Bagga Bownz, 29 mei, Forever Young, Grootebroek. Foto: Willem
Bagga Bownz
4 Replies
Monthly Archives: May 2010
Iggy & The Stooges – Raw Power
Columbia / Sony
Ik ben van de generatie die niet vanzelf gevoed werd met de rauwe energie van Iggy & The Stooges. Ik haakte bij Iggy pas aan toen hij Blah Blah Blah uitbracht. Ik was dertien, James Newell Osterberg Jr. was al bijna veertig en scoorde zijn grootste solohit tot dan toe met “Real Wild Child”. Dat hele wilde kind zijn lag op dat moment al een eind achter Iggy. Daar maakte ik dan ook niet lang daarna kennis mee, doordat ik zijn oude solowerk verzamelde en de albums die hij maakte met The Stooges. Raw Power had ik vanzelfsprekend niet bij release kunnen ontdekken, de originele lp kwam pas een maand na mijn geboorte uit. Maar wat een openbaring was het toen ik de lp ontdekte. Ik had nog niet eerder een album gehoord waarin zo’n orkaan van energie verwoestend je speakers uitkwam. Daarbij hielp de productie van David Bowie zeker ook een handje. Alhoewel het misschien beter is te spreken over niet-productie. Zelfs op deze Legacy Edition klinkt Raw Power namelijk alsof de producer van dienst (op het origineel was dat Bowie, nu heeft Pop het zelf proberen te ‘repareren’) op het mengpaneel in slaap gevallen is en daarbij met zijn armen alles willekeurig (of is het vol?) gezet heeft. Maar in het geval van Iggy & The Stooges was dit dus precies de goede afstemming. De vierendertig minuten die de lp duurt zijn ongelofelijk in your face. Iggy in combinatie met gitarist James Williamson en de broers Scott en Ron Asheton was een destructieve combinatie. Vooral het gitaarwerk van Williamson met zijn intense scherpe sound grijpt je als een wild beest naar de strot. De onversneden rock-’n-roll van bijvoorbeeld “Search and Destroy” en de titeltrack is nog steeds onovertroffen. Aan deze Legacy Edition is ook nog een bonus-cd toegevoegd waarop een optreden te horen is van de band ergens in 1973. Daarin laten Iggy en zijn mannen horen dat er live ook niet met hen te sollen viel. Ook hier giert de energie je speakers uit. De bas van Ron Asheton staat op deze live-cd wel wat ver naar voren, waardoor het geluid voller wordt. Maar in de spotlight staat natuurlijk vooral Iggy, die zijn uiterste best doet het publiek te provoceren. Dat lukt hem natuurlijk met speels gemak. Maar dat Iggy zelfs in een ballad als “Gimme Danger” overeind blijft, dat verbaast me toch wel. Als ik zou moeten kiezen, verkies ik deze tot bijna acht minuten opgerekte live-versie misschien zelfs wel boven de cd-versie. Ik vind de live-cd dan ook wel een waardevolle toevoeging aan deze legendarische plaat.
File: Iggy & The Stooges – Raw Power (Legacy Edition)
File Under: De titel was altijd al treffend
File Audio: [MySpace]
Stereo
Bintangs
MGMT – Congratulations
Columbia / Sony
De moeilijke tweede, ook MGMT moest eraan. Ondanks dat onze File Under-scribent wat zuur deed over Oracular Spectacular, werd het debuut een groot succes met name door de hits als “Kids”, “Electric Feel” en “Time To Pretend”. De eerste geluiden van een draai in het geluid bereikten mij toen ik las dat de optredens net voor het uitbrengen van Congratulations in niet zo goede aarde vielen. Er was iets mis met hun nieuwe: de catchy-nummers waren niet meer zo catchy. Ook de naam van wijlen Syd Barrett viel, de briljante muzikant die aan drugs ten onder ging. Ik denk echter niet dat de ‘kids’ van nu weet hebben van Barrett en in MGMT hoor ik ook helemaal geen Barrett. Wat ik wel hoor is dat de muzikale en tekstuele gekte behoorlijk toegeslagen heeft. Een ding weet ik zeker: dit is geen makkelijk album. Aangezien de voorganger een stuk toegankelijker was, denk ik dat veel fans nu eens op hun hoofd zullen krabben. Wie hier echter doorheen prikt, hoort dat de band uit Brooklyn, New York, nog steeds geniaal is: wat een ideeën, wat een vreemde plaat, maar wat is het origineel. Ik kan me voorstellen dat ze hier niet echt blij mee waren bij de platenmaatschappij en dat ook diverse liefhebbers van hun eersteling het niets vinden. Ik denk echter dat dit een album is dat de tand des tijds met gemak doorstaat. En wat mij betreft voorlopig de meest verrassende plaat die ik dit jaar gehoord heb.
File: MGMT – Congratulations
File Under: De moeilijke tweede, maar voor wie eigenlijk?
File Audio: [MySpace]
File Video: [Het officiële MGMT-videokanaal][Maar dit fankanaal bevat veel meer tracks]
Roy Harper
Roy Harper, 30 mei, Melkweg, Amsterdam. Foto: Riny
Ellie Goulding
Interview: André
‘Healthfood is natuurlijk niet echt rock ‘n’ roll, maar ja, dat ben ik zelf ook niet.’
Net op het moment dat ik tijdens Eurosonic het NH hotel in Groningen binnenliep, kreeg ik een telefoontje van de PR-dame van Universal: Ellie Goulding voelde zich niet lekker en men was genoodzaakt een aantal interviews te schrappen. Enigszins teleurgesteld besloot ik een biertje te nuttigen. Toen ik vanaf mijn plek in de foyer van het hotel Ellie zag binnenkomen, oogde ze inderdaad vermoeid en bleekjes. Gelukkig kreeg ik een herkansing. Gaat het alweer een beetje beter met Ellie? ‘Ja hoor. Dank je. Ik was niet echt ziek hoor, maar ik zat er die dag gewoon even doorheen. Ik had zoveel promotionele activiteiten moeten doen. Sessies, interviews. Ik had nauwelijks geslapen en merkte dat ik mijn stem bijna aan het kwijtraken was. Om het optreden van die avond niet in gevaar te brengen, leek het me beter om mijn stem te sparen.’
Continue reading
Joanna Newsom
Joanna Newsom, 30 mei, Melkweg, Amsterdam. Foto: Riny
Band Of Horses – Infinite Arms
Brown / Sony
In de popmuziek zou het eigenlijk logisch zijn dat er veel muziek is gebaseerd op de emotie: ‘Ik voel me best wel in orde.’ De meeste mensen voelen zich namelijk het grootste deel van de tijd best wel in orde. In de top-40 kom je veel muziek tegen die zo op mij overkomt. Erg middelmatig. Als je dan goed naar die teksten luistert blijkt toch dat ze het over hartstocht hebben. Zware thema’s in bedroevend arrangement. Ik wil niet Mart Smeetserig overkomen en namens de gehele mensheid spreken, maar kan toch wel stellen dat wij ongelimiteerde emotie van artiesten eisen. Je bent in de muziek niet verliefd, je bent ‘stapel-tot-over-je-oren-nooit-zo-iemand-tegengekomen.’ Je zit niet ‘even niet zo lekker in je vel’, je bent ‘ik-zie-geen-licht-meer-aan-het-eind-van-de-tunnel-depressief’. Ik snap wel dat het een onredelijke eis is, maar het zijn de keiharde wetten van de popmuziek. Voor mij als potentieel emotioneel wrak was er daardoor behoorlijk wat te beleven op Cease To Begin, de vorige van Band of Horses. Melancholiek, en niet zo’n beetje ook. Zo’n “Cigarettes, Wedding Bands”, dat is pure Fisherman’s Friend voor mij. Als ze dat in de supermarkt zouden draaien, zou ik een momentje voor mezelf nodig hebben. Bij de meeste van de twaalf liedjes op Infinite Arms zou ik, helaas, gewoon mijn zoektocht naar prei, stroopwafels en kipfilet voortzetten. Je kon Band of Horses ook direct neerzetten als een Amerikaanse band, met veel zuidelijke invloeden. Dat is op Infinite Arms veel lastiger. Positieve uitzondering is “Older”, waar iets van de traditie in stand gehouden wordt. Ik heb me nu toch bezondigd aan een pure vergelijking tussen dit en het vorige album, waar ik had gezworen dat nooit te doen. Maar ik geloof dat als dit het eerste was geweest dat ik ooit had gehoord van de groep rond Ben Bridwell, er evenmin een bijster positief stukje was verschenen.
File: Band Of Horses – Infinite Arms
File Under: Te weinig emotie, te weinig identiteit. Jammer.
File Audio: [Band Of-Space]
Week 21, 2010
Storm
Matt The Electrician – Animal Boy / Tim Knol @ Naked Song
Ewie
Gonjasufi – A Sufi And A Killer
Ludo
Avi Buffalo – Avi Buffalo
Gr.R.
Lynn Hanson @ Naked Song
Ramon
Wilco – Kicking Television: Live In Chicago (2010 rerelease vinyl box set)
Prikkie
Pain Of Salvation – Road Salt One
Blizzard
Mastodon – Crack The Skye
Stonehead
DeWolff – Strange Fruits And Undiscovered Plants
DubbelMono
Daniel Johnston and Beam – Beam Me Up!