V2
Eenentwintig is ze pas, maar Laura Marling heeft al een cv opgebouwd waar menig artiest jaloers naar zal kijken. Haar eerste twee albums waren – terecht – behoorlijk succesvol en werden in Engeland zelfs genomineerd voor een Mercury Music Price. Laura Marling wordt daar blijkbaar niet koud of warm van. Krap anderhalf jaar na de release van I Speak Because I Can komt ze op de proppen met A Creature I Don’t Know. Een album dat nogmaals aantoont dat Laura een bijzondere tante is. Ik vind het ook wel prettig dat ze zich niet vastpint op één ‘soort’ van singer/songwriter. Wat dat betreft is het allerminst een straf om na de afsluitende, uitbundige afsluiter “All My Rage” gelijk terug te schakelen naar het bijna jazzy openingsnummer “The Muse”. Laura Marling verveelt namelijk nooit. Ik hoor haar zelf overigens het liefst zoals in “Don’t Ask Me Why”. Een prachtige folkballade waarin ze solo start met alleen een akoestische gitaar en na je aan je speakers gekluisterd te hebben bijval krijgt van meer alsmaar meer instrumenten. Tekstueel ook geen luchtig liedje overigens. ‘Those of us who are lost and low, I know how you feel, I know it’s not right but it’s real’, zingt ze. Het zou een beetje pathetisch kunnen klinken uit de mond van een 21-jarige, maar niet hier. Daar helpt haar stem ook bij. Als ze je toezingt in het sobere “Night After Night” (een andere absolute favoriet op deze cd) klinkt ze rijp en doorleefd, bijna troostend. Een prachtig voorbeeld van dat Laura Maring een bijzondere tante is. Haar nu nog een talent noemen is dan ook volkomen misplaatst. Marling is op haar 21e al een grote mevrouw.
File: Laura Marling – A Creature I Don't Know
File Under: Derde prachtplaat
File Audio: [MySpace]
File Video: [Sophia]
Monthly Archives: August 2011
Junip – Fields (Deluxe Version) / In Every Direction EP
City Slang / V2
Laten we het niet gaan hebben over de Sony Bravia reclame met die balletjes, die de Zweeds-Argentijnse singer-songwriter José González op de wereldkaart zette. Zijn bloedmooie cover van The Knifes “Heartbeats” die werd gebruikt in die reclame heeft hem veel gebracht, maar mogelijk ook afgeleid van zijn verdere plannen. Zijn band Junip bijvoorbeeld, die vijf jaar lang in de wachtstand moest omdat zijn solocarrière wegens groot succes voor moest gaan. Niet dat Junip veel verschilt van het solowerk, maar het hebben van een band biedt González veel meer mogelijkheden om te experimenteren met ritmes, dynamiek en instrumenten. De meer experimentele nummers van Junip zijn veelal opgebouwd rondom een repeterende riff, die de band kan laten uitgroeien tot een hypnotiserende folkdrone. Onder bijna elke track zit een zinderende spanning van langzaam gas geven, afremmen en doorgaan. Het knappe is dat de band zich hier niet in verliest en uiterst beheerst omgaat met die potentie. Dat resulteert op het eerste volwaardige album van Junip, Fields, meestal in relatief korte nummers, die voor hetzelfde geld door de introverte Zweden ook uitgebouwd hadden kunnen worden naar ellenlange jams. Nooit saai dus, of het moet de ijle, beperkte stem van José González zijn die me na een paar nummers niet altijd meer kan bekoren. De 3cd Deluxe-uitgave van Fields wordt dan misschien ook wat veel van het goede om in één keer op te souperen; op de bonuscd’s staan de eerder in 2010 uitgebrachte, sublieme Rope & Summit EP en de eerste, wat fletsere, Junip-boreling Black Refuge EP uit 2006.
De in februari van dit jaar uitgebrachte In Every Direction EP bevat diverse remixes van de gelijknamige, van Fields getrokken single en een drietal nog niet eerder uitgebrachte nummers. José González maakt hiermee met Junip in één klap een grote inhaalslag, de Sony-balletjes definitief achter zich latend.
File: Junip – Fields (Deluxe Version) / In Every Direction EP
File Under: Ingehouden hypnose zonder balletjes
File Audio: [MySpace]
File Video: [In Every Direction] [Always]
Ted Russell Kamp – Get Back To The Land
Het is een stijlvol hoesje waarin Ted Russel Kamp zijn vijfde soloplaat verpakt heeft. Zo’n hoesje waarvan je meteen denkt: eigenlijk hoort dit om vinyl te zitten (de dertien liedjes zijn dan ook keurig verdeeld over een kant 1 en kant 2). Ook muzikaal komt Get Back To The Land uit een tijd waarin nog geen digitale opnametechnieken bestonden. Begin jaren zeventig, de hoogtijdagen van de Westcoastrock, grofweg de periode nadat Gram Parsons het tijdige voor het eeuwige verwisselde, The Eagles groot werden en ene Tom Petty plannen maakte om een band op te richten met de naam The Heartbreakers. Waarmee we meteen de drie grote voorbeelden van Ted Russell Kamp genoemd hebben. Keurig in het stramien dat deze acts uitgestippelden, maakt Ted Russell Kamp zijn muziek. Hij werd groot als producer en studiomuzikant en ook dat is af te horen aan Get Back To The Land. Het vakmanschap druipt er vanaf, maar helaas zit dat het luisterplezier nogal ‘ns in de weg. Opener “California Wildflower” – vintage Tom Petty – kent een mooie hook, maar wordt net iets te zakelijk gezongen, “If I Had A Dollar” klinkt eerder feestelijk dan dramatisch en in “Lonelytown” lijkt Russell Kamp vooral bezig goed te zingen in plaats van die bittere eenzaamheid over te brengen. Mooie liedjes, keurig uitgevoerd, maar geen heilig vuur te ontdekken.
File: Ted Russell Kamp – Get Back To The Land
File Under: Vakmanschap is niet altijd meesterschap.
File Audio: [MySpace]
File Video: [Get Back To The Land (live)]
Continue reading
My Brightest Diamond – We Added It Up
'flying neutrinos, fly through my skin, my hair, my feet'
My Brightest Diamond, 30 augustus, Buikslotermeer, Amsterdam. Foto: Dennis
Michael Kiwanuka – Tell Me A Tale (ep)
Import
Drie liedjes slechts, met een totale lengte van nog geen veertien minuten. Meer staan er niet op de eerste ep die de Brit Michael Kiwanuka uit heeft gebracht. Tell Me A Tale, The Isle Of Wight Sessions, heet het ding. Maar waar anderen soms de volle lengte van een cd nodig hebben, en dan eigenlijk nog niet overtuigen, is het bij Kiwanuka meteen raak. Het soulmanneke weet hoe het spel gespeeld moet worden. Zijn fijne stem en muziek roept namelijk herinneringen op aan de gouden soultijd waar er nog artiesten waren als Otis Redding. Niet dat Kiwanuka de nieuwe Redding is, daarvoor is het uitbrengen van één ep uiteraard wel wat weinig, maar zijn er ook invloeden van anderen, zoals Van Morrison. De opener en titelnummer had namelijk zo op diens Moondance kunnen staan, alleen al door het gebruik van die fluit. Heerlijk. De andere twee liedjes zijn dan zonder fluit, maar niet minder vakkundig en liefdevol. Van Kiwanuka gaan we ongetwijfeld veel meer horen, een tweede ep is in aantocht. Maar eerst is hij te bewonderen op Into The Great Wide Open, goed gescout organisatie!
File: Michael Kiwanuka – Tell Me A Tale (ep)
File Under: Nieuwe soultijden
File Audio: [MySpace][Soundcloud][Grooveshark]
File Video: [Tell Me A Tale]
File Twitter: [Twitter]
Make Waves – Louder Than Sound / The Jacobites – So Long
Eigen Beheer
Met enige regelmaat krijgen we bij File Under eigen beheer-cd’s toegestuurd. Daarbij willen muziekliefhebbers van mijn leeftijd nog wel eens denken aan de demotapes van weleer, met matig geluid en nul productie, kortom goedbedoelde huisvlijt. De waarheid is anders: heden ten dage doen eigen beheer-cd’s vaak niet meer onder voor grotere releases. Die van Make Waves en The Jacobites, bijvoorbeeld.
Bij de eerste stap heeft Make Waves al gescoord. Het doorzichtige cd-doosje met opdruk valt onmiddellijk op. Zelf noemen deze Zutphenaren invloeden als Incubus, Hoobastank, Foo Fighters en Queens of the Stone Age. Da’s zoiets als zeggen dat je van kleuren houdt, vooral groen, paars en rood. Maar twintig minuten en vier songs verder is in elk geval duidelijk dat Make Waves compacte poprocksongs ten gehore brengt, mét hitpotentie en zónder dat dat ten koste van de muziek is gegaan. Die is namelijk retestrak uitgevoerd, met randjes (nu) metal, funk en grunge. Dat laatste is vooral aan de zanglijnen van Terry Goard te danken. De drie muzikanten achter Goard, gitarist Carsten Altena, bassist Bob Kruithof en drummer Jaap van de Ligt zorgen voor een moderne en strakke sound zonder te vervallen in de lelijke gecomprimeerde en nep klinkende sound van veel Amerikaanse bandjes. En ze blijken óók nog eens catchy songs te schrijven. De vraag is dan ook niet ó, maar wanneer de full-length cd komt. Klasse!
Het Nijmeegse The Jacobites tapt uit een heel ander vaatje. Een vaatje met vooral een combinatie van psychedelica en Britpop, maar niet alleen dat. De zang doet mij bij opener “So Long” sterk denken aan Phideaux, compleet met de productie en de koortjes. Ook de akoestische feel van de instrumentatie past daar wel bij. Elders heb ik associaties met bijvoorbeeld Johan en Zita Swoon. De gemene deler is ambachtelijke liedjes. Het is prima geproduceerd en ze hebben een warme sound weten neer te zetten, mede door het toetsenwerk. Om het af te maken worden er mooi uitgewerkte details meegegeven, of het nu koortjes, eenvoudig gehouden gitaarloopjes of een huppelend orgeltje is. Tegelijkertijd zijn ze ook niet bang om “I Need You Now” af te sluiten met een fraaie gitaarsolo, of er een fijn uptempo zestigerjarenrockertje (“I Can Help You Out”) tussen te zetten. The Jacobites is vooral bezig met het mooi uitlichten van de goed opgebouwde liedjes en slaagt daar verdomd goed in.
File: Make Waves – Louder Than Sound
File Under: Ongecompliceerd rocken
File Audio: [Spotify] [MySpace]
File Video: [WavesTube]
File: The Jacobites – So Long
File Under: Ambachtelijke pop
File Audio: [JacobitesSpace]
Austra
Into The Great Wide Open 2011 Voorpret
Door: Jasper.
Dit wordt mijn eerste editie van Into The Great Wide Open en ik ren rondjes door alle logistieke verplichtingen die gepaard gaan met een bezoek aan de Vlielandse weiden. Ik beschouw mezelf totaal niet als een prototype outdoors-persoon, dus op zijn zachtst gezegd wordt komend weekend een enerverende ervaring. De plethora aan vervoersmogelijkheden is al moeilijk te overzien: veerboten, bussen, taxi’s en fietsen. Wel of niet overnachten op een van de slaapschepen was mijn eerste dilemma. Toch maar niet. Een beetje duur uiteindelijk. Camping Stortemelk is helaas al volgeboekt, dus biedt de Lange Paal gelegen aan de zuidkant van Vlieland het meest logische alternatief. Ik moet dan eerst weer een natuurkampeerpasje aanvragen. Misschien toch maar een extra tas aanschaffen voor alle vervoersbewijzen en vouchers? Stress en nog meer stress.
Continue reading
La Pegatina – Xapomelön
Kasba Music
Zo vlak voor een festival, maken we bij File Under een speciale lijst aan. Daarop verzamelen we, per festival, al onze artikelen van de bandjes die er optreden. Dat zijn makkelijke overzichten, om met het blokkenschema ernaast, je route over het festivalterrein te bepalen. Al verzamelend kwamen erachter dat we de nieuwe plaat van La Pegatina nog niet besproken hadden. Wellicht ook niet zo gek, want hij was ook niet binnengekomen. Ik was toch nieuwsgierig naar de plaat, want ik zag de band dit jaar in het Julianapark op het Wereldfestival en vond het alleraardigst. Maar de plaat was nergens te vinden, behalve op de laatste plek waar we keken: de website van La Pegatina zelf. Want de plaat is namelijk gratis te downloaden op hun site. Net zoals al het andere werk dat ze uitbrengen. Ook opvallend: hun merchandise heeft acceptabele prijzen (een T-shirt voor een tientje!) en ze hebben een app, om je op de hoogte te houden. Dat is natuurlijk de manier van doen voor een band die het vooral van de livereputatie moet hebben. La Pegatina ramt er op Xapomelön in nog geen 50 minuten 21 nummers door en mengt zo’n beetje alle latijnse stijlen die je kunt bedenken. Inclusief bedenkelijke disco. Niet alles is even goed, maar de nummers zijn net niet lang genoeg om je eraan te ergeren. Zoals alle bands in het genre is ook bij deze Catalanen Mano Negra nooit ver weg, maar ach, als het om een feestje gaat, zien we veel door de vingers. Het gaat om het feestje, straks op Vlieland…
File: La Pegatina – Xapomelön
File Under: Waar is het feestje? Hier is het feestje!
File Audio: [MySpace]
Arcade Fire
Arcade Fire, 29 augustus, Heineken Music Hall, Amsterdam. Foto: Charlona