Relapse / Rough Trade
Annihilator, Death, Pestilence, Testament. Ik speel Chaos Of Forms en ik zit die namen almaar in mezelf op te dreunen. Met een steeds groter wordende grijns op mijn gezicht. Heel veel metal luisteren doe ik niet meer, maar als het op de manier gebeurt waarop Revocation dit doet op hun nieuwste plaat, dan kan ik weer helemaal in een metalmood komen en al die klassiekers weer van stal halen. Op deze derde cd raast David Davidson als een bezetene over de snaren, maar stelt dat wel – zoals dat zo mooi heet – in dienst van het liedje. Dat dat een razende metaldraaikolk is, da’s dan alleen maar mooi meegenomen. De manier waarop deze jonge hond duizelingwekkende techniek koppelt aan gevoel voor melodie heb ik de laatste jaren niet zo goed gehoord. Alleen al met het titelnummer kun je een hele achtbaanrit simuleren. Na een door twaalf paarden aangetrokken intro, komen er twaalf tanks in een poging je bruut te overrijden. Ze laten je ontsnappen, maar drijven je een doolhof in waar de gangen alleen maar nauwer lijken te worden. Totdat je dan halverwege een serene maagdelijke schoonheid aantreft die je naar buiten leidt. Dat moet je wel mogelijk doen, want met elke stap die deze blondine zet wordt ze een jaar ouder. Al snel blijkt dat het toch nog meer dan honderd passen naar de uitgang zijn. Ze blijft je echter vergezellen en terwijl jou duidelijk wordt waar je er uit kunt sterft ze, je dodelijk vermoeid achterlatend. Gelukkig geeft het volgende “The Watchers” je geen tijd om erbij stil te staan en jakkert deze band uit Boston verder. Met een aandrijfmotor van het merk Dubois kun je ook niet anders. Naast Davidson is drummer Phil Dubois namelijk de andere technische halfgod in de band. Strakker dan strak legt hij een basis waar je u tegen zegt. Maar dat zeg je sowieso al wel tegen deze verbluffende plaat.
File: Revocation – Chaos Of Forms
File Under: Nieuwe metal masters
File Audio: [MySpace]
Monthly Archives: October 2011
The Subways – Money & Celebrity
Cooking Vinyl / V2
Soms heb je van die dagen dat je beter in bed kunt blijven liggen. Eerst trapte ik in uitgespuugde kattenbrokken en daarna kon ik mijn wijk niet uit wegens werkzaamheden. Vervolgens moest ik een noodstop maken net over de heilige verkeerslichtenstreep wat mij een flits opleverde. Aangekomen op mijn werk bleek ik al meteen een vergadering in te moeten die twee uur eerder was dan dat dit in mijn gedachten stond. Gelukkig was daar nog de cd die mij onderweg vergezelde. The Subways was op basis van mijn playlist zelfs geadviseerd door Last.fm. Money & Celebrity is hun derde langspeler. Ik kende de band echter niet en al snel bleek waarom. Het trio klinkt als een stel oproerkraaiers die overdag in een pak lopen en hun middelvinger opsteken als niemand het ziet. Stoere rock met punkrand die waarschijnlijk de zaal in een springende extase brengt. Het probleem is alleen dat de clichés je zo om de oren vliegen, dat ik het gevoel heb dat dit gemaakt is om te verkopen. Nee, ik geloof het niet. De eerste single “We don´t need money to have a good time” zou zomaar een hit kunnen worden. Mij kan Money & Celebrity echter niet bekoren. En ik had toch al een slecht humeur.
File: The Subways – Money & Celebrity
File Under: Mopper
File Audio: [MySpace][Grooveshark]
File Video: [Hun videokanaal]
File Twitter: [Tweets]
Lanterns On The Lake – Gracious Tide, Take Me Home
Bella Union / V2
Stel je het letterlijk voor: Lanterns On The Lake. Tien tegen een dat je een warm en sfeervol beeld op je netvlies krijgt. Goed gekozen naam van deze band uit Newcastle dus, want sfeer en melancholie zijn de hoofdbestanddelen van hun debuut Gracious Tide, Take Me Home. Dromerige indiefolk, ondersteund door subtiele loops en synths en mooie strijkersarrangementen die doen denken aan de sfeer van Sigur Rós en de indiefolk van The Sundays en Mazzy Star Mazzy Star. Hazel Wilde zingt met breekbare stem bijna alle nummers, met uitzondering van “If I’ve Been Unkind”, wat gezongen wordt door gitarist Adam Sykes. Ze hadden hem van mij wel iets vaker mogen laten zingen, dat was de afwisseling ten goede gekomen. Een heel album vol met de dromerige stem van Hazel Wilde wordt op den duur een beetje eenvormig. Het is echter het enige en een klein puntje van kritiek wat ik heb. “A Kingdom” kent een mooie climax, “Ships In The Rain” is dan weer een klein, breekbaar liedje en “Lungs Quicken” heeft een spannende opbouw. De teksten zijn niet erg opbeurend, maar desondanks is Gracious Tide, Take Me Home geen sombere plaat geworden maar een melancholisch pareltje. In “Blanket Of Leaves” benadert Wilde zelfs de glans van Beth Gibbons van Portishead . Met Gracious Tide, Take Me Home haal je een prachtig debuut van Lanterns On The Lake in huis.
File: Lanterns On The Lake – Gracious Tide, Take Me Home
File Under: Droomdebuut
File Audio: [Soundcloud]
File Video: [A Kingdom]
Week 43, 2011
Storm
Nils Frahm – Felt
Ewie
awkward i – Everything On Wheels
Ludo
The War On Drugs – Slave Ambient
Gr.R.
Loutallica – Lulu
Dennis
Gillian Welch – The Harrow & The Harvest
Ramon
Screaming Trees – Last Words: The Final Recordings
André
Anna Ternheim – The Night Visitor
Jasper
Wilco – The Whole Love
Prikkie
Tom Waits – Bad As Me
Janineka
Richmond Fontaine – The High Country
Stonehead
Radiohead – TKOL RMX 1234567
DubbelMono
The Smiths – Complete
Dede Priest
Dede Priest, 29 oktober, Paradiso, Amsterdam. Foto: Charlona
Ryan Shaw
Ryan Shaw, 29 oktober, Paradiso, Amsterdam. Foto: Charlona
Issa – The Storm
Frontiers / Rough Trade
Een paar dagen geleden werd ik op Twitter herinnerd aan een stuk over popjournalistieke stoplappen. Leuk om te lezen en het heeft zeker een kern van waarheid. Ik heb bijvoorbeeld een teringhekel aan niet betwistbare quasi-goedkeuringsstempels als ‘relevant’ en ‘urgent’. Er zijn ten aanzien van clichés ook andere gezichtspunten denkbaar. Clichés kunnen effectief zijn omdat iedereen weet wat ermee bedoeld wordt. Daarnaast gebruiken we in het dagelijks leven ook allerlei clichés, dus is het misschien niet reëel om te verwachten dat je ze in honderden stukjes altijd kunt vermijden. Met de cd van Issa had ik nog een probleem extra: de band rond zangeres Isabell Øversveen is zelf één groot cliché. Retecommerciële poprock met braaf afgevlakte gitaren, volgestopt met toetsenpartijen als stopverf, op zijn tijd voorzien van een tinkelend pianootje. De dame heeft best een goede stem, maar ook zij komt geen moment verder dan uiterst voorspelbare zangpartijen. Een soort reserve-Robin Beck, zeg maar. Met het eerste album had ik al weinig te zeggen en in deze ronde is het enkele spoortje van verrassing van de vorige keer er ook nog eens vakkundig uitgewerkt. Ook al is er op de technische uitwerking niet zoveel aan te merken, het is en blijft gerecyclede bagger die eigenlijk al zonde is van de bits en bytes op je pc. Er kunnen wat mij betreft niet genoeg clichés gebruikt worden om dát duidelijk te maken.
File: Issa – The Storm
File Under: Issa grossiert in clichés
File Video: [“Looking For Love“]
Anomie Belle – The Crush
Eigen Beheer
Nu niet meteen hard wegrennen als ik het over triphop heb. De muziek van Anomie Belle refereert namelijk meer aan de spannende, onder-de-huid-kruipende, sexy variant van vóór de tijd dat triphop ineens muzikaal behang voor reclameblokken en Net5-series werd. Dit is geen singer-songwriter opgeleukt met een “hip” beatje. Integendeel. Dit is het bewijs dat er in dit ooit uit de gratie gevallen genre nog steeds gewoon hele goede muziek wordt gemaakt. Vergeleken met debuut Sleeping Patterns is de muziek een stuk stijlvaster en heeft Toby Campbell (zoals haar ouders haar noemen) haar stem wat prominenter in de mix gezet. Dat pakt goed uit. Misschien niet voor iedereen want ze heeft een “voice-like-marmite” á la Karin Dreijer Anderson (Fever Ray/The Knife) of Lou Rhodes (Lamb) op haar kittigst. Ook haar achtergrond als klassiek geschoolde violiste werpt haar vruchten af in de vaak zeer smaakvolle strijkarrangementen. Samenwerkingen met hiphoppert Mr.Lif, sirene Anna-Lynne Williams (Trespassers William, Lotte Kestner) en Jon Auer (The Posies) leveren stuk voor stuk hele fijne nummers op. Met name de combinatie met de zoetgevooisde stem van laatstgenoemde in het wonderschone “Picture Perfect” is precies wat de titel belooft – zij het dat inhoudelijk juist het omgekeerde wordt bedoeld. De schone schijn van de American Dream, waar ‘your picture perfect hard-working hands come up empty every time’. De vaak sociaal geëngageerde teksten – waarbij het belerende opgeheven vingertje gelukkig achterwege blijft – dragen bij aan het eigen smoelwerk van dit zeer geslaagde album. Om verliefd op te worden.
File: Anomie Belle – The Crush
File Under: Om verliefd op te worden
File Audio: [Soundcloud][Belle Space]
File Video: [Inky Drips][Machine (feat. Mr.Lif)]