Arctic Rodeo / Bertus
Ari Hest is een naam waar ik nog nooit van gehoord had voor ik zijn cd Twelve Mondays in de cd-speler legde. Toch heeft hij de afgelopen jaren al een behoorlijk aantal albums uitgebracht. Die ga ik binnenkort eens opsnorren, want ik vind het jammer dat niemand mij eerder op hem geattendeerd heeft. Wat Hest op Twelve Mondays zijn luisteraars voorschotelt, is namelijk prachtig. Hij heeft een fluweel-bruine stem die me doet denken aan Del Amitri’s Justin Currie. Al klinkt er ook af en toe een vleugje Chris Martin door. Zijn liedjes zijn niet uitbundig, wel subtiel en een tikje weemoedig. Precies de toonzetting waar ik van houd bij een singer-songwriter. Gelukkig zorgt Hest wel voor voldoende afwisseling in de twaalf liedjes op Twelve Mondays die vaker korter dan langer duren dan drie minuten. Waarom zou een mooi liedje ook langer moeten zijn? Hij gaat niet alleen maar navelstaarderig zitten mijmeren en te tokkelen op zijn gitaar en pakt ook met speels gemak een catchy, bijna Jason Falkner-achtig liedje uit de kast met “I’ll Be There”. En in “Cranberry Lake” is er volkomen onverwacht een vrouwenstem die de microfoon overneemt en meeloopt met de akoestische gitaarlijnen van Hest. De zang op laten lopen met de gitaar, dat is overigens wel kenmerkend voor veel de songs van Hest. Tijdens “Morning Streets”, waarin hij peinzend zingend de straten van Londen in de ochtend doorbanjert, loop je zo als een kind achter de rattenvanger van Hamelen achter hem en zijn akoestische gitaar aan. Dat zouden meer mensen moeten doen, want de aandacht die Hest tot nu toe gekregen heeft in Nederland is veel te schaars.
File: Ari Hest – Twelve Mondays
File Under: Sterke singer-songwriter
File Audio: [MySpace]
Ari Hest – Twelve Mondays
Leave a reply
Neurot Recordings, een van de moederbedrijven van 
Als in de bio van een band te lezen valt dat de gitarist een 7-snarige gitaar bespeelt, is de recensie bij mij meestentijds al half geschreven. Een normaal vrij open houding ten opzichte van nieuwe muziek slaat pardoes op slot, het lichaam verstart naar een zure Waldorf en Statler pose en de oren maken zich op voor wiskundig Dream Theater geneuzel (waar deze dus niets mee hebben). Nog voor dat ik de plaat had gehoord, zat ik dus al helemaal klaar om een zuur stukje over egomasturbatie en emotieloze techniek te schrijven. En dat valt te betitelen als vooringenomenheid. Want met nog geen minuut aan speeltijd van Solace blijkt al dat het duo I’m Not A Gun een geheel ander pad bewandelt. Atmosferische jazzrock met elektronische randen die het ene moment in de richting van de fijnere post-rock waait en dan de wind van de rustieke ambient lijkt te volgen en over de volle drie kwartier een fijne bries door de losse haren jaagt. Uiteraard is ook deze 7-snaren koning een begenadigd gitarist, maar al zijn kunstjes staan in dienst van de muziek. Herhalende maar voortdurende uitbouwende rifjes komen in botsing met drijvende drums of een kabbelende drumcomputer. Veel van de motiefjes lijken geïnspireerd door loopjes uit de wereldmuziek, maar worden voortdurend aangevuld met iets tegendraads. Een stuk vrijheid in de muziek dat elke luisterbeurt opnieuw lijkt te ontstaan. Techniek en teveel snaren die toch leidt tot emotie. Geen betere manier om er op gewezen te worden dat alleen ‘rood is stoppen’ een geldig vooroordeel is. Want dan toch lopen, doet erg pijn.
Dansmuziek uit Nieuw Zeeland. Verder dan Recloose (maar Matt Chicoine is eigenlijk een Amerikaan) en Fat Freddy’s Drop kwam ik ook niet. Het trio 
Die hebben de landgenoten van 
Max Richter houdt het op zijn nieuwste album simpel: er staan dertien nummers op die eigenlijk maar twee titels hebben: “Journey” (1-5) en “Infra” (1-8). Wat muzikaliteit betreft is er ook niet per se bijster veel te beleven, er is de altijd terugkerende piano, er zijn wat strijkers, en we horen tekstsamples en gebliep en gepiep op de achtergrond. Dit gezegd hebbende moet ik bekennen dat ik het album toch gewoon weer een meesterwerkje vind. Waarom dat is? Omdat Richter de meester is van de balans. Hij geeft niets voorrang, alles krijgt zijn eerlijk verdiende plek toebedeeld. En daarom is de piano af en toe een minuutlang niet te horen. Komen de samples hier en daar wat meer naar voren en hebben de strijkers soms de hoofdrol. Richters composities zitten vol gevoel, en of dat nu gehuicheld is of niet kan me eigenlijk niets schelen. Zeker zijn pianostukken maken me verliefd. Zijn overgangen zijn elke keer weer gelikt (en dat bedoel ik inderdaad niet alleen positief). En zijn samples zijn wat aan de eentonige kant. Desalniettemin vertelt Richter met dit album weer een prachtig verhaal dat ik met mijn oren lezen mag en blijven lezen wil. Ik reis met Richter mee. Zo trekken we over heuveltjes en door ondiepe dalen, want nergens spatten de vonken er écht vanaf. Met uitzondering van “Infra 5” dan. Al met al een album voor wie sowieso al van de muziek van Max Richter hield. Niet het album waarmee hij veel mensen zal verrassen. Gewoon heel mooi, maar meer van waar al zoveel van bestaat.
Het trio Autolux uit Los Angeles heeft het fikse aantal jaren tussen hun debuut Future Perfect en Transit Transit gebruikt om eens lekker op de vierkante millimeter te puzzelen. Dit is een album van echte geluidskunstenaars geworden. Of minder pretentieus gezegd, een album waarbij het vooral genieten is van mooi gevonden, of leuk in elkaar geknutselde geluidjes. Een mooi voorbeeld zit al meteen in de titeltrack en opener, waar een koor van trieste gepitchte stemmetjes over de ratelende beat en piano-akkoorden zweven. De band bestrijkt een groot gedeelte van het indie-spectrum, want naast dit soort elektronische nummers, die tot mijn favorieten behoren, zijn er ook liedjes als “Census”, met 
Eigenlijk was het niet vreemd dat ik schrok van de bandnaam. Het zou toch niet zo zijn dat ik een stukje moest schrijven over een band waarvan de zanger op een bizarre wijze een einde aan zijn leven maakte? Hoeveel bandnamen zijn er immers met Swimming Pool erin? Het bleek echter niet om het Engelse