1. Radiohead – In Rainbows
2. Arcade Fire – Neon Bible
3. Battles – Mirrored
4. Beirut – The Flying Club Cup
5. Pain of Salvation – Scarsick
6. Bright Eyes – Cassadaga
7. Editors – An End Has a Start
8. Okkervil River – The Stages Names
9. Loney, Dear – Loney, Noir
10. Wilco – Sky Blue Sky
Met evenveel punten als de nummer 10:
– Shellac – Excellent Italian Greyhound
– Les Savy Fav – Let’s Stay Friends
Bubbling under:
Interpol – Our Love to Admire
Patrick Watson – Close to Paradise
Grinderman – Grinderman
Neil Young – Live at Massey Hall 1971
Betty Lavette – The Scene of the Crime
Monthly Archives: December 2007
U2 – The Joshua Tree 20th Anniversary Edition
Mercury / Universal
Ik moet eerlijk bekennen dat ik het niet zo heb op re-issues. Zeker niet als het gaat om U2, want de laatste tijd zijn er nogal wat dvd’s verschenen die ik al lang had versleten op videoband. Ik kreeg echter wel warme gevoelens toen ik hoorde dat er een 20th anniversary edition zou komen van The Joshua Tree. Dit album, wat voor U2 hun definitieve doorbraak betekende, staat bij mij zelfs op 1. De 20th anniversary edition is in verschillende uitgaven te krijgen, waarbij ik de ‘box’ heb gekozen. “Die cd heb je toch allang”, hoorde ik nog al mijn vrienden zeggen, maar het ging me hier niet echt om de cd. Hoewel het album geheel digitaal geremastered is, zijn het de extra’s, die een nieuwe aanschaf de moeite waard maken. De bonus-cd bevat namelijk b-kantjes en studio-outtakes van de opnamesessies voor The Joshua Tree, waarbij dit materiaal zeker niet onder doet voor de nummers die op de originele cd zijn verschenen. Daarnaast zit er in de box ook een bonus dvd, met daarop een concert in Parijs uit 1987, de documentaire ‘Outside it’s America’, twee videoclips en een zogeheten ‘easteregg’. De box is pas echt af door het fraaie boekwerk met achtergrondinformatie over het ontstaan van het album en vijf foto’s van de hand van huisfotograaf Anton Corbijn. De boom waarnaar het album is vernoemd is inmiddels overleden, maar de muziek is nog steeds springlevend.
File: U2 – The Joshua Tree 20th Anniversary Edition
File Under: De boom leeft
Winterkids – Wonderland (ep)
Tapete / Sonic
Na het verschijnen van het debuutalbum van de Engelse band Winterkids buiten het vaste land van Europa is er in aanloop naar de opvolger de ep Wonderland uit die hier wel verkrijgbaar is. De ep is een soort “best of” van het debuutalbum plus bonustracks en een remix. Het vijftal komt uit Peaslake, hetgeen in het zuidoosten nabij Guildford ligt. En dit is in het accent van zanger James Snider duidelijk te horen ook. De liedjes zijn good-mood up-tempo. Uiteraard zijn er gitaren. Wat opvalt is een ritme dat behoorlijk van dik-hout-zaagt-men-planken is. Het past hier echter prima. Er is ook een orgeltje dat een prominente rol heeft gekregen. Het resulteert in catchy aanstekelijke liedjes waarbij de titelsong in ieder geval niet meer uit mijn hoofd te krijgen is. Ik word er vrolijk van. De bijgesloten video ondersteunt het liedje en vooral de stemming voortreffelijk, maar ik heb het nog nooit voorbij zien komen op MTV (Brand New). Misschien wel door de blote (Winter)kids in de tekenfilm. De andere liedjes liggen in de lijn van de eerste song, al wordt er ook gas teruggenomen. De toegevoegde remix van “Wonderland” door Osymyso – bekend van “Intro Inspection”, een collage van twaalf minuten lang alleen maar intro’s van bekende hits – voegt verder weinig toe aan het origineel. Het lijkt me nog steeds moeilijk dansbaar, doordat het te onrustig is. Ik denk dat de Winterkids het veel meer moeten hebben van publiek met een catchy lo-fi-electrobril. Om eens een vergelijking te maken: denk aan een Nederlandse band als Persil in combinatie met het Engelse Art Brut, maar dan met Billy Bragg op zang. Dat dan weer wel. Mocht John Peel nog leven, dan weet ik bijna zeker dat zij zijn gasten mochten zijn. Ik ben benieuwd naar de volgende release. Deze ep is in ieder geval aanstekelijk.
File: Winterkids – Wonderland (ep)
File Under: Catchy lo-fi-electropop tegen een winterdepressie
File Audio: [ MySpace]
File Video: [Wonderland][Tape It]
Reverend Beat-Man – Surreal Folk Blues Gospel Trash Vol. 2
Voodoo Rhythm / Clear Spot
Je zou het wellicht niet verwachten van een godslasterende rocker, maar exact op het tijdstip dat hij beloofde, is deel twee in deze trilogie verschenen (deel één verscheen afgelopen september en deel drie, een DVD met clips bij de songs van de eerste twee delen, staat voor maart 2008 gepland). En wederom krijgen we een lesje in levenskunst van de Zwitserse dominee-van-de-goot die zich tooit met de naam Beat-Man. Zalvende woorden en preken voor je zieleheil moet je niet verwachten; wel zaligverklaringen voor hen die zich wentelen in gore en hun lage lusten de vrije loop laten. Halleluhah, brothers and sisters! “I’ve Got The Devil Inside” en hij kietelt me tot ik lachend een andere hoerentent in kruip. Basale blues, rock ‘n’ roll, folk (een heel klein beetje) en gospel (zo mogelijk nog minder), gebracht door een schreeuwlelijk met charisma en een vet Zwitsers-Duits accent. Het is het beste wat deze kant van de hel te bieden heeft. Net als op Volume 1 eindigt Reverend Beat-Man met een heuse preek, deze keer eentje waarin hij zich “The Swiss Army Knife” noemt. De Beat-Man mag dan een roestig mes zijn, het is er eentje met grote kwaliteiten en een naam die klinkt als een klok (een gebarsten klok, dat dan wel weer).
File: Reverend Beat-Man – Surreal Folk Blues Gospel Trash Vol. 2
File Under: Tere kinderzieltjes aan de kant, hier komt… Beat-Man!
File Audio: [Letter To Myself]
Chaka Khan – Funk This
Sony
Ik zal er maar meteen eerlijk over zijn: ik dacht dat Chaka Khan muzikaal gezien al lang en breed dood was. Chaka Khan paste wat mij betreft in het rijtje van Jaki Graham, Living in A Box en Bad English: vergane glorie uit de jaren tachtig. Overigens was de eerste keer dat ik met Chaka in aanraking kwam ergens in 1996, toen Ain’t Nobody werd gesampled door LL Cool J. Maar goed, ik was 12 of 13 in die tijd. Wist ik veel. Zodoende zou ik dus ook niet weten hoe Funk This zich verhoudt tot het eerdere werk van Chaka Khan. En dus ben ik er met open vizier naar gaan luisteren, alsof het om een debuutplaat ging. En tot de conclusie gekomen dat dit een heel redelijke en authentieke soulplaat is, waarvan je zou willen dat ze in deze arrenbie-tijden vaker gemaakt werden. Deels bestaand uit nieuw materiaal en deels uit covers, luistert Funk This lekker weg. En in tegenstelling tot Kim Wilde, die onlangs in Tivoli “Enjoy The Silence” van Depeche Mode om zeep hielp, zijn de covers van Chaka wel goed uitgevoerd. “Sign ‘O The Times” van Prince is de beste, maar ook “Castles Made of Sand” van Jimi Hendrix en “Ladies Man” van Joni Mitchell mogen er zijn. Het eigen materiaal is niet spectaculair, maar de single “Disrespectful” (een duet met en geschreven door Mary J. Blige) staat model voor de vakkundige producties. Waar ik wel even aan moest wennen is de stem van Chaka Khan, die anno 2007 een stuk snerpender klinkt. Met name in de eerste paar songs klikt Chaka bij vlagen als een kat die wordt uitgewrongen nadat ze weer eens in de vijver is gedonderd. Maar goed, ik hoor dit nog altijd duizend keer liever dan een in haar paraplu stikkende Rihanna.
File: Chaka Khan – Funk This
File Under: Hier komt geen paraplu plu plu plu aan te pas
File Audio: Chakaspace
File Video: Angel
Ancient Creation – Evolution Bound
Melissa Records
Ancient Creation, oftewel onvervalste stabiele powermetal. Een zegen of een vloek, dat laat ik even in het midden. Want Ancient Creation is een van die bands die voor niets onderdoet maar ook op Evolution Bound nergens bijzonder uitspringt. En dat is jammer, want de heren kunnen volgens mij veel, veel meer dan dat ze laten horen. Vooral in het nummer “Spirit of Darkness” komt dit naar voren: het wordt in een moordend tempo gespeeld en kent een prachtige technische solo. Een ander goed voorbeeld is het sfeervolle intro van “Lost Angels”. Dat dit soort interessante stukken op de rest van de cd dan ook niet meer worden teruggevonden is eeuwig zonde. Want wat hierdoor overblijft, is een cd vol met monotone tempo’s, weinig afwisselende gitaarpartijen en ingezongen door een zeurderige stem (Steve Bentley). Met als gevolg dat deze cd al snel in de poel der vergetelheid zal ondergaan. Hopelijk zullen de heren op hun volgende cd wat actiever en verrassender te werk gaan.
File: Ancient Creation – Evolution Bound
File Under: Power metal met weinig verrassends
File Audio: [ MySpace]
File Gastschrijver: Mike
Kent – Tillbaka Till Samtiden
Red Ink / Rough Trade
De mannen van Kent hebben het nooit onder stoelen of banken gestoken grote bewonderaars te zijn van Depeche Mode. In het verleden was die invloed af en toe evident in een enkel nummer op hun – overigens kwalitatief behoorlijk consistente – albums. Voor de opvolger van het sterke Du & Jag Döden (2005) hebben onze Zweedse vrienden ervoor gekozen om in plaats van een Du & Jag Döden II te maken, die voorliefde eens wat verder uit te diepen. Om er dan maar meteen helemaal voor te gaan is geen onverstandige keuze, anders loopt men het gevaar een wisselvallig en identiteitsloos product af te leveren als de zwanenzang van The Cooper Temple Clause. Het album heeft de toepasselijke titel Tillbaka Till Samtiden meegekregen, wat zoiets betekent als “terug naar onze tijd”. Hierbij ga ik er even vanuit dat er met “onze tijd” de jaren tachtig wordt bedoeld, want de aanwezige muziek is doordrenkt met een tamelijk volvette eighties-saus. Dat betekent dus dat de in basis nog steeds typische Kent-songs zijn opgeleukt met galmende synthlijntjes en allerhande andere elektronica. Het levert fraaie nummers op als “Colombus” waarin de synths van OMD‘s “Maid of Orleans” wordt geciteerd. Als halverwege de indrukwekkende opener “Elefanter” een onvervalste discobeat binnen komt denderen, wordt al snel duidelijk dat we hier tevens te maken hebben met Kent’s meest dansbare plaat ooit. Zo zwaar aangezet en donker als Depeche Mode wordt het eigenlijk nergens, waarmee de band voorkomt te verworden tot een slap aftreksel en haar eigen identiteit weet te behouden.
File: Kent – Tillbaka Till Samtiden
File Under: Servant and master
File Audio: [My Space]
File Video: [Columbus][Ingenting]
Al Di Meola /Seree Lee
Inakustik/Coast To Coast;Lion Music/Bertus
Mijn laatste (en enige) recensie hier van Al Di Meola was niet erg positief. Over zijn samenwerking met Leonid Agutin zei ik dat het een slap werkje was, en: ‘De enige reden waarom dit werkje niet als “muzak” geclassificeerd kan worden is dat er bovengemiddeld wordt gemusiceerd.’ Mazzeltje: op deze dvd is Agutin er niet bij. Speak A Volcano is de weerslag van Di Meola’s optreden op de Leverkuser Jazztage in 2006. Hij hanteert naast de akoestische gitaar de electrische gitaar in wat dan vooral als een jazzrockband opereert. Ik heb deze dvd dan ook zonder problemen uitgezeten. Natuurlijk is het wel heel veel gitaarwerk voor jazzpuristen, met veel toonladdertjes en afwijkende maatsoorten, maar waar ik de vorige keer lift-, supermarkt- en barmuziek hoorde zie ik hier een band geconcentreerd – jolige jongens zijn het niet – en met plezier een concert geven. Naast songs van Di Meola zijn dat ook vijf songs van Astor Piazzolla. Daarvan is het furieuze werk in “Mi Longa Del Angel” het fraaist. Technisch vrijwel perfect, met veel lekker drumwerk en percussie. Het is allemaal ongelooflijk prachtig in beeld gebracht. Door de WDR, en die weten hoe het moet: geen snelle beeldwisselingen, vaak de camera op de handen van Di Meola en zijn bandleden, kortom een beeldvoering die op de muziek gericht is. Als je geen uitslag krijgt van jazz maar wel kippevel van vaardige jazzrock dan is dit een fijne dvd.
Iets heel anders is het album van de jongeling Seree Lee. Een solo-album van een gitarist op Lion Music met de titel Variation-A, dat kan bijna maar een ding betekenen: een instrumentale semi-shredder. En inderdaad, Seree Lee is een Thaise gitarist die technisch vaardig en snel is en dit album bevat elf instrumentale tracks. Bij het gros van deze albums is er sprake van drums en bas die alleen op hoog tempo meejakkeren met de gitaar of – nog veel erger – met drums uit een doosje. Bij het opningsnummer laat Seree Lee horen dat hij het over een andere boeg wil gooien. “Stumble” is namelijk een echte song waarin het tempo relatief laag ligt. Sterker nog, je zou er een zanglijn bij kunnen schrijven en een prima “gewone” song aan kunnen hebben. Jammer genoeg blijft de variatie die in het openingsnummer wordt beloofd verderop uit en vegrijpt hij zich vaak aan snelheidsovertredingen op het fretboard. Pas afsluiter “Best Smile” heeft weer de klasse van het openingsnummer. Toch zijn die twee songs genoeg om Seree Lee in de gaten te houden.
File: Al Di Meola – Speak A Volcano (dvd)
File Under: Fantastische registratie van puik concert
File: Seree Lee – Variation-A
File Under: Overwerkte flitspalen, maar een paar fraaie foto's
File Audio: [SereeSpace]
File Video:[Seree Lee live]
Michael J. Sheehy – Ghost On The Motorway
Glitterhouse / Munich
Michael J. Sheehy leverde niet veel muziek af met zijn band Dream City Film Club, en de paar releases die hij op Beggars Banquet uitbracht met deze band werden bovendien ook nog eens volkomen over het hoofd gezien. Zelfs het feit dat John Peel fan van ze was heeft ze weinig geluk gebracht. Ook solo zat het Sheehy niet bepaald mee. Na drie releases in drie jaar op Beggars die ook pijnlijk weinig deden bleef het lange tijd stil rond hem. Gelukkig is hij nu na vijf jaar stilte toch weer terug. Beggars heeft hij achter zich gelaten, Ghost On The Motorway verschijnt via het Duitse kwaliteitslabel Glitterhouse waarop ook David Eugene Edwards’ Woven Hand zijn releases uitbrengt. Sheehy lijkt tegenwoordig ook wel een beetje op Edwards, alleen dan wel met een stuk minder haar. Ook muzikaal passen ze aardig bij elkaar. Al jaagt Sheehy me wel wat minder de stuipen op het lijf dan zijn Amerikaanse labelgenoot, hoewel “New Orleans” akelig in de buurt komt van de meester zelve. Sheehy zwerft veel meer langs verschillende muziekstijlen. Zo heeft “Curse The Day” met zijn gestaag opgebouwde laagjes wel wat Andrew Bird-achtigs over zich. En d’r staan nog meer typische singer-songwriter liedjes op Ghost On The Motorway, maar er is wel altijd een juiste vorm van dreiging of weemoed in zijn liedjes. Zaken waar ik wel van houd en waar ik vast niet de enige in ben. Het zou dan ook niet meer dan terecht zijn als deze man na jaren van worstelen eindelijk eens de publieke waardering krijgt die hij verdient.
File: Michael J. Sheehy – Ghost On The Motorway
File Under: No-one seems to realise he's not yet dead
File Audio: [ MySpace]
Asrai – Pearls In Dirt
Season of Mist
Met Sinterklaas eigenlijk nog maar net achter ons, Kerstmis dat letterlijk voor de deur staat en al het drukke heen en weer racen dat daar bij komt kijken, heb ik nu toch de tijd en rust gevonden om het nieuwe album van Asrai, Pearls In Dirt te recenseren. Na de perikelen bij platenmaatschappij Transmission Records – een faillissement waardoor naast After Forever en Epica ook Asrai naar een nieuw onderkomen moest zoeken – heeft de band zijn onderkomen gevonden bij Season of Mist. Een nieuw avontuur en een nieuw album. De kenmerkende sound is echter gewoon gebleven. Zowel de gothic metalsound en het herkenbare stemgeluid van zangeres Margriet Mol, zoals we dat al kenden van voorganger Touch In The Dark, zijn nog immer aanwezig. Net als het in 2004 uitgebrachte album bevat ook deze plaat een aantal lekker aanstekelijke tracks, zoals “Awaken” en het als single uitgebrachte “Sour Ground”. Verwacht geen grote muzikale wijzigingen, nee, de band is op dezelfde voet verder gegaan. Een goed en solide album, mede dankzij de medewerking van Sascha Paeth en Amanda Somerville (beiden geen onbekenden in dit genre), als resultaat, wel is het m.i. relatief kort, de tien nummers klokken net aan 43 minuten.
File: Asrai – Pearls In Dirt
File Under: Sieraad uit de Hollandse klei
File Audio: [ MySpace]