Bright Arena / Ada / Rough Trade
Het is al tien jaar geleden dat ik Distorted Lullabies, de debuut-cd van Ours uit een opruimingsbak bij de Free Record Shop oppikte. Ik meen doordat in mijn achterhoofd een positieve recensie uit de Oor ronddoolde. Ik zat in die tijd nogal in hoek van de Musen, Radioheads en Jeff Buckleys van deze wereld en het melodrama van de band rond zanger Jimmy Gnecco sloot daar prima op aan. Ours bestaat nog steeds, maar op de een of andere manier heb ik de latere cd’s van de band gemist. En de eerlijkheid gebied mij te bekennen dat ik de debuut-cd van de band ook zeker een jaar of vijf niet meer gedraaid heb, maar nu weer uit de kast gehaald heb omdat frontman Jimmy Gnecco debuteert met zijn solo-cd The Heart. Deze kent een akoestische insteek en dat gaat me na een paar songs toch wel ietwat irriteren. In het openingsnummer “Rest My Soul” denk ik nog: die Gnecco kan nog steeds heel mooi zingen. In het tweede nummer (dat ook al met een Oeeh-hooe-hooe zin begint) het Radioheadesque “Light On The Grave” hoop ik al dat ‘ie een stapje extra gaat doen en de akoestische ban doorbreekt. Dat gebeurt dus helaas niet. Wat wel blijft is de dikke melancholische sluier over de songs en dan wordt zestig minuten wel een lange zit voor mij. Gelukkig zijn er songs als het bijna maniakale titelnummer die voor een beetje afwisseling zorgen. Maar ook daar hoop ik tevergeefs dat Gnecco even goed los gaat. Al stort hij wel op bewonderenswaardige wijze zijn hart uit. Wat dat betreft lijkt hij misschien wel meer dan ‘em lief is op Jeff Buckley met wie hij bevriend was vlak voor diens dood. Maar die vind ik toch echt wel een flink stuk beter.
File: Jimmy Gnecco – The Heart
File Under: Ours-frontman maakt te lange solo-cd
File Audio: [MySpace]
Jimmy Gnecco – The Heart
Leave a reply
De openingstrack van Hearts On Hold is een dramatisch stuk muziek met een droevig blazende trompet en een onheilspellend huilende zangeres. De slome sfeer werkt een beetje op de zenuwen, maar beklemmend is het zeker. Het tweede nummer “The Felt Sense” wordt gevormd door heftig stampende trommels met daaroverheen een prachtige zanglijn van zangeres 
Al een paar keer heb ik gedacht dat het wel welletjes was met 
Rasmuzikant zijn, het is er niet velen gegeven, vooral niet als er toch maar bescheiden successen zijn en ik me niet kan voorstellen dat dit een gevulde boterham oplevert. Als het bloed echter gaat waar het niet gaan kan, dan laat je het niet bij een bandje en breng je geregeld nieuw werk uit. Dit levert dan weer juichende recensies op en de fans knikken tevree, maar veel verder kom je niet in carrièreland. Ik zal het eerlijk zeggen: het kan me geen reet schelen zolang er maar prachtig werk uitkomt. In dit geval heb ik het over de in Nederland verblijvende Fransman Pascal Hallibert die met zijn sterkste troef 
Je hebt van die bandjes waar je maar beter wat fanquotes kunt gebruiken om een recensie te schrijven. Want als je je pen in het azijn dipt en vervolgens er op los gaat, dan weet je vrij zeker dat je de hele fanschare over je heen gaat krijgen. Ik noem een 
Steeds vaker krijgen we promo’s alleen nog in de vorm van bestanden. Daar zit bovendien niet altijd een bio bij. Zo kan het gebeuren dat je bestanden binnenslurpt, uitpakt en beluistert terwijl je nog geen idee hebt wat het gaat worden. Zo ook bij