Monthly Archives: January 2012

Trent Reznor & Atticus Ross – The Girl With The Dragon Tattoo OST

Null

trent_reznor_atticus_ross-girl_with_the_dragon_tattoo_ost.jpg Na de succesvolle en veelvuldig bekroonde soundtrack van The Social Network kon Nine Inch Nails-opperhoofd Trent Reznor rustig over meerdere soundtrack-bestellingen gaan nadenken. Wat hij aflevert voor de Amerikaanse remake van de eerste Millennium-film, is net als die film zelf een lange zit: een 3CD van krap drie uur. Voordat ik de film gezien had vond ik het wederom een vervolg op Ghosts, een minimalistischer en wat saai vervolg bovendien. Er zit voor mijn gevoel nog minder veel rock in dan bij zijn eerdere werk. Daarentegen levert Reznor wel wat hij goed kan: morbide, tergend schurende melodielijntjes met subtiele machinale geluiden, prettige diepe bass en veel muzikale details, tot aan modempiepjes toe. Omdat de film zich vrijwel geheel rondom een moordmysterie in een besneeuwd Zweden afspeelt, is het koele beklemmende aspect aan de muziek dit keer een dik pluspunt waar bij The Social Network die voortdurende spanning juist nogal overdreven leek. Maar The Girl With The Dragon Tattoo heeft seksueel misbruik als thema, neemt de tijd om de menselijke kant aan bod te laten komen (inclusief sterke, The Shining-achtige cameravoering) en daar past de dreigende sound uitstekend bij. Het lekkerst bombastisch klinken de apotheose van “Parallel Timeline With Alternate Outcome” en “A Thousand Details”; veel tracks zal ik denk ik echter niet vaak nog los van de film afspelen. De enige twee echte liedjes zijn “Immigrant Song”, een Led Zeppelin-cover die tijdens de intro is gemonteerd, en “Is Your Love Strong Enough” van Reznors zijproject How To Destroy Angels (met zijn vrouw met die mooie naam) voor bij de aftiteling. De combinatie van film en score werkte echter perfect; nu ik de film gezien heb valt de muziek ook op haar plaats en is de omschrijving ‘lekker weird’ (Veronica-gids) echt misplaatst. Persoonlijk vind ik dat The Girl With The Dragon Tattoo eerder een Oscar verdient voor deze spookachtige soundtrack dan The Social Network. Benieuwd naar het volgende deel 2, want de Zweedse verfilming daarvan was naar verluidt nogal slap.

File: Trent Reznor & Atticus Ross – The Girl With The Dragon Tattoo OST
File Under: Lange zit, maar diepe indruk
File Audio: [Gratis 6-track sampler]
File Video: [Immigrant Song]

Royal Hunt – Show Me How To Live

Leave a reply

Frontiers / Rough Trade

Royal Hunt - Show Me How To Live Royal Hunt is wat mij betreft een wat vreemde eend in de rockbijt. Hun genre, AOR die bol staat van de bombast, is niet uniek. Het feit dat de toetsen het belangrijkst zijn – en niet de gitaar – maakt het echter een bijzonder gezelschap. De Deense toetsenist André Andersen is dan ook het oerlid en de spil van Royal Hunt. In 2011 keerde D.C. Cooper, de zanger in de meest succesvolle jaren, terug in de line-up. Met Andersen en Cooper zijn de twee meest toonaangevende bandleden weer verenigd, en dat hoor je. De moddervette toetsen van Andersen moeten je sowieso liggen, maar daarnaast is het risico aanwezig dat ze als één kleffe deken van stopverf alle dynamiek bedekken. Het is ze goed gelukt dat bij Show Me How To Live te vermijden. Ik heb de toetsen liever subtieler in het geluidsbeeld, maar ook ik heb met plezier naar dit album geluisterd. Het feit dat Andersen vaak de toetsen inzet als solo-instrument en solo’s afwisselt met de gitaar helpt daarbij. Zelfs het tien minuten durende titelnummer blijft daardoor prettig om aan te horen. Royal Hunt maakt formule-AOR met een twist, maar weet op dit album boven collega’s in het genre uit te stijgen. Het predikaat koninklijk wordt deze ronde dus waargemaakt.

File: Royal Hunt – Show Me How To Live
File Under: Koninklijke formule-AOR
File Audio: [HuntSpace]

The Dø

Leave a reply

Interview:Blink

Het is een buitenkansje voor de Fransen die toevallig in Amsterdam zijn op deze regenachtige dag in oktober. Een band die in Frankrijk voor grote en meestal uitverkochte zalen speelt, staat in Amsterdam in het intieme Bitterzoet geprogrammeerd. The Dø, de band rondom het duo Olivia Merilahti en Dan Levy, is vooral bekend van de hit “On My Shoulders” uit 2008 en bracht dit jaar hun tweede album uit: Both Ways Open Jaws. Met een sterk accent en regelmatig zoekend naar de juiste Engelse woorden vertelt Levy me over het verleden, heden en toekomst van zijn band.

The Dø

Continue reading →

Kathleen Edwards – Voyageur

7 Replies

Rounder / Universal

Kathleen Edwards - Voyageur De Canadese Kathleen Edwards heeft het in vele opzichten over een andere boeg gegooid. Ze scheidde na een huwelijk van zeven jaar van gitarist Colin Cripps en wilde het na drie alt.country albums muzikaal ook over een andere boeg gooien. Voor haar nieuwe plaat Voyageur riep ze de hulp in van Bon Ivers frontman Justin Vernon. Schot in de roos, Edwards en Vernon produceerden het album tezamen en werden en passant nog verliefd ook. Alles op Voyageur staat in het teken van verandering. Allereerst kun je dit album niet meer klakkeloos in het alt.country hokje stoppen maar heeft Kathleen Edwards zich muzikaal verbreed. Invloeden van Bon Iver zijn hoorbaar, de muziek is sfeervoller en gaat meer in de richting van pop/rock/singer-songwriter. In songs als “A Soft Place To Land” vertelt Edwards over haar scheiding die voor beide partijen zeer pijnlijk was en in het prachtige “Pink Champagne” ziet ze in dat haar huwelijk eigenlijk vanaf het begin gedoemd was te mislukken. In het heerlijk rockende “Mint” heeft ze het over haar nieuwe liefde en in “Sidecar” over de vrijheid die ze ervaart in haar nieuwe leven. De wonden zijn echter nog niet geheeld wat in hoogtepunt “Going To Hell” verwoord wordt, een song met een prachtige gitaarsolo als climax. In de zeven minuten durende afsluiter “For The Record” zingt Edwards: ‘Hang me up on your cross, for the record, I only wanted to sing songs’. Schuldgevoel, schaamte en verlies zijn hoofdthema’s op Voyageur maar ook vrijheid en nieuwe kansen. Maar wat gebleven is, is de prachtige melancholische stem van Edwards die ook op deze nieuw ingeslagen muzikale weg je het gevoel geeft dat alles wel goedkomt. Het is even wennen, maar dat het goedkomt met Voyageur is mij wel duidelijk. Prachtplaat.

File: Kathleen Edwards – Voyageur
File Under: Licht aan het eind van de tunnel
File Audio: [Grooveshark]
File Video: [Change The Sheets]
File Twitter: [Tweets van Kathleen Edwards]

Week 5, 2012

Leave a reply

DubbelMono
Bonnie Prince Billy @ Tivoli, Utrecht
Jasper
LUIK – Owls
Janineka
First Aid Kit – The Lion’s Roar
Storm
Werner Kitzmüller – Evasion
Ludo
Bart Constant – Tell Yourself Whatever You Have To
Ramon
Howler – America Give Up
Ewie
Moss – Ornaments
Prikkie
Mr. Big – What If…
Gr.R
Ani Di Franco – Which side are you on?
André
Geike @ Mezz, Breda

The Man-Eating Tree – Harvest

Leave a reply

Century Media / Suburban

The Man-Eating Tree - Harvest Finland is van oudsher een land van shredders en powermetal, als het op rock aankomt. Zo niet bij The Man-Eating Tree. Ze noemen hun muziek atmospheric metal, en dat klopt als een bus. Met uitstapjes naar diverse rockuithoeken als doom, prog, emo, indie en popmetal is hun stijl zeker niet voor elke rockliefhebber geschikt. Ik vermoed dat hun stijl sowieso meer zal aanslaan in de metalhoek. Met grote regelmaat komen er Grote Riffs voorbijzeilen en de sfeer van de songs is vooral als donker en dreigend te omschrijven. De productie gaat regelmatig richting popmetal, hoewel er ook ruimte is voor subtielere lagen. Ook op dit album is het opmerkelijke vibrato in de stem van Tuomas Tuominen een belangrijke factor – en een acquired taste. Ten opzichte van het vorige album, Vine, moet ik helaas constateren dat het album weliswaar mooie subtiele accenten kent, maar dat de meeste songs grotendeels zwaar aangezette akkoorden in nu-metal- em metalcorestijl laten horen. Als ik luister naar de langste song, “Exhaled”, krijg ik de indruk dat de heavy stukken en de tekst er eerder waren, en dat er later wat subtielere stukken tussengefrut zijn. Dat is een gevoel dat ik vaker krijg bij dit album, waar dat bij Vine niet het geval was. Het gevolg is dat het een album is dat met reuzenstappen naar het eind doordendert en de subtiliteit en stuk minder is dan op het vorige album. Jammer.

File: The Man-Eating Tree – Harvest
File Under: Subtiliteit vertrapt onder grote zolen
File Video: [“Armed”]