Golden Antenna / Konkurrent
Op Incubate 2009 was Die! Die! Die! een van de bands die er bovenuit stak. De post-punk die de drie Nieuw-Zeelanders lieten horen in de Batcave was dampend energiek en superstrak, zonder dat het loodzwaar op de maag lag. Zanger/gitarist Andrew Wilson en drummer Michael Prain zaten een half uur na het optreden nog zittend uit te puffen buiten de 013, zoveel hadden ze gegeven. De energie die ze op het podium ten toon spreiden vastleggen op plaat is geen sinecure. Toch is ze dat op Form prima gelukt. Dit derde album van Die! Die! Die! is noisy, maar tegelijkertijd supermelodieus. Prettig vind ik dat ze niet gekozen hebben voor de (zo noem ik het altijd maar) Steve Albini-variant qua geluid. Form is allesbehalve gortdroog en hol geproduceerd, maar ook weer niet te warm en vol. In de openingstrack “Caseman” is er gelijk de focus, die venijnig is, maar ook gloedvol. De stem van Wilson is scherp en fel, maar hij slaat eigenlijk zelden door richting schreeuwen, terwijl die verleiding ongetwijfeld op de loer lag gezien hun muziek. Dat ze dat weten te weerstaan maakt de tracks op Form nog sterker. Bovendien is het inmengen van wat muren gemetseld door bakken effecten her en der een knappe toevoeging. Het geeft bijvoorbeeld “Lil Ships” (of zijn het toch synthesizers in plaat van gitaren?) een fikse dosis extra spanning en geeft een zuigend effect. Een geweldige plaat om goed op los te gaan.
File: Die! Die! Die! – Form
File Under: Gaaf! Gaaf! Gaaf!
File Video: [Daze]
File Audio: [MySpace]
Monthly Archives: March 2011
Houses
Dazzled Kid
Dazzled Kid, 30 maart, Melkweg, Amsterdam. Foto: Charlona
My Inner Burning – Eleven Scars
Steamhammer / SPV / Suburban
Eleven Scars is het tweede album van het Duitse My Inner Burning. De opvolger van het debuut My Inner Burning telt een elftal nummers, samen goed voor ruim veertig minuten. Deze oosterburen uit de regio Nedersaksen maken female fronted metal. In de vijfkoppige band is een duidelijke centrale rol weggelegd voor de meer dan goede zangeres Becky Gaber. Haar krachtige en cleane rockstem verzorgt uitstekend het gros van de vocalen. Voor de mannelijke aanvulling in de vorm van enkele grunts zorgt gitarist Jörg Janssen. Het hele album is evenwichtig en draait lekker weg. De muziek is krachtig, melodieus en zonder al te gekke uitstapjes of extremiteiten. Hoewel het geen conceptalbum is, is er wel een centraal thema en worden de Eleven Scars vertolkt in nummers met titels als “For The Last Time”, “Demons”, “Done With Denial” en “Enemy Of Mine”. De songs zijn veelal recht toe, recht aan en catchy. En hoewel het onmiskenbaar metal is hoor je her en der duidelijk de invloeden uit de rock, pop en gothic terug.
File: My Inner Burning – Eleven Scars
File Under: Female fronted rock/goth/metal
File Audio: [MySpace]
Van Der Graaf Generator
Van Der Graaf Generator, 30 maart, Tivoli, Utrecht. Foto: Storm
Grant Hart – Oeuvre Revue
Hazelwood / Rough Trade
Het levensverhaal van Grant Hart is een aaneenschakeling van dieptepunten en het mag eigenlijk een wonder heten dat de man nog op deze aardkloot rondloopt. Natuurlijk waren er de jaren van Hüsker Dü, een band die nu door velen wordt gezien als grondlegger van melodieuze hardcore. Maar zelfs die succesjaren werden overschaduwd door drugsverslavingen en een bittere rivaliteit tussen Hart en bandgenoot Bob Mould, zoals vorig jaar uitgebreid gedocumenteerd in de biografie Hüsker Dü: The Story of the Noise-Pop Pioneers Who Launched Modern Rock. In het jaar voor de split van Hüsker Dü werd Hart HIV-positief bevonden, een diagnose die een jaar later onjuist bleek te zijn. Hart bleef ook na Hüsker Dü muziek maken, zowel onder eigen naam als met zijn band Nova Mob, maar kon het succes van zijn eerste band nooit evenaren. In 2009 verscheen zijn eerste solo-album in bijna tien jaar, Hot Wax, een aardige, maar zeker geen wereldschokkende plaat, die grotendeels genegeerd werd. Begin dit jaar brandde zijn huis vrijwel helemaal af en overleed enkele weken erna zijn moeder. Hart zit imiddels zo aan de grond dat er een benefietconcert georganiseerd moest worden voor het herstel van zijn huis. De opbrengst van dit vreemde carrièreoverzicht Oeuvrerevue zal overigens weinig bijdragen, het album wordt namelijk in een beperkte oplage van duizend exemplaren uitgebracht. Het is een allegaartje geworden van outtakes, b-kantjes en live-opnames die prima weergeven wat Grant Hart is: excentriek, eigenwijs, getalenteerd, chaotisch, onvoorspelbaar, maar vooral ook onfortuinlijk.
File: Grant Hart – Oeuvrerevue
File Under: Restjesrommeltje
File Audio: [MySpace]
File Twitter: [Twitter]
S.C.U.M.
S.C.U.M., 30 maart, Melkweg, Amsterdam. Foto: Bart
The Kills
Marike Jager – Here Comes The Night
Morning Coffee/V2
In de clip van Marike Jagers “Honey, Honey”, een liedje van haar album Celia Trigger, werpt ze een paar keer een steelse blik naar haar tegenspeler. Op 1 minuut 12, als Marike een drakendoder speelt die een prins beschermt tegen een monster, is die blik onverholen geil. Dat wordt neuken, denk je als kijker. De scène schoot me te binnen tijdens het luisteren naar Here Comes The Night, het derde album van Jager. Op de eerste twee klonk ze lief, opgeruimd of aangedaan. Maar niet opgewonden. Het lijkt alsof Marike voor de opnames van Here Comes The Night een paar zwarte kousen en jarretelles heeft aangetrokken onder een strak jurkje, nadat de styliste niet zuinig was geweest met nepwimpers, kohlpotlood en lipstick. Jager zingt met een stem van rood velours, terwijl ze zwoel met haar heupen wiegt. Knappe jongen die weerstand kan bieden aan Marike wanneer ze “Keep Me Warm” zingt. Maar na de verleiding komt de afrekening. In “Rusty” zingt ze: ‘Nobody knows what happened to you’, en lijkt er vilein bij te lachen. Het sensuele “Covered” is opnieuw een nummer waarin ze de vermoorde onschuld speelt. Maar ondertussen lakt ze haar nagels vuurrood. “Don’t Erase Me”, gilt ze verderop, als PJ Harvey in haar wildste dagen. Ik zou niet durven.
File: Marike Jager – Here Comes The Night
File Under: Nachtelijk vertier
File Audio: [Marike-Space]
File Video: [Nog geen clips… Onschuldig reclamefilmpje over “Here Comes The Night”][1 minuut bij DWDD]
Kyuss
Kyuss, 29 maart, Paradiso, Amsterdam. Foto: Reinier