Suburban & Suburban

Een kleine twee seconden tjilpt er een vogel. Misschien wel om de link te leggen met de ‘keet’ op het Achterhoekse platteland waar Shaking Godspeed de cd opgenomen heeft. Na de tjilp is het gedaan met de rust en laat Awe de vellen van je speakers strak in de klankkasten staan. Al in de knallende openingstrack is me duidelijk dat ik in tijden niet zo’n lekker overdonderende pot goudeerlijke rock gehoord heb van een Nederlandse band. Wout Kemkens, Maarten Rischen en Paul Diersen (hij zit nu op de plek waar Pieter Holkenborg eerst zat) hebben hun zaakjes uitstekend voor elkaar. Het goede aan Awe is wat mij betreft dat het geen simpele beukplaat geworden in. Terwijl die mogelijkheid (en verleiding?) er best geweest zal zijn. Na het razende “Godspeed” neemt het trio je liever mee op een boeiende trip langs onverwachte plekken. Het bijna psychedelische “X-Ray Eyes”, het rond een huppelende, “Let’s Work“-achtige drumpartij opgebouwde “We’re Under Attack, So I’ve Heard”, het hypnotiserende Zep-achtige “High Hope / High Times” en zo kan ik nog wel even doorgaan, elk van de tien songs op Awe heeft wel wat aparts dat boeit en vooral blijft boeien. De vergelijking met Claw Boys Claw die ik maakte bij hun debuut-ep, die kan ik voor Awe maar voor een paar songs van stal halen. Die zouden nooit op de proppen kunnen komen met een massieve muur als het bijna acht minuten durende “People Wait, People Listen”. Het geluid van deze song is zo loodzwaar dat ik met mijn in-ear koptelefoon het gevoel heb dat de doppen steeds strakker tegen mijn oorschelp drukken om de muziek de ruimte te kunnen geven die het nodig heeft. Een aparte ervaring en zonder twijfel een van de gaafste tracks van Dietschen bloed die ik dit jaar hoorde. Dan is daarna een luchtiger moment als “Don t Have Time” en “Alive And Swell” wel even prettig. Potverrekaatje wat een geweldige plaat.
Onder de naam The Sound of the Rock n Roll Underground gaat Shaking Godspeed de komende maand stad en ommeland onveilig maken. In hun kielzog nemen ze een hele pakket aan bands mee. Een daarvan is Paceshifters. Laten die nou ook net met One For The Road hun debuut-cd uitgebracht hebben. Dit trio, dat je gezien hun leeftijd (op zijn hoogst twintig) nog best snotneuzen zou kunnen noemen lijkt me een prima opwarmer. Hun sound is wel een stuk eenvormiger dan die van Shaking Godspeed. Gewoon lekker, een stel jonge gasten die het moeilijke geneuzel lekker aan anderen overlaten en hun ongecompliceerde punkrock vol overgave brengen. Van het soort gitaar omhangen en rammen. Het openingsnummer heet niet voor niets “Rock ‘n’ Roll Trip”. Na een drumroffel en een enthousiast “Let’s Go” is het gelijk op volle toeren doorschakelen naar een hoge versnelling en plankgas rechtdoor. Terugschakelen doen ze onderweg tijdens de dertien songs zelden. Waarom zou je ook als hard gaan je sterkste kant is? Dat ene gevoelige balladje (“Dad”) had van mij dan ook niet gehoeven. Die gevoelige kant laten ze maar aan hun vriendinnen horen. Lijkt me een mooi moment om bier te halen bij een concert. Eigenlijk hoor je alleen maar af en toe aan de zang dat je hier niet te maken hebt met een stelletje door de wol gewassen routiniers die lekkere punkrock maken nog steeds hartstikke gaaf vinden en dat is een goed teken. Paceshifters is gewoon voor mannen die bier in halve liters bestellen…

File: Shaking Godspeed – AWE
File Under: Hollands glorie
File Audio: [MySpace]

File: Paceshifters – One For The Road
File Under: Doeltreffende punkrock
File Audio: [MySpace]