1. Wilco – The Whole Love
2. The Black Keys – El Camino
3. The Joy Formidable – The Big Roar
4. Spinvis – Tot Ziens, Justine Keller
5. Radiohead – The King Of Limbs
6. tUnE-yArDs – w h o k i l l
7. My Brightest Diamond – All Things Will Unwind
8. Kurt Vile – Smoke Ring For My Halo
9. Bon Iver – Bon Iver, Bon Iver
10. Sóley – We Sink
11. Foo Fighters – Wasting Light
12. Lotte Kestner – Stolen
13. Yuck – Yuck
14. Elbow – Build A Rocket Boys!
xx. Fucked Up – David Comes To Life
De Grote File Under Jaarlijst 2011
3 Replies
De gordijnen gaan dicht, de cd-lade open om er vervolgens een cd er in te doen, de volumeknop gaat op tien. Ik kijk om me heen. Zie een tweetal katten mij vol verwondering aankijken. Ik pak mijn luchtgitaar, gooi mijn denkbeeldige bos haar door de lucht, gooi de luchtgitaar weer aan de kant, spring op de bank, pak de luchtmicrofoon en ga als een wilde tekeer. Dan besluit ik om te gaan stagediven, maar niemand die me opvangt. Er zijn wel twee katten die wegspringen. Dan maar crowdsurfen tussen de plukken stof en kattenhaar. Oh ja, ik moet ook nog een pit bouwen. Het is een heftige party in ons huis met als oorzaak 
Het kristallen gebouw dat in de verte schittert, en de veelkleurige lampen doen iets geweldigs met de zacht vallende regen. Het is koud, een opstekende wind fluit diagonaal over het plein, en ik heb spijt dat ik niet mijn pet op heb om de handschoenen en das bij te staan. Gelukkig zijn we er al bijna. Is dat de rij? Voor haar? Wat gebeurt er nog meer… Björk? Nee, die is op een andere etage, en volgens mij ook niet vandaag. Wie speelt hier nog meer dan? Nu alleen zij. In de grote zaal? Nee, in Kaldalón. Jemig, wij kunnen echt er nooit meer in…er zijn zeker 200 mensen hier voor ons! Nee, er zijn 200 mensen voor jullie, want wij hebben persdingen. Heh wat ben je toch vervelend, en wij dan? Lees het stukje maar, en regel de CD. Hoe heet die dan? We Sink. Wie…
Vreemd, soms valt het kwartje, bij releases die me eigenlijk zouden moeten bevallen, tóch niet. If By Yes maakt nochtans perfect gearrangeerde 
Ook Devin Williams lijkt eerst op de psychedelisch-weelderige toer. De hoes is Jeroen Bosch-overdadig, en de 
Een van de muzikale live-afknappers van 2011 was wat mij betreft The Kills op Lowlands. Ik had hoge verwachtingen, maar droop na een paar nummers af. Ongeïnspireerd spelen is dodelijk. Tja, ik had dan die zondag maar 
De beste carrièremove voor een muzikant is vroegtijdig overlijden, zeggen ze wel eens. Kort daarna wordt er immers van alles en nog wat uitgebracht dat jaren daarvoor niet de moeite waard werd geacht. Of, zoals in het geval van Ronnie James Dio, stuurt weduwe Wendy de Dio Disciples op tournee, waarbij de enige hoofdpersoon, Ronnie Dio zelf, wordt vervangen door mensen die alleen maar veel slechter kunnen zijn. De opnamen op dit album zijn van The Elves, Dio’s eerste bandje, dat later Elf werd en exclusief de gitarist ook de volledige bezetting op het debuut van Ritchie Blackmore’s Rainbow was. Let wel, The Elves was een honkytonk/bluesrockband, dus wel even iets anders dan de bands waarmee Dio écht bekend werd. Op dit album staan live- en studio-opnamen uit 1971, met covers (bijvoorbeeld Rod Stewart and The Faces’ “Stay With Me” en Graham Nash’ “Simple Man”). Live wordt over het algemeen wel flink gas gegeven en je hoort dat Ronnie James Dio al in 1971 op weg was naar sterrenstatus. Gitarist was op dat moment zijn neef David Feinstein, die later enige bekendheid verwierf met The Rods. De opnamen zijn geremastered, maar dat wil niet zeggen dat de kwaliteit altijd prima is. Met name enkele studiotracks, zoals het poppy “Wakeup Sunshine”, lijken oorspronkelijk van een cassettebandje te komen, zo wiebelig en vlak zijn ze soms. Niettemin is Before Elf…There Were Elves een collectie songs die de moeite waard is, zeker het livewerk. De rest is muziekgeschiedenis in wording en daarom gelukkig alsnog veel meer dan ordinaire lijkenpikkerij.
Het zit diep in mijn geheugen vastgeklonken: cassettebandjes. Ze vormen een essentieel deel van mijn muzikale opvoeding. Ik ben lang blijven hangen in top 40 muziek en andere foute genres, maar er waren een paar bands die mijn liefde voor de alternatieve muziek uiteindelijk wisten te ontluiken. 
No Thyself, da’s wel een erg krasse punkuitspraak. Zoiets als ‘Nee gij!’ en ‘wat je zegt ben je zelf’ in een enkel woordgrapje vervat. Nou is mijnheer Howard Devoto een oude warse punkerd van het eerste uur. Hij stapte uit The Buzzcocks en startte in de jaren zeventig Magazine waarmee hij punk, rock, wave en glitz aan elkaar reeg tot een intellectueel literair clubje van muzikanten. Minus een rare collectie van goedbedoelde pogingen en een live-plaat is No Thyself pas de vierde cd. Devoto startte Magazine na het uiteenvallen in 1981 en een eenmalige reünie in 2009 opnieuw op. Gitarist van het eerste uur John McGeoch is dood. En, Barry Adamson is vervangen door John White. Nu bestaat Magazine uit Howard Devoto, John Doyle, Dave Formula, Noko en John White. Was en is Magazine muzikaal interessant? Ach, je moet ervan houden. Devoto mag credits krijgen voor het feit dat hij samen met Tom Verlaine, Wire en Roxy Music de artrock heeft uitgevonden. En dat is dan ook meteen wat ik nog steeds tegen heb op deze band. Ik heb Bob Dylan, Patti Smith, Tom Verlaine en bijvoorbeeld een A Certain Ratio muzikaal nooit gepruimd. Als ik die artiesten goed had moeten vinden vanwege hun literaire aspiraties, dan had ik wel een boek tot me genomen. Kennen we Rik Mayall’s personage Rick uit The Young Ones nog? Dat was de belichaming van de Magazine-fan. Een politiek bewuste maar eenzame jonge nerd met enig kunstzinnig besef. Muzikaal echter tenenkrommend, wat fijntjes gevisualiseerd wordt door Factory-baas Tony Wilson in de film24 Hour Party People bij zijn keuze voor A Certain Ratio. Devoto maakt postrock, artrock, wat witte funk en flancher-wave die mij direct terugbrengt naar de begindagen van The Cure. Wat je Devoto bij Magazine moet nageven is dat hij als zestig-plusser met een enkele poging zelfs na dertig jaar qua productie, songstructuren, jaren tachtig-feel en tekst in staat is om alle goedbedoelde pogingen van Loyd Coyle, Pulp en White Lies te kakken te zetten. Slechts de song “Blisterpack Blues” heeft een echte schoonheid in zich. Van de rest word ik niet bepaald warm of koud. Magazine is en blijft een stelletje nerds. En nerds zijn er om gepest te worden. Devoto vraagt er zelf om.
Van de hoop die ik uitsprak dat