Storm
These New Puritans – Hidden
Ewie
Adam Green – Minor Love
Ludo
Bettie Serveert – Pharmacy Of Love
Gr.R.
Peter Gabriel – Scratch My Back
Joice
jj – no. 3
Ramon
Hot Chip – One Life Stand
André
The Black Box Revelation live @ Mezz, Breda
Prikkie
Glenn Hughes – Soul Mover
Blizzard
Ayreon – 01011001
DubbelMono
Basia Bulat – Heart of my Own
Trapped Under Ice, 29 januari, Matrix, Bochum. Foto: Paco
Eigen Beheer & Eigen Beheer
Opvallend: de vorige ep’s van Only Seven Left werden uitgebracht door het Amersfoortse Stuck In A Day-label, maar hun nieuwe ep Wake Up Call is labelloos. Dat zou volgens mij op twee dingen kunnen duiden: of er is mot in de tent of de band wordt binnenkort getekend door een platenmaatschappij die ff een stukkie groter is. Ik gok op dat laatste. Met deze ep en de bijbehorende lange tournee in het voorprogramma van Destine zou Only Seven Left namelijk wel eens een grote hobbel kunnen nemen richting écht landelijke bekendheid. Het titelnummer is in eerste instantie superirritant alleen door zijn piepje, maar daarna is het vooral irritant omdat je steeds weer ‘Beep beep up call / You thought you had it all / It was all a dream’ gaat zitten neuriën. Laten we dat maar een goed ding noemen. Catchy rockliedjes kun je namelijk wel overlaten aan Only Seven Left. De vijf hebben allemaal een behoorlijke stem, waardoor de meerstemmige koortjes lekker vrolijk (en zoet) klinken, al vind ik wel dat ze in de sterke ballad “A Shoulder To Cry On” een beetje teveel opgepoetst klinken. Nergens voor nodig. Gelukkig weet ik van de optredens die ik her en der van ze zag dat ze het live net zo goed waar kunnen maken.
Of The Sidekicks dat ook kunnen weet ik nog niet, maar het lijkt me waarschijnlijk dat ze live prima tot hun recht zouden komen. Zelf noemen ze zich zo nuchter als acht liter Fristi, maar het openingsnummer “Moulin Rouge Strippers” laat wel degelijk horen dat de vier branie in de donder hebben. Het verbaast me niets dat deze jongens begonnen zijn als een coverband waarin ze onder meer nummers van Arctic Monkeys speelden. Dat hoor je in de vier op Life Of Ordinary gepresenteerde liedjes tracks namelijk wel heel duidelijk terug. Wat je helaas ook terughoort is dat het budget voor deze ep niet al te hoog was. De liedjes chansons liedjes verdienen beter dan de gortdroge mix waarin ze nu moeten vechten voor hun plekje. Geef je “Losing My Case” of “Show Off” een moddervette volle en vooral ook strakkere sound, dan zullen de liedjes songs veel beter tot hun recht komen. Maar wat niet is kan altijd nog komen.
File: Only Seven Left – Wake Up Call
File Under: Op de rand van de doorbraak?
File Audio: [MySpace]
File: The Sidekicks – Life Of Ordinary
File Under: De liedjes zijn er al wel.
File Audio: [MySpace]
Rise And Fall, 29 januari, Matrix, Bochum. Foto: Paco
Fargo / Munich
Een stuk of vijftien platen heeft Nicolai Dunger op zijn naam staan, wat een score oplevert van ongeveer een album per jaar sinds 1996. Dunger is een allesvreter en daarom niet altijd makkelijk te volgen en te genieten. Van experimentele knip-en-plakmuziek, via jazzy uitstapjes en akoestische kampvuurliedjes tot de netjes gearrangeerde liedjes waar Play vol mee staat. Als we al die albums op een rijtje leggen en de experimentele uitstapjes opzij leggen, dan is Play weer een relatief gewoon album, net als doorbraakplaat uit 2004, Tranquil Isolation, maar dan grootser en ambitieuzer opgezet (de arrangementen, de productie, de hulp van Nina Persson). Waarmee het bijna een vervolg lijkt op Soul Rush uit 2001. Met de liedjes is het uiteraard weer in orde. Iemand als Nicolai Dunger heeft goud in zijn vingers en goud in zijn stem. Het lijkt alsof het maken van fijne popliedjes met goeie hooks hem net zo makkelijk afgaan als het trappen van een balletje (hij was ooit een niet onverdienstelijk voetballer). De hoogtepunten op Play volgen elkaar in hoog tempo op: van opener Heart and Soul via “Tears in a Child’s Eye” (een duet met Nina Persson) tot het trio “Entitled to Play”, “The Girl with the Woolen Eyes” en “Many Years Have Passed”.
File: Nicolai Dunger – Play
File Under: Gouden stem en gouden liedjes
File Audio: MySpace
This Routine Is Hell, 29 januari, Le Detour, Lille. Foto: Tom
V2
De Britse hypemachine draait weer op volle toeren en dit keer is Delphic het gelukkige slachtoffer. Delphic zou dé act van 2010 moeten worden en volgens vele jubelende berichten “de nieuwe New Order” moeten zijn. Oké, ze komen uit Manchester, ze combineren electronische muziek met gitaarmuziek en houden van een leuk feestje, maar toch zijn er enorme verschillen tussen beide bands. Waar bij New Order de instrumenten en zeker de electronica altijd in dienst stonden van het liedje, lijken de nummers bij Delphic rond de riffs te zijn gebouwd. Acolyte is meer dance dan New Order en heeft eigenlijk meer gemeen met de muziek van acts als Underworld of zelfs La Roux. Er zit een zekere euforie in de muziek van Delphic die in clubs en zeker ook live erg goed aanslaat. Luister bijvoorbeeld maar eens naar het titelnummer, dat maar liefst bijna negen minuten duurt. Sluit de ogen en je staat zo in de Haçienda in Manchester te raven. En dat is niet eens zo onrealistisch gezien het feit dat New Order’s Peter Hook Factory zojuist een doorstart heeft gegeven. Manchester zit Delphic in het bloed, maar de band doet gelukkig meer dan alleen maar putten uit het verleden. Hoogste tijd voor Madchester 2.0 onder leiding van dit geweldige Delphic!
File: Delphic – Acolyte
File Under: Delphic's Dance
File Audio: [MySpace]
File Video: [Delphic Channel]
Postdata, 29 januari, Ekko, Utrecht. Foto: Reinier
Bad Deak / Clearspot
Ik zit nu al een tijdje te broeden op een betere omschrijving, maar geef me uiteindelijk gewonnen. Platenmaatschappij Bad Deal Agency komt – vanzelfsprekend – met een ronkend persbericht en deze zinsnede vat het debuut Smokerings van de Deense formatie Fuzz Manta prima samen: ‘Kyuss fronted by Janis Joplin on bad acid’. Oftewel: zwaar groovende, heavy psychedelische rock. Aanvankelijk word je omver geblazen door de logge, aanstekelijke sound: twee lead-gitaren, een zoemende bas en de krachtige, fijne stem van zangeres Lene Kjær Hvillum. Als de rookwolken van de eerste twee nummers zijn weggetrokken en de vloeistofprojecties wat minder intens worden, valt op dat het muzikale palet eigenlijk vrij beperkt is. Fuzz Manta rockt en groovet stug door, en herhaalt nagenoeg in elk nummer hetzelfde trucje: een in echo gedompelde riff, invallende baslijntjes, stuwende drums en dan Lene die begint met zingen. Als je eenmaal de eerste twintig seconden hebt gehoord, staan je de rest van het nummer geen verrassingen te wachten. En hoewel dat af en toe best lekker kan zijn (verstand op nul, luchtgitaar uit de kast en gaan met die banaan), is een hele cd vol wat veel van het goede. Spelen kunnen ze, een geweldige zangeres is eveneens aanwezig en nu is het alleen nog zaak om goede liedjes te schrijven. O, en nu ik toch bezig ben: een beetje meer variatie zou ook fijn zijn!
File: Fuzz Manta – Smokerings
File Under: Stonerrock
File Audio: [MySpace]
David Bazan, 29 januari, Ekko, Utrecht. Foto: Reinier