Door: Ramon. Foto's: Storm
De Guess Who-zondag is voor mij de dag met het meeste festival-gevoel. Het zondagprogramma begint traditioneel wat vroeger dan de voorgaande dagen, maar de dag begint later door het feit dat er al een paar festivaldagen in de benen zitten, met langdurig uitslapen als gevolg. Dus bij de eerste, broodnodige kop koffie wordt het blokkenschema er al bij gepakt om de strategie van de dag te bepalen. Aj, de psychedelische new wave van Eagle Boston begint al om 16.00 uur; dat is midden in de ochtend! Nee, voor mij start de dag met het matineeconcert van de psychedelische krautrockers van CAVE. Als ik als aller-allerlaatste bezoeker die nog wordt toegelaten de mutjevolle dB’s-zaal binnenkom (dB’s werd vervolgens definitief VOL verklaard) is CAVE al begonnen en kan ik een gelukzalige glimlach niet onderdrukken. Een zaal vol ja-knikkende kopjes op een stompende, dwingend voortdenderende krautrock-groove. CAVE zet een magistraal, voornamelijk instrumentaal geluid neer waar je niet aan kunt ontkomen. Elk nummer bouwt in een hypnotiserend crescendo op waarbij een hoofdrol is weggelegd voor de drummer, die nog strakker speelt dan de leggings die mijn lieftallige buurvrouw altijd aan heeft. Prachtig om naar te kijken (de band dan, niet die buurvrouw), maar ook mooi om te zien hoe dit viertal elkaar meeneemt en opstuwt. De band wordt subtiel geleid door een vanuit het jaar 1968 geteleporteerde toetsenist, die met kleine toetsbewegingen de richting aangeeft en diepere levels aanboort. Adembenemend. Vooral de laatste, lange Battles-esque track die wat mij betreft eeuwig had mogen duren, heeft mijn knikkende nekspieren drie keer dikker gemaakt. Wat een geweldig begin van mijn zondag; CAVE was moeiteloos een van de beste bands van dit hele Le Guess Who-festival.
Continue reading
Le Guess Who? – Zondag napret
Leave a reply
Ooit had ik pianoles van het zusje van Adje van den Berg. Man, dat vond ik zo gaaf! Ik was namelijk op de lagere school al helemaal gek van 
Voor het eerst in vier jaar is er nieuw werk van 
Eerlijk is eerlijk: met reggae heb ik nooit zoveel gehad. Dus eigenlijk is het best raar om nu een recensie te moeten gaan schrijven over de Easy Star All-Stars, een reggaecollectief dat er een 
Soms kom ik zulke rare bizarre spamteksten tegen dat ik denk: daar zouden ze een liedje van moeten maken. In mijn mailbox, of in de meestal automatisch weggefilterde FileUnder-spamreacties die u als bezoeker dus niet ziet. Meestal komen zulke teksten uit Google Translate rollen, komen ze af van Nigeriaanse oplichters en zijn ze bedoeld om u geld uit de zakken te slaan. Maar je kunt er gelukkig ook om lachen! De avantgarde-dichter 
