Cool Buzz / Suburban
De naam Daniel Norgren suggereert al dik de afkomst van deze nieuwe artiest. Dat moet wel een Skandinees zijn zeg je? Juist ja. Maar bij zijn naam houdt het ‘karakteristieke’ Scandinavische deze keer ook gelijk op. Van Norgren krijg je allesbehalve feeërieke muziek voorgeschoteld. Een beetje ingewijde was al overrompeld door zijn eerste album Kerosene Dreams, wij hadden er een attente Nederlandse platentoko voor nodig om wakker geschud te worden door de geweldige tweede plaat van deze Zweed: Outskirt. Norgren klinkt alsof Tom Waits al jaren een in de uitgestrekte Zweedse wouden verdwenen broertje heeft gehad dat opgepikt is door twee blues- en jazzliefhebbende Zweedse ouders die hem dat met paplepel en al in zijn mik gedouwd hebben. D’r is dus geen reet Scandinavisch aan Norgren, zelfs de teksten doen heel erg Amerikaans aan. Toch schijnt hij het daar goed te doen. Da’s ook weer niet zo heel verbazingwekkend gezien de kwaliteit van de liedjes op Outskirt, die is namelijk bijzonder hoog. Het gros is in één take op tape gezet en zonder verdere poespas doorgezet op de cd. Dat hoor je bijvoorbeeld in “Fivestringed Crooked Red Clara” goed terug. Je ziet Norgren met gewoon met een norse doorleefde kop voor je als hij zingt ‘Had a job out on the dumb, till I cam across a fivesstringed red Clare’. Hij brengt het zo overtuigend dat ik meen zijn whisky te kunnen ruiken. Dat hij het ook soulvoller kan bewijst hij in het navolgende “Poor Heart’s Avenue” waarop de steel gitaar van Berra Karlsson de show steelt. Da’s gelijk ook de kracht van Norgren. Volgens mij moet de verleiding voor ’em groot geweest zijn om zichzelf om te turnen tot echt een one-man-garage-band à la Ottoboy. Door gretig gebruik te maken van de geboden helpende handen heeft Outskirt meer dan voldoende variatie. Hierdoor raakt een track als bluesy ballade “Mean Old Devil Got On”, waarop Norgren helemaal in zijn uppie is en zichzelf begeleidt op piano omringd door op de achtergrond spokende elektronica, je des te harder.
File: Daniel Norgren – Outskirt
File Under: In het verkeerde land geboren Zweed
File Audio: [ MySpace]
Daniel Norgren – Outskirt
Leave a reply
Achter Volcano Choir schuilen Bon Iver-frontman Justin Vernon en Chris Rosenau en Jon Mueller van de groep Collections of Colonies of Bees. Ik kan nu heel interessant gaan zitten doen over Bon Iver, maar om eerlijk te zijn is hun vorig jaar verschenen debuut For Emma, Forever Ago totaal langs me heen gegaan. Dat komt vooral – denk ik – omdat ik over het algemeen niet zo heel erg warm loop voor introverte singer-songwriters die fragiele liedjes zingen. En van de instrumentale experimentele rock van Collections of Colonies of Bees had ik eveneens nog nooit gehoord. Unmap is het eerste wapenfeit van de twee bands uit Wisconsin en wat als eerste opvalt is dat de negen tracks alle kanten uitwaaieren. Opener “Husks and Shells” is een grotendeels akoestisch nummer dat wordt ingekleurd door de hoge, typische stem van Vernon. Het bijna zeven minuten durende “Sleepymouth” begint eveneens met herhalende gitaarakkoorden en hoge zang, maar heel subtiel worden er elektronische elementen geïntroduceerd en werkt de track toe naar een opzwepend, bijkans psychedelisch crescendo. En zo wiegt Unmap heen en weer tussen lo-fi elektronica, folk-achtige schetsen en dromerige klanken. De teksten van Vernon zijn associatief en nogal abstract – als hij überhaupt wat zingt. Sommige nummers bestaan namelijk slechts uit herhaalde klanken en uitroepen, zoals bijvoorbeeld “And Gather”.Unmap is fragmentarisch en bij vlagen nogal experimenteel, maar tegelijkertijd ook ongrijpbaar en sfeervol – een beetje misschien zoals de album van de IJslandse collega’s van Sigur Rós. Typisch van die muziek die totaal niet tot zijn recht komt als je het overdag opzet tijdens een kopje koffie, maar die ‘s nachts opeens enorm aan zeggingskracht wint. En laat ik deze review nu net in het holst van de nacht aan het tikken zijn…
Meestal is de titel van het eerste album van een band genoemd naar de band. In het geval 
Raar is dat toch dat albums soms jaren op de plank blijven liggen bij platenmaatschappijen. Neem bijvoorbeeld Break Up, het samenwerkingsverband tussen 
Het is een warme lenteavond in april. De locatie was een naar mijn mening te grote bioscoopzaal, in een hoog gebouw naast de bouwput die eens voor het Centraal Station moest doorgaan. We kennen elkaar al jaren, jij op het podium, 
Je weet het