The Young Knives, 29 april, Vooruit, Gent. Foto: Anton
The Young Knives
1 Reply
Monthly Archives: April 2008
The Matches – A Band In Hope
Epitaph
A Band In Hope, zou dat een verhaspeling zijn van “Abandon Hope”? Zouden The Matches gedacht hebben toch nooit echt door te gaan breken en daarom de hoop hebben laten varen? Wat het ook is, ze hebben nu dus een nieuwe cd uitgebracht, hun derde alweer, en die klinkt helemaal niet slecht. Bij hun label, Brad Gurewitz’s Epitaph, denk je toch vooral aan punk, dankzij the Offspring, Rancid of NOFX. Wat dat betreft voldoet The Matches niet aan die verwachting: we hebben hier te maken met een ouderwetse alternatieve rockband. En dan ook nog een band die, als je wat rondkijkt op de diverse muziekfora, nou niet echt met open armen ontvangen is door de Epitaph-fans. Te begrijpen als je punk wilt horen, maar voor een rockband vind ik The Matches helemaal zo slecht nog niet. Ze hebben in elk geval een gevarieerde cd gemaakt, en geprobeerd met originele ritmes en intro’s een interessante cd te maken. En dat is ze dus aardig gelukt. Ik las ergens de vergelijking met Hot Hot Heat, en daar kan ik me wel in vinden. Ook voor fans van die band een aanrader dus.
File: The Matches – A Band In Hope
File Under: Gewoon alt.rock
File Audio: [ MySpace]
Vanilla Sky
Vanilly Sky, 29 april, Tivoli de Helling, Utrecht. Foto: Tim van Veen
The Black Halos – We Are Not Alone
People Like You / Suburban
I Used To Fuck People Like You In Prison Records – heerlijk om die naam eens voluit te kunnen schrijven – heeft wederom een hele shitload Amerikaanse en Canadese bands richting Europa gebracht. Ondanks een enkele misser staat het label meestal garant voor kwalitatief hoogstaande harde muziek. The Black Halos, uit Canada, past in dat rijtje van bands dat het goed doet op het eigen continent en nu eindelijk ook wel eens potten wil breken aan de andere kant van de Atlantische Oceaan. Met Alive Without Control, hun vorige cd, wilde dat nog niet helemaal lukken. Te bedacht, zo oordeelden wij destijds. De plaat bevatte bovendien geen uitschieters. We Are Not Alone kent helaas hetzelfde euvel. Uiterst solide nummers, kwalitatief hoogstaand blablabla, enzovoorts. U kent het verhaal. The Black Halos hebben wederom goed naar The Ramones geluisterd, en naar Motörhead en naar Bad Religion. Met zulke bands als uitgangspunt kan er weinig mis gaan. Toch jammer dat de band niet net een stapje verder durft te gaan. Toegegeven, de punkrock n’ roll ligt goed in het gehoor, de nummers zijn vakkundig dichtgespijkerd en af en toe perst de gitarist er een fijne solo uit, maar echt spetteren wil het maar niet. Niet dat We Are Not Alone een pruts-cd is, daarvoor is de band te gedreven en bovendien muzikaal te goed. Als we bij File Under met sterren zouden werken zou ik zeggen: drie uit vijf. Gemiddelde plaat dus.
File: The Black Halos – We Are Not Alone
File Under: Gemiddelde punkrockplaat
File Audio: MySpace
Madonna – Hard Candy
Warner
Wat is toepasselijker dan de nieuwe cd van de Queen of Pop bespreken op Koninginnedag? Weinig, lijkt me. Het zou nog mooier geweest zijn als die Queen of Pop dan een cd afgeleverd had die nog maar weer eens goed duidelijk zou maken dat Madonna, want daar gaat het hier over natuurlijk, nog steeds de enige is die deze titel verdient. En daar begin ik, sinds afgelopen vrijdag luisterend naar Hard Candy, toch wel aan te twijfelen. In het verleden vond ik haar altijd een duidelijke trendsetter, of in ieder geval minimaal een early adopter. En dat geldt voor Hard Candy allerminst. Madonna is verworden tot een trendvolger. Neem bijvoorbeeld de keuze voor The Neptunes en Timbaland als producers van dienst. Dat ligt gewoon teveel voor de hand. Helemaal omdat met Timbaland Justin Timberlake, zo ongeveer de schaduw van die man, ook nog eens opdraaft in “4 Minutes”. Dat vind ik overigens nog wel een erg tof nummer. Maar ondanks die stevige basis van grote namen (ook Kanye West schuift nog aan voor een nummer) die logischerwijze ook de verschuiving van Madonna richting een meer R&B-achtig geluid verklaart, wil Hard Candy me maar niet overtuigen. Het concept is perfect doordacht. Laat dat maar aan Madonna over. Als snap ik niet dat zij het met d’r bijna vijftig jaar nog nodig vindt om (strakgetrokken?) in kittige pakjes in semi-obscene standjes op de hoes en in het boekje te gaan staan. Ook de vele (seksueel getinte) knipogen in de teksten vind ik niet nodig. Maar ik snap het wel. Het is iets dat scoort. Wat ik veel minder snap is dat ze in met haar perfectionistische instelling mooi vergeet om met niet meer dan drie, nou vooruit vier, sterke nummers op de proppen te komen. Hard Candy brengt haar troon aan het wankelen, en dat had ik dan weer niet verwacht.
File: Madonna – Hard Candy
File Under: Kroonprinsessen aller landen grijpt uw kans.
File Audio: [4 Minutes]
File Video: [4 Minutes]
The Better Offs
The Better Offs, 29 april, Tivoli de Helling, Utrecht. Foto: Tim van Veen
Possessed by Paul James – Cold and Blind
Voodoo Rhythm / Clearspot
Op zijn MySpace-pagina vraagt Konrad Wert aka Possessed by Paul James om hem en zijn vrouw te helpen bij het kiezen van de naam voor hun zoontje: Charlie, Otis, Sporty Magoo, Jon Paul (‘not after the Pope’), Hank, Leo, Jonah, Jake (‘not after our dog’) en Antonio zijn een paar ideeën die ze zelf hebben. Maar je kunt ook je eigen suggesties achterlaten. Ik zou maar geen gelikte preppy naam aanraden. Want afgaande op de ongepolijste, rauwe liedjes op Cold and Blind is Konrad daar niet van. In-your-face, zo direct mogelijk (de plaat is live en zonder nabewerking opgenomen) en alsof hij in een drukke kroeg zich moet bewijzen tegenover het publiek, dat is hoe hij zijn liedjes aan je wil laten horen. In de basis zijn het folk- en countryliedjes, maar de intensiteit waarmee hij ze speelt, maken het tot punkliedjes. Zo moet het ooit geklonken hebben in drankholen in het arme Zuiden van de VS. Het publiek is vooral geïnteresseerd in drank en het andere geslacht en dus moet of je stem briljant zijn, of je gitaarspel, of je voordracht. Aangezien Konrad Wert het niet van de eerste twee moet hebben, is het zijn overtuiging die je meesleurt. Alsof Johnny Cash niet als een gevierde countryster voor de gevangenen van Folsom Prison en San Quentin stond, maar echt één van hen was. Zojuist uit zijn cel gehaald met de belofte: of je vermaakt ze, of je belandt in de dodencel. Johnny, zo moet het joch maar gaan heten. En anders Sue.
File Under: Folk as punk
File Audio: [MySpace]
YouTube: Possessed by Paul James
Nick Cave
The Coal Porters – Turn The Water On, Boy
Prima / Rough Trade
Ex-Long Ryder Sid Griffin noemt de muziek die zijn nieuwe bandje The Coal Porters laat horen op hun cd Turn The Water On, Boy alt.bluegrass. Nou, ik hoor er eerlijk gezegd weinig altpunterigs aan. Niet dat dat geeft, maar ik snap niet zo goed waarom Griffin deze toevoeging kiest. Misschien omdat het hipper klinkt? Dan is het namelijk helemaal misplaatst, want hip is The Coal Porters allerminst. Sterker nog, de traditionele bluegrass is met geen schoffel uit deze plaat te verwijderen. Da’s ook niet raar, want de roots van de familie van Sid Griffin liggen vast in Kentucky. En deze staat huisvest natuurlijk niet voor niets het International Bluegrass Music Museum. Wat dat betreft blijft Griffin dus dichter bij zijn roots dan met de rootsrock waarmee hij met The Long Ryders enige faam verwierf. Die band viel toch meer onder de Paisley Underground. Daarvan is op Turn The Water On, Boy dus geen spoor terug te vinden. Bijna dan, want The Coal Porters doen met “Final Wild Son” wel een cover van Griffins oude band. Maar ook hierin zijn alle instrumenten akoestisch en in traditionele setting, zoals het hoort. Deze versie klinkt een stuk beter dan de vergeelde versie van The Long Ryders uit 1984. Het nummer roept net als de andere meer uptempo nummers – vooral “Here In The Dock”! – wel de neiging tot yee-haw-en op. En daar is vanzelfsprekend weinig tot niets mis mee.
File: The Coal Porters – Turn The Water On, Boy
File Under: Bluegrass (met maar een beetje altpunt)
File Audio:[ MySpace]
Joe Satriani – Professor Satchafunkilus and the Musterion of Rock
Sony
In 1986 bracht Joe Satriani zijn eerste album uit en in 2008 is hij nog steeds, samen met Steve Vai, de onbetwiste grootmeester van de instrumentale hardrock en metal. Terwijl er toch steeds meer instrumentale platen uitgekomen zijn van eveneens uitstekende gitaristen. Die onbetwiste positie is dus helemaal niet zo voor de hand liggend. Dat Vai en Satriani die toch nog bezetten heeft te maken met hun experimenteerdrift en de vrijwel altijd hoge kwaliteit van het werk van beide heren. Technische klasse speelt daar amper nog een rol in, want die hebben er meer. Bij Satriani is nog opvallend dat hij live aanzienlijk steviger klinkt dan op de plaat, zoals ook op dit Professor Satchafunkilus and the Musterion of Rock blijkt door een aantal flink afwijkende songs. “I Just Wanna Rock” is bijvoorbeeld een vrij simpele poging tot anthem, met een AC/DC-achtige riff, een “I Just Wanna Rock”-schreeuwend koor en Satriani door een voicebox. Het kostte mij enige gewenning, maar verdomd, het is daadwerkelijk een anthem geworden. “Andalusia” is een fraai Spaans getint stuk met veel akoestische gitaar. De titelsong is juist weer enorm funky – en voorzien van saxofoon. Daarnaast zijn er de vertrouwde wat dromerige stukken waar hij ooit mee begon. Kortom: het is wederom een gevarieerd menu aan echte songs met magistraal maar nooit overdadig gitaarwerk. Een kleine kanttekening is er wat mij betreft wel: de afwisseling gaat hier en daar ten koste van de samenhang van het album. Dat neemt niet weg dat dit gewoon weer een puike cd is. Op de bonus-dvd is naast drie live-tracks nog een fraaie making-of van “I Just Wanna Rock” te zien, met een geheel in zilverpapier gehulde Joe Satriani.
File Under gaf in samenwerking met Sony vijf cd’s weg van deze snarentovenaar. Daarvoor ben je nu dus te laat.
File: Joe Satriani – Professor Satchafunkilus and the Musterion of Rock
File Under: Zoals de titel, een beetje vreemd en toch vertrouwd
File Audio: [podcast met fragmenten en volledige track “I Just Wanna Rock” op de site]
File Video: [“I Just Wanna Rock”]