Eigen Beheer
De conclusie bij mijn recensie van de tweede cd van Vinsky Project was een pijnlijke: goede band, slechte zanger. Maar ik sprak ook gelijk de hoop uit dat het nog wel goed zou komen met de band. Die (in mijn oren) slechte zanger had namelijk zojuist de band verlaten. Zijn plek achter de microfoon is ingenomen door Paulina Dubaj en dat levert de band een flinke hoeveelheid bonuspunten. Zij is namelijk een verademing ten opzichte van haar voorganger, een zangeres die de muziek van Vinsky Project waardig is. Dit vierde album (ik heb blijkbaar Irregular Paths gemist in 2008) Acquire The Taste is namelijk net als FolkFusion een fascinerende mix van stijlen, maar de band heeft de lat voor zichzelf nog net wat hoger gelegd. Zowel in songs als in productie. Dat resulteert in songs die veelzijdig zijn en vele kanten opschieten en een enorme dynamiek kennen. Neem bijvoorbeeld de fascinerende breaks in “Carrot Eye’s Paradise”, dat gaat echt richting progrock, maar het vervolg is weer zo uit Balkanpop afkomstig. Heel gaaf gedaan. Acquire The Taste bruist aan alle kanten en altijd op een positieve manier. Het levert een beetje de Nederlandse evenknie op van Oi Va Voi, al wippen ze net zo gemakkelijk over richting onze zuiderburen van DAAU. Dat komt vooral ook door het slim inzetten van de cello van Bence Huszà die in de songs die voornamelijk van de hand van Zoli Soos vaak precies de juiste accenten zetten door prominent aanwezig te zijn. Luister maar eens naar “The Hollow Tree” op de site van de band. Wat een prachtig liedje! Hier is de term acquired taste helemaal misplaatst, dit lust iedereen die van mooie muziek houdt.
File: Vinsky Project – Acquire The Taste
File Under: Nu met de juiste zangeres.
File Audio: [MySpace]
Vinsky Project – Acquire The Taste
Leave a reply
Mods, ik associeerde ze met het Londen van de eind jaren vijftig waar ze een jongerenstroming vormden. De muzikale link kwam er later met bands als The Kinks en The Who. Tot zover zat ik redelijk goed, maar wat ik niet wist is dat de Mods voortkwamen uit moderne jazzmusici (en hun fans) die hielden van o.a. soul en rhythm ‘n’ blues. Het is dan ook niet vreemd dat de verzamelaar van 
Wereldberoemd in heel Australië, maar in Nederland moet je met Tivoli De Helling doen. Niet dat De Helling zo vervelend is, ik kom er graag en vaak, maar het is niet het Sydney Opera House en daar stond Lior Attar, kortweg 
