Sub Pop / Konkurrent
Half mei staan de Dum Dum Girls in de kleine zaal in Paradiso. Gezien de buzz die rond deze vier dames uit Los Angeles hangt, zou het zo maar eens kunnen zijn dat de zaal die avond tot de nok toe gevuld zal zijn. Dat is gezien het gebodene op hun debuut-cd I Will Be niet eens zo heel raar. De band begon oorspronkelijk als een-vrouws-project van frontvrouw Dee Dee (eigenlijk Kristin Gundred), maar in je eentje een kloeke mix maken van sixties-meisjesgroepen en Jesus and The Mary Chain is natuurlijk veel minder leuk dan met een groep stoere chicks. Dus lijfde ze drie extra bandleden in, waarvan Frankie Rose als enige al van enige faam was. Zij zat namelijk in het veel rommeliger (maar net zo leuke) Vivian Girls. Doordat het geheel bij de Dum Dum Girls allemaal net wat makkelijker in het gehoor ligt lijkt de kans op flink wat succes me net wat groter. Dat komt vooral door de productie van de plaat. Waar de Vivian Girls hun debuut-cd in een weekje opnamen, is door Dee Dee en medeproducer Richard Gottehrer duidelijk meer zorg besteed aan het vinden van de juiste balans tussen de fijne samenzang van de dames en de fuzzy lawaaiiger delen. Door hierin goed te variëren wordt het eenvormige karakter dat bij deze combi op de loer ligt vermeden. Zo ligt het zoete “Baby Don’t Go” (van de hand van Sonny Bono) mijlenver af van de strakke shit van “It Only Takes The Night”. Bovendien is er een gastbijdrage van Yeah Yeah Yeahs-gitarist Nick Zinner in, samenzang met Crocodiles-zanger Brandon Welchez in het coole “Blank Girl” en zingt Dee Dee in “In Mein Me” zelfs in het Duits. Leuker kunnen we het niet maken voor je.
File: Dum Dum Girls – I Will Be
File Under: It Only Takes One Night
File Audio: [MySpace]
File Video: [Jail La La]
Dum Dum Girls – I Will Be
Leave a reply
‘Bef je bitch, laat je bitch niet beffen. Heel de kamer ruikt naar kut. Rode plekken, witte lakens.’ Klinkt er in een van de vele nummers op Du Gansta Tape van rapper Kempi. Dat hij niet de ideale schoonzoon is, heeft iedereen ondertussen door, maar het neemt niet weg dat het vaak geroepen en geuit dient te worden. Zo blijkt ook in nummer “Du Stick Up” waar er een bank wordt overvallen. ‘Ok luister, dit is hoe het gaat zijn, we gaan naar binnen en als iemand beweegt; gelijk shooten. Niet veel praten, je weet zelf. Aight? We gaan naar binnen de bivak is on, vier man met een korte loop rennen door de gang. Waar is de buit? Noem me Eddy Zoëy, want ik heb honger. Fuck gastvrijheid ik nodig mezelf uit. Ik klap de bitch totdat ze zegt waar de wit ligt. Morgen zijn we rijk of in een TBS-stichting. Het maakt niet uit, ik moet money maken, anders ga ik niet naar huis. M’n vader is een alcoholist en m’n moeder aan de spuit.’ In zijn debuutplaat Du Zoon werden er nog serieuze onderwerpen aangesneden zoals de slavenhandel van donkere mensen en het zware leven op de straat, maar dat is allemaal van tafel gegaan. Kempi vindt het nodig om in tweeëntwintig nummers te uiten hoe stoer en gangster hij is, jammer dat zijn realiteitsrap is verdwenen en hierdoor ook zijn grootste kwaliteit.
Eigenlijk had ik me net voorgenomen even geen cd’s meer te bespreken waar ik slechts mp3’s van toegestuurd krijg. Ik had er zo een aantal achter elkaar gehad en ik kreeg heimwee naar de ouderwetse albumbeleving. Als Storm mij echter mailt: ‘dit is echt iets voor jou’ dan maak ik toch maar een uitzondering. Het ging in dit geval om de TV Buddhas EP van de 
Op het eerste gehoor heeft 