1. The National – High Violet
2. Warpaint – The Fool
3. Jónsi – Go
4. Beach House – Teen Dream
5. Arcade Fire – The Suburbs
6. Villagers – Becoming A Jackal
7. Tame Impala – Innerspeaker
8. Shining – Blackjazz
9. The Tallest Man On Earth – The Wild Hunt
10. Gonjasufi – A Sufi And A Killer
11. Gorillaz – Plastic Beach
12. Sufjan Stevens – The Age Of Adz
13. Blood Red Shoes – Fire Like This
14. Liars – Sisterworld
15. School Of Seven Bells – Disconnect From Desire
De Grote File Under Jaarlijst 2010
13 Replies
De Zweedse fijne kleine man Kristian Matsson liet op de afgelopen editie van 
Sufjan Stevens noemt All Delighted People een EP, maar mooi dat acht songs samen bijna een uur noemen. Ach ja, bij Sufjan is wel vaker iets niet wat het lijkt. Ik ben wel heel erg blij dat Sufjan op All Delighted People laat horen dat hij na zijn experimentele uitspatting die The Age Of Adz was gewoon weer lekker voor Sufjan speelt. Vooral het titelnummer “All Delighted People” in zijn normale versie vind ik geweldig. Weinig andere hedendaagse muzikanten kunnen een liedje zo fraai opbouwen zoals Sufjan dat hier laat gebeuren. Er komt ook nog classic rock-versie voorbij van de titeltrack. Dat classic rock mag je overigens best met een knipoog nemen, want het is nu niet gelijk geschikt voor de vale spijkerjasjes van deze wereld. Heerlijk zijn ook de hemelse koortjes in “From The Mouth Of Gabriel” waarin nog een restje elektronica doorklinkt dat vast was blijven rondslingeren na The Age Of Adz-opnamen. Sierlijk sober en intiem is “Enchanting Ghost” met bijna alleen gitaar en piano, beklemmend door zijn samenzang is ” The Owl And The Tanager”. Ronduit verwarrend is de afsluitende jam “Djohariah”, maar wel alle zeventien minuten boeiend. Uiteindelijk moet ik dan ook bekennen dat ik Sufjan liever hoor op deze manier dan op de toverbal The Age Of Adz.
Toen het tijd was voor de jaarlijstjes over 2010, kwam in het lijstje van collega 
Lijstjes, 
In Midden-Afrika net naast Ivoorkust, dat helaas negatief in het nieuws is, ligt Ghana. Kennelijk waren ze hier eind zestiger en begin zeventiger jaren in hogere sferen als ik naar The Psychedelic Aliens luister. Psycho African Beat is namelijk een verzameling van al hun releases: een e.p. en twee singles. Drie jaar schijnen ze bestaan te hebben en dat leverde acht nummers op. Je hoort dat er een aantal westerse releases overgewaaid zijn naar Ghana. In �Extraordinary Woman� zijn gitaarriffs van The Beatles geleend en in �Gbe Keke Wo Taoc� hoor je Jimi Hendrix als het ware voorbij komen. Naast gitaarspel valt de Booker T-achtige orgelpartij op, maar de klapper is toch wel weer het ritme. Alsof dit zo’n vette Santana-release is uit hun beginjaren. Bij deze Afrikanen hoor je soul, funk, latin, psychedelica en garagerock, maar vooral een groot feest. Of de bandleden nog leven en muziek maken, geen idee, maar hun werk is voor de muziekgeschiedenis gered met dank aan 
Als we dan toch in Afrika zitten dan kunnen we nog wel iets verder naar het zuiden afzakken om in Angola te geraken. Was Ghana tot 1958 een kolonie van Engeland, Angola wist zich pas in 1975 van de Portugezen te ontdoen, maar dat was geen garantie voor een rustige toekomst. Of dit van invloed is geweest op de ontwikkeling van de Angolese muziek weet ik niet, maar deze Angola Soundtrack bevat muziek uit de periode 1965-1976 en dan met name uit Luando (Angolese hoofdstad en provincie). Er staan achttien nummers op dit album van evenzoveel verschillende groepen, maar qua sfeer passen ze prima bij elkaar. De psychedelica, funk en latin spat er vanaf. Bij het album zit een boekwerk waarin ongetwijfeld de hele geschiedenis toegelicht wordt, maar bij de promo die voor me ligt, is deze afwezig. Het blijft echter geweldig dat er van dit soort gekken (Samy Ben Rdjeb van 
Een half jaartje na hun tweede plaat A Mystery That Binds Us, Still komt het Drentse 
Vanaf de eerste toon is duidelijk dat de titel in ieder geval goed gekozen is. Het debuut van Frontier(s) bevat geen verrassingen, laat staan wonderen. Deze nieuwe formatie rond Chris Hidgon (beter bekend als voorman van Elliot, pioniers van de emo voordat deze gekaapt werd door zelfkastijdende tieners, zwelgend in weltschmerz of enorm zelfmedelijden om de auto die ze niet kregen van hun gelukkig getrouwde ouders die al sinds jaar en dag in een van die vinexwijken, zoals onlangs bezongen door Arcade Fire, semi-gelukkig lopen te wezen) maakt stevige rock met een hoog voorspelbaarheidsgehalte. Invloeden uit het voorbije emo verleden zijn nog aanwezig, maar hier vermengd met stadionrock-anthems en poprock gruwelen. Met opener Little Wolves opent de plaat nog leuk, hoewel niet bijster origineel. Maar het is pakkend, klinkt lekker en de galmbak over de vocalen kan niet anders als dan plezierig worden ervaren. En ook Bones verder op de plaat kan elke liefhebber van wat stevigere pop bekoren. Bekoren is echter niet genoeg om de plaat in de hoge rotatie te gooien. Daarvoor is het geheel te vlak, te voorspelbaar en krijg je er een soort slechtsmakende cola-reclame van in de mond (maar dan zonder de “gaan we morgen doen”). Inmiddels zijn er zoveel bands die dit hebben gedaan en beter, dat er vooral de behoefte groeit om Appleseed Cast, Favez, The Get Up Kids of Sunny Day Real Estate weer eens onder de naald te werpen. En daar veranderen de goede nummers (zoals eerder genoemden en “Poor Souls” of “Young Lives”) en de technische onderlegde en ervaren muzikanten vrij weinig aan.
Dat de leden van de Rotterdamse band 
Ik snap niet zo goed dat 
Er zijn liedjes waar ik spontaan uitslag van krijg, en heel vaak zijn dit ballads. U weet wel, van die nummers waar het publiek spontaan aanstekers de lucht insteekt, of in de moderne versie: mobieltjes. Er zijn liedjes die ik wel kan hebben, maar vaak knap ik dan spontaan af op een band (of publiek): volgende patiënt… Opener “She Smiles” op Swansongs van