworden van mijn vaste collectie en komt de gedachte aan een recensie niet eens in me op. Dat gebeurde ook bij deze cd van de 
‘Huh? Die stem die ken ik!’, dacht ik toen ik voor het eerst 
Voor mij ligt Volume 6 van de