Storm
Al die leuk Turkse liedjes hier in Trabzon
Ewie
Birds That Change Colour – On Recording The Sun
Ludo
Bauer – Can’t Stop Singing
Gr.R.
The Horrors – Skying
Dennis
tUnE-YarDs – W H O KILL
Ramon
Dananananaykroyd – There Is a Way
André
Oh My! – Kicking and Screaming (single)
Prikkie
Reece Kronlund – Solid
Janineka
Waterstad FM, hier op de radio op Terschelling. 😉
Stonehead
Cage the Elephant – Thank you, Happy Birthday
DubbelMono
The Innocence Mission – My Room in the Trees
Campking
Shabazz Palaces – Black Up
Monthly Archives: July 2011
Reece Kronlund – Solid
AOR Heaven / Rough Trade
In 2007 werkten David Reece (Bangalore Choir, ex-Accept) en gitarist Martin Kronlund (Dogface) al eens samen in de band Gypsy Rose. Onder eigen naam brengen ze nu een tweede album uit, Solid. Een titel die de lading dekt, want ook al komt het album uit op AOR Heaven, het is melodieuze (hard)rock wat de klok slaat. Wat Reece kan, is al langer bekend, en ook zijn maatje Martin Kronlundt blijkt het een en ander in huis te hebben. Daarbij is meer dan eens een flinke invloed van Michael Schenker te horen, bijvoorbeeld in “Paint The Mirror Black” en “Magic Pudding”. Met drumwerk van Hans in ‘t Zandt en ook nog wat muzikale en compositorische inbreng van bijvoorbeeld Tommy Denander en Andy Susemihl zijn alle ingrediënten aanwezig voor een fijne classic rockplaat. In de eerste plaats gedragen door de stem van Reece, die bombast, rauwheid en sirenekwaliteiten verenigt in een rockstem pur sang. Van het gitaarwerk zijn niet zozeer de solo’s opvallend, maar vooral de hooks en riffs. Niet omdat ze nou zo verrassend zijn, maar wel omdat er steeds een eenvoudige en tegelijkertijd reuze effectieve song mee wordt opgebouwd. De productie is door de heren zelf gedaan. Dat kunnen ze prima, laat daar geen misverstand over bestaan. Maar toch mist het de larger-than-life-kwaliteit om dit album nog een niveau hoger te brengen. Desondanks slaagt dit album er nog steeds in om ruim boven de middenmoot uit te komen. Volgende keer geld reserveren voor een producer die er net iets meer uit weet te peuren en Reece Kronlund zou wel eens een grote verrassing kunnen worden. Solid is klassieke melodieuze hardrock zonder gedateerd te klinken en maakt daarmee volledig waar wat het belooft.
File: Reece Kronlund – Solid
File Under: sol·id – Of good quality and substance
Racoon – Liverpool Rain / Van Dik Hout – Leef!
PIAS & Sony
Racoon en Van Dik Hout. Twee Nederlandse bands waarvan ik vermoed dat de gemiddelde File Under-bezoeker er niet heul warm voor loopt. Ik kan me vergissen natuurlijk. Maar wie van goed geschreven liedjes houdt, die met overtuiging worden gezongen en die soms verrassende muzikale accenten kennen, die moet zijn of haar scepsis toch maar ‘s opzij zetten. Racoon heeft producer Wouter van Belle in de arm genomen voor het vijfde album Liverpool Rain. De man achter onder meer Novastar nam de strijkers, blazers (!) en percussie die in de liedjes zijn verwerkt, op in de befaamde Abbey Road studio. Die toevoegingen zijn de krullen, strikken en linten die de eenvoudige gitaarliedjes van Racoon zeer ten goede komen. Onderwerptechnisch is er niets veranderd, Bart van der Weide zingt over wat hem ergert (consumptiegedrag, in “No Mercy”), wat hem raakt (de dood van het zoontje van een vriend, in “Don’t Give Up the Fight”) en over doorzettingsvermogen. Het titelnummer verhaalt over een Engels toertje van Racoon, waarin de onderlinge spanningen hoog opliepen en het voortbestaan van de band aan een zijden draad hing. Succesvolle shows in de Cavern Club in Liverpool brachten gelukkig redding. Als je deze plaat nog in je had, zou een einde zonde zijn geweest.
Van Dik Hout-zanger Martin Buitenhuis (die net als Racoons Bart een stem heeft waar lang niet iedereen voor valt) brak hardhandig met de routine van plaatje-toertje. Door, na de dood van zijn vader en de vriendin van bassist Ben Kribben, gewoon op inspiratie te gaan zitten wachten. Het duurde even, maar die kwam. Geen zwaarmoedigheid, de toon is licht en opgewekt. In “We Gaan Door” hoor je gelijk: hier heeft iemand de geest gekregen. Geldt voor de hele band trouwens. Wat het geluid betreft; Van Dik Hout-producer Tony Cornelissen heeft overduidelijk goed naar de laatste Kings of Leon-platen geluisterd, gezien de ohohoho-koortjes. Van Dik Hout heeft zich in de afgelopen 17 jaar altijd aangepast naar de heersende rockmode, zonder dat het eigen gezicht uit beeld verdween. De Nederlandse versie van Adele’s, pardon, Bob Dylans “To Make You Feel My Love” klinkt hier heel erg als Van Dik Hout. Gemeend, vitaal, doorleefd maar niet versleten.
File: Racoon – Liverpool Rain
File: Van Dik Hout – Leef!
File Audio: [RacoonSpace][VDHSpace]
File Video: [Racoon: No Mercy][VDH: Leefkanaal]
File Under: Hollands glorie
RaaskalBOMfukkerZ – Zeekoe Valuta
Toztizok Zoundz
“Mede mogelijk gemaakt door de kraakbeweging” staat er in het inlegvelletje bij het prachtig vormgegeven cdhoesje. Gestenciled, zoals in de hoogtijdagen van de kraakwereld de gewoonste zaak van de wereld was. Zeekoe Valuta riep als eerste associatie de legendarische verzamelplaat Gramschap op. Ook vol met Nederlandstalige teksten die de gevestigde orde op wilden schudden, heel erg D.Y.I. en in het oprechte amateurisme des te waardevoller. Maar ook chaotisch, wild en vol met rijp en groen. De RaaskalBOMfukkerZ hebben dat ook: hun rijms klinken soms als De Jeugd van Tegenwoordig (‘Heiligstennis’), soms als een podiumdichter uit de punktijd (‘Getekende Betekenis (of: Dikkertje Dap)’), maar evengoed zijn ze niet van de straat. Hun historisch besef blijkt niet alleen uit politieke statements, maar ook uit teksten over literatuurgeschiedenis (‘Primitief Statement’): “die meuk is beukend, staar maar raar / poetrie met vleugels brugt duizend jaar / verbale raaskal margemonnik vaal.” (Welke Neerlandicus snapt waar dit over gaat en legt alle slimme verwijzingen uit?). De beats en samples zijn chaotisch, schijnbaar slordig over elkaar geplakt en komen werkelijk overal vandaan (in Stoomgraver is zelfs een draaiorgel te horen). Literatuur uit het kraakpand, ten gehore gebracht door rappende kunstenaars met een punk-attitude: “plunder alle talen en dialecten, pluk ze kaal / brand het groene boekje, leve de wetteloze taal!”
File: RaaskalBOMfukkerZ – Zeekoe Valuta
File Under: De Kift voor De Jeugd van Tegenwoordig
File Audio: [MySpace]
File Video: [Domela NIeuwenhuis Video]
Gripin
Gripin, 29 juli, Hüseyin Avni Aker Stadium, Trabzon. Foto: Storm
Elysian Fields – Last Night On Earth
Vicious Circle
Op de vorige plaat van Elysian Fields had ik flink wat moeite om te wennen aan de onwaarschijnlijk slaperige (en vaak wat valse) stem van zangeres Jennifer Charles. En hoe heet het liedje waar Last Night On Earth mee opent? “Sleepover”! Het blijkt verrassend genoeg zowel muzikaal als tekstueel een voltreffer, en het beste nummer dat ik tot op heden van dit New Yorkse duo hoorde. ‘My very first sleepover, I guess I was too young, I really was excited, I thought it would be fun’. Wat volgt is een fraai verbeelde jeugdherinnering, een waar literair poppareltje, met een dromerige pianopartij. Ook “Red Riding Hood” is leuk; het bekende sprookje op muziek, met een Jon Spencer-achtige brombeer als wolf. Zelfs Jennifer zingt zowaar een keer voluit, en klinkt plots als Pien Feith ten tijde van The Wilderness Sound. De derde track is wederom totaal anders, en door de oriëntaalse beat-loop een flashback naar Beck in de nineties. Zelfs de half-gerapte tekst had van hem kunnen zijn. Een metalconcertje loopt uit de hand. ‘Hey, stop moshing, I am stuck in the door!’ Drie liedjes onderweg, allemaal raak, dat belooft veel, maar helaas, snel erna dempt Elysian Fields toch weer de lichten, om in de lijzige Klaas Vaak-contreien van het vorige album te belanden. En daar had ik al genoeg mijn best op gedaan. Daarom snel teruggezapt, concluderend dat Last Night On Earth toch een stap vooruit is.
File: Elysian Fields – Last Night On Earth
File Under: Soundtrack voor slaapfeestjes
File Audio: [Elysian-Space]
Wake Up
Wake Up, 28 juli, Red Bull Bedroom Jam, Patronaat, Haarlem. Foto: Charlona
Julien-K – Death to Analog
Circuit Freq
“In 2009 kwam Death to Analog wereldwijd uit”, staat er dan op Podiuminfo. Toch verscheen het album pas in maart 2010 in Europa, vermeldt Spotify 2010, heb ik het in geen enkele winkel gezien en zag ik zelfs pas begin dit jaar pas torrents ervan langsvliegen. Van Death To Analog is net als bij Blue Stahli nauwelijks een recensie te vinden. Typisch zo’n band die fans via internet ontdekken. Nu de band zondag op Summer Darkness staat, na twee eerdere optredens, dan toch maar even wat extreem late aandacht. Houd je van industrial rock à la Pain, clean gezongen met zware gitaren en een lekkere electrosound, dan heb je aan Julien-K een goeie. Het is de nieuwe oude Junkie XL, zeg maar, want ook Julien-K produceert inmiddels vergelijkbare crossovermuziek voor games. Jammer genoeg hoeven we de albumtitel Death to Analog ook al niet serieus te nemen, want er bestaat ook al geruime tijd een remixplaat getiteld Death to Digital en dan blijft er weinig levends anders over. Zoals iedereen twee jaar terug al kon opschrijven is Julien-K een project van twee ex-leden van de rockband Orgy (je weet wel, van die “Blue Monday”-cover). Je moet Julien-K historisch dus eerder vergelijken met een band als Nine Inch Nails, ondanks hun connecties met Linkin Park, maar omdat de nummers regelmatig behoorlijk fantasieloos doorstampen ligt de link richting cybergothic ook op de loer. Verder klinken de liedjes vooral typisch plat Amerikaans en zijn de teksten al even zielloos. Temidden van zoveel uiterlijke schijn zal de band bij het extravagante publiek in Utrecht nog zijn ogen uitkijken. Opvallendste song op het album is overigens het Killers-achtig vrolijke popnummer “Spiral”, alsof de band nog een radiohit zocht. Later dit jaar komt trouwens het tweede album We’re Here With You al uit, dat naar het schijnt een andere richting op gaat en met een nieuwe bassist (uit Dead By Sunrise) is ingespeeld. Hopelijk zijn de songs tegen die tijd wél even goed als ze klinken.
File: Julien-K – Death to Analog
File Under: Uitstekende sound, maar te simpele liedjes
File Video: [Kick
the Bass (gecensureerd) (in de ongecensureerde snuift o.a. een bandlid tijdens de regel 'it seems life is one white line' coke op en komt er nog wat semi-naakt langs)]
The Quaint
The Quaint, 28 juli, Red Bull Bedroom Jam, Patronaat, Haarlem. Foto: Charlona
Triggerfinger
Triggerfinger, 28 juli, Red Bull Bedroom Jam, Patronaat, Haarlem. Foto: Charlona