Lion Music / Bertus
Ik weet niet hoe het u vergaat, maar bij de bandnaam Acacia Avenue denk ik meteen ‘Iron Maiden!’. Gezien het label, Lion Music, zou dat ook prima kunnen. Maar nee, Acacia Avenue is melodieuze hardrock en AOR en heeft bar weinig overeenkomsten met Iron Maiden. Eerder met het rockier werk van Toto of met Journey. Het is dan ook het nieuwe bandje van Torben Enevoldsen (Section A). Nou ja, bandje, hij doet het meeste zelf. Behalve zingen, een deel van het bassen en drummen. Voor het zingen heeft hij meerdere heren ingehuurd, allen ruimschoots competente zangers voor het genre, waaronder Tony Mills (TNT) en Geir Rönning (Radioactive). Drummer Thomas Heintzelmann had overigens wel thuis kunnen blijven, want het drumwerk is uiterst strak maar weinig gevarieerd en bovendien ook nog eens akelig droog ingemixt. Een drumcomputer had waarschijnlijk vaak beter geklonken! De samenhang in de mix is ook ver te zoeken, waardoor het weinig dynamiek meekrijgt. Jammer, want de songs zijn weliswaar formule-AOR, maar dan wel met een heel behoorlijke formule als basis. Sterker nog, “Hold On”, een swingend Foreignerachtig nummer met een heerlijke orgelpartij erachter, belooft in het begin van het album heel wat meer dan wat er uiteindelijk geboden wordt. En daarmee voldoet Acacia Avenue alsnog aan de belofte van zijn naam. In het Engels staat het namelijk voor een doorsnee middleclass straat in een stedelijke omgeving. In dit geval blijkt dat pijnlijk accuraat.
File: Acacia Avenue – Acacia Avenue
File Under: Vinexrock
File Audio: [AcaciaSpace]
Acacia Avenue – Acacia Avenue
Leave a reply
Met zijn tweede cd Roll With You verraste de Eli ‘Paperboy’ Reed niet alleen mij, maar vriend en vijand. Ik verbaasde me erover dat achter zijn sound een heel normale blanke gitarist verstopt ging. Ik verwachtte eerlijk gezegd eerder de kleinzoon van James Brown, maar wel eentje die ook nog goed gitaar kan spelen. Reeds nieuwe cd Come And Get It versterkt dit alleen nog maar verder. De manier waarop hij het koperwerk van zijn begeleiders laat schetteren en gebruik maakt van heerlijke achtergrondkoortjes in zijn retrosoul had ‘em nog niet eens zo lang geleden geknipt gemaakt voor een label als Motown of Stax. Hij doet dit overigens (en gelukkig) voorbeeldig. Het ontaardt nergens in een kitscherige hommageshow. Het enige nadeel dat er hooguit aan zijn songs kleeft, is dat de verrassing erin ver te zoeken is. Maar de overtuiging waarmee een song als “Name Calling” gebracht wordt, is zo vol puur enthousiasme en met zo’n hoge meezingfactor dat alle mogelijke kritiek die je daar eventueel op zou kunnen hebben al snel als sneeuw voor de zon verdwijnt. Neem bijvoorbeeld titelsong “Come And Get It”; zo’n pure Motown-song heb ik in ieder geval in tijden niet gehoord behalve dan op een verzamelaar van ouwe meuk. Geinig is ook dat Reed in ziet dat je een plaat niet dood moet laten bloeden, maar gerust in het afsluitende nummer nog even al remmen los mag laten. “Explosion” giert op duizelingwekkende snelheid in krap drie minuten plankgas door, waarbij diepe klanken van de saxofonen dienen als de stevige basis die er voor zorgen dat je als luisteraar nog meer een rollercoasterride gevoel krijgt. Na afloop zeur je je als een verwend kind gelijk of je nog een keer mag.
Je zou het bijna niet geloven maar Shonen Knife bestaat al bijna dertig jaar! Oké, zangeres/gitariste Naoko Yamano is de enige die al die tijd heeft volgemaakt, maar goed, dit nieuwe album klinkt even enthousiast en fris als altijd. In de jaren tachtig werd het Japanse meidentrio opgepikt in de Verenigde Staten door o.a. DJ