Monthly Archives: July 2008

Evangelista – Hello, Voyager

Constellation / Konkurrent

Evangelista - Hello, VoyagerMopperend stond Efrim buiten toen ik aankwam. Hij was naambordjes aan het ophangen. Ik vroeg hem wie er uitgecheckt had bij het Constellation-hotel en het pand verlaten had. Ik grapte dat voor Constellation toch hetzelfde gold als voor het Hotel California:’ you can check out anytime you like, but you can never leave’. Hij kon er niet om lachen en liep in zichzelf prevelend naar binnen. In zijn handen had hij het bordje waarop de naam Carla Bozulich stond. Ik vroeg hem of zij vertrokken was. Dat zou de nachten in het hotel weer een stuk minder spooky maken in ieder geval. Zijn antwoord was dat ze niet vertrokken was, maar dat mevrouw Bozulich nu als act gepresenteerd wil worden en daarom nu Evangelista op de deur wilde hebben. Ach ja, zei ik hem, raar was ze hiervoor al. Maar ook geniaal, antwoordde Efrim. Wacht maar tot je haar nieuwe cd Hello, Voyager gehoord hebt, die gaat weer door merg en been. En niet alleen door haar intense stem. Vooral muzikaal vind ik haar nog een stuk beter dan op de cd die ze onder haar eigen naam uitbracht. Hij slingerde een exemplaar op de balie met de woorden: Hier, luister zelf maar. Tja, hij kon natuurlijk ook moeilijk anders zeggen dacht ik bij het bestuderen van de kleine lettertjes. Niet alleen was hij haar platenbaas, hij speelde ook nog eens mee op een aantal nummers. Maar toen ik eenmaal thuis was en de cd beluisterd had kon ik niet anders dan hem gelijk geven. Hello, Voyager is nog beklemmender dan zijn voorganger. Als een kat in het nauw wisselend van poeslief naar woest en destructief. Haar agressieve praatzang en ‘mishandeling’ van gitaren, drums en bas door haar en haar onderdanen gaat in dat geval nog meer door merg en been dan op Evangelista. Maar ook haar andere (grauwe) parelkant is beter dan voorheen. In het drieluik “Lucky Lucky Luck” , het instrumentale “For The L’il Dudes” en (torch song) “The Blue Room” laat ze zich van een meer melancholische kant zien. Het maakt dat de ruwheid van ” Truth Is Dark Like Outer Space” me steeds nog harder in het gezicht slaat dan als het gelijk op het beukende “Smooth Jazz” (dat is het dus niet, hè) gevolgd had.

File: Evangelista – Hello, Voyager
File Under: Geen gemakkelijke kost, wel eentje die door goed kauwen beter gaat smaken
File Audio: [Smooth Jazz][Truth is dark like outer space][ MySpace]

Me First And The Gimme Gimmes – Have Another Ball

Fat Wreck Chords / Sonic

Me First And The Gimme Gimmes - Have Another BallHet tienjarige jubileum van debuutplaat Have A Ball wordt door Me First And The Gimme Gimmes aangegrepen om het verloren materiaal voor die cd alsnog gezamenlijk uit te brengen. Geen B-keus, want het was oorspronkelijk de bedoeling te debuteren met een volwaardig dubbelalbum, wat later alsnog wat te veel van het goede werd gevonden. Althans, dat beweert men, maar de Gimmes zijn niet aan hun eerste leugentje/grapje gestorven. Die hard-fans kennen de covers van klassiekers als “The Boxer”, “Country Roads” en Don’t Let The Sun Go Down On Me” in de punkuitvoering van de Gimmes al lang van de vele losse singletjes (lees: mp3tjes) die overal circuleren. Have Another Ball is niet meer dan de verzameling van deze twaalf liedjes. Cynische mensen zouden deze release dan ook geldklopperij kunnen vinden, was het niet dat het hobbyproject eigenlijk al jarenlang zijn uiterste best doet om toch vooral niet veel geld te verdienen. Het lijkt dus echt een geste aan de fans te zijn en die zijn er misschien ook best blij mee. Niet in de minste plaats omdat de cd lekker geprijsd is en de verzameling zo wel officieel compleet is. De gelukkigen die de liedjes nog niet kennen zullen er veel plezier aan beleven, want het is nog steeds genieten van de geweldige melige maar o zo strakke punkcovers van het leukste zijprojectje van de laatste tien jaar.
Omdat het nog steeds mooi weer is geven we weer vijf van deze Gimmes-cd’s weg in een prijsvraag. Leve Fat Wreck! Leve File Under!

The Subways – All Or Nothing

Warner

The Subways - All Or NothingZeggen dat The Subways op de Blood Red Shoes lijken, is niet eerlijk. The Subways waren in 2005 de Blood Red Shoes al voor met hun energieke debuutalbum Young For Eternity. Maar toch heeft juist die vergelijking mij getriggerd om het album te halen. En natuurlijk gaat die vergelijking ook op, de samenzang tussen man en vrouw, en de maniakale drumpartijen. Maar er zijn wel degelijk verschillen. De Blood Red Shoes hebben net dat extra ruige randje aan de muziek zitten, daar waar The Subways soms net even te gelikt klinken. Heel soms heb ik zelfs het idee dat ze naar emo (pas op, eng woord) rieken, bijvoorbeeld als Billy Lunn net zo hard en lang schreeuwt als Jared Leto van 30 Seconds To Mars, maar ook door teksten als ‘You’re the star and I am the blackened sky’ of ‘Hold my blood red empty heart’. Teksten die af en toe niet stroken met de energieke muziek. Want soms gaat de vergelijking met Blood Red Shoes zeker op, wat een power en herrie komt er uit je boxen. Luister maar naar het nummer “Shake! Shake!”, helemaal Blood Red Shoes. Alleen dus jammer dat ze soms net even te gepolijst klinkt voor de underground sound die ze zouden moeten hebben. Neemt niet weg dat ik inmiddels net zo verslaafd ben aan The Subways en niet kan wachten om samen met ze de pit in te duiken.

File: The Subways – All Or Nothing
File Under: Maniakaal met een gepolijst randje
File Audio: [ MySpace]
File Video: [Alride] [Girls and Boys]

Bon Iver – For Emma, Forever Ago

4AD / V2

Bon Iver - For Emma, Forever AgoHet ‘nare’ is dat als ik wat langer op ben ‘s nachts (en dat is nogal eens) ik die tijd gebruik om ‘gewoon’ albums te draaien die ik mooi vind, zonder verplichting tot een stukje erover. Mijn nachtplaat van dit moment is For Emma, Forever Ago van Bon Iver. Daarom duurde het dus zo lang tot ik er wat over schreef. Het is bovendien zo’n plaat die ik naast dat ik ’em prachtig vind eigenlijk ook alleen maar kan draaien als er verder niemand om me heen te vinden is. Want het zou niet de eerste keer zijn dat zo iemand opmerkt dat die man (Justin Vernon) echt een ver-schrik-ke-lij-ke stem heeft. Het zijn ondertussen zoveel mensen geweest die dit tegen me zeiden, dat ik het bijna zelf zou gaan geloven. Bijna hè, maar dat gebeurt dus mooi niet. Nee, voor Bon Iver blijf ik gerust wat langer op. Zodat ik als het huis slaapt en er geen collega’s meer als bezige bijen om me heen zwerven met de koptelefoon op nog even kan luisteren naar de fraaie, breekbare liedjes van Vernon, want ik houd dus wel van die hoge vreemde stem van hem. Eigenlijk zou ik – net als Vernon deed om de basis voor deze plaat op te nemen – af moeten reizen naar een afgelegen jachthut in de bergen van noordwest-Wisconsin om naar For Emma, Forever Ago luisteren. Door de serene rust die daar vermoedelijk heerst, zou het album nog breekbaarder worden. Nog mooier zou zijn om er samen met Justin naar toe te treken. Dat hij dan zachtjes de snaren van zijn gitaar aanslaat en nog brozer zingt, met ijle hoge stem. Dan schrijf ik er wel een stukje over.

File: Bon Iver – For Emma, Forever Ago
File Under: Bijzondere nachtmuziek
File Audio: [Skinny Love][ MySpace]
File Video: [Wolves]

Sonny Landreth / Andy Fairweather Low / Mary Gauthier

Proper / Rough Trade

Als ik zeg Proper Records dan zou er bij de liefhebbers van de meer roots georiënteerde muziek een belletje moeten gaan rinkelen. Er zijn weer een aantal nieuwe releases van Amerikaanse artiesten op dit label met waar weer het nodige op te genieten valt.
sonny_landreth-from_the_reach.jpgAllereerst ga ik in op Sonny Landreth‘s From The Reach. Landreth is een gitarist met aanzien. Hij speelde met vele van de grote muzikanten op aarde. Van de cd’s in mijn platenkast speelt hij bijvoorbeeld mee op John Hiatt‘s Slow Turning. Landreth’s specialiteit is de slide gitaar die hij ook op From The Reach verdienstelijk beroert. Als ik met anderen mee kan spelen dan kunnen anderen ook met mij meespelen, moet Landreth gedacht hebben. En zo stelde hij dit album samen. Hij schreef de nummers op deze cd, op een nummer na, naar eigen zeggen, speciaal voor de gastmuzikanten. Zo kregen Jimmy Buffett en Nadirah Shakoor een vocale rol en mag Dr. John het op piano en vocaal doen. Het zijn echter vooral gitaristen die zich mogen laten gelden, evt. met toevoeging van hun vocalen. Zo zijn Vince Gill, Robben Ford, Eric Johnson en Eric Clapton te horen. Speciale vermelding verdient Mark Knopfler, die als gitarist -zingen mocht hij slecht op de achtergrond- op opener “Blue Tarp Blues” helemaal tot zijn recht komt. Behalve het eerste Dire Straits-album mag je van mij al zijn latere releases in de prullenbak gooien en vervangen door deze ene track. Prachtig.
andy_fairweather_low-the_very_best_of.jpgAndy Fairweather Low, een bekende naam, maar waar was hij ook alweer van… Ik zette de cd op en meteen kwam er het nummer “Bend Me Shape Me”. Gatver, covers dacht ik toen ik ook nog de titel “(If Paradise Is) Half As Nice” achterop het hoesje las. Dat bleek mee te vallen. Hij was namelijk lid van Amen Corner die met “(If Paradise Is) Half As Nice” een hit hadden en ook “Bend Me Shape Me” opnamen. Een hit werd het echter niet voor hen, die was er voor The American Breed. Onder de naam Fair Weather scoorde hij, aansluitend aan het verscheiden van Amen Corner, een hit in Engeland met “Natural Sinner”. Deze is ook op The Very Best Of weer te vinden. Tot 1980 bracht hij vijf solo-albums uit. Hierna was het solo lang stil rond Fairweather Low. Tot in 2006. Ondertussen bestond zijn carrière vooral uit het op gitaar begeleiden van zeer bekende artiesten. Ik noem een George Harrison, Bill Wyman, Roger Waters en -daar zijn we weer- Eric Clapton. Uit de solo-albums aangevuld met werk van Fair Weather en Amen Corner werden veertien tracks gekozen. Zover ik na kan gaan wordt er geen hit van Fairweather Low gemist op deze verzamelaar. Al zal hij niet de geschiedenis ingaan als een echte hitmaker. Eerder als gitarist die in dienst van anderen het best tot zijn recht kwam. Al zou ik niet zonder een nummer als “Hymn 4 My Soul”, dat weer geleend werd door Joe Cocker, door het leven willen gaan. Als verzamelaar had deze verzamelaar van mij wel veel langer mogen duren dan de zevenenveertig minuten. Bovendien ontbreekt er een chronologische volgorde, wat gezien de diversiteit wel prettig was geweest.
mary_gauthier-genesis_the early years.jpgMary Gauthier is weer een heel ander verhaal. Gauthier heeft de grote artiesten op de aarde niet nodig. Ze heeft zichzelf. Haar leven was er een vol problemen en is nu een bron waaruit ze tekstueel kan putten. Sinds haar debuut op haar 35e is ze inmiddels, ruim tien jaar later, uitgegroeid tot een graag geziene artiest in de wereld van de americana. Zeker in Europa. Genesis (The Early Years) lijkt me dan ook bedoeld voor de thuismarkt. Eigenlijk verwachtte ik bij de titel een verzameling demo’s evt. aangevuld met ander (live)materieel. Het zijn echter voornamelijk liedjes die al op haar drie eerste albums terug te vinden zijn. De laatste twee albums waren niet interessant of waarschijnlijk niet bereikbaar voor de uitgever. Ze is namelijk overgestapt naar een major. Verzamelaars die maar een beperkt overzicht geven zijn m.i. nutteloos. Hetgeen trouwens weinig af doet aan de kwaliteiten van Gauthier. Songs als “Camelot Hotel” en “I Drink” worden er niet minder om. Een verzamelaar van Gauthier is vreemd, aangezien ze in mijn ogen een albumartiest is. Gelukkig zijn er nog wel twee live tracks toegevoegd waarvan haar versie van Woody Guthrie‘s “I Ain’t Got No Home” bij mijn weten nog niet eerder verschenen is. Verder een overbodige release. Al zou het wel eens de enige release van het beginwerk kunnen zijn die nog zonder veel moeite verkrijgbaar is. Tja.

File: Sonny Landreth – From The Reach
File Under: Begeleider in de spotlight
File Video: [Blue Tarp Blues][Howlin' Moon]
File: Andy Fairweather Low – The Very Best Of
File Under: Begeleider die ook wel eens geen begeleider was
File Video: [Wide Eyed And Legless][If Paradise Is Half As Nice]
File: Mary Gauthier – Genesis (The Early Years)
File Under: Wazige release van een geweldig en zelfstandig artiest
File Audio: [ MySpace]
File Video: [Live: [I Drink][Drag Queens In Limousines]]

Airwave – Touareg

ZYX

Airwave - TouaregHet gevoel is bekend. Je wacht en je wacht op een nieuwe cd, je bent gek gemaakt met tipjes van de sluier, je wacht nog langer en uiteindelijk kan de plaat alleen maar tegenvallen, simpelweg omdat je verwachtingen onrealistisch hoog zijn. Bij deze plaat van tranceheld Airwave (de Belg Laurent Veronnez) is dat ook het geval. Na maanden aankondigingen viel hij eindelijk in de bus, en ik hoopte dat het een cd zou worden waarvan ik door elk plafond zou gaan, maar dat was niet het geval, helaas. Al is het wel behoorlijk geniaal allemaal, maar dat is bij Airwave ook niet gek. De man mag niet bij het grote publiek al te bekend zijn, elke devote trancefan draagt hem op handen en ziet hem als een pionier. De werklust van de kale Belg grenst werkelijk aan het ongelofelijke. Onder de pseudoniemen Lolo, Planisphere en Airwave brengt hij platen uit met het tempo van een sprinter met ADHD, en nooit zakt meneer door het ijs. Ook nu niet: Touareg is diep, melodieus, verrassend, modern, soms subtiel, soms wat harder en vrijwel altijd goed. Zijn nummers dragen prachtige titels die de lading volledig dekken. “Punjabi Child” is een van de beste tracks van het jaar; “Haka For Peace” is blij, maar goed; “Sagittaire” is hemels; “Sunday Dark Firma” is donker en mooi; en “Coka’s Song” is mysterieus en bloedstollend. Er staan ook enkele vullers op, en ook de remakes van enkele oudere Airwave-tracks voegen muzikaal niet al te veel toe, maar daar is genoeg moois tegenover te vinden. De beste plaat van de afgelopen tijd.

File: Airwave – Touareg
File Under: het wachten dubbel en dwars waard
File Audio: [ MySpace]
File Video: [Trailer]

The Whipsaws – 60 Watt Avenue

Blue Rose /Sonic

The Whipsaws - 60 Watt Avenue Wat valt er eigenlijk te doen in Alaska? Je kunt er in de olie-industrie werken, bomen hakken en op karb vissen. Het eerste heeft als risico dat je de kust en alle flora en fauna vervuilt, het tweede dat je jezelf met een bijl verwond en op zee kun je van boord slaan in een sneeuwstorm en verdrinken. Nee, dan kun je beter doen als The Whipsaws: fanatiek rock ‘n’ roll spelen. Ergens tussen Slobberbone en de latere The Replacements, maar met een fikse scheut AC/DC aangelengd. De tweede plaat van The Whipsaws heet 60 Watt Avenue en is in z’n geheel opgedragen aan Neil Young & Crazy Horse. Hoe sympathiek het ook klinkt, het idee er achter ontgaat me een beetje, maar ze spelen wel heel verdienstelijk diens “Mr. Soul”. Ook hun eigen liedjes zijn vaak raak en de hele plaat ademt zweet en hard werken uit. Of het nu gaat om mooie countryballades als “Stick Around” of een vuige rocker als opener “60 Watt” of een honky-tonktrack als “Jessi Jane”. Verder dan in Anchorage, Alaska kun je niet verwijderd zijn van de Amerikaanse deep south, maar dit kwartet klinkt alsof het hun grootste ambitie is om alle kroegen in Alabama plat te spelen.

File: The Whipsaws – 60 Watt Avenue
File Under: Wat moet je anders in Alaska?
File Audio: [De hele plaat en hun vorige]
File Video: [60 Watt Avenue Documentary Pt. 1]

Amsterdam Songwriters Guild – Songs Vol.1

Clearspot

Amsterdam Songwriters Guild - Songs Vol.1Een nobel initiatief is het, het Amsterdam Songwriters Guild. Drie keer per week organiseren ze een open-mic avond in drie verschillende kroegen in Amsterdam. Dat moet ook bijna wel om alle singer/songwriters uit Amsterdam zijn of haar kans te geven om hun nummers ten gehore te kunnen brengen. Want de ellende is: er zijn veel singer/songwriters op deze aardkloot en dus ook in Amsterdam. Daar is de dichtheid waarschijnlijk zelfs groter dan waar dan ook in Nederland. Dat veel van die singer/songwriters ook nog eens van behoorlijke kwaliteit zijn blijkt wel uit Songs Vol.1. Hierop staan maar liefst 20 singer/songwriters verzameld. Enkele van de gepresenteerde acts hebben het al wel tot een heuse platendeal geschopt of kwamen op een andere manier in de aandacht. Het bekendste voorbeeld hiervan is Lucky Fonz III, maar ook Arthur Adam‘s carrière kreeg door zijn prachtige samenwerking met Maarten Besseling voor de In A Cabin With… een behoorlijke boost. Ik vind hun bijdragen zonder twijfel tot de sterkste van deze verzamelaar horen. Verder heb ik een zwak voor de bevreemdende stem van Charles Frail die het titelnummer van zijn album “My Mother The Great” brengt en de treurige versie van “You Are The Sunshine” van The Woodwards. En zo heeft elk nummer eigenlijk wel wat leuks. De pest is dat er geen echt zwakke broeders te vinden zijn op deze verzamelaar. Het brengt me op het idee dat er misschien zelfs wel teveel goede singer/songwriters zijn. In ieder geval om ervoor te zorgen dat ze stuk voor stuk door het spelen en verkopen van hun nummers allemáál voor brood op de plank kunnen zorgen. Eigenlijk best een sneue conclusie na zeventig minuten fraaie muziek…

File: Amsterdam Songwriters Guild – Songs Vol.1
File Under: Hulde voor het gilde.

SEGA Beijing '08

Omarm het spannende wedstrijdgevoel van het meest prestigieuze sportevenement ter wereld, vertegenwoordig je land en neem het goud mee naar huis.
De game verschijnt op next-gen consoles en belooft een leuke en intense Olympische ervaring te worden, met prachtige graphics die het fijne emotionele detail van ieder onderdeel weten te vangen. Iedere fractie van een seconde telt en kan het verschil betekenen tussen winst of verlies. De geheel nieuwe gameplay-technieken zorgen voor een uitdaging voor iedere speler als het op tijd, snelheid en coördinatie aankomt.
Olympische Spelen-modus: Spelers organiseren hun dagelijkse schema en passen hun nationale teams aan op het gebied van behendigheid, kracht, uithoudingsvermogen en snelheid, zodat ze op 38 onderdelen kunnen strijden. In de Competitiemodus kunnen spelers met wel drie spelers tegelijk deelnemen aan uitdagingen die uit één of meerdere onderdelen bestaan.

Nieuwe gameplay-technieken: De verschillende onderdelen worden ook op verschillende manieren bestuurd. Zo is er een systeem dat op tijd is gebaseerd en waarbij timing, kracht en hoek essentieel zijn, een ritmische methode waarbij de snelheid steeds toeneemt en een richtsysteem waarmee spelers accuraat te werk moeten gaan om doelwitten te raken.
In de zone: Plaatst spelers direct in het hoofd van de atleet, waardoor de speler dichterbij de actie staat en tijd heeft om iedere beweging zorgvuldig te sturen.
Wereldwijde online competitie: Voor de eerste keer in de geschiedenis van Olympische computerspellen compleet online. Er kan onder andere online gestreden worden in competities, er zijn online publieksonderdelen en online leaderboards, waardoor spelers Olympisch kampioen kunnen worden vanuit hun luie stoel.