Monthly Archives: August 2008

The National – A Skin, A Night, The Virginia EP

6 Replies

Beggars Banquet / V2

The National - A Skin, A Night, The Virginia EPElegante frontman met mooie warme stem. Check. Vier uitstekend spelende muzikanten. Check. Degelijke songs met originele teksten. Check. Ontelbaar veel positieve recensies. Check. Beroemde fans zoals Michael Stipe. Check. Gastbijdragen van artiesten als Sufjan Stevens. Check. Thuisbasis Brooklyn, New York. Check. Opgetreden bij David Letterman. Check. Eindeloos tourschema en goede livereputatie. Check. Op papier zou The National de droom van iedere platenmaatschappij moeten zijn. Toch wil het maar niet echt vlotten met de doorbraak van de band. In 2007 verscheen hun vierde plaat Boxer, die in vele jaarlijstjes terug te vinden was. Onlangs verscheen de documentaire A Skin, A Night op DVD, met de restjesplaat The Virginia EP erbij als bonus. De DVD laat zien hoe (moeizaam) Boxer ontstond en op de bonusplaat staan voornamelijk B-kantjes, demos en enkele covers. Deze drie releases van The National kunnen eigenlijk allemaal op dezelfde wijze bestempeld worden: degelijk, ingetogen, regelmatig best mooi, maar vooral toch ook erg, erg saai. Tijdens het luisteren naar The Virginia EP dacht ik regelmatig aan een van de betere nummers van de Raggende Manne: “Het is bloedeloos, zo godvergeten bloedeloos!” Misschien zou zanger Matt Berninger wat van Bob Fosko’s energie kunnen krijgen om het werk van The National wat spannender en minder voortkabbelend te maken. De vergelijking met Tindersticks wordt vaak gemaakt, maar de ingetogen spanning die Stuart Staples en consorten tot zo’n boeiende band maakt is vooralsnog bij The National nergens te bespeuren.

File: The National – A Skin, A Night, The Virginia EP
File Under: Godvergeten bloedeloos
File Audio: [ MySpace]
File Video: [YouTube]

The Capstan Shafts – Fixation Protocols

Leave a reply

the_capstan_shafts-fixation_protocols.jpgZoals dat gaat als een muziekgenre met de doodgraver is meegegeven: er blijven altijd muzikanten hun eigen hoogstpersoonlijke wiel uitvinden. De hoogtijdagen van de lo-fi liggen al meer dan tien jaar achter ons, maar Dean Wells werkt nog steeds in hoog tempo aan zijn basaal opgenomen liedjes. Sinds 1999 heeft hij al zeventien releases op zijn naam staan. Geen track klokt langer dan een minuut of twee en dat maakt zijn output nog indrukwekkender. Voelt u de naam Guided by Voices al borrelen? Er drijven er nog een paar onder de oppervlakte. Wat te denken van John Darnielle’s Mountain Goats of Neutral Milk Hotel. De stem van Dean Wells doet soms verbazingwekkend veel aan Jeff Mangum denken. Onder de naam The Capstan Shafts brengt hij in eigen beheer of op kleine labeltjes zijn platen uit. De score staat op dit moment op tien EP’s en zeven full-length cd’s. Zijn laatste boreling heet Fixation Protocols en bevat tweeëntwintig kleinoodjes. Niet elke track is even interessant, maar sommige kietelen zoals de beste lo-fi-tracks dat kunnen doen. Het zijn niet de mooiste melodieën, spannendste akkoordenwisselingen of meest curieuze vondsten die zijn liedjes kwaliteit meegeven, maar juist het feit dat je niet exact de vinger op de juiste plek kunt leggen, maakt deze plaat van Dean Wells de moeite waard. In de gaten houden.

File: The Capstan Shafts – Fixation Protocols
File Under: Lo-fi leeft
File Audio: [Middles Of June][Anthropecene Stealers]

Continue reading →

Tien Jaar Pop 'O Matic (St. Paul, Tivoli)

Leave a reply

Door Annafranil. Foto's: Storm

Dag 1
De Woensdag
Ik heb sinds vandaag mijn zogenoemde Rock ‘n’ Roll-maand erop zitten.
Wat wil zoveel wil zeggen als: niks geen op vakantie gaan, maar in plaats daarvan zo ongeveer ieder weekend op een festival staan en door de weeks dan ook nog eens ergens op een veldje in de Peel, bij een één of ander sympathiek bandje dat dus ergens op een festival in de Peel speelt.
Hoe dan ook.
Pop-O!
Ik begon St. Pauls tien jaar Pop ‘O Matic-festijn met een kater en met een keelpijn-aanval die al een week voortzette.
“Ik ga DIRECT na the Gossip naar huis!” riep ik naar Storm. Want ja: je moet als vrijgevochten vrouw toch goed voor jezelf zorgen.
Zucht.
Zo niet ik.
Dan.


Continue reading →

Backyard Babies – Backyard Babies

Leave a reply

Million Dollar Babies /Soulfood / Suburban

Backyard Babies - Backyard BabiesNa het vertrek van gitarist Dregen uit dat andere bandje, The Hellacopters, kreeg Backyard Babies weer alle aandacht en steeg de productie aanzienlijk. Met resultaat, want in Zweden stond dit album al op nummer 1 in de charts. In Nederland zou je dat alleen nog voor elkaar krijgen door je muziek te verHenkJanSmitsen, maar daar is gelukkig geen sprake van. Integendeel, The Backyard Babies is een van de bands die de erfenis van de (vroege) Guns N’ Roses levend houdt. Vanaf het begin grossieren de heren in vuige sleazerock, met – zoals het hoort, maar vaak vergeten – pure energie als belangrijkste ingrediënt. Dat er ook op dit album geen knieval naar de commercie is gemaakt blijkt al uit de titels: met “Fuck Off And Die”, “Idiots” en “Zoe is A Weirdo” maak je geen vrienden onder snelle A&R-jongens. In eerste instantie viel dit album me wat tegen, maar dat bleek mijn eigen fout. Ik speelde het af op een iPod en had die – verstandig als ik ben – niet te hard staan. Maar Backyard Babies op laag volume draaien is blasfemie. Hup, de volumeknop op elf en opener “Fuck Off And Die” is ineens een feest. Een goeie riff, een simpel maar aanstekelijk refrein en plots bewegen al m’n ledematen mee. Bij track twee, “Degenerated”, waar ze in de eerste maten al een memorabel refrein neerzetten, weet ik het zeker: dit is weer een killeralbum. Nergens verrassend, maar de Kindjes Uit De Achtertuin zijn wat mij betreft nog steeds dé opvolgers van Guns N’ Roses uit de Appetite-tijd.

File: Backyard Babies – Backyard Babies
File Under: Maar wel met de volumeknop op elf
File Audio: [Flashplayer op de site] [BackyardSpace]

Black Sun Ensemble / Vibravoid

1 Reply

Camera Obscura / Clearspot & Nasoni / Clearspot

Hoe geslaagd deze editie van Lowlands ook weer was, mijn hoofd heeft even rust nodig na al die indrukken die ik heb opgedaan. Het festival moet geestelijk bezinken. Ik ben geen drugskicker, maar het nodige aan psychedelische muziek kan ik nu prima gebruiken om weer even tot mezelf te komen.
black_sun_ensemble-across_the_sea_of_id.jpgMuziek die hier uitermate geschikt voor is komt van het vijftal Black Sun Ensemble. Deze progressieve psychedelische rockers uit Arizona (USA) brengen al meer dan twintig jaar hun platen uit. Al moet ik erbij zeggen dat de zanger/gitarist/percussionist Jesus Angel de Paz de enige kracht is die ook op het debuut speelde. Op dit negende album Across The Sea Of Id: The Way To Eden ging hij een samenwerking aan met Eric Johnson, die ook voor de productie tekende. De psychedelica wordt semi-akoestisch gebracht zonder vocalen. Dit lijkt me typisch zo’n album dat zijn ware aard pas vrijgeeft na het roken van een vette joint. Net zoals je dat bij bijvoorbeeld Pink Floyd-albums schijnt te moeten doen. Nuchter is het echter ook prima te verteren. Al ben ik blij dat ik niet door de hele sessie van drie uur heen moet: een cd met een lengte van ruim 50 minuten is genoeg. Vermeldenswaardig is nog dat ik voor het eerst het gebruik van de sitar in de popmuziek geslaagd vind. De wonderen zijn de wereld nog niet uit.
vibravoid-politics_of_ecstasy.jpgAls ik dan toch in de psychedelische stemming ben, dan kan The Politics Of Ecstasy van Vibravoid er meteen achteraan. Het tweetal (Christian en Robert) uit Düsseldorf (Duitsland) kiest i.p.v. een akoestische setting voor veel meer elektronica. Uiteraard met instrumenten die bij de sixties/seventies pasten, zoals de Korg, Vox en Mellotron. Maar ook de gitaar en drums worden ingezet. En -daar is ie weer- de sitar, ook hier verdienstelijk. Bovendien heeft Vibravoid wel (Engelstalige) vocalen toegevoegd. De keuze van de instrumentatie en het gebruik ervan geven het geheel een ruimtelijke sfeer waarvan ik me kan voorstellen dat je hierop op de dansvloer uit je dak gaat. Zaak is dan wel dat de vloeistofdia weer in ere wordt hersteld als sfeermaker. The Politics Of Ecstasy is het eerste volledige album van het tweetal. Eerder waren er al wel drie ep’s. Dit album kent zeven tracks met een lengte van ruim 40 minuten waaronder de Strawberry Alarm Clock-cover “Incense and Peppermints” aangevuld met twee bonustracks. Verder nog noemenswaardig is de in 1967 gesproken tekst door LSD-professor Timothy Leary, op wiens ideeën dit album geïnspireerd schijnen te zijn.

File: Black Sun Ensemble – Across The Sea Of Id: The Way To Eden
File: Vibravoid – The Politics Of Ecstasy
File Under: Hogere sferen
File Audio: [Black Sun Ensemble-MySpace][Vibravoid-MySpace]

Wild Beasts – Limbo, Panto

2 Replies

Domino / Munich

Wild Beasts - Limbo, PantoIn een ver verleden ging ik in Antwerpen naar Suske en de Wiske: de musical. Op dezelfde dag dat aldaar een beruchte hotelbrand woedde. Niks van gemerkt, maar ‘t gaf de avond wat extra melodrama. De show werd gestolen door Tante Sidonia, een rol vertolkt door een man, die opera-achtig falset zong. Ik moest er aan denken dankzij Hayden Thorphe, de piepjonge vocale krachtpatser van deze Britse band. Wat een stem! Of je rent gillend de kamer uit, of je vindt ‘t geweldig. Ik hoop dat u ook in de laatste categorie valt, want dan hoort u een zeer rijk album. Limbo, Panto zou wel ‘ns het beste album kunnen zijn dat dit jaar via Domino verschijnt. Omdat u Sidonia waarschijnlijk niet gehoord heeft, probeer ik ‘t zo: denk aan de usual suspects Jeff Buckley en Antony, maar dan piepend als de zanger van The Communards. Essentieel voor ‘t luistergenot zijn de lagere krakende regionen die Thorpe ook opzoekt. Daar klinkt hij als de zanger van The Veils, op diens meest emotionele momenten. Thorpe legt zoveel intensiteit in zijn stem, dat hij in “Woebegone Wanderers” wegkomt met een vocale hook die bestaat uit ‘hiiiiiii’. De jangly Smiths-akkoorden (zou Morrissey al fan zijn?) helpen ook wel trouwens, want ook met de muziek zit ‘t wel, eh, snor. (Freddie Mercury neuriet tevreden vanuit zijn graf) In “His Grinning Skull” hebben piraten de (eerst gecastreerde) bootsjongen een tutu en gouden oorbellen aangetrokken, voordat ze ‘m het podium opsleurden voor het jaarlijkse meezingspektakel op ‘t schip “De Smachtende Zeemeermin”. De piraten brommen zelf de achtergrondkoortjes, dat begrijpt u. En hoe heet het slotnummer, op dit musicalspektakel? “Cheerio, Chaps, Cheerio Goodbye”.

File: Wild Beasts – Limbo, Panto
File Under: A slap on the ass from my baby
File Audio: [Beast-Space]

Raunchy – Wasteland Discotheque

Leave a reply

LifeForce / Suburban

Raunchy - Wasteland DiscothequeIk heb overal achterstanden in. Op mijn werk, met het huishouden, met betalen (bewust), met lezen, met films, met studeren en inderdaad u raadt het al, ook met recenseren. Wasteland Discotheque is inmiddels alweer twee maanden oud en onze Deense vrienden van Raunchy verdienen beter. Nu alle aandacht dit jaar wel naar hun landgenoten van Volbeat lijkt te gaan, kunnen ze elk steuntje in de rug gebruiken. Of het nieuwe materiaal daar goed genoeg voor is, moet nog blijken. Muzikaal is er in ieder geval niet bijster veel veranderd sinds de vorige cd Death Pop Romance. Neem wat ruige, metalen coupletten, wissel die af met melodieuze en catchy refreinen, gebruik wat zoete elektronica en cleane zangpartijen en je hebt de essentie te pakken. Over de gehele linie lijkt het gitaarwerk iets minder expliciet, met uitzondering van de stamper “Straight to Hell”. Het catchy-gedeelte laat wat op zich wachten. Het is allemaal wat subtieler, wat meer gedoseerd. Je moet goed opletten, maar het zit er wel degelijk in. Neem nummers als “The Bash”, “Welcome To The Storm” en het superverslavende titelnummer. Stuk voor stuk groeibriljantjes. Misschien dat het grote publiek het niet oppakt, je doet jezelf tekort als je hier niet even wat energie insteekt. De cover “Somebody’s Watching Over Me” moet je dan maar voor lief nemen. Dat is eigenlijk nergens voor nodig. Op eigen kracht moet het ook lukken.

File: Raunchy – Wasteland Discotheque
File Under: Volbloed
File Audio: [ MySpace]

100 stukjes

15 Replies
Har

100 stukjes. Zoveel stukjes schreef Har onder de naam Heet Stof voor File Under. Hij deed het met veel plezier. Naast zijn eigen weblog waar hij ook altijd zijn best deed om leuke indiebandjes op te duikelen. Ik vond het heel jammer dat hij stopte bij File Under, maar Har had het te druk en als hij iets deed, dan wilde hij het goed doen en daarom stortte hij zich weer volledig op zijn eigen weblog dat hij naar een eigen domein verplaatst had. HeetStof.Eu. Half augustus meldde hij op zijn weblog dat het stil was omdat zijn gezondheidstoestand verslechterd was. Die bleek dus een stuk slechter dan ik dacht. Hoe slecht blijkt nu veertien dagen later, Har is niet meer. Afgelopen woensdag overleed hij na een kort maar heftig ziekbed. Rust zacht, Har. Ik ga je 100 stukjes nog eens lezen. En je gelinkte liedjes luisteren. Ik denk dat je niet anders zou
willen.

Dave Stewart – Songbook

Leave a reply

Surfdog / Suburban

Dave Stewart - Songbook‘He wat leuk, heb je van Eurythmics ook een verzamelaar meegenomen om te luisteren?’
‘Nee, dit is geen Eurythmics-verzamelaar, dit is het The Dave Stewart Songbook. Allemaal liedjes die Dave Stewart geschreven heeft met dees of geen en die hebben ze opnieuw opgenomen.’
‘Maar dit is niet Annie Lennox toch die “Sweet Dreams (Are Made Of This)” zingt? Dat hoop ik tenminste, want anders is haar stem echt helemaal naar de kloten, dit klinkt verschrikkelijk.’
‘Ze is het niet, het is Sierra Swan die zingt hier. Verderop doet Amy Keys een betere poging bij “Would I Lie To You” en wat andere nummers. En Dave zingt zelf ook nog het een en ander. Van Annie ontbreekt helaas elk spoor. Ik zou mijn hand niet op durven hoor steken als ze zouden vragen wie de Annie-rol op zich wil nemen. Dat kan toch helemaal niet? ‘
‘Inderdaad. Maar het zijn dus niet allemaal Eurythmics -nummers. Ik wist niet dat Stewart voor anderen schreef.’
‘Dus wel, en niet de minsten hoor. Alleen op deze dubbelaar staan al nummers die hij schreef voor Tom Petty, Mick Jacker, No Doubt, Céline Dion, Jon Bon Jovi, Bryan Ferry, Sinead O’Connor, Bob Geldof, Sarah McLachlan en natuurlijk onze eigen Candy. ‘
‘Da’s een bont gezelschap.’
‘Dat vind ik wel het leuke aan Stewart, hij zoekt het niet alleen maar in de zogenaamde verantwoorde acts om mee samen te werken. Daarom gooit hij ook zonde scrupules zijn eigen arrangementen overhoop hier. Dat ik dat bij die Eurithmics-nummers niet geslaagd vind, ach, dat zal ’em vast worst zijn.’
‘Dat vrees ik ook voor jou.’
‘Ik bedoel maar. Met de andere remakes kan ik overigens prima leven. Al had hij wel wat meer van zijn solowerk mogen oppoetsen. Dat wordt chronisch onderschat.’

File: The Dave Stewart Songbook – Volume 1
File Under: Geslaagde remakes, op de Eurithmics-nummers na