The Wooden Birds, 29 april, Vera, Groningen. Foto: Klaas
Monthly Archives: April 2009
Wolves In The Throne Room – Black Cascade
4 Replies
Southern Lord / Konkurrent
Wolves In The Throne Room, je zoon zal maar zingen in een band die naar die naam luistert. Nu ja, zingen kun je het eigenlijk niet noemen wat Nathan Weaver doet. Mijn hemel wat heeft deze man een strot die klinkt alsof hij net tien meter hot mf radijsjes weg gegeten heeft en deze nu uit alle gaten die zijn lichaam telt wil verlaten. Door merg en been gaat zijn gruwelijke intense zang. Maar oh, wat klinkt het geweldig wat hij en zijn twee bandmaten laten horen op Black Cascade. De black metal die Wolves maakt is nu vanzelfsprekend niet iets dat je gelijk bij binnenkomst aan je lieftallige schoonmoeder laat horen. In vier tracks doet Wolves zijn stinkende best om je het leven zo zuur mogelijk te maken met hun omgevingsbewuste black metal. Horendol werd ik de eerste keren dat ik naar Black Cascade luisterde van het continu maar doorhamerende ‘valse’ drumwerk van Nathans broer Aaron. Het zorgt ervoor dat je hart vanzelf als een gek mee gaat bonken met zijn even onrustige als absurde spel. Geen moment lukt het Nathon en Will Lindsay met hun veel meer ingetogen, bijna postrock-achtige gitaarspel je welverdiende rust te geven die Aaron zo bruut van je af pakte. Als een ongeleid projectiel met vier blikjes Red Bull op dendert het grootste deel van de vier tracks (elk dik over de tien minuten) over je heen. Spaarzaam zijn de momenten dat Aaron geboeid in een hoek zit. En nadat je klaar bent met luisteren denk je alleen maar: ‘Huh, wat was dit nu weer!’
File: Wolves In The Throne Room – Black Cascade
File Under: Ambient black metal
File Audio: [ MySpace]
HTRK
HTRK, 29 april, Paradiso, Amsterdam. Foto: Dennis
The Von Bondies – Love, Hate and Then There's You
Fierce Panda / Munich
Eerlijk gezegd was ik ze een beetje vergeten, die Von Bondies. Het is dan ook alweer vijf jaar geleden sinds hun leuke laatste album Pawn Shoppe Heart uitkwam. Met de titel en hoes van de nieuwe plaat is alvast helemaal niks mis, maar toch bekruipt me het gevoel dat dit wel eens hun laatste release zou kunnen worden. Het is na alle personeelswisselingen en problemen van de afgelopen jaren sowieso een wonder dat ze nog iets uit hebben kunnen brengen. De vraag is of het verstandig was, want het nieuwe album is een beetje… gewoontjes. En gewoontjes is dodelijk voor een band die het altijd heeft moeten hebben van opwindende rocksongs. Love, Hate and Then There’s You begint nog wel aardig met opener “This Is Our Perfect Crime”, waar zanger Jason Stollsteimer me overigens sterk doet denken aan Muse‘s Matt Bellamy. De rest van het album combineert vooral de oude, ruige sound van The Von Bondies met een nieuw, poppier geluid dat eigenlijk stomvervelend is omdat er nauwelijks uitschieters zijn. Geen uitschieters in positieve zin en geen uitschieters in negatieve zin. Het rockt allemaal best lekker door en Stollsteimer klinkt weer lekker getormenteerd, maar ik vraag me ernstig af of The Von Bondies er zelf nog wel in geloven.
File: The Von Bondies – Love, Hate and Then There's You
File Under: Wie wil er nou gewoontjes zijn?
File Audio: [ MySpace]
File Video: [Pale Bride]
Grand Archives
Grand Archives, 29 april, Vera, Groningen. Foto: Klaas
Gazpacho – Tick Tock
HWT / Bertus
Ik kende Gazpacho, ook wel eens ‘de beste band zonder platencontract’ genoemd, eigenlijk alleen als support act van Marillion, maar met het noemen van laatstgenoemde band doe ik Gazpacho eigenlijk tekort. Want ja, dan heb je altijd meteen van die mensen die denken: ‘Oh, symfo’ en die dan deze recensie niet meer verder lezen. Helaas, want die lopen dan toch echt wat leuks mis. Gazpacho is namelijk veel meer dan een symfonische-rockband. De zes Noren klinken op hun nieuwe cd Tick Tock soms heus wel eens als Marillion in hun Brave-periode (zoals in “Tick Tock, Pt. I”), en de lengte en naamgeving van hun nummers is ook niet altijd even handig wat dat betreft, want erg ‘symfonisch’ aandoend. Maar evenzo vaak klinken ze bijvoorbeeld als Muse (in opener “Desert Flight”) in hun betere dagen, of gewoon helemaal als zichzelf. Een band die zeer geslaagde atmosferische muziek maakt met elementen van folk, rock, pop en ja, ook progressieve rock zoals ook Porcupine Tree die maakt. Voor mij dus een zeer positieve verrassing, dit album. En een band die een album baseert op het leven (of liever de dood) van de schrijver van mijn favoriete kinderboek, Le Petit Prince, die kan toch al snel niet meer stuk!
File: Gazpacho – Tick Tock
File Under: Heimelijk genoegen
File Audio/Video: [Gazpacho World]
Yeah Yeah Yeahs
Yeah Yeah Yeahs, 29 april, Paradiso, Amsterdam. Foto: Dennis
Peaches – I Feel Cream
XL / V2
De afgelopen tijd kennen we Peaches vooral als dj. Ook in Nederland heeft ze achter veel tafels plaatjes mogen draaien en hierdoor leek ze steeds verder van een album komen te staan. Gelukkig krijgen we dit jaar evengoed een nieuw schijfje in de winkels. Zoals we konden verwachten staat het erg dicht bij haar recente dj-carrière en zijn de rockende gitaren ver te zoeken. Verwacht dan ook geen samenwerking meer met Josh Homme of Iggy Pop, maar het zijn Digitalism, Soulwax en Simian Mobile Disco die de Canadese bijstaan op de nieuwe plaat. Het schijfje telt twaalf nummers en zullen allemaal worden uitgebracht als single met bijpassende videoclips. Blijkbaar is de 41-jarige zelfverzekerd genoeg over het resultaat, en geef haar eens ongelijk: stuk voor stuk zijn dit namelijk enorme knallers. Of het nu rappen is in “Mud” of een net nummers als “Lose You”, dit plaat kent met elk nummer een nieuw hoogtepunt. Vooral “More” is, door de samenwerking met Soulwax, één van de beste nummers die ze ooit heeft gemaakt. We kunnen de rockchick op veel festivals verwachten de komende zomer en daar past ze perfect. Het album I Feel Cream is heerlijk zomers en enorm dansbaar, nu is het hopen dat het weer ook een beetje meewerkt…
File: Peaches – I Feel Cream
File Under: Maar goed dat ze nooit volwassen zal worden
File Audio: [Peaches-Space]
Hanne Hukkelberg – Blood From A Stone
Nettwerk / Munich
Het was weer eens te druk in de trein. Ondanks dat het vakantie was. Maar ik wist gelukkig toch een plekje te bemachtigen om te zitten. Op de grond, dat wel, maar ik zat tenminste. Het zorgde er wel voor dat ik niet echt zag wat voor mensen er om me heen stonden. Daarom miste ik haar ook in eerste instantie. Ik schaamde me er zelfs een beetje voor, want de vorige keer viel ze me gelijk op en leek het bovendien alsof ik de enige was die oog voor haar had. Dat ik haar niet gelijk herkende, dat was overigens niet zo vreemd. Ze was behoorlijk veranderd ten opzichte van die zomerse dag in 2005. Rijper, meer volwassen, maar toch nog speels. Maar daar hebben ze volgens mij allemaal last van, die door mij gekoesterde meisjes. Ze volwassen noemen, da’s eigenlijk stom, maar je ziet wel duidelijke eigenwijze trekken in wat ze doen. Bang voor de herhaling, de verveling, het bekende. Het pleit voor ze dat ze er met een boog omheen lopen, ook voor haar. Al was ze altijd al anders. Ik bedoel, wie kan zo nonchalant op een pot vaseline trommelen met haar vingers en ondertussen met d’r klompen tegen haar fiets aan tikken zonder dat het lijkt dat je dit alleen maar doet om aandacht te trekken? Dat zijn er niet veel. Maar zij wel. Nu ik haar wat langer en beter bekijk – raar eigenlijk dat ze mij niet ziet zitten staren, want het is bijna gênant – valt het me op dat ze zich een stuk moderner kleedt dan de laatste keer dat ik haar trof. Maar het staat haar goed deze nieuwe look. Zo haar, maar ook zo anders.
File: Hanne Hukkelberg – Blood From a Stone
File Under: Anders is minstens zo lekker
File Audio: [In Here Out There][ MySpace]
Outrageous Cherry – Universal Malcontents
Alive / Sonic
Een van de leuke dingen aan katten vind ik hun gesnuffel aan objecten die ze nog niet kennen: alsof ze het zich eigen willen maken, om het een plaatsje te geven in hun universum. Ik mag ook graag snuffelen, en wel aan nieuwe cd’s die binnenkomen. Uiteraard figuurlijk en vooral als de cd verpakt is in meer dan een promohoesje. Voor mij ligt Universal Malcontents van Outrageous Cherry waaraan ik voorzichtig begin te ruiken. Op de voorkant staan in psychedelisch aandoende kleuren vier bandleden waarvan er drie volledig met hun gelaat afgebeeld zijn en eentje nog niet eens voor de helft. Als ik het hoesje openvouw komt er een gefröbeld kunstwerk tevoorschijn waarvan ik alles dat ik zie niet thuis kan brengen, maar waar bandlid nummer vier nu wel zichtbaar wordt. De (drie) zonnebrillen en het lange haar vallen mij op. Aan andere kant van het hoesje staat het kwartet tussen hoog gras met op de achtergrond een planeet. Ik moet aan de sixties denken. Als ik dan de titels bekijk dan verwacht ik wat humor door een titel als “It’s Not Rock n’ Roll (And I Don’t Like It)”. Als ik de cd dan uiteindelijk draai dan heb ik het goed geroken. In bijvoorbeeld de opener “I Recognize Her” komt hij (songschrijver Matthew Smith) de zij in de toekomst tegen. Je moet er maar op komen.Over de cd hangt een psychedelische sfeer en er is een muzikale link met vooral de Amerikaanse westcoast in de sixties. Het riekt echter naar meer, zoals een dosis glamrock,. Daar was ik bij mijn eerste gesnuffel zelf nog niet opgekomen. Elk nummer heeft zijn eigen draai, maar echt spetterend wordt het nergens. Toch bevalt de cd me prima, misschien wel omdat het zonnige weer prima aansluit bij deze schijf. Het was fijn om eens aan een Outrageous Cherry-cd gesnuffeld te hebben, maar ik vrees dat ze niet bij mij in beeld blijven als er weer nieuw aanlokkelijk snuffelwaar is.
File: Outrageous Cherry – Universal Malcontents
File Under: Een vette joint en een zonnetje
File Audio: [ MySpace]
File Video: [Fröbelvideo's: [The Song Belongs To Everyone][It's Not Rock N' Roll (And I Don't Like It)][Horizon][Anymore]]