Monthly Archives: December 2011

De Grote File Under Jaarlijst 2011

Wilco - The Whole Love1. WilcoThe Whole Love
2. The Black KeysEl Camino
3. The Joy FormidableThe Big Roar
4. SpinvisTot Ziens, Justine Keller
5. RadioheadThe King Of Limbs
6. tUnE-yArDsw h o k i l l
7. My Brightest DiamondAll Things Will Unwind
8. Kurt VileSmoke Ring For My Halo
9. Bon IverBon Iver, Bon Iver
10. SóleyWe Sink
11. Foo FightersWasting Light
12. Lotte KestnerStolen
13. YuckYuck
14. ElbowBuild A Rocket Boys!
xx. Fucked Up – David Comes To Life

The Spits – The Spits V

In The Red / Konkurrent

the_spits-the_spits_v.jpgDe gordijnen gaan dicht, de cd-lade open om er vervolgens een cd er in te doen, de volumeknop gaat op tien. Ik kijk om me heen. Zie een tweetal katten mij vol verwondering aankijken. Ik pak mijn luchtgitaar, gooi mijn denkbeeldige bos haar door de lucht, gooi de luchtgitaar weer aan de kant, spring op de bank, pak de luchtmicrofoon en ga als een wilde tekeer. Dan besluit ik om te gaan stagediven, maar niemand die me opvangt. Er zijn wel twee katten die wegspringen. Dan maar crowdsurfen tussen de plukken stof en kattenhaar. Oh ja, ik moet ook nog een pit bouwen. Het is een heftige party in ons huis met als oorzaak The Spits. Rock ´n´ Roll zoals The Ramones dat bedoeld hebben: kort, heftig en als je geen einde aan kunt breien dan trek je de stekker er gewoon uit. Hoppa, volgende nummer. Na ruim achttien minuten mag je dan weer bijkomen, het is voorbij. De band uit Seattle heeft haar werk erop zitten. De echte punkgaragerocker had dit album uiteraard al op lp, maar voor de wannabee als ik, was het toch even genieten. Mijn oerinstinct is weer naar boven gehaald.

File: The Spits – The Spits V
File Under: Seattle is in the house
File Audio: [MySpace][Soundcloud]

Sóley – We Sink

Morr / Konkurrent

Sóley - We SinkHet kristallen gebouw dat in de verte schittert, en de veelkleurige lampen doen iets geweldigs met de zacht vallende regen. Het is koud, een opstekende wind fluit diagonaal over het plein, en ik heb spijt dat ik niet mijn pet op heb om de handschoenen en das bij te staan. Gelukkig zijn we er al bijna. Is dat de rij? Voor haar? Wat gebeurt er nog meer… Björk? Nee, die is op een andere etage, en volgens mij ook niet vandaag. Wie speelt hier nog meer dan? Nu alleen zij. In de grote zaal? Nee, in Kaldalón. Jemig, wij kunnen echt er nooit meer in…er zijn zeker 200 mensen hier voor ons! Nee, er zijn 200 mensen voor jullie, want wij hebben persdingen. Heh wat ben je toch vervelend, en wij dan? Lees het stukje maar, en regel de CD. Hoe heet die dan? We Sink. Wie…Zink? Zinken. Je weet wel, water en zo. Oh, ah, ja. Ik ga naar binnen, sterkte. Het is afgeladen vol, bloedheet en muisstil hier. Verrassend licht. Ik zit op de trap, ze rammen het publiek er echt in. Het wordt heter en heter; een klein blond meisje met toetsen en gitaar, met een reus op percussie. De reus is bedeesd en gecontroleerd, het meisje enthousiast. Ze vertelt verhalen, dit meisje. Fantasie en werkelijkheid worden verstrengeld en met pastel op grote doeken geschilderd. Sommige verhalen zijn leuk, sommige zijn eng… Maar niet te eng. Het kinderstemmetje gaat niet heel ver het duister in. Dat had wel gemogen.

File: Sóley – We Sink
File Under: Verrassend licht
File Audio: [Sóley-Space]

If By Yes / Devon Williams

Chimera/Konkurrent & Slumberland/Konkurrent

If By Yes - If By YesVreemd, soms valt het kwartje, bij releases die me eigenlijk zouden moeten bevallen, tóch niet. If By Yes maakt nochtans perfect gearrangeerde Bauereske pop, Sonja van Hamel kan zo meezingen. En dat alles piekfijn geproduceerd, met de luchtige touch van een band als Air, of een live-uitvoering van 4Hero. Dat laatste komt misschien doordat de Japanse electronica-tovenaar Cornelius aan twee tracks meewerkt. Dat zijn toch referenties waar je mee thuis kan komen, en ook David Byrne draagt nog bij, maar uiteindelijk kom ik maar niet door de volle vijfenvijftig minuten heen. Wellicht klinkt het allemaal iets te bedacht in het Stereolab, of te koket. Die laatste factor schiet hier helemaal in het rood, doordat het kwartet If By Yes maar liefst drie échte meisjes telt, waaronder twee Japanse. De zoetgevooisde keeltjes gaan open als Minnie Riperton, of de jonge Kate Bush. Een suikerspin-overkill.
Devon Williams - EuphoriaOok Devin Williams lijkt eerst op de psychedelisch-weelderige toer. De hoes is Jeroen Bosch-overdadig, en de Polyphonic Spree-achtige opener “Revelations” is uitgebreid versierd met tierelantijnen. Williams’ nasale stem is wel wat te beperkt voor dit soort jubelmuziek. De liedjes erna zijn (dus) volslagen anders. “Your Sympathy” is nog een tussenstap, en had op Father, Son, Holy Ghost van retro-geestverwant Girls gepast. Vanaf “Favor Tree” zijn we plotseling in de eighties. En hoe! Een betere Chameleons– of Cure-pastiche heb ik dit jaar niet gehoord. Warme gitaren, koude drums, en om die twee te lijmen een synthetisch strijkje. En nu passen de zwabberende vocalen perfect. Dankzij de Amerikaanse vampieren-remake Let Me In ontdekte ik onlangs Underworld-voorloper Freur (“Doot-Doot”!), dus ik was er ook helemaal klaar voor. Of de liedjes nu “Sufferer”, “Tower of Thought” of “Right Direction” (The Field Mice!) heten, ik vind ze allemaal lekker. Maar het mooist van alles is dat de psychedelische sixties-invloeden stiekem terugkeren. Het bewijst in retrospect het gelijk van Williams met die opener. Hij kan het wél. Een goede tracklist maken is ook een kunst.

File: If By Yes – If By Yes
File Under: In kleine porties van snoepen
File Audio: [If By-Space]
File: Devon Williams – Euphoria
File Under: Slimme gids neemt je mee langs bekende invloeden
File Audio: [Twee liedjes op stream]

Le Butcherettes – Sin Sin Sin

Rodriguez Lopez / Konkurrent

le_butcherettes-sin_sin_sin.jpgEen van de muzikale live-afknappers van 2011 was wat mij betreft The Kills op Lowlands. Ik had hoge verwachtingen, maar droop na een paar nummers af. Ongeïnspireerd spelen is dodelijk. Tja, ik had dan die zondag maar achter Blink, onze man ter plekke, aan moeten lopen om Le Butcherettes te bekijken. Ik citeer: ´loeihard, confronterend, rauw.´ Le Butcherettes heeft muzikaal wel wat van The Kills. Ze komen uit Mexico en weten wat garagerocken is. De belangrijkste troef is frontvrouw Teri Gender Bender. Ze schrijft de liedjes, bespeelt de gitaar en doet dingen met keyboards die niet al te veel voor de hand liggen. Er is ook nog drummer Normandi Heuxdaflo, maar een andere naam valt écht op. Dat is basgitarist Omar Rodriguez Lopez. Hem kennen we van The Mars Volta. Op Sin Sin Sin tekent hij ook nog eens voor de productie. Daar is op zich weinig mis mee, al had het geluid misschien net wat smeriger gekund, zoals dat op een liedje als “Bang!” wel gebeurt. Daarnaast hoor je dat Bender nog aan het zoeken is naar het definitieve geluid. Neem de vreemde eend in de bijt “Mr. Tolstoi”, wat mogelijk wel een nieuw genre garagefolk in wording is, maar die stroning laat ik aan me voorbij gaan. Het is me te geforceerd. Le Butcherettes maakt met Sin Sin Sin echter een goede en interessante muzikale start.

File: Le Butcherettes – Sin Sin Sin
File Under: Belofte
File Audio: [MySpace][Bandcamp]
File Video: [Teaser][The Leibniz Language]
File Twitter: [Tweets]

The Elves – And Before Elf… There Were Elves (feat. Ronnie James Dio)

Niji Entertainment / Rough Trade

The Elves (featuring Ronnie James Dio) - And Before Elf… There Were ElvesDe beste carrièremove voor een muzikant is vroegtijdig overlijden, zeggen ze wel eens. Kort daarna wordt er immers van alles en nog wat uitgebracht dat jaren daarvoor niet de moeite waard werd geacht. Of, zoals in het geval van Ronnie James Dio, stuurt weduwe Wendy de Dio Disciples op tournee, waarbij de enige hoofdpersoon, Ronnie Dio zelf, wordt vervangen door mensen die alleen maar veel slechter kunnen zijn. De opnamen op dit album zijn van The Elves, Dio’s eerste bandje, dat later Elf werd en exclusief de gitarist ook de volledige bezetting op het debuut van Ritchie Blackmore’s Rainbow was. Let wel, The Elves was een honkytonk/bluesrockband, dus wel even iets anders dan de bands waarmee Dio écht bekend werd. Op dit album staan live- en studio-opnamen uit 1971, met covers (bijvoorbeeld Rod Stewart and The Faces’ “Stay With Me” en Graham Nash’ “Simple Man”). Live wordt over het algemeen wel flink gas gegeven en je hoort dat Ronnie James Dio al in 1971 op weg was naar sterrenstatus. Gitarist was op dat moment zijn neef David Feinstein, die later enige bekendheid verwierf met The Rods. De opnamen zijn geremastered, maar dat wil niet zeggen dat de kwaliteit altijd prima is. Met name enkele studiotracks, zoals het poppy “Wakeup Sunshine”, lijken oorspronkelijk van een cassettebandje te komen, zo wiebelig en vlak zijn ze soms. Niettemin is Before Elf…There Were Elves een collectie songs die de moeite waard is, zeker het livewerk. De rest is muziekgeschiedenis in wording en daarom gelukkig alsnog veel meer dan ordinaire lijkenpikkerij.

File: The Elves (featuring Ronnie James Dio) – And Before Elf… There Were Elves
File Under: Elfen en sterren. Zou het kersttijd zijn?

Primus – Green Naugahyde

Prawn Song / Bertus

Primus - Green NaugahydeHet zit diep in mijn geheugen vastgeklonken: cassettebandjes. Ze vormen een essentieel deel van mijn muzikale opvoeding. Ik ben lang blijven hangen in top 40 muziek en andere foute genres, maar er waren een paar bands die mijn liefde voor de alternatieve muziek uiteindelijk wisten te ontluiken. Primus bijvoorbeeld. Frizzle Fry stond op zo’n TDK bandje overuren te draaien en met name “Too Many Puppies” bleef ik keer op keer opnieuw opzetten. Moest je het bandje wel elke keer terugspoelen in die tijd. Funky basloopjes, een vleugje metal en een zweem van geniale gekte. Het sprak mij bijzonder aan. In de loop der jaren produceerde de band onder leiding van basfluisteraar Les Claypool verschillende albums, maar het materiaal werd er niet direct beter op. Les Claypool ging dan ook meer aan de gang met zijn soloprojecten en Primus was weinig actief meer in de jaren ’00. Het was eigenlijk te danken aan de drummer van het eerste uur Jay Lane dat Claypool zijn enthousiasme hervond en samen met Lane en gitarist Larry ‘Ler’ LaLonde aan een nieuw Primus hoofdstuk begon. Een uitgebreide wereldtournee heeft de band ondertussen ook weer eens in Europa gebracht en Green Naugahyde is een verrassend fris nieuw album waarop oude tijden herleven zonder al te oubollig te klinken. Het baswerk is weer achteloos geniaal en zit propvol effecten. Samen met de gitaar en drums past het allemaal in elkaar als een überfunky en soms vervreemdende draaikolk. Met name “Hennepin Crawler”, “Tragedy’s A’Comin'” en “Jilly’s On Smack” staan hier dan op de repeat, maar nummers als “MoronTV” en “Green Ranger” zijn minder memorabel. Dan zou ik nog kunnen klagen dat het gitaarwerk nog een tandje smeriger had gemogen, maar dat doet niets af aan het feit dat de band een uitstekende rentree maakt. Primus klinkt op oudere leeftijd als goed gerijpte whisky. Voor fijnproevers dus.

File: Primus – Green Naugahyde
File Under: Zuigt nog steeds
File Audio: [SoundCloud]
File Video: [Trailer][Tragedy's A'Comin']

Lotte Kestner – Stolen

Import/Saint Loup

Lotte Kestner - StolenLotte Kestners Stolen is een typisch geval van een (nog) niet gerecenseerd album uit 2011 dat eigenlijk meer aandacht had verdiend. Ze dook onder andere op in de jaarlijstjes van Blink, Vonx en Klaas (die haar zelfs op nummer een zette). Hij had net zo goed ook in mijn lijstje kunnen staan, ware het niet dat ik de een-punt-aftrek regel hanteer voor een coveralbum. Achteraf gezien, had ik wel wat minder streng mogen zijn. Anna-Lynne Williams – de zangers die achter het pseudoniem Lotte Kestner schuil gaat – verstaat namelijk de kunst van het zich volledig eigen maken van het zorgvuldig uitgekozen bronmateriaal. Of het nu gaat om Damien Jurado, The National, Eels, The Cure, New Order, Interpol of zelfs Kent (in het Zweeds!), dankzij haar betoverende set stembanden en sobere instrumentatie (akoestische gitaar en spaarzaam wat toetsen) weet ze de nummers moeiteloos naar zich toe te trekken. Maar vooral die stem dus. Al vanaf mijn eerste kennismaking met Anna-Lynne in Trespassers William ben ik volledig verslingerd aan die prachtige stem van haar. Ik zou bijna in het cliché vervallen dat daarmee zelfs boodschappenlijstjes of telefoongidsen als wonderschone poëzie zouden klinken. Gelukkig doet ze dat niet. In plaats daarvan staan er op bandcamp echter nog een tweetal EP’s met extra covers, waaronder haar adembenemend mooie interpretaties van Beyoncé’s “Halo” en Elvis Costello’s “I Want You”.

File: Lotte Kestner – Stolen
File Under: Gestolen harten
File Audio: [Bandcamp]
File Video: [Falling Snow][Halo]

Magazine – No Thyself

Wired Sound / Suburban

Magazine - No ThyselfNo Thyself, da’s wel een erg krasse punkuitspraak. Zoiets als ‘Nee gij!’ en ‘wat je zegt ben je zelf’ in een enkel woordgrapje vervat. Nou is mijnheer Howard Devoto een oude warse punkerd van het eerste uur. Hij stapte uit The Buzzcocks en startte in de jaren zeventig Magazine waarmee hij punk, rock, wave en glitz aan elkaar reeg tot een intellectueel literair clubje van muzikanten. Minus een rare collectie van goedbedoelde pogingen en een live-plaat is No Thyself pas de vierde cd. Devoto startte Magazine na het uiteenvallen in 1981 en een eenmalige reünie in 2009 opnieuw op. Gitarist van het eerste uur John McGeoch is dood. En, Barry Adamson is vervangen door John White. Nu bestaat Magazine uit Howard Devoto, John Doyle, Dave Formula, Noko en John White. Was en is Magazine muzikaal interessant? Ach, je moet ervan houden. Devoto mag credits krijgen voor het feit dat hij samen met Tom Verlaine, Wire en Roxy Music de artrock heeft uitgevonden. En dat is dan ook meteen wat ik nog steeds tegen heb op deze band. Ik heb Bob Dylan, Patti Smith, Tom Verlaine en bijvoorbeeld een A Certain Ratio muzikaal nooit gepruimd. Als ik die artiesten goed had moeten vinden vanwege hun literaire aspiraties, dan had ik wel een boek tot me genomen. Kennen we Rik Mayall’s personage Rick uit The Young Ones nog? Dat was de belichaming van de Magazine-fan. Een politiek bewuste maar eenzame jonge nerd met enig kunstzinnig besef. Muzikaal echter tenenkrommend, wat fijntjes gevisualiseerd wordt door Factory-baas Tony Wilson in de film24 Hour Party People bij zijn keuze voor A Certain Ratio. Devoto maakt postrock, artrock, wat witte funk en flancher-wave die mij direct terugbrengt naar de begindagen van The Cure. Wat je Devoto bij Magazine moet nageven is dat hij als zestig-plusser met een enkele poging zelfs na dertig jaar qua productie, songstructuren, jaren tachtig-feel en tekst in staat is om alle goedbedoelde pogingen van Loyd Coyle, Pulp en White Lies te kakken te zetten. Slechts de song “Blisterpack Blues” heeft een echte schoonheid in zich. Van de rest word ik niet bepaald warm of koud. Magazine is en blijft een stelletje nerds. En nerds zijn er om gepest te worden. Devoto vraagt er zelf om.

File: Magazine – No Thyself
File Under: Revenge of the nerds
File Audio: [MySpace]

Jos Hol – Verlange

Eigen Beheer

jos_hol-verlange.jpgVan de hoop die ik uitsprak dat Jos Hol n.a.v. zijn debuut Onderhuids eerdaags in heel Nederland te horen zou zijn, is weinig terecht gekomen. Integendeel, opvolger Verlange heeft hij zelfs in eigen beheer moeten uitbrengen. Schande, al geeft hij zelf aan dat dit komt door de ingestorte cd-verkoop. Hol heeft gelukkig stermuzikanten Mike Roelofs op toetsen en BJ Baartmans op gitaar (en als producer) in zijn begeleidingsband gehandhaafd. Hij zou ook gek zijn om dat niet te doen. Zij zorgen er namelijk voor dat de liedjes van Hol, met zijn wat aparte stem, wederom fonkelen als de sterren aan de hemel. Thema´s als de dood, het afscheid, de dementie en het verlangen zijn bij hem in goede handen. Hol zingt wederom in het Limburgs, het Venloos om precies te zijn. De vertaling staat overigens in het bijgevoegde boekje, al kan ik het zo redelijk goed volgen. De afsluitende bonustrack “De Wending” is overigens in het Nederlands, maar deze kwam op deze cd eerder in het Limburgs voorbij. Ik lees in het bijgevoegde promopraatje dat er wordt gewerkt aan een theatertoer. Kijk, dat was precies wat ik in gedachten had, want Hol durf ik qua kwaliteit wel naast mannen als Boudewijn de Groot, Herman van Veen en Stef Bos te zetten. De betere popmuziek in het Nederlands, of moet ik Limburgs zeggen? Hol verdient meer.

File: Jos Hol – Verlange
File Under: Het is een kwestie van geduld
File Audio: [Check zijn website]
File Video: [Zijn videokanaal]